S.P.P บทที่ 156: เริ่มแล้ว!

 

“ พวกนายเป็นใคร?”

 

เจสันได้ถามออกมาด้วยความเย็นชา

 

ในช่วงเวลานี้พวกเขาไม่ได้พูดอะไรออกมามากนัก,พวกเขาเพียงแค่จ้องมองไปที่พวกเขา,เจสันนั้นไม่ได้รู้สึกประหลาดใจอะไรโรแกนนั้นได้บอกพวกเขาเอาไว้แล้ว

 

ชายชุดดําทั้งสามคนนั้นไม่ได้พูดอะไรออกมา,มีเพียงอีกสองคนเท่านั้นที่เดินเข้ามาหาพวกเขา

 

“ อย่าถามอะไรให้มากความรู้แค่ว่าที่เรามาอยู่ตรงก็เพื่อกําจัดพวกนาย!”

 

การแสดงออกของเขานั้นได้กลายเป็นจริงจังเมื่อเขาพบว่าอีกฝ่ายนั้นไม่สามารถจัดการได้ง่ายๆ

 

“ ลําบากซะแล้วสิ!”

 

เจสันวางหีบสมบัติลงบนพื้นพร้อมกับแววตาที่แหลมคมของเขาจากนั้นเขาก็ได้ก้าวไปข้างหน้า

 

หลังจากเดินมาสามก้าว,เจสันก็ได้เร่งฝีเท้าของเขาขึ้นพร้อมกับพุ่งเข้าไปหาพวกเขาหลังจากนั้นเขาก็กระโดดออกไปอย่างรวดเร็ว

 

“บูม!”

 

เขาได้งอเข่าทั้งสองข้างพร้อมกับพุ่งตรงออกไปด้วยพลังที่มหาศาลของเขามันทําให้เกิดฝุ่นควันจํานวนมากฟังกระจายไปทั่ว,พริบตาเดียวร่างของเจสันก็ได้หายไปจากนั้นเขาก็ได้มาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งตรงหน้าของคนทั้งสองพร้อมกับกําปั้นของเขา

 

เมื่อเห็นร่างของเจสันชายชุดดําก็รู้สึกแปลกใจอย่างเห็น

 

“ หมอนี้แข็งแกร่งกว่าที่ฉันคิดเอาไว้!”

 

ชายชุดดําได้พูดออกมาอย่างสงบ

อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ novelza.com

“ ฮ่า ๆ,แต่มันยังไม่พอ!”

 

ในวินาทีต่อมา,เจสันก็ได้ล้มลงกระแทกพื้นชายทั้งสองคนนั้นเป็นเหมือนกับใบไม้ที่กําลังลมพลิ้วไหวไปตามสายลม,พวกเขานั้นหมุนตัวอยู่กลางอากาศก่อนที่พวกเขาลงมา บนพื้นอย่างช้าๆ

 

ดวงตาของเจสันนั้นหดแคบลงพร้อมกับการแสดงออกที่จริงจังยิ่งขึ้นของเขา

 

เขาเห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายนั้นไม่ง่ายที่จะจัดการ,มันเหมือนกับว่าเขากําลังเผชิญหน้ากับพลเรือเอกของกองทัพเรือ

 

“ทีละคน!”

 

ชายในชุดดําทางซ้ายได้พูดออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา,ชายอีกคนหนึ่งก็ได้พยักหน้าและก้าวออกมา

 

พริบตาเดียวชายคนนั้นก็ได้พุ่งผ่านเจสันไป

 

ในขณะนั้นเองใบหน้าของเขาก็ได้เปลี่ยนไปในทันที่เขาได้ยื่นมือออกไปข้างหน้า

 

“ นายช้าเกินไป!”

 

เสียงที่ไม่แยแสได้ดังออกมา,และในทันทีที่พลังอํานาจอันแข็งแกร่งก็ได้จับมาที่แขนของเจสันอย่างเหนียวแน่นพร้อมกับเหวี่ยงร่างของเขาออกไปด้านหลัง

 

“บูม!”

