S.P.P: บทที่ 364: ไคโด!

น้ําเสียงและสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างฉับพลันของโรแกนทําให้พวกกลุ่มโจรสลัดแบล็คแจ็ครู้สึกหวาดกลัว

พวกเขาต้องการที่จะกล่าวค้านออกมา แต่ในตอนนั้นเองชายที่อยู่ตรงหน้าของพวกเขาก็ได้ปลดปล่อยแรงกดดันที่น่าหวาดกลัวออกมาจนจิตวิญญาณของพวกเขาสั่นเทา

“ไสหัวไปซะ!”

ค่าพูดเพียงไม่กี่คําของโรแกนทําให้พวกเขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

นี่เขาไม่เห็นไคโดอยู่ในสายตาเลยหรือไงกัน!?

และสิ่งที่ทําให้กัปตันกลุ่มโจรสลัดแบล็คแจ็คตกใจยิ่งขึ้นไปอีกก็คือท่าที่ที่เฉยชาของเหล่าสมาชิกของกลุ่มโจรสลัดโซล

นี่พวกเขาไม่กลัวเลยหรือไงกัน!?

“ฉันก็ไม่ได้อยากที่จะทําอะไรพวกนายหรอกนะแต่ถ้าพวกนายไม่ทําตามที่กัปตันพูดมันก็อีกเรื่องหนึ่ง!”

ในตอนนั้นเองชาร์โปลอสก็ได้กล่าวข่ออกมา

และในเวลาเดียวกันนั้นเองดาซก็ได้ก้าวออกมาข้างหน้าพร้อมกับแขนทั้งสองข้างที่เปลี่ยนไปเป็นใบมีด

“พวกนายต้องการสูงั้นสินะ?”

ค่าพูดของพวกเขาทั้งสองทําให้ร่างของพวกกลุ่มโจรสลัดแบล็คแจ็คสั่นเทาและเมื่อมองไปที่ร่างของโรแกนความกล้าของพวกเขาก็ได้มลายหายไปจนหมดสิ้น

“ไป!”

กัปตันกลุ่มโจรสลัดแบล็คแจ็คได้กัดฟันพูดพร้อมกับพาลูกเรือของเขาหนีออกไปอย่างรวดเร็ว

ในตอนนั้นเองพวกเขาก็ได้กลับมาที่เรือและแล่นเรือออกไปจากชายฝั่งในทันที

“พวกบ้านั้น! มันไม่เห็นท่านไคโดอยู่ในสายตาเลยหรือไงกัน!?”

ลูกเรือคนหนึ่งได้ตะโกนออกมาเสียงดัง

“พวกนั่นคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน!?”

“กล้าลองดีกับท่านไคโด,พวกนั่นตายแน่!”

ในตอนนั้นเองกัปตันกลุ่มโจรสลัดแบล็คแจ็คก็ได้กล่าวออกมาด้วยใบหน้าที่น่าเกลียด

“อย่าพูดแบบนั้น,ชายคนนั้นเองก็ไม่ใช่คนที่ใครจะสามารถดูถูกได้เช่นกัน!”

“การที่เขาสามารถหลบหนีออกมาจากอิมเพลดาวน์ได้ทําให้พวกเราไม่สามารถดูถูกความแข็งแกร่งของเขาได้ใ”

“และยังไม่นับรวมสามคนนั้นอีกถ้าพวกเราไม่หนีออกมาละก็พวกเราได้ตายจริงๆแน่!”

ลูกเรือเหล่านี้ต่างก็ไม่รู้เรื่องราวของโรแกนและพรรคพวก มันมีเพียงแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่ยังคงจ่าเรื่องราวความน่าสะพรึงกลัวของพวกโรแกนได้

“เมื่อสี่ปีก่อนชายคนนั้นก็มีค่าหัวสูงถึง 880 ล้านเบรีแล้ว!”

“ดังนั้นเขาจึงไม่ใช่คนที่พวกเราจะสามารถยั่วยุได้!”

กัปตันกลุ่มโจรสลัดแบล็คแจ็คได้กล่าวออกมาด้วยน้ําเสียงที่ซับซ้อน
เมื่อได้ยินดังนั้นพวกลูกเรือก็ได้เงียบเสียงไปในทันที

ค่าหัว 880 ล้านเบรี! ต่อให้เป็นในโลกใหม่ก็ยังนับว่าเป็นค่าหัวที่สูงจนน่าหวาดกลัว

“ฉันจะแจ้งให้ท่านไคโดทราบ มีแค่เขาเท่านั้นที่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้”

ในโลกใหม่บนหน้าผาที่มีความสูงประมาณหนึ่งพันฟุต

ไม่ว่าจะมองจากมุมไหนไคโดก็ดูเหมือนกับสัตว์ประหลาดมากกว่าที่จะเป็นมนุษย์ได้บนหัวของเค้าประดับไปด้วยเขาที่โค้งงอบนเอวของเค้ามีน้ําเต้าขนาดใหญ่ห้อยอยู่ส่วนสูงของเขานั้นมากกว่าคนธรรมดาทั่วไปถึงห้าเท่ากล้ามเนื้อบนร่างกายแข็งราวกับหินและทั่วทั้งร่างกายของเขาก็ถูกปกคลุมไปด้วยแรงกดดันที่น่าเกรงขาม

“ครั้งนี้จะตายไหมนะ?”

หลังจากดื่มเข้าไปอีกใหญ่เขาก็ได้ร้องไห้ออกมา

ไคโดนั่นคือคนที่ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ในเวลาเมา

ในตอนนั้นเองจ่ๆหอยทากสื่อสารของเขาก็ได้ดังขึ้นมา

“ว่าไง?”

