S.P.P บทที่ 157: หกต่อสอง!

เสียงที่ไม่แยแสและเจตนาฆ่าอันรุนแรงนั้นดังมาจากนัมเบอร์ 1

ร่างใหญ่โตของนัมเบอร์ 6 ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างมั่นคงพร้อมกับพื้นใต้ฝ่าเท้าของเขาที่สั่นไหว

ไม่มีใครเลย,พวกเขาได้มองไปทั่วทั้งลานกว้างของบ้าน

โรแกนที่ยืนอยู่ข้างนอกห้องนั้นในบางครั้งเขาจะได้ยินเสียงฝีเท้าที่เคลื่อนไหวไปมาและในบางครั้งเขาก็จะได้ยินเสียงของเจ้านายตัวน้อยและเสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดของรูจ

“ กัปตันนั่งลงเถอะ,คุณไม่ต้องกังวลหรอก!”

เมื่อเทรนซุมองไปที่ร่างของโรแกนเขาก็ได้ส่ายหัวไปมาอย่างจน ปัญญา

ทําไมกัปตันต้องกังวลด้วยทั้งๆที่ก็ไม่ใช่ลูกของตัวเขาเอง?

“ ฉันรอเวลามานานแล้ว!”

เมื่อได้ยินคําพูดของเทรนซุโรแกนก็ได้ส่ายหัวของเขา

เทรนซุจะไปเข้าใจในสิ่งที่เขาคิดได้ยังไง,ตั้งแต่ที่เขามาถึงโลกนี้แม้ว่าการมาถึงของเขาอาจจะทําให้เกิดการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในพล็อตดั้งเดิมของตัวละคร,อย่างไรก็ตามจากเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่ของโลกโจรสลัดเหตุการณ์ส่วนใหญ่นั้นก็ยังไม่ได้เปลี่ยนแปลง 

ความเป็นไปของโลกใบนี้นั้นเป็นสิ่งที่พิเศษ,แล้วการที่เขาต้องการจะเปลี่ยนแปลงมันคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ง่ายงั้นหรอ?

ในอดีตเขาเคยบอกกับโรเจอร์ว่าเขาจะต้องตาย,แม้ว่าโรเจอร์จะรู้ชะตากรรมของเขาแต่สุดท้ายเขาก็ยังตายอยู่ดี

และในคราวนี้เขาต้องการช่วยชีวิตของรูจ,เขานั้น ต้องการปกป้องเธอและรักษาชีวิตของเธอเอาไว้ให้ได้

ดังนั้นมันไม่ได้หมายความว่าความปรารถนาอัน แรงกล้าของเขาจะต้องถูกบดขยี้อีกครั้งงั้นหรอ?

ถ้าเขาไม่สนใจเรื่องนี้เขาก็ไม่ต้องมากังวลแบบนี้

“ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นรูจจะต้องให้กําเนิดลูกของเธออย่างปลอดภัย!”

ทันใดนั้นดวงตาของโรแกนก็หดแคบลงพร้อมกับท่าทางที่เปลี่ยนไป

“ หัว,หัวออกมาแล้ว!”

เสียงที่เต็มไปด้วยความสุขได้ดังขึ้นมา,โรแกนนั้นได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

มันยังไม่เสร็จแต่ก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี

“เบ่งออกมารูจเข้มแข็งไว้เด็กกําลังจะออกมาแล้ว!”

เสียงให้กําลังใจได้ดังขึ้นมาผสมไปกับเสียงกรีดร้อง

เทรนซุได้ถือปืนของเขาขึ้นมาและมองไปรอบๆ เขาไม่เข้าใจความกังวลของโรแกน

เพราะเขาไม่เคยพูดมันออกมาเลย

เทรนซุได้มองไปรอบๆ

“เมื่อกี้คืออะไร?”

ดูเหมือนว่าเขาจะเห็นบางอย่าง

วินาทีต่อมา รูม่านตาของเขาก็ได้หดตัวลง

“กัปตัน!”