 

ในตอนนี้เจสันได้เงยหน้าของเขาขึ้นมาพร้อมกับมองไปที่อีกฝ่ายที่กําลังพุ่งเข้าหาคล็อกโคไดล์

 

“แข็งแกร่งมาก!”

 

เขาได้มองไปที่คนตรงเขาพร้อมกับถอนมือขวาของเขากลับมาอย่างช้าๆ

 

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายได้มาอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว,คล็อกโคไดล์ก็ได้จ้องไปที่ชายชุดดําคนนั้นพร้อมกับจุดซิการ์ขึ้นมา

 

“ เจสัน,นายโอเคไหม?”

 

ขณะที่เขากําลังพูดอยู่นั้นจระเข้บนไหล่ของคล็อกโคไดล์ก็ดูเหมือนกําลังสั่นและคํารามออกมา

 

เขาพร้อมที่จะโจมตีได้ตลอดเวลา

 

“ ฉันไม่เป็นไร,การโจมตีนั้นไม่พอที่จะฆ่าฉันหรอก!”

 

เจสันหันไปหาคล็อกโคไดล์

 

อาจกล่าวได้ว่านอกเหนือจากพลเรือตรีที่มีพลังน้ำแข็งนั้นแล้ว,ชายที่อยู่ตรงหน้าของเขาคนนี้นั้นก็นับว่าเป็นคู่ต่อสู้ที่ทรงพลังที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมา

 

“ พวกนายทั้งคู่พร้อมหรือยัง?”

 

เสียงที่เย็นชาได้ดังมาจากชายชุดดําที่เพิ่งโจมตีเจสันไปเมื่อกี้

 

เมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่ยอมตอบเขาก็ได้ก้าวไปข้างหน้าในทันที

 

เพียงครู่เดียว,เจสันที่กําลังเฝ้าดูศัตรูของเขาอยู่นั้นเขากลับไม่พบอีกฝ่ายแล้วเขาได้หายตัวไปทิ้งไว้เพียงแค่รอยร้าวบนพื้น

 

“โซล!”

 

ด้วยความเร็วของเขา,เขาได้มาถึงตรงหน้าของเจสันในทัน

 

เจสันนั้นตกใจเขาจึงกระแทกหมัดขวาของเขาออกไป 

 

“ เสริมแกร่งร้อยเท่า!”

 

เจสันได้ปล่อยหมัดของเขาไปที่ฝ่ายตรงข้ามพร้อมกับเสียงตะโกนที่ดังลั่นของเขา

 

ถ้าเป็นการต่อสู้ระยะประชิดละก็เจสันนั้นราวกับสัตว์ป่า

 

อย่างไรก็ตามเจสันกลับรู้สึกประหลาดใจมากยิ่งขึ้นเพราะในตอนที่เขาต่อยที่อีกฝ่ายดูเหมือนว่าร่างกายของเขาจะสั่นไหวและหายตัวไปในทันที

 

“ ฉันอยู่ตรงนี้!”

 

เสียงที่ไม่แยแสได้ดังขึ้นมาที่ด้านหลังของเขาซึ่งมันทําให้เจสันโมโหมาก

 

“ บัดซบ!”

 

“เท้าวายุ!”

 

“บูม!”

การโจมตีที่รุนแรงได้พุ่งเข้าปะทะกับเจสันโดยตรงมันได้ส่งเขากระเด็นลอยไปบนอากาศอีกครั้ง

 

คล็อกโคไดล์นั้นเห็นภาพนี้อย่างชัดเจนมันทําให้การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปในทันที

 

ในตอนนี้เขากําลังเห็นชายชุดดําคนนั้นกําลังยืนอยู่กลางอากาศและหลังจากที่เขาทําการโจมตีเสร็จเขาก็ค่อยทิ้งตัวลงมาบนพื้นอย่างช้าๆ

 

เขาทํามันได้ยังไงกัน?

