S.PP: บทที่ 352: เขายังมีชีวิตอยู่!

ลาบูนยังคงเอาหัวกระแทกแหลมแฝดอย่างต่อเนื่อง

แต่ในตอนนั้นเองจู่ๆลาบูนก็ได้เงยหน้ามองขึ้นมาบนผิวน้ําด้วยแววตาที่สับสน

ร่างกายที่ใหญ่โตของมันค่อยๆโผล่ขึ้นมาบนท้องทะเล เมื่อเห็นร่างของลาบูนการแสดงของพวกโรแกนก็ได้เปลี่ยนไปเป็นตกตะลึงในทันที

” นี่มันจะใหญ่เกินไปแล้ว!”

“ฉันยังไม่เคยเจอตัวอะไรที่ใหญ่ขนาดนี้มาก่อนเลย!”

“นี่มันวาฬจริงๆงั้นหรอ?”

ในตอนนั้นเองดวงตาของพวกเขาก็ได้เหลือบไปเห็นบาดแผลตรงหัวของลาบูน จากการบอกเล่าของคร็อกคัสทําให้พวกเขาทราบว่ารอยแผล พวกนั้นเกิดขึ้นมาจากการกระแทกแหลมแฝดของลาบูน

ในเวลานี้ลาบูนได้หยุดกระแทกแหลมแฝดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“กัปตัน!”

เมื่อเห็นดวงตาของลาบูนที่จ้องมองมาที่โรแกนทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ

“นายไม่จําเป็นต้องทํามันอีกต่อไปแล้ว,คนที่นายรอคอยหนะยังมีชีวิตอยู่!”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

“อว้าาาา!”

สามารถมองเห็นความตื่นเต้นที่อยู่ในดวงตาของลาบูนได้อย่างชัดเจน

“สิ่งที่ฉันพูดนั้นเป็นความจริงและเขาจะต้องกลับมาหานายแน่นอนในอนาคต”

โรแกนได้กล่าวตอบออกมาราวกับเข้าใจในสิ่งที่ลาบูนพูดออกมา

“อว้าาาา!”

ลาบูนยังคงกล่าวถามออกมาอย่างต่อเนื่องด้วยความตื่นเต้น

“เขามีทรงผมแอฟโฟร่สีดําใช่ไหมล่ะ? นอกจากนี้แล้วเขายังมีชื่อว่าบรุ๊คด้วยใช่ไหม?”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

“อว้าาาาา!”

ลาบูนดูจะมีความสุขมากและมันก็เชื่อในสิ่งที่โรแกนพูด

“ดังนั้นนายไม่จําเป็นต้องทําร้ายตัวเองอีกต่อไปแล้ว,เพราะว่าในตอนนี้บรู้คเองก็กําลังรักษาชีวิตของเขาเพื่อที่จะกลับมาหานายเหมือนกัน”

“ดังนั้นจงดูแลตัวเองให้ดีซะ เพราะถ้านายยังไม่เลิกชนแหลมแฝดละก็บ็คจะต้องจํานายไม่ได้แน่ๆในอนาคต!”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยท่าที่จริงจัง

ทุกคําพูดของโรแกนได้ดังก้องเข้าไปในใจของลาบูนและดูเหมือนว่ามันจะเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด

ในทุกครั้งที่โรแกนกล่าวออกมาลาบูนก็สามารถเข้าใจมันได้อย่างน่าประหลาด

“อว่าาาาา!”

