S.P.P บทที่ 158: ความจริงเกี่ยวกับเจ้านายตัวน้อย!

 

“เทรนซุ!”

 

เมื่อเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นร่างกายของโรแกนก็ได้กระพริบหายไปในทันที

 

แต่ในตอนนั้นเองตรงหน้าของเขาก็ได้ปรากฏรังสีสีน้ำเงินส่องประกายขึ้นมา

 

“เท้าวายุ!”

 

ทันใดนั้นเองนัมเบอร์ 3 ก็ได้กวาดเท้าขวาของเขาและเตะไปในอากาศ

 

โรแกนได้ใช้ดาบของเขาสกัดกั้นแสงสีน้ำเงินนั้นโดยตรงแต่ด้วยพลังที่มหาศาลของมันทําให้

 

โรแกนถึงกับถอยหลังกลับมา

 

ดวงตาของโรแกนนั้นได้เปลี่ยนไปเป็นสีแดงพร้อมกับโทโมเอะทั้งสองที่หมุนวนอย่างรวดเร็ว

 

ในอีกด้านหนึ่งเทรนซุก็ได้ถูกเตะกระเด็นออกไป เขาไม่สามารถต้านทานมันได้

 

วินาทีต่อมาร่างอีกร่างหนึ่งที่มีความเร็วเหลือเชื่อก็ได้เอานิ้วทั้งสองของเขาเข้ามาหากัน

 

“ดัชนีพิฆาต!”

 

“ พิ้ว!,พิ้ว!”

 

เทรนซุได้มองไปที่เขาด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อเขาได้เอามือของเขาสอดเข้าไปสัมผัสตรงหัวใจของเขา

 

ในตอนนี้เทรนนั้นกําลังรู้สึกถึงความตาย,พลังของเขานั้นกําลังมลายหายไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับร่างกายของเขาที่ได้ทรุดลงอย่างนุ่มนวล

 

“เทรนซุ!”

 

การแสดงออกของโรแกนนั้นเต็มไปด้วยความเดือดดาลในตอนนี้จิตใจของเขานั้นกําลังสั่นเทา

 

เขาได้ตะโกนออกมาเสียงดัง

 

“ บัดซบ!”

 

ในตอนนี้เขารู้สึกโกรธมากมันทําให้โทโมเอะนั้นหมุนวนอย่างรวดเร็ว

 

เขาไม่ลังเลอีกต่อไป เขาได้เรียกระบบออกมาในทันที

อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ novelza.com

“ระบบ!”

 

ในตอนที่เขาเรียกระบบอยู่นั้น,ชายชุดดําที่โจมตีเทรนซุก็ได้ตะโกนขึ้นมา

 

“ อีกแค่ที่เดียวเท่านั้น ฉันก็จะฆ่าเขาได้แล้ว!”

 

ในขณะที่เขาพูดนั้นเขาก็ได้วางเท้าขวาของเขาลงบนร่างของเทรนซุมันทําให้ร่างของเขาถึงกับสั่นเทาและกระอักเลือดออกมา

 

โรแกนนั้นมั่นใจว่าดัชนีพิฆาตนั้นไม่สร้างความบาดเจ็บให้กับหัวใจมากนักนั้นจึงเป็นสาเหตุที่ว่าทําไมเขาถึงยังมีชีวิตอยู่

 

ในตอนนี้เขาก็ได้สงบลง

 

“ ฉันเคยได้ยินเรื่องพลังของนายมาบ้าง เพราะฉะนั้นเราจะไม่เตรียมตัวสําหรับคนที่แข็งแกร่งอย่างนายได้ยังไง?”

 

นัมเบอร์ 1 ได้กล่าวออกมาอย่างเฉยชา

 

“ นอกจากนี้พรรคพวกของนายอีกสองคนก็กําลังถูกพวกเราโจมตีอยู่ ฉันเชื่อว่านายก็คงจะได้ไปอยู่ด้วยกันกับพวกเขาในไม่ช้า!”

 

“ เจสัน,คล็อกโคไดล์!”

 

หัวใจของโรแกนนั้นกําลังสั่นเทา

 

เขาสูญเสียความมุ่งมั่นในการฆ่าไปเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่ชายคนนี้พูด

 

“ นายต้องการอะไรจากพวกเรา”

 

“ เราไม่ได้มาที่นี่เพราะนาย,เรามาที่นี่เพราะเรามาเอาตัวเจ้าหญิงของเราคืน!”

