S.P.P: บทที่ 354: ลักพาตัว?

เส้นทางทั้งเจ็ดสายในแกรนด์ไลน์นั้นนําไปสู่ประสบการณ์และการผจญภัยที่ต่างกันไป

ในที่สุดโรแกนก็ได้ตัดสินใจเลือกเส้นทางตรงกลางอย่างเด็ดขาด เหตุผลที่โรแกนเลือกเส้นทางนี้ ก็เพราะว่าโรแกนนั้นตองการเดินทางไปที่โลกใหม่ให้เร็วที่สุด ดังนั้นเขาจึงเลือกเส้นทางที่เขา คุ้นเคยที่สุด

จากการคาดการณ์ของเขาการต่อสู้ของเหล่าสี่จักรพรรดินั้นได้เริ่มต้นขึ้นในตอนที่แชงคูสได้เข้าไปในโลกใหม่ ดังนั้นตัวของเขาจึงไม่ต้องการที่จะพลาดฉากสําคัญที่กําลังจะเกิดขึ้น

สามวันต่อมา รูทดราก้อนก็ได้แล่นเรือมาถึงที่วิสกี้พีค

“พวกเราคงจะต้องอยู่ที่นี่กันสักพักหนึ่ง จนกว่าล็อกโพสต์จะรวบรวมสนามแม่เหล็กเพียงพอ”

โรแกนได้กล่าวออกมาพร้อมกับจ้องมองไปที่ล็อกโพสต์บนข้อมือ

ล็อกโพสต์อันนี้ไม่ใช่ของที่คร็อกคัสมี แต่เป็นล็อกโพสต์แบบพิเศษที่เทรนซุได้มาจากโลกใหม่ล็อกโพสต์อันนี้นั้นมีตัวล็อกโพสต์อยู่ด้วยกันถึงสามอันทําให้ประสิทธิภาพของมันเหนือกว่าล็อกโพสต์ปกติมาก

ดาซได้กวาดตามองไปที่สถานที่อันคุ้นเคย ก่อนที่จะจ้องมองไปที่คล็อกโคไดล์ ในตอนนั้นเองคล็อกโคไดล์ก็ได้พยักหน้า และเมื่อเห็นดังนั้น ดาซก็ได้เดินจากไปอย่างรวดเร็ว

“หมอนั้นจะไปไหนหน่ะ?”

ชาร์โปลอสได้กล่าวถามออกมาด้วยความสงสัย

“ที่นี่คือเขตอิทธิพลขององค์กรของฉัน”

คล็อกโคไดล์ได้กล่าวออกมาด้วยความเฉยชา

โรแกนนั้นไม่ได้รู้สึกแปลกใจแต่อย่างใด เขารู้ดีว่านอกจากเป็นลูกเรือของเขาแล้วคล็อกโคไดล์นั้นยังมีอีกตัวตนหนึ่งก็คือผู้นําองค์กรบาร็อคเวิร์ควิสกี้พี่คนั้นก็ถือว่าเป็นหนึ่งในเขตอิทธิพลของคล็อกโคไดล์ แต่โรแกนเองก็ยังไม่แน่ใจว่าในตอนนี้คล็อกโคไดล์นั้นแข็งแกร่งขนาดไหน

ด้วยการเตรียมการต่างๆของดาซทุกคนจึงได้เข้าไปอยู่ในบาร์

“มองเผินๆเกาะนี้ก็ดูเหมือนจะสงบดีนะ แต่ในความเป็นจริงแล้วมันกลับเต็มไปด้วยพวกนักล่าค่าหัวที่พึ่งเข้ามาในแกรนด์ไลน์”

คล็อกโคไดล์ได้กล่าวออกมาอย่างช้าๆ

“นักล่าค่าหัวงั้นหรอ?”

ดูเหมือนว่าเจสันค่อนข้างจะสนใจเรื่องนี้

“แน่นอนว่าพวกเราไม่จําเป็นต้องมากังวลกับเรื่องพวกนั้นเลยแม้แต่น้อย..”

คล็อกโคไดล์หาได้สนใจคําถามของเจสันแต่อย่างใด

“นั่นก็เพราะว่าพวกเขารับรู้ถึงตัวตนของพวกเราอยู่แล้ว”

ในตอนนั้นเองพวกเขาทุกคนก็ได้กวาดตามองไปรอบๆบาร์ ก่อนที่จะพบกับแววตาที่ดูหวาดกลัวของอีกฝ่าย

“แม้ว่าที่นี่จะถูกเรียกว่าสุสานของพวกหน้าใหม่ แต่สําหรับพวกเราที่เป็นโจรสลัดที่ยิ่งใหญ่มันจะมีใครหน้าไหนกล้าพอที่จะมาท้าทายพวกเรา!”