ลาบูนได้กระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยดวงตาที่เปี่ยมล้นไปด้วยความหวัง

“ในตอนที่ฉันพบกับเขา เขายังบอกอีกว่าสักวันหนึ่งเขาจะต้องกลับมาที่นี่อีกครั้งอย่างแน่นอนดังนั้นนายก็ดูแลตัวเองให้ดีๆล่ะเข้าใจไหม?”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยน้ําเสียงที่อ่อนโยน

ลาบูนไม่รู้ว่าทําไมมันถึงได้เชื่อในสิ่งที่ชายคนนี้พูด แต่มันรับรู้ได้ว่าผู้ชายคนนี้ไม่หลอกลวงมันอย่างแน่นอน

ราวกับว่าพวกเขาเคยพบเจอกันมาก่อน

เมื่อเห็นการแสดงออกของลาบูนโรแกนก็ได้ยกยิ้มขึ้นพร้อมกับก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ

“ในตอนนี้นายคงจะไม่ทําร้ายตัวเองอีกต่อไป แล้วงั้นสินะงั้นนายก็จงรอคอยวันที่บรู้คจะกลับมาเข้าใจไหม?”

ในตอนนั้นเองจู่ๆโรแกนก็ได้ยื่นมือขวาของเขาออกมา

“ฉันเอาหัวตัวเองเป็นประกันเลยว่าสักวันหนึ่งนายจะต้องได้เจอกับบรุ๊คอย่างแน่นอนแต่ก่อนอื่นนายต้องสัญญากับฉันก่อนว่าจะดูแลตัวเองให้ดีๆ”

มือขวาของโรแกนค้างอยู่บนอากาศ ในตอนนี้ดูเหมือนว่าโรแกนต้องการที่จะทําสัญญากับลาบูน

ทุกคนที่อยู่ข้างหลังต่างก็จ้องมองมาที่ฉากนี้ด้วยความประหลาดใจ

“ลาบูนเข้าใจในสิ่งที่กัปตันพูดด้วยงั้นหรอ? นี่มันจะน่าซึ่งเกินไปแล้ว!”

“ฉันว่าเรื่องนี้มันยังไม่น่าพึ่งเท่ากับที่กัปตันสามารถเข้าใจในเสียงคํารามของลาบูนได้หรอก!”

“มันน่าทึ่งมากที่พวกเขาสามารถสื่อสารกันได้!”

คร็อกคัสได้อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ การที่เขาอาศัยอยู่ที่แหลมแฝดแห่งนี้ทําให้เขาได้พบเจอกับโจรสลัดเป็นจํานวนมาก

แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้มาเจอกับใครบางคนที่สามารถสื่อสารกับลาบูนได้

เมื่อมองไปที่ร่างของโรแกนเขาก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าชายหนุ่มคนนี้ครอบครองพลังอํานาจแบบไหนอยู่กันแน่?

“อว้าาาาา!”

ในตอนนั้นเองลาบูนก็ได้ส่งเสียงที่เป็น เอกลักษณ์ออกมาพร้อมกับโน้มตัวไปสัมผัสกับมือขวาของโรแกน

“นายสัญญากับฉันแล้วนะลาบูน”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

ในตอนนี้ลาบูนนั้นกําลังแหวกว่ายอยู่ในท้องทะเลอย่างมีความสุข

ในชีวิตที่แล้วของโรแกนเขานั้นก็เป็นหนึ่งในคนที่ประทับใจในสายสัมพันธ์ของ ลาบูนและบรุ๊คฉากคํามั่นสัญญาของลาบูนนั้นมันกระแทกกระทั้นจิตใจเขาเหลือเกิน

ในตอนนี้โรแกนสามารถสัมผัสถึงอารมณ์ที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสุขของลาบูนได้อย่างชัดเจนด้วยฮาคิสังเกตของเขา

มันเป็นอะไรที่เหนือสามัญสํานึกไปไกลมากการที่คนๆหนึ่งสามารถสื่อสารและเข้าใจความรู้สึกของวาฬได้

และมันก็เป็นครั้งแรกที่โรแกนรู้สึกว่าโลกใบนี้ แตกต่างจากโลกเดิมของเขา และในเวลาเดียวกันเขาก็ได้เข้าใจว่าในโลกใบนี้นั้นทุกสิ่งมีจิต วิญญาณเป็นของตนเอง