 

นัมเบอร์ 1 ได้พูดออกมาอย่างแผ่วเบา

 

แสนมากเขาไม่เข้าใจในสิ่งที่นัมเบอร์ 1 พูด

 

“ที่นี่ไม่เคยมีคนแบบนั้นอยู่!”

 

ชีวิตของเทรนนั้นกําลังตกอยู่ภายในกํามือของชายชุดดําพวกนี้มันทําให้โรแกนไม่สามารถพลี

 

พลามโจมตีได้

 

“ บางทีเธออาจจะไม่ได้บอกตัวตนของเธอกับนาย!”

 

นัมเบอร์ 1 ได้เปิดเผยรอยยิ้มออกมา

 

จากนั้นเขาก็ได้หันไปหานัมเบอร์ 3

 

“ นัมเบอร์ 3 เข้าไปในบ้านและพาตัวเธอมา!”

 

นัมเบอร์ 3 ได้พยักหน้าและเดินไปที่ประตู

 

นัมเบอร์ 1 ได้มองไปที่โรแกนและพูดออกมาอีกครั้ง

 

“ ถ้านายขยับพรรคพวกนายตายแน่!”

 

โรแกนนั้นรู้สึกโกรธมากในเวลานี้ แต่ถึงยังงั้นเขาก็ไม่สามารถทําอะไรได้เขาทําได้แค่ทําใจให้ร่มๆ

 

เขาได้เดินเข้าไปในห้องแล้วกลับออกมาอย่างรวดเร็ว

 

จากนั้นภายใต้สายตาของโรแกนและเทรนซุที่กําลังอ่อนล้าแมวน้อยก็ได้ปรากฏตัวขึ้นมา

 

“ เจ้านายตัวน้อย!”

 

หัวใจของโรแกนนั้นกําลังสั่นเทาจากนั้นเขาก็ได้กลับมาสงบอีกครั้ง

 

นอกจากนี้เทรนซุนั้นก็ตกตะลึงเขาไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า

 

“ แมวนั่น !!”

 

ชายคนนั้นได้ชันเข่าลงและพูดออกมาอย่างเบา

 

“ ถวายความเคารพ!”

 

เมื่อพวกเขาเห็นแมวน้อยออกมาจากบ้านคนทั้งหกนั้นก็ได้ชันเข่าและกล่าวแสดงความเคารพ

 

“ ถวายความเคารพ!”

 

แมวน้อยนั้นได้เดินออกมาทีละก้าวๆด้วยสีหน้าที่ซับซ้อนภายใต้สายตาของทุกคนร่างของเธอ นั้นเริ่มขยายขึ้นมาและในพริบตาเธอก็ได้กลายเป็นหญิงสาวที่มีอายุประมาณ 16 ปี

 

หญิงสาวนั้นได้ปรากฏตัวขึ้นมาพร้อมกับชุดเจ้าหญิงและใบหน้าที่เย็นชาที่ค่อยๆปรากฏขึ้นมาต่อหน้าของทุกคน

 

เทรนซุนั้นกําลังอ้าปากค้าง,เขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาเห็นแมวน้อยนั้นได้กลายเป็นสาวสวยและน่ารัก

 

ไม่สามารถพูดได้ว่าเธอไม่สวยหน้าใสและบริสุทธิ์ของเธอด้วยบรรยากาศอันสูงส่งซึ่งทําให้ผู้คนรู้สึกละอายใจกับความสกปรก

 

“ เจ้านายตัวน้อย!”

 

โรแกนได้มองไปที่เธอด้วยท่าทางแปลกๆ

 

ในที่สุดเขาก็ได้เข้าใจพฤติกรรมที่ดูเหมือนมนุษย์ของแมวตัวนี้ เพราะว่าเธอเป็นมนุษย์ที่ซ่อนตัวอยู่ในรูปลักษณ์ของแมวมาตลอดเวลา

 

” พวกนายกําลังทําอะไร?”

 

หลังจากที่เธอได้กลับมาสู่รูปลักษณ์ของมนุษย์นั้นความเย็นชาก็ได้ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเธอในทันที

 

เธอได้จ้องมองไปที่ชายชุดดําตรงหน้าของเธอและกล่าวถามออกมา

 

“ นายท่านได้สั่งให้เรามาพาท่านกลับไป!”

 

นัมเบอร์ 1 ได้กล่าวออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม

 

“ ไม่,ฉันไม่ต้องการ!”

 

เธอได้ตอบกลับไปด้วยความเย็นชา

 

เมื่อมองไปที่เทรนซุเธอก็ได้พูดขึ้นมาอีกครั้ง

 

“ ปล่อยเขา!”

