S.P.P: บทที่ 361: นายไม่อยากจะมีชีวิตอยู่แล้วหรือไง?

หลังจากที่โรแกนลุกขึ้นมาเจสัน,คล็อกโคไดล์,เทรนซุ และเจ้านายตัวน้อยก็ได้ลุกตามขึ้นมา

หลังจากนั้นพวกเขาก็ได้เดินออกไปจากบาร์ ไม่มีใครกล่าวกับคาบูกิและก็ไม่มีใครสักคนที่ทําอะไรคาบูกิ

พวกเขาทําเพียงแค่เดินออกไปจากบาร์โดยที่ไม่เห็นคาบูกอยู่ในสายตา

เมื่อพวกเขาจากไปผู้คนที่อยู่ภายในบาร์ก็ได้สติกลับคืนมา

“เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น?”

“คาบกิลกขึ้นมาได้แล้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับนายกันแน่?”

“พวกนั้นเป็นใครกันแน่ฉันไม่เคยจะเห็นหน้าพวกเขามาก่อนเลย แต่ฉันสัญญาเลยว่าหลังจากนี้ฉันจะไม่ไปยั่วโมโหพวกเขาอย่างเด็ดขาด!”

ผู้คนต่างก็กําลังรู้สึกสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับคาบูกิกันแน่
ในตอนนั้นเองชายคนหนึ่งก็ได้เดินเข้าไปหาคาบุกิ แต่ในเวลานั้นเมื่อเขาเห็นสีหน้าของคาบูกิ เขาก็ถึงกับก้าวถอยหลังไปชนกับโต๊ะที่อยู่ด้านหลัง

“เพร้ง!”

ทันใดแก้วไวน์ก็ได้ตกลงมาบนพื้น

“คาบูกิ!”

สิ่งที่เขาเห็นนั่นก็คือใบหน้าที่ทุกข์ทรมานด้วยความหวาดกลัวของคาบูกิ หลังจากที่เห็นใบหน้าของคาบูกิมันก็พาลให้เขารู้สึกกลัวไปด้วย

หลังจากนั้นก็มีคนที่ต้องการเข้ามาช่วยคาบูกิ แต่ไม่ว่าเขาจะทํายังไงร่างของคาบูกิก็ไม่ขยับเลยสักนิดราวกับว่าร่างกายของเขาเป็นส่วนหนึ่งของพื้นไปแล้ว

แต่เขาก็ยังไม่ยอมแพ้เขาได้ระดมคนมานับสิบคนเพื่อมาช่วยกันแบกร่างของคาบูกิ แต่สุดท้ายก็คว้าน้ำเหลวพวกเขาไม่สามารถทําอะไรกับร่างของคาบูกได้เลย

ในตอนนั้นเองพวกเขาทุกคนก็ได้ปรากฏความหวาดกลัวขึ้นมาในจิตใจ พวกเขาแต่ละคนต่างก็สลักใบหน้าของพวกโรแกนเอาไว้ภายในส่วนลึกของจิตใจ

“พวกนั้นจะน่ากลัวเกินไปแล้ว!”

แค่คําพูดสองคํากลับสามารถทําให้คาบูกิตกอยู่ในสภาพที่น่าอดสูแบบนี้ได้

นี่มันพลังอํานาจบ้าบออะไรกัน?

กว่าคาบุกิจะสามารถขยับร่างได้ก็กินเวลาไปถึงหนึ่งวันหนึ่งคืน และแม้จะสามารถขยับร่างได้ เขาก็ต้องมาเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดจากการคุกเข่าเป็นเวลานานจนต้องกรีดร้องออกมาด้วยความทุกข์ทรมานและหมดสติไป

ส่วนทางด้านโรแกนนั้นพวกเขาก็ได้เดินทางมาถึงอีกฟากหนึ่งของเกาะจายาแล้ว

หลังจากมาถึงยังที่แห่งนี้พวกโรแกนก็สามารถสัมผัสกับความแตกต่างของที่แห่งนี้ได้ในทันที

“ฟองสบู่พวกนี้มันคืออะไรกัน?”

ในตอนนี้พวกเขากําลังสงสัยว่าไอ้ฟองสบู่ลึกลับบนผิวทะเลพวกนี้คืออะไร แต่หลังจากนั้นไม่นานพวกมันก็ได้จางหายไป

ในเวลาเดียวกันนั้นเองพวกเขาที่อยู่บนด้านฟ้าเรือก็ได้มองเห็นร่างของชายคนหนึ่งที่โผล่ขึ้นมาจากผิวน้ำตรงบริเวณชายฝั่งพร้อมกับชุดดําน้ำ

“เฮ้!,นายตรงนั้นหน่ะใช่ม็องบลัง คริกเกตไหม!?”