“เป็นอะไรที่น่าทึ่งมากจริงๆ นายรู้ไหมนายเป็นคนแรกเลยนะที่สามารถทําให้ลาบูนสงบลงมาได้แบบนี้”

หลังจากที่เห็นลาบูนสามารถสงบลงมาได้ คร์อกคัสก็ได้มองลงไปที่ท้องทะเลและถอนหายใจออกมา

เขาอยากรู้มากว่าโรแกนสามารถทํามันได้ยังไง

“ดูเหมือนว่านายจะสามารถสื่อสารกับลาบูนได้งั้นสินะ และเท่าที่ฉันจําได้โรเจอร์เองก็สามารถทําอะไรแบบนี้ได้เหมือนกันใช่ไหม?”

“ความสามารถของผมแตกต่างจากเขาเล็กน้อย มันคือความจริงที่ผมสามารถสื่อสารและเข้าใจในคําพูดของสรรพสิ่งได้แต่มันไม่ใช่แค่นั้น…”

โรแกนได้หยุดชะงักไปชั่วขณะหนึ่งก่อนที่จะกล่าวออกมาอีกครั้ง

“เพราะว่าผมยังสามารถเข้าใจอารมณ์ของพวกเขาได้อีกด้วย”

“อารมณ์?”

คร็อกคัสได้กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ

“ใช่”

โรแกนได้พยักหน้า

ความสามารถนี้เกิดขึ้นในตอนที่เขาไปที่เกาะอาบิลิส เขาต้องขอขอบคุณผู้คนบนเกาะอาบิลิส เป็นอย่างมากที่ทําให้ความสามารถนี้ของเขาตื่นขึ้นมา

ความสามารถนี้มันคือความสามารถอันเลอค่า!

แม้ว่ามันจะแตกต่างจากเสียงของทุกสรรพสิ่งแต่แค่นี้โรแกนก็พอใจมากแล้ว

“มันวิเศษมากที่นายสามารถเก็บซ่อนความสามารถแบบนี้เอาไว้ได้”

คร็อกคัสได้มองไปที่โรแกนด้วยความประหลาดใจ

ไม่ว่าจะมองยังไงชายหนุ่มคนนี้ก็ดูไม่ต่างจากคนธรรมดาทั่วไปเลยสักนิด

“ต่อจากนี้ไปลาบูนจะไม่ทําร้ายร่างกายตัวเองอีกต่อไปแล้วดังนั้นคุณสามารถวางใจได้”

โรแกนได้กล่าวออกมา

“ฉันรู้สึกสงสัยมากในสิ่งที่นายพูด”

คร็อกคัสได้จ้องมองไปที่โรแกน

“คุณหมายถึงเรื่องคนที่จะกลับมาหาลาบูนงั้นสินะ?”

โรแกนได้กล่าวถามออกมาด้วยรอยยิ้ม

“นายเคยเจอกับบรุ๊คจริงๆงั้นหรอ?”

คร็อกคัสได้กล่าวถามออกมาด้วยความสงสัย

จากข้อมูลต่างๆที่เขาได้รับมากลุ่มคนพวกนั้นที่ให้คํามั่นสัญญากับลาบูนในอดีตนั้นสมควรที่จะตายไปจนหมดแล้วในแกรนด์ไลน์

และถ้ามันเป็นอย่างงั้นจริงมันก็หมายความว่าเรื่องที่โรแกนบอกกล่าวกับลาบูนก็น่าจะเป็นเรื่องโกหก

“ผมเคยเจอกับเขาและเขาก็ยังมีชีวิตอยู่”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ

คร็อกคัสได้จ้องมองไปที่โรแกนด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน

“เขายังมีชีวิตอยู่จริงๆงั้นหรอ?”

“ใช่เขายังมีชีวิตอยู่,อยู่อย่างโดดเดี่ยวในท้องทะเลที่ไม่มีใครรู้จักเพื่อรอคอยบางอย่าง”

“รอคอยอะไร?”

“รอคอยพรรคพวกที่จะมาพาตัวเขาออกไป!”