บทที่346:อาณาจักรบารุต!

S.PP: บทที่ 346: อาณาจักรบารุต!

ซาโลหาได้ใส่ใจสายตาที่มองมาแม้แต่น้อย

ในขณะนี้คําพูดของโรแกนก่อนที่จะออกเรือนั้นกําลังดังก้องอยู่ในจิตใจของเขา

“ในงานประชุมโลกรีเวอรี่ไม่ว่าจะต้องไปขัดขาใครนายก็จะต้องแสดงพลังอํานาจของพวกเรา ออกมา!”

“และใครก็ตามที่ต้องการจะลองดีก็เพียงแค่บดขยี้มัน!”

“เหยียบย่ามันลงไปบนพื้นจนกว่ามันจะยอมเชื่อฟัง!”

“หลังจากที่ยอมศิโรราบก็ลากมันกลับขึ้นมาคุยอีกครั้ง!”

อาณาจักรที่อ่อนแอไม่มีสิทธิ์ออกสิทธิ์ออกเสียงซาโลนั้นรู้เรื่องนี้ดี
ดังนั้นในตอนนั้นเองซาโลจึงได้ปลดปล่อยเวทย์มนตร์ออกมาผ่านดวงตาของเขา

ในตอนนั้นเองชายคนนั้นก็ได้กรีดร้องออกมาพร้อมกับหงายหลังลงไปนั่งบนพื้นพร้อมกับมีน้ําไหลออกมาจากตรงหว่างขา

ชายคนนั้นได้จ้องมองมาที่ซาโลด้วยความหวาดกลัว

ซาโลได้จ้องมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยใบหน้าที่เฉยชา

“อาณาจักรบารุตเห็นด้วยที่ผู้คนบนเกาะเงือกสมควรได้รับสิทธิที่พวกเขาสมควรจะได้รับ”

เสียงของเขาได้ดังก้องไปทั่วทั้งห้องประชุมในตอนนี้ไม่มีใครคิดที่จะทําให้เขาขุ่นเคืองอีกต่อไปพวกเขาทําเพียงแค่จ้องมองเท่านั้น

“คุณซาโลที่ห้องประชุมแห่งนี้ไม่อนุญาตให้ ใครก็ตามลงมือกับผู้อื่น”
คนของรัฐบาลโลกได้กล่าวเตือนซาโลออกมา

นี่คือการประชุมที่รัฐบาลโลกเป็นผู้จัดขึ้น ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อนุญาตให้การกระทําที่ไม่พึงประสงค์เกิดขึ้นการกระทําของซาโลทําให้การ์ดที่คอยรักษาความปลอดภัยตื่นตัวขึ้นมาในทันทีพร้อมกับจ้องมองมาที่ซาโลด้วยสายตาจริงจังของเพียงแค่สั่งเท่านั้นพวกเขาจะพุ่งเข้าไปจับตัวซาโลในทันที

“ลงมืองั้นหรอ? นายเห็นมันงั้นหรอ?”

ซาโลได้ยกยิ้มขึ้นมา

“ฉันแค่มองเขาเท่านั้น หรือว่ากรมองคือการกระทําที่ไม่สามารถทําได้งั้นหรอ?”

คนของรัฐบาลโลกคนนั้นถึงกับพูดไม่ออก

สิ่งที่ซาโลพูดมานั่นคือเรื่องจริงเพราะตั้งแต่ต้นแม้แต่นิ้วซาโลก็ยังไม่ได้ขยับมันด้วยซ้ํา

ฉากนี้ทําให้ตัวแทนจากประเทศอื่นๆถึงกับร้องมองมาด้วยความอิจฉา

“ตามตํานานเวทมนตร์ของอาณาจักรบารุตนั่นมีความสัมพันธ์ที่แปลกประหลาดกับผลปีศาจและดูเหมือนว่าสิ่งที่ตํานานบอกล่าวจะเป็นความจริง!”

คนที่สามารถมานั่งในที่แห่งนี้ได้ไม่มีทางเป็นคนธรรมดาอย่างแน่นอนก่อนที่พวกเขาจะเดินทางมาที่นี่พวกเขาย่อมทําการค้นหาข้อมูลของประเทศอื่นมาแล้วไม่มากก็น้อยและแน่นอนว่าพวกเขาย่อมรับรู้ถึงความมหัศจรรย์ของอาณาจักรบารูตแต่แม้ว่าจะรู้อยู่แล้วพวกเขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ

“อย่าบอกนะว่าตาแก่นั้นจะมีความแข็งแกร่งอยู่ในระดับเดียวกันกับพลเรือเอกจริงๆ?”

