S.P.P: บทที่ 178: หมู่บ้านฟูซา

 

เมื่อโรแกนหันลังกลับมา เขาก็ได้เห็นใบหน้าของที่ตกตะลึงของทุกคน

 

” พวกนายเป็นอะไรกัน?”

 

โรแกนได้ถามออกมาอย่างสงสัย

 

“ กะ-กัปตัน,นามสกุลของคุณ.!”

 

“นามสกุลของกัปตันเหมือนกับเขาคนนั้น”

 

“โอ้พระเจ้า,ไม่จริงใช่ไหมเนี่ย!?”

 

ในตอนนี้ดวงตาของพวกเขานั้นได้เบิกกว้างออกมาในทันที

 

โบการ์ดนั้นรู้สึกตกใจมาก เขาได้จ้องมองไปที่โรแกน

 

หากตัวตนของชายคนนี้เป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆละก็มันจะกลายเป็นเรื่องที่น่าหวาดกลัวมาก

 

ค่าหัวของเขานั้นไม่ได้สูงมากนักนั่นหมายความว่ากองทัพเรือนั้นอาจจะไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของโรแกนแต่มันก็มีข่าวลืออยู่เรื่องหนึ่งภายในกองทัพเรือข่าวลือนั่นก็คือ

 

ราชาโจรสลัดโรเจอร์มีน้องชาย!

 

“ อย่างที่พวกนาย เขาคนนั้นคือพี่ชายของฉัน!”

 

โรแกนได้พูดพร้อมกับยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย

 

“ฮืด…”

 

เสียงลมหายใจเข้าออกของพวกเขานั้นได้ดังออกมา ในเวลาเดียวกันดวงตาของพวกเขาทุกคนนั้นก็เปล่งประกายขึ้นมา

 

“ ถ้างั้นพวกเราก็กําลังอยู่ในกลุ่มโจรสลัดของน้องชายของโรเจอร์งั้นหรอ?”

 

“ พระเจ้า ฉันโคตรมีความสุขเลย ฉันจะเป็นลมแล้ว!”

 

“ ฉันมีลางสังหรณ์ว่าพวกเราจะต้องกลายเป็นที่สุดของท้องทะเลอย่างแน่นอน!”

 

สมาชิกใหม่ทั้งหกคนนั้นดูมีความสุขมาก

 

คล็อกโคไดล์นั้นรู้สึกช็อคมาก รูม่านตาของเขานั้นหดแคบลงอยู่หลายครั้งเขานั้นอยากรู้เกี่ยวกับตัวตนที่แท้จริงของโรแกนมาตลอด แต่เขาก็ไม่เคยคิดเลยว่าตัวตนที่แท้จริงของเขาจะน่าตกใจขนาดนี้

 

ในตอนนี้เขาได้จินตนาการไปแล้วว่าวันหนึ่ง โรแกนนั้นจะต้องได้ปกครองโลกของโจรสลัด

 

เมื่อไหร่ที่เขาสร้างกลุ่มโจรสลัดของเขาจนเสร็จสมบูรณ์ ศัตรูทั้งหมดจะต้องยอมศิโรราบต่อหน้าเขา

 

ชายหนุ่มตรงหน้าเขานั้นเป็นคนที่ใกล้เคียงกับคําว่าราชาโจรสลัดที่สุดแล้วในอนาคต

 

“ อย่าตื่นเต้นเกินไป ตอนนี้พวกเราไม่ได้เป็นโจรสลัด”

 

โรแกนได้ส่ายหัวและกล่าวขัดจังหวะจินตนาการของพกวเขาทุกคน

 

“อะ-อะไรกัน?,กัปตันแล้วพวกเราคืออะไร?”

 

มังกรคชสาร 4 ได้ถามออกมาอย่างสงสัย

 

ในคราวนี้ไม่มีใครเดินมาตบเขาแล้ว,พวกเขาทุกคนต่างก็จ้องมองไปที่โรแกนด้วยความสงสัย

 

“คืออะไรงั้นหรอ?”