คล็อกโคไดล์ได้กล่าวออกมาด้วยความเย็นชา

วิสกี้พี่คนั้นนับว่าเป็นเกาะนักล่าค่าหัวที่สุดยอด แต่ระดับความแข็งแกร่งของนักล่าค่าหัวในที่แห่งนี้นั้นยังไม่นับว่าแข็งแกร่งมากมายอะไร จากการคาดการณ์แม้แต่พวกโจรสลัดหน้าใหม่ที่พึ่งเข้ามาในแกรนด์ไลน์พวกเขาก็คงจะยังไม่สามารถสู้ได้

ในตอนเย็นวันนั้นเองโรแกน และกลุ่มของเขาก็ได้เดินทางไปยังที่พักที่ดาซได้จัดเตรียมเอาไว้ให้ก่อนหน้านั้น

เมื่อค่ําคืนได้มาถึงผู้คนบนท้องถนนก็เบาบางลงอย่างเห็นได้ชัด

ในบางครั้งที่เดินผ่านท้องถนนโรแกนก็จะพบกับโจรสลัดหน้าใหม่ที่ถูกชาวเมืองชวนให้มากินเลี้ยงกับพวกเขา

โรแกนได้มองไปที่ฉากนั้นพร้อมกับยิ้มมุมปาก

“โจรสลัดพวกนั้นซวยจริงๆ”

ชาร์โปลอสได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

พวกเขาไม่คิดที่จะเข้าไปเตือนโจรสลัดพวกนั้นแต่อย่างใด

ในขณะที่พวกเขาก้าวเดินลึกเข้าไปบนท้องถนน ในตอนนั้นเองจู่ๆฝีเท้าของโรแกนก็ได้หยุดชะงักลง

“มีอะไรงั้นหรอ? กัปตัน”

เทรนซุได้กล่าวถามออกมาด้วยความสงสัย

ไม่ว่าจะมองหายังไงเขาก็ยังไม่เจอสาเหตุที่ทําให้โรแกนหยุดฝีเท้าลงแต่อย่างใด

ในเวลานี้ในหูของโรแกนนั้นได้ปรากฎบทสนทนาของใครบางคนดังขึ้นมา
“นี่มันหายากสุดๆไปเลยไม่ใช่หรือไง! มนุษย์ที่มีปีกแบบนี้หน่ะ!”

“พวกขุนนางจะต้องให้ราคาดีแน่! ฮ่าๆๆคราวนี้พวกเรารวยแน่!”

“ใช่ เธอดูเหมือนกับพวกนางฟ้าที่อยู่ในตํานานไม่มีผิด”

“ฉันเองก็คิดเหมือนนาย”

ด้วยพลังอํานาจของโรแกน ทําให้เขาสามารถได้ยินบทสนทนาของพวกเขาได้อย่างชัดเจนด้วยที่ไม่มีใครได้ที่แห่งนี้ได้ยินสักคน

“พวกนายไปกันก่อนเลยเดี๋ยวฉันตามไปทีหลัง”

เมื่อกล่าวจบโรแกนก็ได้แยกตัวออกไปในทันที

“กัปตัน,คุณจะไปไหนหน่ะ?”

เจสันได้กล่าวถามออกมา แต่โรแกนทําเพียงแค่โบกมือไปมาก่อนที่ร่างของเขาจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว

“ไม่ต้องกังวลไปหรอกน่า,ด้วยความแข็งแกร่งของกัปตันฉันว่านายห่วงเกาะนี้ดีกว่า”

เทรนได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

“นั้นก็จริง,ฮ่าๆๆๆ”

เจสันได้กล่าวและหัวเราะออกมา

บนไหล่ของเขามีร่างของมังกรตัวเล็กๆที่กําลังพ่นเปลวเพลิงเล็กๆออกมา
ไม่มีใครสักคนที่กังวลเกี่ยวกับโรแกน

ในตอนนั้นเองหลังจากเดินมาได้สักพักเงาร่างสี่ร่างก็ได้ปรากฏขึ้นมาในสายตาของโรแกน

หนึ่งในนั้นกําลังแบกถุงดําเอาไว้บนบ่าของเขา และดูเหมือนว่าสิ่งที่อยู่ในถุงดํานั้นกําลังดิ้นรนอย่างสุดความสามารถ และถ้าตั้งใจฟังดีๆละก็จะสามารถได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือที่เบาบางจากถุงดํานั้น

โรแกนได้มองไปที่ทั้งสี่ด้วยแววตาที่เฉยชาอย่างเงียบๆ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือการลักพาตัว แต่จากบทสนทนาที่โรแกนได้ยินทําให้เขารู้ว่าการลักพาตัวในครั้งนี้ไม่ใช่การลักพาตัวธรรมดาๆทั่วไป

“นี่พวกนายไม่รู้สึกถึงอะไรแปลกๆบ้างหรอก?”