เหล่าตัวแทนของประเทศที่ไม่เห็นด้วยต่างก็ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตากับซาโล

โลกใบนี้นั้นคือโลกที่ปลาใหญ่กินปลาเล็ก!

“มีคนกล่าวเอาไว้ว่าอาณาจักรบารุตนั้นมีสุดยอดจอมเวทย์อยู่ด้วยกันห้าคน พวกเขาแต่ละคนต่างก็มีความแข็งแกร่งในระดับเดียวกันกับพลเรือเอกของกองทัพเรือแถมพวกเขาแต่ละคนต่างก็เป็นผู้นําของสภาเวทมนตร์ไม่ทราบว่าคุณซาโลเป็นผู้นําของสภาเวทมนตร์ไหนงั้นหรอ?”

คนของรัฐบาลโลกได้ปรับอารมณ์ให้กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็วก่อนที่จะแสดงรอยยิ้มที่อ่อนโยนและกล่าวถามออกมาด้วยรอยยิ้ม

อาณาจักรบารูตนั้นได้ห่างหายไปจากสายตาของผู้คนบนโลกใบนี้นานถึง 50 ปี และในช่วง 50 ปีที่ผ่านมานี่พวกเขาก็เปลี่ยนไปมากมันทําให้ทุกคนอยากรู้เกี่ยวกับข้อมูลของพวกเขามากเพราะว่าในบันทึกเกี่ยวกับ
อาณาจักรบารุตนั้นมันแทบจะ ไม่มีข้อมูลอะไรเลยอาณาจักรของพวกเขาเป็นอาณาจักรที่ลึกลับเป็นอย่างมากพวกเขาเข้าร่วมงานประชุมโลกน้อยครั้งมากและสิ่งที่เหลืออยู่ก็มีเพียงแค่ชื่อของพวกเขาเท่านั้น
“ฉันเป็นผู้นําของจอมเวทย์สายพลังธาตุ”

ซาโลได้กล่าวตอบออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบา

“ดูเหมือนว่าผู้นําทั้งห้าของสภาเวทมนตร์จะแข็งแกร่งมากเลยนะครับ”

คนของรัฐบาลโลกได้พยักหน้าและกล่าวชมออกมา

“นายพูดผิดไปนิดนึ่ง”

ซาโลได้กล่าวสวนขึ้นมาในทันที

“ฮีม? ถ้างั้นคุณซาโลช่วยแก้ไขข้อผิดพลาดของผมหน่อยได้ไหมครับ?”
“ขุมพลังของพวกเราอาณาจักรบารุตนั้นไม่ได้มีเพียงแค่ผู้นําสภาทั้งห้าเท่านั้น..”

เสียงของซาโลได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งห้องประชุมในตอนนั้นเองดวงตาของผู้คนในห้องประชุมก็หดแคบลงในทันที

“แต่ยังมีราชาของพวกเราอยู่อีกหนึ่งแถมพลังอํานาจของเขาก็เหนือล้ํากว่าพวกเราทั้งห้ามาก!”

“และที่อาณาจักรบารุตเข้ามาเป็นสมาชิกของรัฐบาลโลกและมาที่งานประชุมโลกในครั้งนี้ก็เพราะว่ามันเป็นประสงค์ของพระองค์!”

แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องยากที่จะเชื่อแต่ด้วยน้ําเสียงที่ราบเรียบของซาโลพวกเขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมรับความจริงในข้อนี้

“เป็นเกียรติจริงๆที่ได้พวกคุณอาณาจักรบารุตมาเป็นหนึ่งในประเทศสมาชิก”

คนของรัฐบาลได้ยิ้มออกมาอย่างแผ่วเบา
แค่พวกเขามีขุมพลังระดับพลเรือเอกถึงห้าคนพวกเขาก็รู้สึกลําบากมากแล้ว แต่นี่พวกเขากลับ บอกว่ายังมีคนที่เหนือกว่าพวกเขาอยู่อีกหนึ่งคน นั้นไม่ได้หมายความว่าพวกเขามีคนที่แข็งแกร่งในระดับเดียวกับพลเรือเอกถึงหกคนเลยไม่ใช่หรือไงกัน!