 

อย่างไรก็ตามชายชุดดําคนนั้นดูเหมือนจะไม่ยอมเชื่อฟังแต่ถึงยังงั้นเขาก็ยังมองเธอด้วยความเคารพอยู่ดี

 

“ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่สุนัขไม่ยอมเชื่อฟังคําสั่งของเจ้านาย?”

 

เธอไม่ได้โกรธแต่เสียงของเธอแหลมคมมาก

อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ novelza.com

“ นายท่านรู้ว่าท่านนั้นต้องไม่ยอมแน่ๆ ดังนั้นนี้คือคําสั่งของเขา…”

 

อิกอร์ได้ยิ้มขึ้นมาและมองไปที่โรแกนและเทรนซุ

 

“ท่านยอมแพ้เถอะเพราะนั่นเป็นวิธีที่ดีที่สุด!”

 

เจ้าหญิงน้อยรู้สึกโกรธมากในเวลานี้

 

“นายขู่ฉันงั้นหรอ?”

 

“ กระผมไม่กล้า!”

 

เขาไม่กล้าข่มขู่เธอจริงๆ แต่เจตจํานงของเขานั้นยังคงชัดเจนอยู่ในแววตาของเขา

 

“ นายคิดว่าฉันสนใจชีวิตของปถุชนพวกนี้งั้นหรอ?”

 

เธอต้องการซ่อนมิตรภาพของเธอกับโรแกนและคนอื่นๆเอาไว้

 

“ ท่านก็ยังคงเป็นท่าน,กระผมนั้นอยู่กับท่านมาตั้งแต่เด็ก,กระผมรู้จักท่านดี!”

 

อิกอร์ได้ยกยิ้มขึ้นมา

 

ในขณะที่เขาพูดนั้นพรรคพวกของเขาก็ได้กดเท้าลงไปบนตัวเทรนซุอีกครั้งมันทําให้เทรนซุนั้นถึงกับกรีดร้องและกระอักเลือดออกมา

 

โรแกนั้นโกรธมากแต่ในตอนที่เขากําลังจะลงมือนั้นนัมเบอร์ 3 ก็ได้เข้ามาหาเขาแล้วพูดออกมาว่า

 

“ ถ้านายขยับเขาตายแน่!”

 

แค่ประโยคนี้ประโยคเดียวก็เพียงพอที่จะหยุดยั้งโรแกนเอาไว้ได้แล้ว

 

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งเจ้าหญิงน้อยก็ได้กล่าวออกมาในที่สุด

 

“ ฉันจะไปกับนายแต่นายต้องปล่อยเขา!”

 

อิกอร์ได้ยิ้มขึ้นมาและดูเหมือนว่าเขาจะไม่ยอม

 

“ เจ้านายตัวน้อย !!”

 

ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้พูดออกมาน้ำเสียงของเขานั้นเต็มไปด้วยความโกรธ

 

“ โรแกน,ฉันขอขอบคุณนายสําหรับการดูแลที่ผ่านมา!”

 

เธอนั้นรู้สึกเสียใจเล็กน้อยแต่เธอก็ยังคงสงบและได้พูดออกมาอย่างรวดเร็ว

 

โรแกนนั้นกําหมัดของเขาแน่นพร้อมกับเนตรวงแหวนที่หมุนวนอย่างบ้าคลั่ง

 

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ได้เดินมาตรงหน้าของโรแกน

 

“ นายจะไม่ปลอดภัยถ้าฉันยังอยู่ด้วย ดูแลตัวเองดีๆหละ”

 

เสียงของเธอนั้นเศร้ามาก

 

หลังจากนั้นไม่กี่ก้าวเธอก็ได้มาหยุดอยู่ตรงหน้าของนัมเบอร์ 1

 

“ ปล่อยพวกเขาไปแล้วฉันจะไปกับนาย!”

 

อิกอร์ได้ยิ้มออกมาและโบกมือของเขา

 

ในขณะเดียวกันคนที่เหยีบเทรนซุอยู่นั้นก็ได้ถอยกลับไปในทันที

 

“ ยินดีต้อนรับกลับ,ท่านคือผู้สูงศักดิ์ท่านนั้นควรอยู่แต่ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์เพียงเท่านั้น!”

 

“ ท่านไม่ควรมาอยู่ในฝุ่นแบบนี้!”

 

อิกอร์ได้เดินไปข้างหน้าและพูดออกมาด้วยความเคารพ

 

ร่างของเจ้านายตัวน้อยนั้นกําลังสั่นเทาพร้อมกับเดินตามเขาไปอย่างช้าๆ