S.PP: บทที่ 172: คุณจะให้ผมไปกับโจรสลัดงั้นหรอ? 

ดู HENTAI ได้ที่ hanimeza.com

การ์ปที่ไม่สามารถพูดโน้มน้าวโรแกนได้นั้นเขาจึงหยุดพูดและส่ายหัว

 

“ ฉันรู้ว่านายเป็นคนที่ทรงพลังและสามารถเอาชนะพลเรือเอกได้ แต่นายจะต้องระวังพวกมังกรฟ้าให้มากๆ!” 

 

โรแกนพยักหน้า เขารู้ดีว่าระบบนั้นจะสามารถช่วยเขาได้ เขาสามารถอัญเชิญวิญญาณที่ทรงพลังออกมาเผชิญหน้ากับพวกมังกรฟ้าได้

 

การอัญเชิญแบบสุ่มนั้นอาจจะไม่มีประโยชน์แต่ถ้าเป็นแบบกําหนดหมวดหมู่นั้นมันก็อีกเรื่อง แต่ราคาของมันนั้นก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าเช่นกัน

 

“ บอกฉันมาได้แล้วว่ารูจอยู่ที่ไหนเดี๋ยวฉันจะไปบอกให้โบการ์ดพานายไปในที่ๆนายต้องการเอง!”

 

ดวงตาของโรแกนนั้นได้เปล่งประกายขึ้นมา หลังจากนั้นไม่นานทหารเรือที่อยู่โดยรอบก็ได้สติกลับคืนมา

 

โรแกนนั้นไม่ใช่คนที่ทุกคนเชื่อใจแต่การปนั้นรู้สึกว่าเขานั่นสามารถไว้ใจได้

 

“ โบการ์ด ไปกับพวกเขาและเมื่อไหร่ที่นายไปถึงหมู่เกาะชาบอนดี้ก็ลงมาจากเรือของพวกเขาแล้วติดต่อกลับมา!”

 

การ์ปนั้นได้หันหัวของเขาและสั่งผู้ช่วยที่ยืนอยู่ข้างๆเขา

 

“ รับบทราบ พลเรือโทการ์ป!”

 

โบการ์ดได้พยักหน้าในทันทีพร้อมกับทําความเคารพหัวหน้าของเขา

 

แต่หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็ได้ชี้ไปที่โรแกนด้วยความประหลาดใจ

 

“ เดี๋ยวก่อนนะ? คุณต้องการให้ฉันไปกับพวกโจรสลัดพวกนี้งั้นหรอ?”

 

“ มีปัญหาอะไร? นอกจากนี้แล้วพวกเขาก็ไม่ใช่โจรสลัดด้วยนายเห็นธงโจรสลัดบนเรือของพวกเขาหรือไง?”

 

การ์ปได้เดินเข้าไปหาโบการ์ดและเขกหัวของเขา

 

“ เอาล่ะ สหายจากกองทัพเรือตามฉันมา”

 

เสียงของโรแกนได้ดังออกมาพร้อมกับเดินไปข้างหน้า โบการ์ดนั้นเดินตามเขามาด้วยความโมโห

 

“ นี่ไอหนู…ดูแลหมอนั้นด้วยและอย่าทําให้เขาตายล่ะ!”

 

เรือทั้งสองลําได้แยกออกจากกันอย่างรวดเร็ว การ์ปที่ยีนอยู่บนหัวเรือนั้นก็ได้ตะโกนออกมา

 

โรแกนนั้นยิ้มแล้วมองกลับไปที่คล็อกโคไดล์และคนอื่นๆ พวกเขานั้นถูกการ์ปจัดการอย่างง่ายดายแต่พวกเขาก็ไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด แต่ความมั่นใจของพวกเขานั้น คงจะถูกทําลายอย่างย่อยยับ

 

การฝึกฝนที่ผ่านมานั้นทําให้พวกเขาแข็งแกร่งก็จริงแต่ผลที่ออกมานั้นมันไม่ค่อยเป็นที่พอใจนักเพราะพวกเขาพ่ายแพ้ ให้กับการปอย่างง่ายดาย

“ กัปตัน หมอนี้เป็นใคร?”