ในตอนนั้นเองชาร์โปลอสก็ได้ตะโกนถามขึ้นมา

เมื่อได้ยินใครบางคนตะโกนเรียกชื่อของตนเอง คริกเกตก็ได้กวาดตามองหาที่มาในทันทีก่อนที่จะพบกับพวกโรแกนที่อยู่บนท้องทะเล

แต่เขามองเพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้นแล้วเขาก็ได้ถอนสายตากลับพร้อมกับหมุนตัวและเดินจากไป

แต่เมื่อเขาเดินกลับเข้าไปในบ้านของเขา เขาก็พบว่ารูทดราก้อนนั้นกําลังแล่นเข้ามาที่ชายฝั่งอย่างช้าๆ

“คนพวกนี้ตั้งใจมาหาฉันงั้นหรอ?”

คริกเกตได้พึมพําออกมาด้วยความสงสัยพร้อมกับจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบแล้วจ้องมองไปที่โรแกนและคนอื่นๆ ที่กําลังเดินเข้ามาหาเขา

“นายคือมองบลัง คริกเกตใช่ไหม?”

คริกเกตก็ได้พยักหน้ารับพร้อมกับกล่าวถามออกมาว่า

“ใช่,ว่าแต่พวกนายมีธุระอะไรกับฉัน?”

โรแกนได้ยกยิ้มและกล่าวออกมาว่า

“ฉันมีธุระกับนายนิดหน่อย”

อีกด้านหนึ่งบนเกาะจายาที่เมืองม็อคทาวน์

ภายในเมืองม็อคทาวน์ในเวลานี้ได้ปรากฏเรือของโจรสลัดกลุ่มหนึ่ง และในตอนที่พวกเขาแล่นเรือมาถึงที่ท่าเรือของเมืองม็อคทาวน์พวกเขาก็ได้มุ่งหน้ามาที่คาสิโนสควีซในทันที

และเมื่อพวกเขามาถึงที่คาสิโนสควีซพวกเขาก็ต้องรู้สึกสงสัยเพราะในเวลานี้ประตูของคาสิโนสวีซนั้นถูกปิดเอาไว้อย่างแน่นหนา

ในตอนนั้นเองพวกเขาก็ได้เอื้อมมือออกไปเคาะประตู

“ปึง! ปัง!”

เพียงครู่เดียวก็มีพนักงานคนหนึ่งมาเปิดประตูให้กับพวกเขา

“แล้วสควีซล่ะอยู่ไหน?”

ชายที่เป็นผู้นําได้กล่าวถามออกมาด้วยท่าทางที่ดุร้าย

“พอดีว่าหัวหน้าเขาได้รับบาดเจ็บ”

พนักงานคนนั้นได้กล่าวออกมาด้วยความระมัดระวัง

“ได้รับบาดเจ็บ?”

ในตอนนั้นเองพวกเขาก็ได้หันมามองหน้ากันด้วยความสงสัย

“พาพวกเราไปหาเขาเดี๋ยวนี้!”

แม้ว่าต้องการจะปฏิเสธแต่เขาก็ไม่มีความกล้าพอที่จะกล่าวคําปฏิเสธออกมา เพราะในตอนนี้อีกฝ่ายกําลังเอาปืนจ่อมาที่หัวของเขา

“เขาอยู่ที่นี่”

หลังจากพาพวกเขามาถึงที่ห้องของสควีซพนักงานคนนั้นก็ได้หมุนตัวแล้วเดินจากไปในทันที

ในตอนนั้นเองชายคนนั้นก็ได้ผลักประตูเข้าไปโดยที่ไม่ได้กล่าวอะไรออกมาแม้แต่คําเดียว

“สควีซ,พวกเรามารับสินค้าแล้ว!”

สิ่งแรกที่พวกเขาเห็นก็คือหัวของสควีซที่ถูกพันด้วยผ้าพันแผล ในตอนนี้สควีซนั้นกําลังนอนรักษาอาการบาดเจ็บของเขาอยู่บนเตียง

บนพื้นที่อยู่ใกล้ๆกับเตียงของเขานั้นก็คือคราบเลือดของเขาที่หยดลงไปบนพื้น

“นั่งกันก่อนสิ!”

