S.PP: บทที่ 189: พิมพ์เขียวของพลูตัน

 

เจสันและเทรนนั้นได้เดินไปบนเกาะด้วยกันพวกเขานั้น คุยเล่นกันอย่างสนุกสนาน

 

ในที่สุดโรแกนก็กระโดดลงมาจากเรือ

 

“ นี่มังกรคชสาร 5 ฝากดูแลเรือด้วยล่ะ!”

 

โรแกนได้ตะโกนจากข้างล่างขึ้นไปหามังกรคชสาร – ไม่ต้องกังวลกัปตัน,ฉันจะทํามันให้ดีที่สุด!”

 

โรแกนได้โบกมือลาแล้วร่างของเขาก็ได้หายตัวไปอย่างรวดเร็ว

 

เทศกาลหน้ากากในวอเตอร์เซเว่นนั่นเป็นเทศกาลที่ถูกจัดขึ้นทุกปี,การสวมหน้ากากต่างๆนั้นเป็นวิธีการเฉลิมฉลองของผู้คนบนเกาะวอเตอร์เซเว่น

 

เขาต้องการกลมกลืนไปกับพวกเขาดังนั้นนี้จึงเป็นสาเหตุที่โรแกนไปซื้อหน้ากากมาจากแฝงข้างทาง

 

เขาเลือกหน้ากากลิงที่เรียบง่ายมากมันดูเหมือนกับซุนหงอคงจากอนิเมชั่นเรื่องเห้งเจียถล่มสวรรค์ (มันไม่มีในไทย นะครับชื่อเรื่องจริงๆชื่อ Havoc In Heaven)

 

โรแกนได้ปิดบังตัวตนของเขาด้วยหน้ากากของเขาและเดินไปที่อู่ต่อเรือ

 

ในเวลาเดียวกันเหล่าลูกเรือของเขาก็ได้เข้าไปในเกาะกันหมดแล้วที่อู่ต่อเรือของทอมในตอนนี้ได้มีกลุ่มคนที่เพิ่งมาใหม่

 

เหล่าช่างต่อเรือที่เห็นกลุ่มคนที่พึ่งมาถึงนั้นได้ก้าวเข้ามา ในอู่ต่อเรือพวกเขาก็ดูจะโกรธมากพวกเขานั้นได้เตรียมตัวที่จะไล่พวกเขาออกไปแล้ว

 

“ อย่าทําอะไรโง่ๆ,ปล่อยให้พวกมันเข้ามา!”

 

ไอซ์เบิร์กได้กล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา

 

ในเวลาเดียวกันนั้นเองเขาก็ได้มองไปที่คนตรงหน้าของเขาและพูดออกมาอย่างเย็นชาว่า

 

“ สแปนดัม,อาจารย์ให้มาตามนายเข้าไปข้างใน”

 

“ แกไม่คิดที่จะหยุดฉันแล้วงั้นหรอ?,ตาแก่นั้นรู้ว่าอะไร ควรไม่ควรเพราะไม่งั้นละก็ฉันจะส่งพวกนายทุกตัวเข้าในที่เกาะตุลาการ!”

 

สแปนดัมได้กล่าวออกมาอย่างเย้ยหยันก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในสํานักงานของทอมอย่างเย่อหยิ่ง

 

“ ฉันไม่รู้จริงๆว่าต้องเป็นคนโง่แบบนั้นกันถึงจะกล้ามาเผชิญหน้ากับฉัน!”

 

ในขณะที่เขากําลังเดินนั้นเขาก็ได้กล่าวคําเย้ยหยันออกมาซ้ําแล้วซ้ําเล่าพร้อมกับดวงตาที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งของเขา

 

คําพูดของเขานั้นทําให้ทุกคนในที่แห่งนี้รู้สึกโกรธมากแต่หลังจากนึกถึงคําพูดของไอซ์เบิร์กพวกเขาก็ไม่ได้ทําอะไรออกมา

 

เมื่อสแปนดัมและกลุ่มของเขาได้เข้าไปในสํานักงานของคุณทอม,ช่างต่อเรือทุกคนต่างก็หันมามองหน้ากันและเริ่มพูดคุยกัน

 

“ หมอนั้นมันเป็นใครกัน? และทําไมมันถึงได้เย่อหยิ่งนัก?”

 

“ พวกเขามาหาอาจารย์เพื่อที่จะมาพาตัวเขาไป!”

 

“ ว่าไงนะ! พวกเราจะไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด!”

 

“ ไม่ว่ามันจะเป็นใครเราก็จะไม่ยอมให้มันพาตัวของคุณทอมไปได้!”