 

ก่อนที่เจสันและคล็อกโคไดล์จะพูดออกมานั้นลูกเรือฝึกหัดคนหนึ่งก็ได้ถามออกมา

 

“ นี่คือโบการ์ดต่อจากนี้เขาจะเป็นคนนําทางให้พวกเรา”

 

“ ทหารเรือจะมานําทางให้พวกเรางั้นหรอ?”

 

ลูกเรือทั้งหมดนั้นต่างก็รู้สึกประหลาดใจ

 

พวกเขานั้นเคยได้ยินมาหลายครั้งแล้วว่ากัปตันของพวกเขานั้นลึกลับมาก

 

โบการ์ดนั้นได้ยืนมองไปที่การ์ปที่กําลังโบกมือมาให้เขา ใบหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยความขมขื่นเขาอยากจะร้องไห้

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนที่เขาได้หันกลับไปมองและ เห็นกลุ่มอาชญากรที่อยู่ข้างหลังเขากําลังรู้สึกสิ้นหวังกับชีวิต

 

“ คุณการ์ป ทําไมต้องเป็นผมด้วย”

 

ในตอนนี้เขากําลังกรีดร้องอยู่ภายในใจของเขาดูเหมือนว่าการ์ปที่อยู่ไกลออกไปนั้นจะได้ยินเสียงภายในใจของเขา 

 

“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า โบการ์ดเมื่อไหร่ที่นายทํางานนี้สําเร็จ  ฉันจะเลื่อนขั้นให้นาย!”

 

ในขณะนี้จิตวิญญาณของโบการ์ดนั้นกําลังลุกไหม้ด้วยความโมโห

 

เขาไม่ได้อยากเลื่อนขั้นซักหน่อย

 

“ โบการ์ดนายแค่พาเราไปที่หมู่เกาะชาบอนดี้ หลังจากนั้นนายก็สามารถกลับไปได้เลย!”

 

โรแกนได้เดินเข้ามาหาเขาและพูดออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบา เพื่อสงบสติอารมณ์ของเขา

 

ปากของโบการ์ดนั้นกําลังสั่น,เขาต้องการที่จะปฏิเสธ แต่หลังจากมองไปที่พวกเขา เขาก็ยอมแพ้ไปในทันที พร้อมกับเดินไปที่หางเสือเรือ

 

“ เปลี่ยนเส้นทาง  พวกนายต้องการไปที่เกาะลอยฟ้างั้นหรอ?”

 

น้ําเสียงของเขานั้นดูไม่เต็มใจ

 

“เฮ้ ทหารเรือฉันแนะนําให้นายไปถอดชุดออก เพราะถ้าคนอื่นมาเห็นนายเข้าละก็พวกเขานั้นจะต้องเข้าใจผิดว่านายเป็นพรรคพวกของเราแน่”

 

ลูกเรือฝึกหัดคนหนึ่งได้พูดออกมาพร้อมกับชี้มาที่ชุดของเขา  ในตอนนี้โบการ์ดรู้สึกโมโหมาก

 

แต่สิ่งที่เขาพูดมานั้นก็มีเหตุผลดังนั้นโบการ์ดจึงเดินไปถอดชุดออกและเดินกลับไปที่หางเสือเรืออีกครั้ง

 

หลังจากเห็นพวกเขาหัวเราะออกมา โบการ์ดก็อยากจะร้องให้เขาไม่ชอบที่นี่เอาซะเลย

 

ด้วยการบังคับของโบการ์ดรูทดารก้อนก็ได้เปลี่ยนเส้นทาง

 

โรแกนนั้นไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับเส้นทางที่โบการ์ดกําลังไป หรือก็คือกองทัพเรือนั้นรู้จักเส้นทางที่คนอื่นไม่รู้

 