อาณาจักรแห่งนี้จะแข็งแกร่งมากเกินไปแล้ว!

ในตอนนี้เหล่าตัวแทนจากประเทศอื่นนั้นตกตะลิงยิ่งกว่าเดิมซะอีก

พวกเขาต่างก็เคยอ่านประวัติศาสตร์เกี่ยวกับดินแดนมหัศจรรย์ทั้งหลายในโลกใบนี้แม้ว่าส่วนใหญ่จะมีอยู่เพียงแค่ในบันทึกแต่มันก็ยังมีบางแห่งที่ยังหลงเหลืออยู่มาจนถึงปัจจุบัน

ยกตัวอย่างเช่นตระกูลวินสโมค จนกระทั่งในตอนนี้พวกเขาก็ยังคงเป็นผู้ปกครองทะเลนอร์ธบลอยู่และตามประวัติศาสตร์ของอาณาจักรบา รุตในอดีตนั้นเคยเป็นถึงอาณาจักรชั้นนําของยุคก่อนที่ชื่อของพวกเขาจะจางหายไป

และด้วยขุมกําลังระดับพลเรือเอกถึงหกคนจึงไม่ต้องสงสัยเลยว่าสิ่งที่บันทึกเอาไว้นั้นเป็นเรื่องจริงหรือไม่

แน่นอนว่าซาโลรู้อยู่แล้วว่าพวกเขากําลังคิดอะไรอยู่แต่ซาโลก็ไม่ได้สนใจมันแต่อย่างใด

เพราะเหตุผลที่เขามาเข้าร่วมการประชุมในครั้งนี้ก็เพื่อแสดงพลังอํานาจของพวกเขาอาณาจัก รบารุตให้โลกใบนี้ได้ประจักษ์

หลังจากนั้นพวกเขาก็ได้กลับมาหารือปัญหากันต่อหลังจากที่ได้ทําการลงคะแนนเสียงกันบทสรุปก็คือเสมอดังนั้นจึงจําเป็นต้องมีการหารือกันอีกครั้งหนึ่ง

ซาโลนั้นไม่ได้ใส่ใจการประชุมแต่อย่างใดเขาแสดงความคิดเห็นเพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้น

การพูดคุยกันในที่แห่งนี้นั้นต้องใช้ความระมัดระวังเป็นอย่างมากเพราะในทุกประโยคนั่นมันคือเจตจํานงของประเทศหนึ่งๆ การแสดงความคิด เห็นออกมานั้นมันคือความคิดเห็นของคนนับล้านคน

จนกระทั่งการประชุมในวันนี้ได้สิ้นสุดลงทุกคนที่เข้าร่วมการประชุมในครั้งนี้ต่างก็ประจักษ์ถึงพลังอํานาจของอาณาจักรบารุตเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ในตอนนี้พลังอํานาจของจอมเวทย์ได้สลักลึกลงไปในจิตใจของพวกเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“เวสบดูนั่นคือดินแดนของอาณาจักรบารุด!”

เชื่อเหลือเกินว่าหลังจากนี้ประโยคนี้จะต้องแพร่กระจายไปทั่วทั้งโลกใบนี้
ในตอนนี้เหล่าตัวแทนจากประเทศอื่นต่างก็กําลังจ้องมองมาที่ซาโลและเหล่าจอมเวทย์ทั้ง 36 และเหล่านักรบทั้ง 72 คนที่นําโดยซาโลด้วยความสนใจ

แรงกดดันของพวกเขาทั้ง 108 คนนั้นน่าตกตะถึงเป็นอย่างมาก

“ความแข็งแกร่งระดับนี้ฉันกลัวว่ามันคงจะมีแต่พวกโจรสลัดที่แข็งแกร่งในโลกใหม่เท่านั้นล่ะที่จะมีได้!”

“อาณาจักรบารุตนี่น่าหวาดกลัวจริงๆ!”

“ได้มาเห็นความแข็งแกร่งของพวกเขาแบบนี้ฉันชักอยากจะรู้ซะแล้วสิว่าราชาของพวกเขาจะเป็นยังไง!”

ผู้คนต่างก็จดจําชื่อของอาณาจักรบารุตเข้าไปในจิตใจของพวกเขา