 

เมื่อเขาได้ยินคําถามโรแกนก็ได้นิ่งเงียบไป

 

เขาไม่รู้ว่ากลุ่มของพวกเขานั้นคืออะไรกันแน่ โจรสลัดงั้นหรอ? ก็ไม่ คณะปฏิวัติก็อาจจะ เขาได้มองไปที่ลูกเรือของเขาเขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไปดี

 

โรแกนได้ส่ายหัวแล้วเริ่มคิดอย่างรอบคอบ

 

นี่อาจจะถึงเวลาที่เขาจะสร้างกลุ่มโจรสลัดขึ้นมาแล้ว

 

มันไม่ใช่แค่เรื่องของความแข็งแกร่งเมื่อไหร่ที่ขนาดของกลุ่มของเขาขยายตัวขึ้น เขาก็จะต้องมีสัญลักษณ์ธงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ สัญลักษณ์ธงนั้นมันก็เหมือนกับจิตวิญญาณและเสาหลักที่คอยยึดเหนี่ยวจิตใจของทุกคนในกลุ่มของเขา

 

เหมือนกับกลุ่มโจรสลัดหนวดขาว,กลุ่มโจรสลัดโรเจอร์,และกลุ่มโจรสลัดราชสีห์ทองคํา,ในตอนที่พวกเขาจึงแล่นเรือใหม่ๆนั้นพวกเขาต่างก็สร้างสัญลักษณ์ธงของพวกเขาขึ้นมาเพื่อเป็นตัวแทนกลุ่มของพวกเขา

 

“ กัปตัน ขอร้องหล่ะสร้างกลุ่มโจรสลัดเถอะ!”

 

ในตอนนั้นเองเสียงของใครบางคนก็ได้ดังขึ้นมา

 

“ใช่กัปตัน มาก่อตั้งกลุ่มโจรสลัดกันเถอะ!”

 

ดวงตาที่หดแคบของคล็อกโคไดล์นั้นได้ขยายตัวขึ้นมาพร้อมกับการแสดงออกที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เขาเงียบแต่เอาเข้าจริงแล้วเขานั้นกําลังรู้สึกตื่นเต้น

 

ในยุคสมัยใหม่นี้การเป็นโจรสลัดนั้นมันเป็นสิ่งที่สามารถทําให้ผู้คนรู้สึกตื่นเต้นได้อย่างแท้จริง

 

หลังจากคิดไปครู่หนึ่ง โรแกนก็ได้มองไปที่พวกเขาทุกคน และเผยรอยยิ้มออกมา

 

“ ถ้างั้นเราก็ต้องมีสัญลักษณ์ธงกันก่อน!”

 

“เย้!”

 

ทุกคนนั้นต่างก็กระโดดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้นพร้อมกับตะโกนออกมาเสียงดัง

 

ในที่สุดโรแกนก็ตัดสินใจที่ก่อตั้งกลุ่มโจรสลัดของเขาขึ้นมา

 

อีกด้านหนึ่ง ทหารเรือกลุ่มหนึ่งนั้นกําลังเคลื่อนไหวกัน อย่างรวดเร็วภายใต้สายตาของชาวบ้าน

 

“พลเรือโทการ์ป ผมคิดว่ามันไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยนะครับ!”

 

นาวาเอกที่อยู่ข้างหลังเขาได้กล่าวกระซิบออกมา

 

“ แล้วนายมีความคิดที่ดีกว่านี้ไหมหล่ะ?,กองร้อยนี้นั้นจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาในประเทศนี้อย่างง่ายดายเลยถ้าไม่ใช่เพราะอํานาจในการควบคุมของเผ่ามังกรฟ้า”

 

การ์ปได้เลิกคิ้วแล้วมองมาที่เขาอย่างเฉยชา

 

“ ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น ผมพูดถึงเรื่องความเห็นแก่ตัวของคุณ!”

 

เขากําลังรีบและเขาก็ต้องการคําอธิบาย

 

“แล้วนายคิดว่าฉันมาที่นี่เพราะฉันใจกว้างงั้นหรอ?”