ทันใดนั้นเองชายที่อยู่ด้านหน้าก็ได้กล่าวถามออกมาด้วยความหวาดระแวงและหยุดฝีเท้าลง
“รู้สึกอะไรของนาย? รีบไปกันได้แล้ว”

ดูเหมือนว่าคนที่อยู่ข้างหลังจะไม่เชื่อและได้กล่าวเร่งออกมา

“ไม่,ฉันรู้สึกว่ามีคนกําลังตามพวกเราอยู่”

ชายคนนั้นได้กล่าวออกมาด้วยความระมัดระวัง

“มีคนตามพวกเรามา? นายเห็นมันงั้นหรือไง? มันคงจะมีแต่ผีเท่านั้นล่ะที่ตามมา!”

ชายคนหนึ่งได้กล่าวออกมาด้วยความหงุดหงิดก่อนที่จะหันหัวกลับไปมองข้างหลัง

แต่ในตอนนั้นเองใบหน้าของเขาก็ได้เปลี่ยนสีไปในทันที

ในดวงตาของเขาได้ปรากฏเงาร่างของใครบางคนขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิด

“อ้าาาา…”

ชายคนนั้นได้กรีดร้องออกมาพร้อมกับก้าวถอยหลังไปสามก้าวก่อนที่จะล้มลงไปบนพื้น

” เกิดอะไรขึ้น?”

อีกสามคนก็ได้หันมามองชายคนนั้นพร้อมกับมองไปยังเงาร่างนั้น
“โธ่เอ้ยก็นึกว่าผี! ไอ้หนุ่มแกกล้ามากนะที่มาทําให้ฉันกลัวแกอยากตายมากงั้นสินะ!?”

ชายที่ล้มลงไปบนพื้นได้มองไปที่โรแกนพร้อมกับสบถออกมา

“แกกล้ามากนะที่กล้ามาเผชิญหน้ากับพวกเราด้วยตัวคนเดียว”

ทั้งสี่ได้จ้องมองมาที่โรแกนด้วยสายตาดูถูก

“ว่าแต่แกมีธุระอะไรกับพวกเรา?”

หนึ่งในนั้นได้กล่าวออกมาด้วยน้ําเสียงที่หนักแน่น

พวกเขาไม่สามารถปล่อยให้ใครก็ตามรู้ได้ว่า พวกเขาได้ลักพาตัวเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่มีปีกมา

“อะไรอยู่ในถุงนั้น?”

โรแกนได้ยกยิ้มขึ้นมาพร้อมกับชี้ไปที่ถุงบนไหล่ของชายคนหนึ่ง

ในตอนนั้นเองบางสิ่งที่อยู่ข้างในถุงที่สิ้นหวังไปแล้ว ก็ได้ตะโกนขอความช่วยเหลือขึ้นมาไม่ยอมหยุด

“นี่ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของแก!”

จิตสังหารได้ปรากฏขึ้นมาในดวงตาของชายที่น่าจะเป็นหัวหน้า

“ช่วยด้วย!”

เสียงที่แผ่วเบาได้ดังออกมาจากถุงดํา

“โอ้! มีคนอยู่ข้างในนั้นงั้นสินะ!”

“แกอยากตายมากงั้นสินะ!”

เมื่อรู้ว่าถูกจับได้พวกเขาก็ได้พุ่งเข้ามาหาโรแกนในทันที

ในเวลาเดียวกันนั้นเองบนใบหน้าของโรแกนก็ได้ปรากฏรอยยิ้มที่ลึกลับขึ้นมา

“ฉันจะบอกอะไรให้ฟัง,พวกนายทุกคนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าของฉันก้มหัวลงบนพื้น..”

“และสวดอ้อนวอนขอความอภัยจากฉัน!”
พลังอํานาจลึกลับที่ถูกเปล่งออกมาจากปากของโรแกนได้กวาดผ่านไปที่ร่างของทั้งสี่อย่างรวดเร็ว