สควีซได้กล่าวออกมาอย่างช้าๆ

“ใครเป็นคนทํานาย!?”

ในตอนนี้เขากําลังรู้สึกประหลาดใจ เพราะเขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าในครึ่งแรกของแกรนด์ไลน์ มันจะมีคนที่สามารถเล่นงานสควีซได้

“ก่อนอื่นฉันต้องขอโทษพวกนายด้วยที่ในตอนนี้ฉันไม่สามารถมอบสินค้าให้กับพวกนายได้เพราะว่ามันได้ถูกชิงไปแล้ว!”

สควีซนั้นไม่ได้กล่าวตอบคําถามของพวกเขา แต่คําพูดที่เขากล่าวออกมานั้นมันทําให้พวกเขาถึงกับลุกขึ้นมาในทันที

“แกพูดว่าไงนะ!? สควีซแกรู้ไหมว่าแกพูดอะไรออกมา? สิ่งนั้นมันคือของๆบอส!”

ชายที่เป็นหัวหน้าได้ตะโกนออกมาเสียงดัง

“ฉันร์! แต่นายรู้ไหมว่าพวกนั้นเป็นใคร? ฉันไม่สามารถต่อกรกับพวกเขาได้!”

สควีซเองก็ได้ตะโกนสวนออกมาในทันที

“นายไม่ได้พูดถึงบอสหรือไง?”

ในตอนนี้เขารู้แล้วว่าสควีซนั้นพยายามที่สุดแล้ว ดังนั้นเขาจึงได้กล่าวถามออกมาแบบนั้น

“ฉันพูดแล้ว แต่พวกเขาไม่สน!”

สควีซได้กล่าวออกมาด้วยความโมโห

” พวกนั้นเป็นใคร?”

ชายคนนั้นได้กล่าวถามออกมาพร้อมกับขมวดคิ้ว

เขากําลังรู้สึกกังวล บนโลกใบนี้มันมีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่ไม่กลัวผู้ที่อยู่เบื้องหลังของพวกเขา

“นายดูเอาเองเถอะ!”

สควีซได้โยนใบประกาศจับที่เตรียมเอาไว้ให้กับอีกฝ่ายในทันที

เมื่อเห็นดังนั้นชายคนนั้นก็ได้หยิบประกาศจับขึ้นมาดูในทันที และในตอนนั้นเองสีหน้าของเขาก็ได้เปลี่ยนไปพร้อมกับเม็ดเหงื่อที่โผล่ขึ้นมาเต็มใบหน้าของเขา

“กัปตันกลุ่มโจรสลัดโซล โกล ดี. โรแกน,ค่าหัว 880 ล้านเบรี!”

ภาพที่อยู่ในใบประกาศจับนั่นคือภาพของโรแกนที่อยู่ในร่างฮอลโลว์ที่กําลังจ้องมองไปข้างหน้าด้วยดวงสีแดงที่แสนเย็นชา

เขารู้สึกราวกับกําลังถูกจ้องมองโดยสัตว์ร้าย!

“เขางั้นหรอ?”

เขาได้กลืนน้ำลายไปหนึ่งอึกใหญ่ๆ

“เขากลับมาแล้วงั้นหรอ?”

“มันไม่ใช่แค่เขา!”

เมื่อได้ยินดังนั้นสควีซก็ได้หยิบใบประกาศจับที่เหลือขึ้นมาดูในทันที

อย่างที่สควีซได้กล่าวเอาไว้พวกเขาไม่สามารถต่อกรกับอีกฝ่ายได้จริงๆ ถ้าจะมีคนที่สามารถสู้กับพวกเขาได้ละก็มันคงจะมีเพียงแค่บอสของพวกเขาเท่านั้น

หลังจากลังเลอยู่สักพักในที่สุดเขาก็สามารถตัดสินใจได้

“สควีซนายร์ใช่ไหมถึงผลที่ตามมาของการทําให้บอสไม่พอใจ?”

“ฉันรู้!”

“ว่าแต่นายคิดที่จะทําอะไร?”

สควีซได้กล่าวถามออกมาด้วยความสงสัย

“ฉันจะไปเจอกับพวกเขา”

“นายไม่อยากจะมีชีวิตอยู่แล้วหรือไง?”

สควีซได้กล่าวออกมาด้วยความเยาะเย้ย