 

“ พวกเราจะรอที่นี่ ถ้ามันกล้าที่จะพาตัวคุณทอมไปละก็พวกเราฆ่ามันแน่!”

 

ในเวลานี้สแปนดัมได้ถีบไปที่ประตูสํานักงานของทอม แล้วเดินเข้าไปข้างใน

 

“ ตาแก่ที่น่ารัก,นายมีคําตอบหรือยัง?”

 

ในเวลานี้คุณทอมนั้นกําลังตรวจสอบภาพร่างสีน้ําเงินที่กําลังร่างอยู่บนโต๊ะของเขา,ดวงตาของเขาดูอ่อนล้ามาก

 

เขานั้นยุ่งทั้งคืน เขายังร่างไม่เสร็จในเวลานี้เขาไม่มีเวลาพอไปต่อล้อต่อเถียงกับไอสมองน้อยตรงหน้าได้

 

เขาได้วาดเส้นบนพิมพ์เขียงอย่างเงียบๆและในตอนนั้นเอง..

 

“ นั้นคือพิมพ์เขียวพลูตันของพวกเรางั้นหรอ?”

 

สแปนดัมได้มองมาที่ทอมด้วยสายตาที่ดุร้าย, จากนั้นเขาก็ได้กระแทกมือลงบนโต๊ะด้วยพลังทั้งหมดที่เขามี

 

“ ไม่มีอะไรที่พวกนายต้องการในที่แห่งนี้”

 

ทอมได้ตอบกลับไปด้วยน้ําเสียงที่เย็นชา

 

“ คนกําลังจะตายมักจะปากเก่ง,แกรู้ไหมว่าแกกําลังจะถูกส่งไปยังเกาะตุลาการตามคําสั่งของฉันและแกก็จะต้องตาย ตามคําสั่งของฉันด้วยแกเข้าใจไหม?”

 

สแปนดัมได้ตะโกนออกมา

 

“ ส่งพิมพ์เขียวของพลูตันมาให้ฉันแล้วฉันจะไว้ชีวิตแก!”

 

คําพูดของเขานั้นคือการข่มขู่อย่างโจ่งแจ้ง

 

“ แกจะไม่รับมันงั้นสินะ? งั้นแกก็จะได้รับในสิ่งที่แกต้องการ!”

 

การแสดงออกของทอมนั้นยังคงดูเย็นชา

 

“ เมื่อคืนฉันใจดีมามากพอแล้ว สิ่งที่แกกําลังทําอยู่ในตอนนี้มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันเสียเวลารอ!”

 

ในตอนนี้สแปนรู้สึกโกรธมาก

 

พิมพ์เขียวของพลูตันนั้นมันสําคัญมาก ถ้าเขาได้มันมาละก็ ตําแหน่งของเขานั้นจะต้องสูงขึ้นมากอย่างแน่นอน แม้ว่าในเวลานี้เขาจะอยู่ในตําแหน่งที่สูงมากอยู่แล้ว แต่เขาก็ยังต้องการความก้าวหน้าเขาไม่มีวันปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดลอยไปอย่างแน่นอน

 

“ เลิกคิดถึงมันซะ มันไม่มีอะไรที่พวกนายต้องการอยู่ในที่แห่งนี้”

 

เสียงของเขานั้นสงบมาก

 

เขาจ้องไปที่สแปนดัมจากนั้นเขาก็ได้พูดออกมาว่า

 

“ ฉันไม่สนใจว่าพวกจะทําอะไรกับฉัน,แต่ตาแก่อย่างฉันก็พร้อมที่รับมันเอาไว้ทั้งหมด”

 

“ ไอ้แก่สารเลว!”

 

สแปนดัมนั้นกําลังจะปล่อยหมัดออกไปแต่ในตอนนั้นเอง…

 

ประตูก็ได้ถูกเปิดออกพร้อมกับชายคนหนึ่งที่วิ่งเข้ามาแล้วจ้องมองมาที่พวกเขา

 

” พวกนายเป็นใคร?,พวกนายต้องการอะไรจากอาจารย์?”

 

ในตอนที่เขาวิ่งเข้ามาเขาก็ได้เห็นสแปนดัมที่กําลังยกมือ ขึ้นเขาจึงตะโกนออกมา

 

หลังจากนั้นเขาก็ได้กํากําปั้นของเขาแล้ววิ่งเข้าไปหาพวกเขา

 

“ ไม่,แฟรงกี้!” ทอมนั้นได้ตะโกนออกมาด้วยความกังวล

 

ในตอนนั้นเองชายชุดดําที่อยู่ข้างหลังของสแปนดัมก็ได้เคลื่อนไหว

 

“บูม!”