เทรนซูได้ตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมาก

เมื่อเทรนซุเรียกกัปตันของเขาเสร็จโรแกนก็ได้เห็นร่างห้าร่าง เดินออกมาจากลานกว้าง

พวกเขาแต่งตัวด้วยชุดดําพร้อมกับสายตาที่ไม่แยแสโดยไม่คํานึงถึงเจตนาของพวกเขา

ครู่หนึ่งเทรนซุก็ได้เดินมาที่ด้านข้างของโรแกนพร้อมกับสายตาที่แหลมคมเขาได้เล็งปืนไปที่พวกเขา

“ เทรนซู,อย่าปราณีฆ่าพวกมันให้หมด!”

โรแกนได้พูดออกมาด้วยน้ําเสียงจริงจัง

” แน่นอน!”

คนทั้งห้านั้นแต่งตัวเหมือนกับคนที่มาในคืนนั้นแม้แต่ลมหายใจของพวกเขาก็แทบไม่ต่างกัน เทรนซุนั้นจึงสามารถอนุมานได้ในทันทีว่าพวกเขานั้นแข็งแกร่ง

คนชุดดําเหล่านั้นได้เดินเข้ามาในลานกว้างและมองไปที่โรแกน

“ นายสามารถเรียกฉันว่าอิกอร์!”

นัมเบอร์ 1 ได้ก้าวเข้ามาและพูดออกมาอย่างไม่แยแส

“นายเป็นใคร?”

โรแกนถามกลับไปอย่างเย็นชา

“ นายไม่จําเป็นต้องรู้ตัวตนของเรา เพราะนายไม่มีคุณสมบัติพอที่จะรู้”

“ อย่างไรก็ตามนายก็คงจะไม่มีชีวิตแล้วในตอนที่เราจากไป!” 

นัมเบอร์ 1 นั้นเย็นชายิ่งกว่าที่เคยเป็นมา

เขาได้หันหัวของเขาไปอีกทาง,เขาไม่ได้มองมาที่โรแกนและเทรนซุอีกต่อไป

 นัมเบอร์ 3 นายเข้าไปในบ้านแล้วพาเธอออกมา!”

หนึ่งในห้าคนนั้นได้พยักหน้าเพียงครู่เดียวเขาก็ได้หายตัวไปและไปปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตู

“โรคุชิกิ” (วิชาหกรูปแบบ!)

ดวงตาของโรแกนได้หดแคบลงเขาจําเทคนิคนี้ได้,เทรนซุนั้นไม่ลังเลใดๆเขาได้ยิ่งไปที่ประตูบ้านในทันที

“บูม!”

นัมเบอร์ 3 นั้นได้หลบมันในทันที

กระสุนนั้นเกือบถูกนัมเบอร์ 3 แล้ว มันทําให้อีกห้าคนที่เหลือนั้นต่างก็จ้องไปที่เทรนซุและโรแกน

“ ตามคาด,ดูเหมือนว่าพวกเขาก็มีทักษะบางอย่างอยู่!”

หลังจากที่เห็นฉากนี้นัมเบอร์ 1 ก็ได้ออกคําสั่งในทันที

“ กําจัดพวกมัน!”

คนที่อยู่ข้างหลังเขาสามคนนั้นได้พุ่งเข้าไปหาเทรนซุและโรแกนในทันที

ในพริบตาพวกเขาก็ได้มาถึงตรงหน้าของทั้งสอง

“ บูมบูมบูม!”

กระสุนสามนัดได้ถูกปล่อยออกมาติดต่อกัน มันทําให้ทั้งสามนั้นต้องหลีกเลี่ยงมันอย่างรวดเร็ว ในเวลาเดียวกันกับที่เทรนซุยิงออกไปโรแกนก็ก้าวและหายไป

“ก้าวพริบตา!”

