S.P.D: บทที่ 167: เดินทาง!

 

หลังจากที่เจสันพาเทรนซุไปโรงพยาบาลนั้นโรแกนและคนอื่นๆก็เริ่มเคลื่อนไหว

 

ในตอนนี้พวกเขาต้องย้ายบ้านดังนั้นพวกเขาจึงต้องใช้เวลาไปกว่าสามชั่วโมงในการหาและซื้อบ้านหลังใหม่

 

บ้านใหม่ทั้งนี้นั้นมีเนื้อที่กว่า 400 ตารางเมตร มีห้องอยู่ทั้งหมด 6 ห้องรวมห้องรับแขกนี่คือบ้านที่สมบูรณ์แบบสําหรับกลุ่มของเขาในตอนนี้

 

“ กัปตันอาการบาดเจ็บของเทรนซุนั้นต้องได้รับการรักษาอย่างน้อยสามเดือน เขาได้รับบาดเจ็บที่ปอดซ้าย”

 

เจสันได้เดินเข้ามาหาโรแกนและบอกเขาเกี่ยวกับสถานการณ์ของเทรนซุ

 

“ รูจยังต้องการเวลาพักผ่อนเพราะเธอเพิ่งจะคลอดได้ไม่นาน!”

 

คล็อกโคไดล์ได้พูดออกมาอย่างแผ่วเบา

 

หลังจากที่ได้ยินคําพูดของคล็อกโคไดล์พวกเขาทุกคนต่างก็กําหมัดของตัวเองแน่นพร้อมกับดวงตาของพวกเขาที่หดแคบลง

 

“ พวกมังกรฟ้านั้นมีอํานาจมากเกินไปในตอนนี้พวกเรายังไม่แข็งแกร่งพอที่จะไปเผชิญหน้ากับพวกมันได้ เราควรฝึกให้แข็งแกร่งกว่านี้ก่อนแล้วค่อยไปช่วยเจ้านายตัวน้อย”

 

เจสันได้มองไปที่โรแกนแล้วพูดออกมาอย่างแผ่วเบา

 

ในตอนนั้นเองรูจก็ได้เดินออกมาพร้อมกับเด็กน้อยในอ้อมกอดของเธอในตอนที่พวกเขาเห็นเธอนั้นโรแกนและคนอื่นๆก็ได้หยุดพูดและนิ่งเงียบไป

 

“ พี่สะใภ้เอสเป็นไงบ้าง?”

 

โรแกนได้มองไปที่เธอและยิ้มออกมา

 

“ ไม่ต้องสนใจเรื่องของเอสหรอกเขาสบายดี  คุยธุระของเธอต่อเถอะทําในสิ่งที่เธอต้องการจะทําเถอะโรแกน!”

 

รูจได้จ้องไปที่โรแกนและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 

“ มันไม่ใช่เรื่องสําคัญนักหรอก!”

 

โรแกนได้ตอบเธอด้วยน้ำเสียงที่ไม่แยแส

 

“ แล้วเจ้านายตัวน้อยล่ะ? เธอยังไม่เจอเธอนั้นหรอ?” 

 

“ ไปพักผ่อนให้เต็มที่เถอะ มันไม่มีปัญหาอะไรหรอก!”

 

โรแกนได้ยกยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง

 

“ โรแกน ฟังฉันไปต่อเถอะฉันรอเธออยู่ที่นี่ได้แต่เจ้านายตัวน้อยนะเธอทําแบบนั้นไม่ได้! เธอไม่จําเป็นต้องซ่อนมันหรอก  สีหน้าของเธอน่ะมันเต็มไปด้วยความวิตกกังวล”

เสียงของรูจนั้นได้ดังก้องอยู่ในใจของโรแกนมันทําให้รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาหายไป

 

“ฉันรู้”

 

โรแกนได้คลายมือที่กําอยู่ของเขาอย่างเงียบๆพร้อมกับการแสดงออกของเขาที่เปลี่ยนเป็นจริงจัง

 

“ขอบคุณพี่สะใภ้”

 

“ ฉันจะอยู่กับคุณต่อไปอีกสองวันจากนั้นฉันจะไปพาเจ้านายตัวน้อยกลับมา!”

 

เมื่อได้ยินคําพูดของโรแกนรูจก็ได้หัวเราะออกมา

 

“ดีแล้ว!”

 

ในตอนที่เธอเดินจากไปนั้นโรแกนก็ได้กวาดสายตาไปทางเจสันและคล็อกโคไดล์ที่อยู่ข้างๆเขา

 

“ เตรียมตัวให้พร้อมเราจะออกเดินทางกันในอีกสองวัน!”