 

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง,ชายชุดดําคนนั้นก็ได้พุ่งเข้าไปหาเจสันอีกครั้ง

อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ novelza.com

ดวงตาของคล็อกโคไดล์นั้นเฉียบคมมากและจากนั้นจระเข้ของเขาก็ได้คํารามออกมามันได้ส่งเสียงคํารามดังออกมาก่อนที่จะกลายเป็นทรายและพุ่งเข้าไปหาชายชุดดําคนนั้น

 

ชายชุดดําอีกคนหนึ่งก็ได้ตวัดขาของเขาแล้วกระแทกไปทรายของคล็อกโคไดล์การโจมตีของเขานั้นทําให้ทรายของเขาสั่นสะเทือนและสลายหายไป

 

“ จริงๆแล้วนายไม่มีเวลาไปห่วงคนอื่นหรอกนะ!”

 

เสียงที่แผ่วเบาได้ดังเข้ามาในหูของเขาและเมื่อเขาหันกลับมาเขาก็ได้เห็นว่าชายคนนั้นได้มายืนห่างจากเขาเพียงห้าเมตรเท่านั้น

 

“ฮึ!”

 

คล็อกโคไดล์ได้มองไปที่เจสันอีกครั้งเจสันนั้นกําลังยืนขี้นมาอีกครั้งด้วยความโกรธพร้อมกับมองไปที่คู่ต่อสู้ของเขาอย่างระมัดระวัง

 

ชายชุดดํานั้นไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมาจากนั้นเขาก็ได้หายตัวไปอีกครั้ง

 

“บูม!”

 

ทรายได้ปรากฏขึ้นมาเพื่อป้องกันการโจมตีของอีกฝ่ายในทันที

 

จากนั้นการโจมตีอีกระลอกก็ได้ตามมาและเป็นอีกครั้งที่มันถูกทรายสกัดกั้นเอาไว้ได้

 

การโจมตีของชายชุดดําทั้งห้าหรือหกคนนั้นถูกป้องกันด้วยทรายของคล็อกโคไดล์และไม่สามรถทําร้ายเขาได้

 

คล็อกโคไดล์ได้พ่นควันออกมาพร้อมกับการแสดงออกของเขาที่ยังคงสงบ,เขาไม่ได้เคลื่อนไหวแต่อย่างใด

 

จระเข้บนไหล่ของเขานั้นได้กลายเป็นทรายและหมุนวนอยู่รอบๆตัวเขาราวกับว่ามันกําลังปกป้องเขาอย่างหนาแน่น

 

“ พวกนายไม่โจมตีต่อแล้วงั้นหรอ?,ถึงตาฉันแล้วงั้นสินะ!”

 

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมโจมตี,คล็อกโคไดล์ก็ได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

 

เมื่อเขาพูดจบทรายที่อยู่รอบๆตัวเขาก็ได้สั่นสะเทือนนมาอย่างรุนแรงพร้อมกับดาบทรายที่แหลมคมที่กําลังร้องคํารามและพุ่งเข้าหาศัตรูของเขาด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ

 

“บูม!”

 

ชายชุดดํานั้นได้หลีกเลี่ยงดาบทรายของเขาไปได้,แต่ที่พื้นนั้นมันได้ปรากฏหลุมลึกขึ้นมา

 

ในบ้านของโรแกน

 

“ เร็วเข้า,เธอจะคลอดแล้ว!”

 

ในไม่ช้าใบหน้าของโรแกนก็ได้เปลี่ยนไป

 

เสียงนั้นคือเสียงของหมอที่ทําคลอดให้กับรูจที่มาพร้อมกับเสียงกรีดร้องของรูจ

 

หลังจากรอมานาน,ในที่สุดเอสก็กําลังจะได้ลืมตาดูโลกแล้ว

 

เขาได้ก้าวเข้าไปในบ้านเขาต้องการเข้าไปดูแต่เขาก็ถูกกั้นเอาไว้ด้วยหมอที่ทําคลอดให้กับรูจและขอให้เขาออกไปข้างนอกก่อน

 

“ เทรนซุ,นายต้องใส่ใจทุกสิ่งรอบตัวนาย,เข้าใจไหม?”

 

“รับทราบครับ!”

 

เทรนซุพยักหน้า

 

บนถนนไม่ไกลจากบ้านของเขาได้มีร่างของคนหกคนปรากฏขึ้นมาทีละคน

 

“ จัดการทุกคนยกเว้นเจ้าหญิง”

 

“ จะไม่มีใครสามารถออกไปจากที่นี้ได้!”