ไคโดได้หยิบหอยทากสื่อสารที่อยู่ตรงเอวและกล่าวออกมาด้วยน้ําเสียงที่เศร้าสร้อย
“ท่านไคโดมีคนชิงตัวคนจากเกาะแห่งท้องฟ้าไปจากเรา!”

เสียงที่ดังออกมานั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ว่าไงนะ?”

ในตอนนั้นเองไคโดที่กําลังเศร้าอยู่ก็ได้เปลี่ยนไปเป็นโกรธแค้นในทันที

“มันเป็นใคร!?”

เสียงของไคโดดังจนหินที่กองอยู่บนพื้นสั่นไหว

“มันคือโรแกน!”

“โกล ดี, โรแกน!”

ค่าพูดของอีกฝ่ายท่าให้ไคโดชะงักไปชั่วขณะ

“เขาออกมาจากที่นั้นได้แล้วงั้นหรอ?”

“แถมยังชิงตัวทดลองของฉันไปด้วย!”

เนื่องจากการทดลองเกี่ยวกับผลไม้ปีศาจของคู่ค้าของเขานั้น จึงทําให้เขาต้องคอยหาวัตถุดิบแปลกๆมากมายมาให้กับอีกฝ่าย และคนจากเกาะแห่งท้องฟ้าก็ถือว่าเป็นหนึ่งในนั้น

ส่วนโรแกนแน่นอนว่าเขารู้จักและจําได้ ในตอนที่เขากําลังแล่นเรืออยู่เขาก็ได้ยินเรื่องของอีกฝ่ายที่เข้าไปสู้กับกองทัพเรือและถูกจับส่งตัวไปที่อิมเพลดาวน์

แต่เขาก็ไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะออกมาจากอิมเพลดาวน์ได้แล้ว

“ครับ,ท่านไคโดเขาออกมาได้แล้วแถมเขายังชิงตัวทดลองของท่านไปด้วย”

ในตอนนั้นเองไคโดก็ไม่สามารถสะกดข่มความโกรธเอาไว้ได้ เขาได้ขว้างหอยทากสื่อสารลงไปบนพื้นจนแตกกระจาย

แต่ในขณะที่เขากําลังจะกล่าวถามว่าอีกฝ่ายอยู่ที่ไหนเขาก็พึ่งนึกได้ว่าตัวเองทําลายหอยทากสื่อสารไปแล้ว

“อ้ากกก! ฉันโกรธมากเกินไปงั้นหรอเนี่ย!”

“หอยทากสื่อสารที่รักของฉัน!”

หลังจากนั้นไคโดก็ได้ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

“ฉันอยากตาย! ฉันอยากตาย!”

ในตอนนั้นเองจู่ๆเขาได้กระโดดลงมาจากหน้าผา

เสียงลมได้พัดผ่านเข้ามาในหูของเขาอย่างรุนแรง

หลังจากนั้นไม่นานก็ได้เกิดเสียงระเบิดดังขึ้นมา

“บูมมม!”

ในตอนนั้นเองบนพื้นดินก็ได้ปรากฏหลุมขนาดใหญ่ที่มีรูปร่างแปลกๆพร้อมกับเสียงคํารามที่ดังลั่นออกมา

“โรแกน,ฉันไม่ปล่อยแกเอาไว้แน่!”

บนโลกนี้ไม่มีใครที่สามารถมาเอาของที่เป็นของๆฉันได้!

ความโกรธแค้นของไคโดที่มีต่อโรแกนทําให้เขาลืมพวกกลุ่มโจรสลัดแบล็คแจ็คไปในทันที

หลังจากนั้นเช้าวันใหม่ก็ได้มาถึง

ในเวลานี้ดูเหมือนว่าจะมีอะไรบางอย่างอยู่ข้างในป่า

ในตอนนั้นเองก็ได้ปรากฏกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งวิ่งออกมาจากป่า

และผู้นําของคนกลุ่มนี้ก็คือคาบูกิ ในตอนนี้บนใบหน้าของคาบูกินั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความโกรธและความอับอายและเมื่อเขาเห็นโรแกนเขาก็ได้หัวเราะออกมาในทันที

“ในที่สุดฉันก็เจอแกสักที่ไอ้รุกกี้เวร!”

ดูเหมือนว่าเขานั้นจะยังไม่รู้จักตัวตนของโรแกน

“จดจ่าวันนี้เอาไว้ให้ดีเพราะว่ามันจะเป็นวันตายของแก!”

คาบูกิได้กล่าวออกมาพร้อมกับมือขวาที่เปลี่ยนไป

“วันนี้ฉันจะทําให้แกได้รู้ซึ้งถึงความแข็งแกร่งที่แท้จริงของฉันคนนี้”

“ฉันจะบดขยี้แกเป็นชิ้นๆและโยนลงไปในท้องทะเลให้ปลากิน!”

“หมอนี้เป็นบ้าอะไรของมัน?”

โรแกนรู้สึกพูดไม่ออก

ไม่มีใครสักคนในกลุ่มของโรแกนที่ให้ความสนใจกับพวกเขา แต่ในตอนนั้นเองคาบูกิก็ได้ก้าวออกมาข้างหน้าพร้อมกับเหล่าลูกเรือของเขาและเปิดฉากโจมตีขึ้นมา

เพียงครู่เดียวร่างของคาบูกิก็ได้มาปรากฏอยู่ตรงหน้าของโรแกนพร้อมกับแขนขวาของเขาที่พุ่งเข้ามาหาโรแกนด้วยความดุร้าย

“ตาย!”

แต่ในตอนนั้นเองจู่ๆก็ได้มีคลื่นดาบพุ่งเข้ามาที่ร่างของคาบูกิ