มันได้เกิดวังวนขึ้นที่หน้าประตูบ้าน,ในตอนนั้นเองดาบยาวก็ได้ปรากฏขึ้นมาแล้วพุ่งเข้ามาหานัมเบอร์ 3 อย่างดุร้าย

มันเร็วมากและยากที่จะหลีกเลี่ยงในไม่ช้าดาบยาวนั้นก็ได้มาถึงตรงหน้าของเขา

ใบหน้าของนัมเบอร์ 3 นั้นได้เปลี่ยนไปเขาได้ก้าวถอยหลังในทันที

ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าบ้านของเขา

หลังจากถอยกลับไปนัมเบอร์ 3 ก็ได้แตะไปที่แก้มของเขา

รอยเลือดได้ปรากฏขึ้นมาบนแก้มของเขา,ความเจ็บปวดจากบาดแผลนั้นมันทําให้เขาสั่นเทา

“ อย่างที่คิด เขาแข็งแกร่งมาก!”

คมดาบของเขานั้นไม่ได้สัมผัสถูกเขามันห่างจากเขาประมาณสามนิ้วแต่ถึงยังงั้นมันก็ยังสามารถทําอันตรายเขาได้, พลังที่มองไม่เห็นนั้นได้สัมผัสที่แก้มของเขา

“ บูมบูมบูม…”

กระสุนอีกระลอกได้ถูกปล่อยออกมาจากปืนของเทรนซุเขา ดูจริงจังมากในตอนนี้

เบื้องหน้าของเขานั้นมีร่างสามร่างที่กําลังพุ่งไปมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเงาดําที่เต็มไปทั่วลานกว้างแต่ถึงยังงั้นพวกเขาก็ยังไม่สามารถเข้ามาใกล้กว่านี้ได้เพราะกระสุนของเทรนซุ

ใบหน้าของเทรนซุนั้นเริ่มจริงจังขึ้นเรื่อยๆ

“ เขาไม่ได้มีกระสุนปืนมากนัก!”

ทั้งสามนั้นยังเคลื่อนไหวไม่หยุดเลยพวกเขานั้นเคลื่อนไหวกันไม่ ยอมหยุดมันทําให้เทรนซุนั้นต้องยิงต่อไปเพราะเมื่อไหร่ที่เขาหยุด ละก็พวกเขานั้นจะต้องโจมตีเขาแน่

โรแกนที่ยืนอยู่หน้าประตูนั้นได้มองไปที่ฉากนั้น มันทําให้เขาโกรธมากกว่าที่เคยเป็นมา

กลุ่มคนที่ไม่รู้จักพวกนี้นั้นมีพลังที่แข็งแกร่งมาก,ตัวตนของพวกเขานั้นต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

ผ่านไปหกวินาที

เสียงปืนของเทรนซุก็ได้หยุดลง

ในตอนนั้นเองร่างทั้งสามร่างที่หลบหลีกอยู่ตลอดก็หยุดลงกลางอากาศ,พวกเขาได้เหยีบอากาศเข้ามาทางเทรนซุราวกับพายุไซโคลน

“โอ้! แย่แล้ว!”

ใบหน้าของเทรนซุนั้นได้เปลี่ยนไปพร้อมกับกระสุนปืนนัดสุดท้ายที่หล่นลงบนพื้น

เขาต้องการโหลดกระสุนใหม่เข้าไปแต่ถึงแม้ว่าเขาจะเก่งและเร็วมากแค่ไหนแต่ความเร็วของทั้งสามนั้นก็ยังเร็วกว่าเขาอยู่ดี

“วูมมม!”

ทันใดนั้นเองสายลมก็ได้กระแทกเข้ามามันก็ก่อให้เกิดแรงสั่นสะเทือนขึ้นมา

ร่างที่เลือนรางนั้นได้ปรากฏขึ้นมาตรงหน้าของเขาและเดินเข้ามาหาเขา

พริบตาเดียวขาที่ไร้ความปราณีนั้นก็ได้กวาดเข้ามาที่ใบหน้าของเขา

ปืนของเขานั้นสั่น,เขาไม่สามารถโหลดกระสุนได้ทัน

พลังอํานาจอันมหาศาลของเขาทําให้เทรนซุไม่สามารถบรรจุกระสุนใหม่ได้,เท้านั้นกระทบเข้ามาที่ใบหน้าของเขาโดยตรง