 

เขาได้เตะไปที่แฟรงกี้ลอยกระเด็นออกไป ไม่มีอะไรสามารถหยุดเขาได้นอกจากกําแพงหลังจากนั้นร่างของเขาก็ร่วงไปกองอยู่บนพื้น

 

“ พวกเราคือรัฐบาลโลก,พวกเรามีหน้าที่จับกุมตัวอาชญากร!”

 

ชายในชุดสูทสีดําได้ก้าวกลับมาและพูดออกมา

 

“ บัดซบ!”

 

แฟรงกี้ได้ยืนขึ้นมาแล้วจ้องมองไปที่คนที่อยู่ตรงหน้าเขา

 

“ ฉันจะไม่ยอมให้พวกแกพาตัวอาจารย์ไปเด็ดขาด!”

 

“ ทอมฉันจะให้โอกาสแกอีกครั้งในการเลือกว่าจะมอบพิมพ์เขียวของพลูตันมาให้กับฉันและนี่จะเป็นโอกาสสุดท้ายของแก!”

 

สแปนดัมได้โบกมือให้กับกลุ่มที่อยู่ข้างหลังเขาและในขณะนั้นเองก็มีพวกเขาสองคนที่พุ่งออกไปจับตัวแฟรงกี้ในทันที

 

“ พวกแกคิดจะทําอะไร?”

 

เมื่อเห็นอย่างนั้นแฟรงกี้ก็ได้สูญเสียความกล้าที่เขาเคยมีไปจนหมดสิ้น

 

“พอ!”

 

ในตอนนั้นเองทอมก็ได้ตะโกนออกมา

 

“ ฉันเป็นคนที่ช่วยเหลือราชาโจรสลัดในการสร้างเรือของเขา,มันไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับคนอื่น อย่าเอาผู้บริสุทธิ์มาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้”

 

“ ถ้าพวกนายคิดจะพาใครออกไปจากที่นี่มันก็จะมีแค่ฉัน!”

 

“ แกไม่ได้มีสิทธ์นั้น

 

ย่างที่นี่ฉันคือคนตัดสิน!”

 

สแปนดัมได้กล่าวออกมาอย่างเยาะเย้ย

 

“ ไม่ครับ สิ่งที่เขาพูดมีเหตุผลในที่แห่งนี้มีแค่ทอมคนเดียวเท่านั้นที่มีความผิด!”

 

ลูกน้องของเขาได้กระซิบที่ข้างหูของเขาและท่าทางของเขาก็ดูจริงจังมาก

 

สแปนดัมนั้นโกรธมากเมื่อเขาได้ยินอย่างนั้น

 

“ แกหุบปากไปซะ!”

 

เขาได้ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

 

“ พวกเราเป็นแค่เจ้าหน้าที่ของรัฐบาลโลก และพวกเราก็เป็นคนของหน่วยย่อยจากหน่วยที่แปดของกองทัพเรือ,พวกเราไม่ได้อยู่ในการควบคุมของคุณ,ที่พวกเรามาที่นี่ก็ เพื่อช่วยเหลือคุณในการทําภารกิจให้เสร็จสิ้น เพราะฉะนั้น พวกเรามีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธคําสั่งของคุณ”

 

เมื่อได้ยินคําพูดเหล่านั้นใบหน้าของสแปนดัมก็มีดลงในทันทีเขาได้กําหมัดของเขาเล็กน้อย

 

“ บัดซบเฉันน่าจะให้พวก CP5 มากับฉัน!”

 

“ ทอม,แกมีโอกาสอีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้นแกจะมอบพิมพ์เขียวมาให้ฉันไหม?”

 

เขาได้หันกลับมาแล้วตะโกนออกมาอีกครั้ง

 

“ ฉันบอกว่าฉันไม่มีมันไง!”

 

ทอมได้กล่าวออกมาอย่างหนักแน่น

 

“ดี!” สแปนดัมรู้สึกโกรธมากและจากนั้นเขาก็ได้โบกมือของเขา “ จับตัวเขาและส่งเขาไปยังเกาะตุลาการ!”

 

ในเวลาเดียวกันนั้นเองโรแกนก็ได้เดินเข้ามาในอู่ต่อเรืออย่างช้าๆ

 

เมื่อเขาได้เห็นฝูงชนที่กําลังโกรธเกรี้ยวที่หน้าประตูพร้อม กับเครื่องมือช่างในมือของพวกเขาโรแกนก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย

 

“เกิดอะไรขึ้นที่นี่?”

 

ในตอนที่เขากําลังเดินอยู่นั้น ไอซ์เบิร์กก็ได้เห็นเขาพอดี เขาได้กล่าวทักทายเขาออกมาอย่างเร่งรีบ

 

“ คุณโรแกน!”