S.PP: บทที่ 362: ฆ่าเขา!

คําพูดของสควีซไม่ได้ทําให้เขารู้สึกกลัวแม้แต่น้อยแม้ว่าโรแกนจะแข็งแกร่งแต่คนที่อยู่เบื้องหลังของเขาเองก็ไม่ใช่คนที่ใครจะมาดูถูกได้

ผู้ที่อยู่เบื้องหลังของเขานั้นคือชายที่มีศักยภาพมากพอที่จะกลายเป็นจักรพรรดิในโลกใหม่!

“ไม่มีใครสามารถมาทําให้บอสเสียหน้าได้!”

ชายคนนั้นได้กล่าวออกมาด้วยท่าที่จริงจัง

เมื่อกล่าวจบเขาก็ได้เดินออกจากคาสิโนสควีซและไปตามหาที่ๆพวกโรแกนอยู่ในทันที

เพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้นพวกเขาก็รู้ถึงที่ๆพวกโรแกนอยู่หลังจากนั้นพวกเขาก็ได้ทําการแล่นเรือไปยังอีกฟากหนึ่งของเกาะจายาในทันที

” มีธุระกับฉัน? แต่ฉันไม่เคยรู้จักพวกนายมาก่อนเลยนะ”

คริกเกตได้กล่าวตอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

ดูเหมือนว่าเขานั้นจะไม่ต้องการที่จะพูดคุยกับโรแกนและคนอื่นๆ

“แล้วถ้ามันเกี่ยวกับเกาะแห่งท้องฟ้าล่ะ?”

โรแกนได้ยกยิ้มขึ้นมา

“นายพูดว่าไงนะ?”

ดูเหมือนว่าคริกเกตจะตกใจมาก

เขาอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้วแต่ถึงอย่างงั้นมันก็ไม่มีเลยสักคนที่เชื่อเรื่องเกาะแห่งท้องฟ้าแม้ว่าบางครั้งเขาจะรู้สึกสงสัยแต่ด้วยข้อมูลที่ระเอียดของบรรพบุรุษของเขาทําให้เขาไม่เคยคิดที่จะยอมแพ้

“นายน่าจะมีวิธีเดินทางไปยังเกาะแห่งท้องฟ้าใช่ไหม?”

คริกเกตไม่ได้กล่าวตอบออกมาเขานั้นยังคงไม่เชื่อว่าพวกโรแกนมาที่นี่เพราะเกาะแห่งท้องฟ้าจริงๆ

“เกาะแห่งท้องฟ้ามันมีอยู่จริงที่ไหนกัน?พวกนายกลับไปกันได้แล้ว

คริกเกตได้พ่นควันและกล่าวออกมาอย่างช้าๆ

แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่สามารถทําได้แล้วเขาจะไปช่วยคนอื่นได้ยังไง
“ไม่, เกาะแห่งท้องฟ้าหน่ะมีอยู่จริง!ถ้านายไม่เชื่อละก็ดูนี้!”
ในตอนนั้นเองที่ด้านหลังของโรแกนก็ได้ปรากฏร่างของเด็กสาวและชายคนหนึ่งที่มีปีกอยู่บนแผ่นหลังปรากฏขึ้นมาพวกเขานั่นก็คือไดน่าและพ่อของเธอนั้นเอง

“นี่มันอะไรกัน!?”

คริกเกตได้มองไปที่พวกเขาทั้งสองด้วยความตกตะลึง เมื่อมองไปที่ไดน่าและพ่อของเธอมุมมองเกี่ยวกับโลกใบนี้ของเขาก็ได้เปลี่ยนไปในทันที

“เหมือนกับที่บรรพบุรุษของฉันบันทึกเอาไว้ไม่มีผิด,เกาะแห่งท้องฟ้ามันมีอยู่จริงๆ!”

คริกเกตได้พึมพําออกมาด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน

ในที่สุดเขาก็สามารถพิสูจน์ได้แล้ว สิ่งที่บรรพบุรุษของเขาบันทึกเอาไว้มันคือเรื่องจริง!