เขาไม่จําเป็นต้องมาใส่ใจกับเรื่องนี้เนื่องจากลูกเรือฝึกหัดทั้งหกคนนั้นทําหน้าที่ของพวกเขาได้เป็นอย่างดีโดยไม่ต้องร้องขอความช่วยเหลือจากสมาชิกดั้งเดิม การมีลูกเรือเพิ่มก็มีข้อดีของมัน

 

หลังจากพ่ายแพ้ให้กับการ์ป เจสันนั้นก็ดูจะหงุดหงิดมาก เขาไม่ยอมพูดคุยกับคนอื่นเลยเขาเอาแต่ฝึกอยู่ตลอดเวลา

ดูซีรีย์ ฟรีได้ที่ series-max.com

เทรนซุและคล็อกโคไดล์นั้นก็ได้เดินเข้ามาหาโรแกนเพื่อที่จะถามอะไรบางอย่าง

 

“ กัปตัน  ความแข็งแกร่งของฉันมันยังไม่พองั้นสินะ?”

 

คล็อกโคไดล์นั้นได้ถามออกมาด้วยน้ําเสียงที่ทุ่มต่ํา

 

ตอนที่โดนหมัดของการ์ปนั้นคล็อกโคไดล์ก็ได้รับรู้ถึงความอ่อนแอของตัวเอง เพียงแค่หมัดเดียวการป้องกันทั้งหมดของเขาก็ถูกทําลายลงอย่างสมบรูณ์

 

“โอ้?  นายต้องการอะไรล่ะ?,อยากให้ฉันแนะนํานายเกี่ยวกับผลไม้ปีศาจอีกแล้วหรอ!”

 

โรแกนได้ถามออกมา

 

“ ทักษะของฉันนั้นมันแย่เกินไปและความแข็งแกร่งทางร่างกายของฉันมันก็ยังไม่เพียงพอ!”

 

คล็อกโคไดล์นั้นดูเศร้ามาก

 

โรแกนนั้นได้ยกยิ้มขึ้นมา

 

“ นั่นง่ายมาก นายก็แค่ต้องฝึกฝนจนไปให้ถึงในระเดียวกันกับพวกเหนือมนุษย์”

 

“เหนือมนุษย์?” คล็อกโคไดล์ได้พึมพําออกมา

 

หลังจากกินผลซุนะ ซุนะเขาก็สามารถแปลงสภาพร่างกายได้ดังนั้นเขาจึงคิดว่าเขานั้นพิเศษกว่าคนทั่วไป อย่างไรก็ตามในตอนที่โรแกนได้บอกให้เขาฝึกฝนเพื่อไปให้ถึงในระดับเดียวกับพวกเหนือมนุษย์มันทําให้เขารู้สึกสับสน

 

“ ใช่…นายต้องฝึกให้มากกว่านี้เพื่อไปให้ถึงในระดับเดียวกับพวกเหนือมนุษย์!”

 

ในขณะที่เขาพูดนั้นเขาก็ได้ชี้ไปที่เจสัน

 

“ เหมือนอย่างเขา!”

 

ใบหน้าของคล็อกโคไดล์นั้นมีดลงในทันที ระดับความแข็งแกร่งทางด้านร่างกายของเจสันนั้นสูงมาก นี้เขาต้องใช้เวลานานขนาดไหนกัน?

 

“ แน่นอน ถ้านายต้องการที่จะไปถึงในระดับเดียวกับเขา นายจะต้องใช้เวลาประมาณสิบปีถ้านายฝึกตามวิธีปก

 

โรแกนได้พูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าของเขา

 

ใบหน้าของคล็อกโคไดล์นั้นได้มีดลงในทันที

 

“ อย่างไรก็ตาม ถ้านายสามารถเชี่ยวชาญวิชาปัญญามังกรคชสารได้นายก็จะสามารถเอาชนะข้อบกพร่องนั้นได้!” 

 

“ และในตอนนี้ฉันก็มีทักษะร่างกายที่จะสอนนาย!” 

 

คําพูดของโรแกนนั้นมันทําให้ดวงตาของคล็อกโคไดล์ เปล่งประกายขึ้นมาอีกครั้ง