บทที่380:บาร์บีคิวและเหล้ารัม

S.P.P: บทที่ 380: บาร์บีคิวและเหล้ารัม

ท่ามกลางยามสนธยาร่างของโรแกนได้เลือนหายไปอย่างรวดเร็ว

ชายหนุ่มได้จ้องมองมาที่แผ่นหลังของโรแกนด้วยใบหน้าที่ซับซ้อนเขานั้นไม่ได้จากไปจากสถานที่แห่งนี้แต่อย่างใด เขาได้นั่งลงไปบนพื้นและจ้องมองไปที่แชนโดร่าพร้อมกับภาพความทรงจําที่ปรากฏขึ้นมาในหัว

ภาพที่อยู่ในหัวนั้นเป็นภาพตัวเขาที่กําลังเดินอยู่บนท้องถนนอย่างโดดเดี่ยวไม่ว่าจะเดินไปที่ไหน ทุกคนต่างก็จ้องมองมาที่เขาราวกับจ้องมองมาที่ตัวประหลาดบางคนวิ่งหนี บางคนขว้างของใส่,บางคนขับไล่

มันไม่มีเลยสักคนที่ชอบเขา,ไม่มีเลยสักคนที่กล้าเข้ามาหาเขา ความรังเกียจและความเกลียดชังที่อยู่ในดวงตาของพวกเขา มันได้บ่อนทําลายจิตใจของเขานับครั้งไม่ถ้วนจนเขาสิ้นหวังต่อทุกอย่าง

“ทําไมฉันต้องเหงาขนาดนี้ด้วยนะ!”

ชายหนุ่มได้พึมพําออกมาท่ามกลางค่ําคืนที่เงียบสงัด

เช้าวันรุ่งขึ้นชายหนุ่มได้ลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนที่จะจ้องมองไปเบื้องหน้าที่ถูกปกคลุมไปด้วยต้นไม้เขียวขจีและเสียงร้องที่อบอุ่นของเหล่านกกา บรรยากาศในตอนนี้มันทําให้ชายหนุ่มรู้สึกสบายใจ

“ฉันชอบที่นี่จริงๆ”

ในเวลานี้ชายหนุ่มได้เกิดความปรารถนาหนึ่งขึ้นมาในใจ สักวันหนึ่งเขาจะต้องเอาแผ่นดินผืนนี้มาเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว และจะไม่ยอมให้ใครย่างกรายเข้ามาในดินแดนของเขา

“ไม่สิ ถ้าวันหนึ่งฉันได้ครอบครองที่แห่งนี้ฉันจะอนุญาตให้ชายคนนั้นเข้ามาได้”

ในตอนนั้นเองใบหน้าของโรแกนก็ได้ปรากฏขึ้นมาในความคิดของเขา ดูเหมือนว่าชายหนุ่มคนนี้จะมีความฝันที่ยิ่งใหญ่ไม่เบา

“เรื่องที่เขาพูดจะเป็นความจริงหรือเปล่านะ?”

“ที่ทะเลสีฟ้าจะมีเกาะแบบนี้อยู่มากมายขนาดนั้นจริงงั้นหรอ?”

“แล้วเขาจะกลับมาที่นี่อีกไหมนะ?”

ดูเหมือนว่าชายหนุ่มคนนี้จะเหงามากจริงๆเพราะเมื่อเขาพบคนที่เต็มใจที่จะพูดคุยกับเขา เขาก็เอาแต่คิดถึงแต่เรื่องของคนๆนั้นและดูเหมือนว่าเขาจะยกโรแกนขึ้นมาเป็นเพื่อนของเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

บรรยากาศที่อบอุ่นของอีกฝ่ายทําให้เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายคือพี่ชายของเขา มันเป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยได้รับมาก่อน

ชายหนุ่มนั่งรออยู่อย่างนั้นทั้งวันเขากลัวว่าถ้าเขาเดินออกไปจากที่แห่งนี้ แล้วเขาจะไม่ได้พบกับชายคนนั้นอีกต่อไป

เพื่อนแบบนั้นถ้าเสียไปก็คงจะเป็นเรื่องที่น่าเสียดาย

ในยามบ่ายแสงแดดได้ส่องผ่านตามรอยแยกของใบไม้และตกกระทบลงมาที่ร่างของชายหนุ่ม

“ทําไมเขายังไม่มาอีกนะ?”

ชายหนุ่มกําลังรู้สึกร้อนรน, เขานั้นไม่คิดว่าเวลาที่โรแกนนัดเขาเอาไว้จะเป็นตอนกลางคืน เพราะว่ามันนานเกินไป

ครึ่งชั่วโมงต่อมาก็ได้ปรากฏร่างของชายคนหนึ่งที่กําลังก้าวเดินมายังทิศทางที่ชายหนุ่มอยู่

และชายคนนั้นก็คือโรแกน

“นายรออยู่ที่นี่เลยงั้นหรอ?”

โรแกนได้กล่าวถามออกมาด้วยความประหลาดใจเขาคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะกลับมาเจอกับเขาอีก แต่ก็ไม่ได้คิดเอาไว้ว่าอีกฝ่ายจะรอเขาอยู่ที่นี่เลย
“ไม่..ไม่,ฉันเพิ่งมาถึง”

ชายหนุ่มได้กล่าวปฏิเสธออกมาด้วยความอาย

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เขาก็รู้สึกอายมากและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโมโหนิดหน่อย แต่เมื่อได้พบกับโรแกนชายที่เขายกให้เป็นดั่งพี่ชายอารมณ์ด้านลบเหล่านั้นก็ได้จางหายไปในทันที่เขายอมรับว่า เขารู้สึกสบายใจมากเมื่ออยู่กับอีกฝ่าย

แม้ว่าเขาจะมีพลังอํานาจที่ราวกับเทพเจ้าแต่เขาก็ไม่คิดที่จะแสดงมันออกมาแต่อย่างใด

“ฉันเอาของกินมาด้วยนะมากินด้วยกันสิ”

เมื่อสังเกตเห็นท่าทางของอีกฝ่ายโรแกนก็ได้ยกยิ้มขึ้นมาพร้อมกับวางถุงวัตถุดิบลงบนพื้น

หลังจากนั้นเขาก็ได้นั่งลงข้างๆชายหนุ่ม

“ที่จริงฉันตั้งใจมานั่งปิกนิกคนเดียวไม่คิดเลยว่าจะมาเจอนายที่นี่!”

ชายหนุ่มได้จ้องมองมาที่ถุงวัตถุดิบด้วยความหิวโหย เขานั้นไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว

และเหตุผลที่เขาไม่ได้กินอะไรเลยก็เพราะคนพวกนั้น

“ฉันกินด้วยได้ไหม?”

เมื่อได้ยินดังนั้นโรแกนก็ได้ยกยิ้มและกล่าวออกมาว่า

“ได้สิ”

“กินกันหลายๆคนมันสนุกกว่า”

ชายหนุ่มได้จ้องมองมาโรแกนด้วยความสงสัย

“หมายความถ้ากินคนเดียวมันจะไม่สนุกสินะ?”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นโรแกนก็ถึงกับหัวเราะออกมาเสียงดัง

“มันผิดตรงไหนงั้นหรอ?”

ชายหนุ่มดูจะงงอยู่หน่อยๆ

“มันไม่มีอะไรผิดหรอก”

โรแกนขี้เกียจที่จะอธิบาย ในตอนนั้นเองเขาก็ได้เอาเนื้อ, ผัก,เครื่องเทศ,หม้อ,กระทะ,และอื่นๆอีกมากมายออกมาจากถุง ในตอนนี้ชายหนุ่มรู้สึกสงสัยมากว่าไอ้ถุงเล็กๆอันนี้มันยัดไอ้ของพวกนี้เข้าไปได้ยังไง

เมื่อเห็นอาการของอีกฝ่ายโรแกนก็ได้ยกยิ้มขึ้นมา

“นี่นายจะปล่อยให้ฉันทํามันอยู่คนเดียวจริงๆงั้นหรอ?”

“อ๊ะ?,ไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”

ชายหนุ่มได้วิ่งเข้าไปหาโรแกนอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าจะต้องการช่วยโรแกนแต่เขาก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้มาก แถมยังไปเพิ่มปัญหาให้กับโรแกนอีก

“ฉันขอโทษด้วยนะ”

ชายหนุ่มได้กล่าวขอโทษออกมาด้วยความรู้สึกผิด

“ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

สิบนาทีต่อมาบาร์บีคิวชุดแรกก็ได้เผยโฉมออกมา ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้ยื่นมันให้กับชายหนุ่ม

ชายหนุ่มได้รับบาร์บีคิวมาอย่างรวดเร็วก่อนที่จะกัดลงไปในทันที

แต่แล้วในตอนนั้นเองชายหนุ่มก็ได้กรีดร้องออกมาเสียงดัง
“ร้อน,มันร้อน!”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ!”

โรแกนได้หัวเราะและยื่นส่งเหล้ารัมไปให้กับอีกฝ่ายหนึ่งขวด

“เอาไปแก้ร้อน!”

ชายหนุ่มได้คว้าเหล้ารัมไปและกระดกไปถึงครึ่งขวด

ในตอนนั้นเองใบหน้าของชายหนุ่มก็ได้เปลี่ยนไปเป็นสีแดง

“มันร้อนมาก!”

เสียงตะโกนของอีกฝ่ายดังจนฝูงนกที่อยู่ในป่าถึงกับบินหนี

” นี่มันคืออะไร?”

ชายหนุ่มได้หันมากล่าวถามกับโรแกนด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว

“มันคือเหล้ารัม เป็นไงรู้สึกดีขึ้นไหม?”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะยกเหล้ารัมอีกขวดขึ้นมาดื่ม

รสชาติที่คุ้นเคยได้ไหลลงไปในลําคอก่อนที่ชายหนุ่มจะตะโกนขึ้นมาอีกครั้งว่า

“มันกินยากสุดๆไปเลย!”

แม้ว่าจะบ่นออกมาแบบนั้นแต่เมื่อเห็นโรแกนดื่มเขาก็ได้ลองจิบมันอย่างช้าๆ

ในตอนนั้นเองความร้อนก็ได้ไหลลงมาในล่าคอของเขา ก่อนที่จะมีความรู้สึกแปลกๆแพร่กระจายไปทั่วร่างกายของเขา

ราวกับว่าในตอนนี้จิตวิญญาณของเขาว่างเปล่า ไม่ว่าจะเป็นความโศกเศร้าหรือความเหงาเปล่าเปลี่ยวที่เคยมี ต่างก็ได้เลือนหายไปจนหมดสิ้น

“หิว!”

หลังจากที่ดื่มเหล้ารัมเข้าไปชายหนุ่มก็ได้หยิบบาร์บีคิวขึ้นมากินในทันที

หลังจากที่กินดื่มมาได้ประมาณสิบนาทีชายหนุ่มก็เริ่มเมาหนัก

“บาร์บีคิวของฉันเป็นไง?”

“อร่อยสุดๆไปเลยแถมเหล่านี้ก็สุดยอดไปเลย”

ชายหนุ่มได้กล่าวออกมาด้วยใบหน้าที่เป็นสีแดง