“เกาะแห่งท้องฟ้ามันมีอยู่จริงงั้นหรอ?”

แม้ว่าจะมั่นใจแต่เขาก็ยังคงกล่าวถามออกมาอีกครั้ง

“มันมีอยู่จริง!”

ในครั้งนี้ไดน่าได้ตะโกนออกมาเสียงดังเธอไม่เข้าใจว่าทําไมพวกเขาหลายๆคนถึงไม่เชื่อว่าเกาะแห่งท้องฟ้านั้นมีอยู่จริง

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ !”

หลังจากได้ยินแบบนั้นคริกเกตก็ได้หัวเราะออกมาเสียงดังและยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

ในตอนนั้นเองคริกเกตก็ได้นั่งลงไปบนพื้นและร้องไหลออกมา

“โนแลนพูดถูก..”

“เขาไม่ได้โกหก!”

ในตอนนั้นเองบนใบหน้าของคริกเกตก็ได้ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา

“เอาไงต่อดีหละ,คริกเกต!”

ในตอนนนั้นเองโรแกนก็ได้กล่าวถามออกมาอีกครั้ง

หลังจากพ่นบุหรี่ออกมาเขาก็ได้และพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

“ฉันจะช่วยนายเอง”

ที่ด้านหลังของโรแกนบนใบหน้าของเหล่าลูกเรือของกลุ่มโจรสลัดโซลนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม

ในเวลาเดียวกันนั้นเองที่ท่าเรือของเมืองม็อคทาวน์นั้นได้ปรากฏเรือเล็กๆล่าหนึ่งที่มีลักษณะแปลกๆที่มีเทียนสองเล่มพร้อมกับเปลวไฟสีเขียวแปลกๆและไม้กางเขนขนาดใหญ่

ชายที่นั่งอยู่บนเรือนั้นสวมเสื้อสีดําและหมวกสีดํา ชายคนนั้นนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้บนเรือพร้อมกับจ้องมองออกไปข้างหน้าด้วยดวงตาที่ราวกับดวงตาของเหยี่ยวด้วยความเย็นชา

เมื่อเหล่าโจรสลัดที่อยู่ในเมืองพบกับเรื่อแปลกๆนั้นพวกเขาก็ถึงกับอ้าปากค้างในทันที

บนท้องถนนมีบางคนที่สามารถจดจําเรือลํานั้นและเจ้าของเรือได้พวกเขาก็ได้ทําการถอยฉากออกไปอย่างเงียบๆดูเหมือนว่าพวกเขานั้นจะหวาดกลัวต่อชายคนนั้นและต้องการจากไปจากที่แห่งนี้

ในตอนนั้นเองชายตาเหยี่ยวคนนั้นก็ได้เดินลงมาที่ท้องถนนพร้อมกับดาบสีดําเล่มโตของเขาก่อนที่จะเข้าไปพูดคุยสอบถามกับคนที่อยู่ในบริเวณนั้นเมื่อได้รู้ถึงข้อมูลที่ต้องการเขาก็ได้มุ่งหน้าไปที่บาร์ในทันที

กลับมาที่บาร์ที่พวกโรแกนเคยอยู่

“เจ้าคนเมื่อวานนั้นมันเป็นใครกันนะ? แม้ว่าจะไม่รู้ว่าหมอนั้นเป็นใครแต่หมอนั้นก็สุดยอดสุดๆไปเลย!”