 

การ์ปนั้นได้ปลดปล่อยแรงกดดันออกมาพร้อมกับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่หุ้มต่ำ

 

นาวาเอกนั้นรู้สึกตื่นตระหนกในทันที ความกลัวนั้นได้ฉายชัดอยู่ในแววตาของเขา

 

เขานั้นรู้สึกได้ถึงบรรยากาศของการปที่เปลี่ยนไป

 

ในตอนนี้เขากําลังรู้สึกหวาดกลัว

 

“คะ-คุณการ์ป พวกเราจะไม่บอกใคร”

 

นาวาเอกนั้นได้ทําความเคารพและเตรียมตัวที่จะจากไป

 

หลังจากนั้นไม่นานความโกรธของการ์ปก็ได้จางหายไป พร้อมกับบรรยากาศที่กลับมาเป็นปกติ

 

“ ไม่มีอะไร ฉันมาที่นี่เพื่อมาเยี่ยมเพื่อนเก่าก็เท่านั้น มันไม่ส่งผลกระทบต่อภารกิจหรอก”

 

หลังจากพูดจบ กลุ่มของเหล่าทหารเรือก็ได้จากไปอย่างรวดเร็วและหายไปในพริบตา

 

ครึ่งชั่วโมงต่อมาในเมืองเล็กๆห่างออกไปประมาณ 5 กิโลเมตรจากอลูบาน่า

 

“ ไอ้หนูนั้นมันระวังตัวมากจริงๆถึงได้เลือกที่นี้ ถ้าให้ฉันหาเองก็คงจะอีกนาน!”

 

การ์ปได้กวาดตามองไปรอบๆและพูดออกมาอย่างแผ่วเบา

 

“ คุณการ์ป กลุ่มของผมได้รับรายงานมาว่าพลเรือจัตวาไดจินนั้นได้มาถึงท่าเรือแล้ว และเขาก็กําลังมุ่งหน้ามายังอลูบาน่า”

 

ทหารเรือคนหนึ่งได้เดินเข้ามาและกระซิบข้างหูของเขา

 

“ ตามฉันมา!”

 

การ์ปได้พยักหน้าและก้าวไปข้างหน้า

 

ทหารเรือพวกนี้ส่วนใหญ่นั้นก็เป็นแค่พวกที่ทํางานเอกสารและเขาก็จะไล่พวกเขาให้กลับไปในตอนที่เขาทําภารกิจเสร็จแล้ว

 

ไม่ว่าพวกเขาจะพอใจหรือไม่ก็ตามการปก็ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย

 

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา การ์ปนั้นยังคงเป็นหนึ่งในคนที่มีอํานาจมากที่สุดในกองทัพเรือและไม่มีใครกล้าหือกับเขา 

 

ด้วยแววตาที่ไม่แยแสของเขา การ์ปได้มายืนอยู่ที่หน้าประตูบ้านหลังหนึ่ง

 

“ ก๊อค ก๊อค ก๊อค!”

 

การ์ปนั้นได้เคาะไปที่ประตูและพยายามแสดงสีหน้าที่อ่อนโยนที่สุดพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

 

“ใครคะ?”

 

เสียงที่แผ่วเบาได้ดังออกมาจากภายในบ้านตามด้วยเสียงร้องของทารก

 

“ เขาเกิดแล้วงั้นหรอ!? ไอ้หนูนั้นไม่เห็นบอกฉันเลย”

 

การ์ปนั้นได้คิดอยู่ในใจของเขา

 

“ สวัสดี ฉันชื่อการ์ป!”

 

การ์ปได้ตอบกลับไป

 

ปิดออกมาและปิดลงในทันที

 

“รูจ!”

 

การ์ปได้เรียกชื่อของผู้หญิงที่กําลังอุ้มลูกของเธออยู่

 

“ คุณมาที่นี่เพื่อจับฉันงั้นหรอ!?”

 

รูจได้อุ้มเอสด้วยความกังวลใจ

 

“ไม่! ฉันมาที่นี่เพื่อปกป้องเธอ!”

 

การ์ปได้ยกยิ้มขึ้นมาแล้วกล่าวอธิบายออกมา

 

“ กองทัพเรือหน่ะยกเลิกเรื่องการตามหาตัวเธอแล้ว โรแกนได้บอกฉันเกี่ยวกับเธอแล้วฉันก็มาที่นี่เพื่อปกป้องเธอ!”

 

ดวงตาของรูจนั้นได้เปล่งประกาย และจากนั้นเธอก็ได้พยักหน้า

 

“ ฉันเข้าใจแล้ว คุณจะพาเราไปที่ไหน?”

 

รูจนั้นได้ตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว

 

“ หมู่บ้านฟูซา!”