 

เมื่อได้ยินคําพูดของโรแกนดวงตาของพวกเขาก็ได้เปล่งประกายขึ้นมา

 

ไม่มีใครพูดอะไรออกมาแต่ความโกรธในใจของพวกเขานั้นมันกําลังจะปะทุออกมา

 

โรแกน เจสัน และคล็อกโคไดล์นั้นได้เดินออกไปข้างนอก เพื่อให้แน่ใจว่าที่ที่พวกเขาอยู่นั้นปลอดภัยสําหรับรูจพวกเขาเสียเวลาไปหนึ่งวันเต็มๆกับเรื่องนี้

 

ในตอนที่พวกเขาเลือกบ้านหลังก่อนนั้นเป็นเพราะว่าพวกเขาต้องการความห่างไกล แต่ที่นี้นั้นก็แทบไม่ต่างจากที่ก่อนมากนักทั้งสองที่นั้นต่างก็มีประชากรที่เบาบางเหมือ นกันและเป็นสถานที่ที่ดีและปลอดภัยเหมือนกัน

 

ในอลาบัสต้านั้นกองทัพเรือนั้นไม่มีอํานาจพอที่จะเข้ามาได้และถึงแม้ว่าพวกเขาจะเข้ามาได้ก็ตามมันก็ยังเป็นเรื่องยากที่พวกเขาจะตามหาเป้าหมายของพวกเขาบนเกาะแห่งนี้

 

ท้ายที่สุดแล้วระบอบการปกครองทั่วโลกนั้นก็จะไม่ถูกละเมิดอย่างง่ายดาย แน่นอนว่าพวกเขาสามารถมาที่นี่เพื่อเสริมกําลังในยามที่ที่สงครามได้แต่พวกเขาก็ยังไม่สามารถเข้ามาได้ในภาวะสงบสุขได้อยู่ดี

 

สองวันต่อมาในตอนเช้า

 

“ เอสโตเร็วๆล่ะ  อนาคตของนายน่ะเป็นอะไรที่น่าอัศจรรย์!”

 

โรแกนได้ยกยิ้มขึ้นมาพร้อมกับจับมือเล็กๆของเอสไปด้วย

 

รูจที่ยืนอยู่ข้างหลังเขานั้นได้ยิ้มออกมา

 

” กัปตัน!”

 

หลังจากนั้นไม่กี่นาทีเสียงของเจสันก็ได้ดังขึ้นมาจากข้างนอก

 

“ฉันต้องไปแล้ว!”

 

โรแกนได้จูบลงไปที่มือเล็กๆของเอสแล้วเดินออกไปอย่างช้าๆ

 

“ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ  โรแกน!”

 

รูจได้พูดออกมาอย่างแผ่วเบา

 

“ วางใจได้”

 

โรแกนได้พยักหน้าและเดินออกไป

 

ในตอนที่โรแกนเดินไปหาเจสันนั้นเขาก็ได้พบกับเทรนซุที่กําลังนอนอยู่บนไหล่ของเขาและคล็อกโคไดล์ที่กําลังสูบซิการ์อยู่

 

“เกิดอะไรขึ้นกับเขา?”

 

โรแกนได้ถามออกมาพร้อมกับชี้ไปที่เทรนซุ

 

“ กัปตันฉันจะไปกับคุณ!”

 

“ พวกเขาทําร้ายฉัน  ฉันต้องการแก้แค้น!”

 

เทรนซุนั้นได้ยิ้มออกมาจนเห็นฟันของเขา

 

“ เด็กนี้ใช้เวลาทั้งคืนขอร้องฉัน  ฉันก็เลย..”

 

เจสันได้พูดออกมาอย่างหมดหนทาง

 

โรแกนได้ยิ้มออกมาแล้วเดินไปตบไหล่ของเทรนซู

 

“ เราจะไปด้วยกันและมันจะไม่มีการสูญเสียเกิดขึ้น!”

 

ดวงตาของเทรนซุนั้นได้เปล่งประกายขึ้นมาจากนั้นเขาก็ได้ตะโกนออกมาเสียงดัง

โรแกนและกลุ่มของเขาได้เดินออกจากห้องไปอย่างช้าๆ แล้วหายไปอย่างสมบรูณ์

หลังจากเดินมาถึงอลาบัสต้า คล็อกโคไดล์ก็ได้เรียกเกวียน

 

ในตอนที่เกวียนมาถึงนั้นพวกเขาก็ได้เดินเข้าไปและนั่งลงในทันที

 

สองวันต่อมา พวกเขาก็ได้มาถึงท่าเรือของเมืองมันเร็วกว่าขามา

 

โรแกนได้มองไปที่ท่าเรืออย่างระมัดระวังและในที่สุดเขาก็มองเห็นรูทดราก้อนที่เทียบท่าอยู่ตรงนั้นมาเป็นเวลานาน

 

“ เจสัน,คล็อกโคไดล์ไปหาซื้อเสบียงมา!”

 

“ นอกจากนี้แล้วก็ไปหาซื้อล็อกโพสมาด้วย”

 

หลังจากพูดจบเขาก็ได้เดินไปที่เรือของเขา

 

มันไม่ได้ถูกทําความสะอาดมาเป็นระยะเวลาที่นานมากดูได้จากฝนที่เกาะอยู่เป็นจํานวนมากซึ่งสามารถมองเห็นได้จากระยะไกล ยิ่งไปกว่านั้นเรือก็แตกและชํารุดในหลายๆจุดโรแกนนั้นคิดว่าน่าจะมีเด็กมาเล่นบนเรือของเขาจนเสียหาย

 

โรแกนได้พยุงร่างของเทรนซุให้นอนลงและจากนั้นเขาก็ได้ไปหยิบถัง ไม้กวาด ไม้ถูพื้นและเริ่มทําความสะอาดในทัน

 

ร่างกายของเขานั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังอันแข็งแกร่งดังนั้นเขาจึงทําความสะอาดได้อย่างรวดเร็วในตอนนั้นเองคล็อกโคไดล์ก็ได้เดินเข้ามาพร้อมห่อผ้าอันใหญ่โตขึ้น มาบนเรือที่พึ่งจะถูกทําความสะอาด

 

“ กัปตัน  ฉันซื้อเสบียงกับพวกข้าวของเครื่องใช้ในชีวิตประจําวันมาแล้ว”

 

“คล็อกโคไดล์นายน่าจะเอาเงินที่เหลือไปซื้อเรือใบกับต้นอ่อนของส้ม!”

 

เจสันนั้นยังเดินมาไม่ถึงแต่เสียงของเขานั้นกับมาถึงแล้ว

 

โรแกนได้ยกยิ้มขึ้นมาแล้วส่ายหัว

 

“ ขึ้นเรือมาได้แล้วเราจะแล่นเรือออกไปกันแล้ว!”

 

หนึ่งชั่วโมงต่อมารูทดราก้อนก็ได้กลับมาดังเดิมถึงแม้ว่า เรืออาจจะดูทรุดโทรมกว่าแต่ก่อนแต่ถึงอย่างนั้นกระดูกงูของมันนั้นก็ยังอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์โครงสร้างโดยรวม ของมันนั้นนับว่าดีมาก

 

“ไปกันเลย!”

 

เจสันได้ยืนอยู่ตรงหัวเรื่อและหัวเราะออกมา

 

คล็อกโคไดล์ที่ยืนอยู่ข้างๆเขานั้นได้มองไปที่ท้องทะเลตรงหน้าด้วยแววตาที่ซับซ้อนพร้อมกับควันสีขาวที่ถูกพ่นออกมาจากปากของเขาดูเหมือนว่าเขานั้นกําลังรู้สึกว่าในที่สุดเขาก็ได้แล่นเรืออีกครั้ง

 

“ เทรนซุเป็นไงบ้าง?  นี้เป็นครั้งแรกที่นายออกทะเลหนิ!”

 

เจสันได้มองไปที่เทรนซุและตะโกนออกมา

 

ฉันเบื่อ!”

 

เทรนซุได้พูดออกมาด้วยเสียงทุ่มต่ำ

 

“ ปอดของนายได้รับความเสียหายและมันก็ทําให้นายไม่สบาย!”

 

เจสันนั้นอยากจะขอโทษเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเทรนซุ

 

“ ไม่,ฉันต้องการไปกับพวกนายฉันอยากแล่นเรือ  ฉันจะจดจําฉากนี้ไปตลอดชีวิต!”

เทรนซุได้สูดหายใจเข้าไปพร้อมกับพูดออกมาเสียงดัง

 

จากนั้นเขาก็ได้ตะโกนออกไปที่ท้องทะเลโดยไม่คํานึงถึงอาการบาดเจ็บตรงปอดของเขา

 

“ ฉันคือเทรนซู  ฉันคือบุรุษแห่งท้องทะเล!”

 

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”

 

“ แคก แคก!”

 

หลังจากตะโกนเสร็จเขาก็ไอออกมา

 

“ไปกันได้แล้ว!”

 

ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้เดินเข้ามาและพยักหน้าให้กับเจสัน