“ใช่,ฉันได้ยินมาว่าหลังจากที่คาบูกิคุกเข่าลงไปบนพื้นเขาก็ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้เลย”

“แล้วนายรู้ไหม,พอคาบูกิลุกขึ้นมาได้หมอนั้นก็ออกเรือไปเลยดูเหมือนว่าหมอนั้นจะทนความอับอายนี้ไม่ไหว แต่ฉันคิดว่าหมอนั้นจะต้องกลับมาแก้แค้นชายคนนั้นอีกครั้งอย่างแน่นอน”

“เรื่องจริงงั้นหรอ? หมอนั้นจะใจกล้าเกินไปแล้ว!ถ้าดูจากความแข็งแกร่งของพวกนั้นแล้วฉันคิดว่าคาบุกิมันหาเรื่องตายมากกว่า”

“คาบูกิคือใคร, พวกนายอย่าลืมนะว่าเขามีค่าหัวตั้ง 58 ล้านเบรี,ฉันเชื่อว่าสักวันเขาจะต้องแข็งแกร่งมากกว่าที่เป็นอยู่อย่างแน่นอน”

ผู้คนต่างก็กําลังพูดคุยและดื่มด้วยความสนุกสนาน

“ฉันรู้สึกสงสารพวกโจรสลัดในวันนี้ที่แล่นเรือมาเจอกับคาบุกิที่กําลังโกรธจริงๆพวกนั้นจะต้องถูกเขาฉีกกระชากเป็นชิ้นๆอย่างแน่นอน!”

“ไม่รู้ว่าคาบุกิที่กําลังโกรธจะลงมือทําอะไรบ้าง?”

“เฮ้อ!, ฉันขอสวดให้กับพวกรุกกี้ที่กําลังจะจากไปเลยก็แล้วกัน!”

แม้จะพูดว่าสงสารแต่ใบหน้าของพวกเขากลับไม่ได้เป็นแบบนั้นเลยแม้แต่น้อย

“ปลาใหญ่กินปลาเล็กมันเป็นเรื่องธรรมดา!”

ในขณะที่พวกเขากําลังพูดคุยกันอยู่นั้นเองก็ได้มีคลื่นดาบพุ่งผ่านเข้ามาในบาร์

ในตอนนั้นเองประตูบาร์ก็ได้ถูกแยกออกพร้อมกับร่างของชายคนหนึ่งที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดกระเด็นเข้ามาในบาร์

ในเวลาเดียวกันนั้นเองคลื่นดาบนั้นก็ได้พุ่งเข้าไปฉีกกระชากเคาน์เตอร์บาร์ออกเป็นชิ้น ๆ

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

ผู้คนได้กีดร้องออกมาเสียงดัง

ในตอนนั้นเองก็ได้มีร่างๆหนึ่งเดินเข้ามาในบาร์เมื่อเขาเดินเข้ามาในบาร์บรรยากาศภายในของบาร์ก็ได้เปลี่ยนไปในทันทีพร้อมกับผู้คนที่ตะลึงงัน

“ตาเหยี่ยว,มิฮอว์ค!”

“พระเจ้า!,เขามาที่นี่ทําไมกัน!?”

ผู้คนต่างก็กล่าวออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบาในตอนนี้ไม่มีใครกล้าพูดออกมาเสียงดังเลยสักคนเดียว

โรแกนและคนอื่นๆนั้นได้ห่างหายไปจากท้องทะเลแห่งนี้สี่ห้าปีแล้วมันทําให้รุกกี้พวกนี้จ่าพวกเขาไม่ได้แต่มันไม่ใช่กับมิฮอร์คเขาคือผู้แข็งแกร่งที่ยังคงอยู่ภายในความทรงจําของผู้คน

“ค่าหัว 450 ล้านเบรี,ตาเหยี่ยวมีฮอร์ค!”

โจรสลัดคนหนึ่งได้กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

“ตาเหยี่ยวนายมาที่นี้ทําไม?”

โจรสลัดคนหนึ่งได้รวบรวมความกล้าและกล่าวถามออกมา

“ฉันได้ยินมาว่าคาบูกิอยู่ที่นี่ แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหน?”

ตาเหยี่ยวได้กวาดตาไปรอบๆและกล่าวถามออกมาด้วยความเฉยชา

“นะ..นายตามหาเขาทําไม?”

โจรสลัดคนหนึ่งได้กล่าวถามออกมา

“ฆ่าเขา!”

ตาเหยี่ยวได้ตอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา