S.PP: บทที่ 381: เลือก?

“การสร้างความสุขน่ะมันไม่ได้มีแค่การกินและการดื่มหรอกนะรู้ไหม?”

โรแกนได้กล่าวถามออกมาด้วยรอยยิ้ม

“มันยังมีอย่างอื่นด้วยงั้นหรอ?”

ชายหนุ่มได้กล่าวถามออกมาด้วยความคาดหวัง

“มีสิ!,และสิ่งนั่นก็คือผู้หญิงยังไงล่ะ!”

“ต้นขาเรียวยาวและไฟหน้าที่ใหญ่จนรู้สึกอึดอัดแทน!”

โรแกนได้ตะโกนออกมาเสียงดัง

ด้วยการสอนสั่งของโรแกนเชื่อเหลือเกิน ว่าอีกไม่นานชายหนุ่มคนนี้จะต้องเสียคนอย่างแน่นอน

“ผู้หญิงคืออะไร?”

“เด็กนี้มันจะโง่ไปไหน?

“สําหรับฉันสิ่งที่ทําให้มีความสุขที่สุดก็คือ การอยู่กับพี่ฉันอยากที่จะอยู่กับพี่ไปตลอด”

เมื่อได้ยินคําพูดของชายหนุ่มโรแกนก็รู้สึกจนปัญญา

แต่ในตอนนั้นเองจู่ๆชายหนุ่มก็ร้องไห้ออกมา

“พี่รู้ไหมตลอดเวลาที่ผ่านฉันรู้สึกเหงามาก”

“ฉันอยากมีเพื่อน,อยากมีครอบครัว, และอยากที่จะใช้ชีวิตเหมือนคนปกติทั่วไป”

“แต่..

“แต่ไม่รู้ทําไมพวกเขาถึงต้องกีดกันฉันและไม่อยากที่จะพูดคุยกับฉัน”

“ฉันเกลียดมัน!”

โรแกนได้ปล่อยให้เขาปลดปล่อยทุกอย่างออกมาอย่างเงียบๆ พวกเขาทั้งสองนั่นคือคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้า แต่เพียงแค่ช่วงระยะเวลาสั้นๆมันก็ได้ปรากฏสายสัมพันธ์ฉันพี่น้องขึ้นมาระหว่างพวกเขาทั้งสอง

แม้ว่าชายหนุ่มคนนี้อาจจะโหดร้าย,เย็นชา,และหยิ่งยโสต่อหน้าคนอื่น แต่เขานั้นก็ยังคงเป็นเพียงแค่วัยรุ่นคนหนึ่งเป็นเพียงเด็กที่ต้องการการดูแลเอาใจใส่

“นายไม่จําเป็นต้องไปใส่ใจเรื่องพวกนั้นแล้วเพราะฉันจะเป็นพี่ชายให้กับนายเอง แถมพี่ชายคนนี้ยังมีพรรคพวกที่สามารถไว้ใจได้ นายจะต้องเข้ากันได้ดีกับพวกเขาอย่างแน่นอน”

“นายคือน้องชายและคนในครอบครัวของฉัน!”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยท่าที่จริงจัง

เมื่อได้ยินคําพูดของโรแกนเสียงร้องไห้ของชายหนุ่มก็เริ่มแผ่วลง และในที่สุดเขาก็ได้หลับไปด้วยความเหนื่อยล้า

“หลับไปซะแล้ว”

โรแกนได้วางร่างของชายหนุ่มลงบนพื้นหญ้าอย่างแผ่วเบา พร้อมกับเช็ดคราบน้ําตาที่อยู่บนใบหน้าของชายหนุ่มออก จากนั้นก็หมุนตัวและเดินออกไปจากที่แห่งนี้

หลังจากนั้นไม่นานจู่ๆร่างของชายหนุ่มก็ได้สั่นเทา และทันใดนั้นเองชายหนุ่มก็ได้ลืมตาขึ้นมา

“พี่!”

เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาเขาก็ได้กรีดร้องออกมาด้วยความกังวลและความตื่นตระหนก

และเมื่อมองไม่เห็นร่างของโรแกน หัวใจของชายหนุ่มก็ได้ดําดิ่งลงไปในความมืดมิดในทันที

“เอ้า ไม่ใช่ว่านายพึ่งนอนหลับไปงั้นหรอ?”

ในตอนนั้นเองเสียงที่อ่อนโยนก็ได้ดังขึ้นมาที่ด้านหลังของชายหนุ่ม

“พี่!”

ชายหนุ่มได้ร้องตะโกนออกมาด้วยความดีใจ

“ฉันเห็นว่าเสื้อผ้าของนายมันขาดหมดแล้วฉันก็เลยไปซื้อชุดใหม่มาให้

โรแกนได้กล่าวออกมาพร้อมกับโยนเสื้อเชิ้ตสีฟ้า และกางเกงยีนส์ใหม่เอี่ยมไปทางชายหนุ่ม

“พี่!”

ในตอนนั้นเองน้ําตาของชายหนุ่มก็เริ่มไหลออกมา

เขาไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกของเขาในตอนนี้ออกมายังไง สําหรับเขาแล้วบนโลกใบนี้มันคงจะไม่มีใครที่ดีกับเขาได้เท่ากับชายที่อยู่ตรงหน้าในตอนนี้แล้ว

“เลิกร้องได้แล้ว,นายเป็นน้องชายของฉัน ดังนั้นการดูแลนายมันก็เป็นหน้าที่ของฉันที่เป็นที่อยู่แล้ว”

โรแกนได้เดินไปจับหัวของชายหนุ่มและกล่าวออกมาด้วยรอยยิม

“น้องชาย?”

ชายหนุ่มได้จ้องมองมาที่โรแกน

“งงอะไร,นายเรียกฉันว่าพี่ไม่ใช่หรือไง แถมนายก็อายุน้อยกว่าฉันด้วย”

โรแกนได้กล่าวและขยหัวของชายหนุ่ม

“ไปเปลี่ยนเสื้อได้แล้วจะได้ดูด้วยว่ามันพอดีตัวไหม”

ชายหนุ่มได้พยักหน้าพร้อมกับถอดเสื้อผ้าขาดๆของตน และใส่เสื้อผ้าตัวใหม่ที่โรแกนซื้อให้ในทันที

เมื่อแต่งตัวเสร็จโรแกนก็ได้พาเขาไปที่แม่น้ํา เพื่อล้างหน้าล้างตาและในตอนนั้นเองใบหน้าที่อ่อนเยาว์ก็ได้ปรากฏขึ้นมาตรงหน้าของเขา

“หล่อไม่เบาหนิแต่ดูเหมือนว่านายจะผอมเกินไปหน่อย นายจะต้องกินเนื้อให้มากๆเข้าใจไหม เพื่อกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่ง”

โรแกนได้มองไปที่ชายหนุ่มด้วยรอยยิ้ม

ชายหนุ่มได้จ้องมองลงมาที่ตัวเองอย่างมีความสุข ไม่รู้ว่าเขาใส่เสื้อผ้าขาดๆพวกนั้นมานานแค่ไหนแล้ว

ในตอนนั้นเองทั้งสองก็เดินคุยกันอยู่บนขอบของเกาะอัปเปอร์ยาร์ด

“พี่ที่ทะเลสีฟ้ามีเกาะแบบอัปเปอร์ยาร์ดเต็มไปหมดเลยงั้นหรอ?”

ชายหนุ่มได้กล่าวถามออกมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ใช่และเกาะแห่งท้องฟ้าก็เป็นเพียงแค่เกาะๆหนึ่งเท่านั้น”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ

“ถ้าอย่างนั้นฉันไปที่นั้นด้วยได้ไหม”

ชายหนุ่มได้กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น

โรแกนได้ยกยิ้มและมองไปที่ชายหนุ่ม “นายคิดว่าไงล่ะ? ในเมื่อฉันคือพี่ของนาย, นายย่อมเด้นทางออกไปพร้อมกันกับฉันได้”

ในขณะที่กําลังมีความสุขชายหนุ่มก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“แต่ฉันต้องแก้แค้นคนพวกนั้นให้ได้ก่อน!”

“แก้แค้น?”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยความสงสัย

“แก้แค้นคนที่หัวเราะเยาะฉัน,ดูหมิ่นฉัน,เหยียดหยามฉัน ฉันต้องการแก้แค้นพวกเขาทุกคน ให้พวกเขาได้รู้ว่าฉันนั่นสุดยอดขนาดไหน!”

ในตอนนี้บรรยากาศรอบตัวของชายหนุ่มนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความชั่วร้าย

“เพี้ยะ!”

ทันใดนั้นเองโรแกนก็ได้ตบลงไปที่หัวของชายหนุ่ม

” ตบทําไมเนี่ย?”

“ฉันจะบอกอะไรฟังนะ!”

ในเวลานี้ท่าทางของโรแกนนั้นจริงจังเป็นอย่างมาก

“อะไร?”

ชายหนุ่มผู้ซึ่งไม่เคยหวาดกลัวต่อสิ่งใดกับกําลังรู้สึกกลัวเป็นครั้งแรก มันราวกับว่าเขากําลังเผชิญหน้าอยู่กับศัตรูตามธรรมชาติ

“ในชีวิตไม่ว่าใครต่างก็ต้องพบกับความผิดหวังและความเจ็บปวดอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ และถ้านายเอาแต่จมปลักอยู่กับมัน..”

“สุดท้ายนายก็จะไม่สามารถหลุดพ้นออกมาจากมันได้!”

เมื่อได้ยินคําพูดของโรแกนชายหนุ่มก็รู้สึกสั่นสะท้าน

“นายควรที่จะปล่อยวางและก้าวเดินไปข้างหน้าปรับปรุงตัวเอง และใช้ความสําเร็จของนายหุบปากไอ้พวกที่มันเคยดูถูกเหยียดหยามและหัวเราเยาะนาย!”

“นี่คือสิ่งที่ลูกผู้ชายควรทํา!”

“จงไตร่ตรองดูให้ดีว่าตัวนายต้องการสิ่งใด!”

“นายอยากที่จะจมปลักอยู่กับความผิดหวังและความเจ็บปวดหรือก้าวเดินไปข้างหน้าเพื่อรับชีวิตใหม่ในโลกใบใหม่”

“ฉันจะให้เวลานายสามวันเพื่อตัดสินใจเรื่องนี้!”

หลังจากพูดจบโรแกนก็ได้เดินจากไปในทันที

คําพูดของโรแกนได้ดังก้องอยู่ในหัวของเขาซ้ําแล้วซ้ําเล่า

เมื่อเขาได้สติโรแกนก็ได้จากไปแล้ว

“พี่!”

ชายหนุ่มได้ตะโกนออกไปด้วยความกังวลและความตื่นตระหนก

แต่ในตอนนั้นเองเขาก็พบว่าโรแกนได้จากไปแล้ว

ชายหนุ่มกําหมัดแน่นพร้อมกับสายฟ้าที่วูบไหวไปมา ก่อนที่เขาจะสงบสติอารมณ์ลง

เขาต้องการที่จะเข้าใจในสิ่งที่โรแกนพูด

“จะจมปลักอยู่กับอดีตหรือจะก้าวเดินไปข้างหน้าเพื่ออนาคต?”

นี่คือคําถามที่เป็นเรื่องยากสําหรับคนวัยเท่าเขา!