S.P.P: บทที่ 390: โบราณสถานแซนโดร่า!

ตําแหน่งที่ตั้งที่เฉพาะเจาะจงของเมืองขุมทองนั้นดูเหมือนว่าจะไม่ได้ถูกกล่าวถึงในทั้งมังงะ และอนิเมะ และด้วยขนาดที่กว้างใหญ่ของเกาะอัปเปอร์ยาร์ดนั้นแน่นอนว่ามันจะต้องใช้กําลังคน และทรัพยากรมากมายมหาศาลอย่างแน่นอนในการที่จะตามหาเมืองขุมทองให้พบ

โรแกนนั้นไม่ได้มีกําลังคนและทรัพยากรมากขนาดนั้นทําให้ในตอนนี้สิ่งที่เขาพึ่งได้มีเพียงแค่ กันโฟลและเผ่าแชนเดียร์เท่านั้น

และดูเหมือนว่าในตอนนี้โรแกนจะพบเจอกับปัญหาซะแล้ว

“นายไม่รู้ถึงที่ตั้งของเผ่าแชนเดียร์ในอดีตงั้นหรอ?”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยความสงสัย

“ข้ารู้ที่ตั้งของมันแต่ข้าก็ไม่ได้กลับไปที่นั้นอีกเลยหลังจากที่ได้รับตําแหน่งจอมเทพมา”

กันโฟลได้ยิ้มออกมาด้วยความขมขึ้น

มันเป็นเรื่องจริงที่ที่แห่งนั้นมีสมบัติอยู่อย่างมากมายมหาศาลแต่ในเมื่อไม่รู้สึกสนใจมันก็ไร้ค่า

“นายไม่สนใจที่ที่เรียกว่าเมืองขุมทองงั้นหรอ?”

โรแกนได้กล่าวถามออกมาอีกครั้ง

ด้วยชื่อของมันแน่นอนว่ามันจะต้องมีทองที่หลับใหลอยู่ในที่แห่งนั้นมากมายมหาศาลอย่างแน่นอน แม้ว่าเวลามันจะผ่านมานานมากแล้วแต่สมบัติที่หลับใหลอยู่ในที่แห่งนั้นจะต้องเป็นอะไรที่ น่าตกตะลึงอย่างแน่นอน

“ทําไมข้าต้องสนใจมันด้วย”

“มันมีแค่เผ่าแชนเดียร์เท่านั้นละที่รู้ถึงข้อมูลที่แท้จริงเกี่ยวกับมัน”

“ตั้งแต่ที่ข้าเข้ารับตําแหน่งจอมเทพข้าก็ได้ส่งคนไปสํารวจที่นั้นหลายครั้งแล้วแต่สุดท้ายก็ คว้าน้ําเหลวอยู่ดี”

โรแกนได้พยักหน้า

“พอพูดถึงเรื่องนี้แล้วดูเหมือนว่าเมื่อหกปีก่อนจะมีกลุ่มคนจากทะเลสีฟ้ามาที่นี่เหมือนกัน พวก เขาเรียกตัวเองว่าโจรสลัดและพวกเขาเองก็ไปที่นั้นเหมือนกัน”

“และดูเหมือนว่าพวกเขาจะเจออะไรบางอย่างด้วยแต่พวกเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย”

จู่ๆกันโฟลก็ได้กล่าวขึ้นมา

หลังจากนั้นเขาก็ได้จ้องมองไปที่ใบหน้าของโรแกนก่อนที่จะกล่าวออกมาอีกครั้งว่า

“แถมชายคนนั้นก็หน้าตาเหมือนเจ้ามากด้วยแต่เขาดูจะอายุมากกว่าเจ้ามาก”

“ชายคนนั้นเป็นพี่ชายของฉันเอง,เขาชื่อโรเจอร์”

โรแกนได้กล่าวตอบด้วยรอยยิ้ม

“เรื่องจริงงั้นหรอเนี่ย!”

กันโฟลได้กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ

“เหตุผลที่ฉันมาที่เกาะแห่งท้องฟ้าก็เพราะว่าฉันอยากจะเดินตามรอยเขาและดูว่าเขาได้รับป ระสบการณ์อะไรจากที่แห่งนี้บ้าง”

“ถ้างั้นเจ้าเองก็เป็นโจรสลัดงั้นสินะ?”

โรแกนทําเพียงแค่ยิ้มตอบ

“กันโฟลฉันอยากรู้ถึงสถานที่ตั้งของโบราณสถานของเผ่าแชนเดียร์”

ในที่สุดโรแกนก็ได้กล่าวถามออกมา

ดูเหมือนว่ากันโฟลเองก็ได้เตรียมตัวเกี่ยวกับเรื่องนี้มาแล้วเหมือนกันและเขาก็ไม่ได้คิดที่จะ ปกปิดมันแต่อย่างใด

“ข้าคิดเอาไว้แล้วละว่าเจ้าจะต้องถามคําถามนี้ เท่าที่ข้ารูโจรสลัดนั้นต่างก็หลงใหลในสมบัติ เพราะในตอนที่พี่ชายของเจ้ามาถึงที่นี้เขาก็เอาแต่ตะโกนว่าจะตามล่าสมบัติ”

“และในท้ายที่สุดพวกเขาก็ต้องผิดหวัง!”

หลังจากนั้นกันโฟลก็ได้มอบแผนที่ให้กับโรแกน

“ข้าได้ทําพิกัดที่ตั้งโบราณสถานของเผ่าแชนเดียร์เอาไว้ให้แล้ว,เจ้าเอาไปดูเองเถอะ”

“แต่อย่าทํามันหายซะละ”

หลังจากกล่าวเตือนโรแกนเสร็จกันโฟลก็ได้เดินจากไปในทันที

ในฐานะจอมเทพทําให้เขามีเรื่องที่ต้องจัดการมากมายดังนั้นเขาจึงไม่สามารถอยู่กับพวกโร แกนต่อไปได้

เมื่อร่างของกันโฟลหายไปโรแกนก็ได้กางแผนที่ที่ได้รับมาออกอย่างช้าๆก่อนที่จะพบกับภาพ วาดของสถานที่ต่างๆหลายแห่ง

เขตหวงห้าม

ในที่สุดโรแกนก็เจอสถานที่ที่เขาต้องการ

บนแผ่นที่นั้นตรงโบราณสถานของเผ่าแชนเดียร์นั้นได้ถูกวาดเอาไว้ด้วยเส้นสีแดงพร้อมกับ ข้อความกล่าวห้าม

หลังจากที่ตรวจสอบแผนที่เสร็จโรแกนก็ได้หันกลับไปมองลูกเรือของเขาและกล่าวออกมาว่า

“พวกนายอิ่มกันแล้วใช่ไหม,เพราะว่าฉันได้เป้าหมายต่อไปแล้ว!”

พวกเขาแต่ละคนดูจะเพลิดเพลินกับมืออาหารเป็นอย่างมาก

ดูเหมือนว่าอาหารบนเกาะแห่งท้องฟ้านั้นจะแตกต่างจากบนทะเลสีฟ้ามากจริงๆ และที่มันเป็น แบบนั้นก็เพราะวัตถุดิบที่แตกต่างกันอย่างชัดเจนทําให้พวกเขาได้รับรสชาติอันเป็นเอกลักษณ์ ของเกาะแห่งท้องฟ้าที่พวกเขาไม่เคยได้รับมาก่อนบนทะเลสีฟ้า

“กัปตันคุณจะพาเราไปที่ไหน?

ชาร์โปลอสได้ตะโกนถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

“ไปล่าสมบัติ!”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะเดินจากไป

เมื่อได้ยินดังนั้นดวงตาของพวกเขาก็ได้เปล่งประกายขึ้นมา,สิ่งที่โจรสลัดต้องการคืออะ ไร? แน่นอนว่ามันคือสมบัติยังไงละ!

การออกทะเลนั้นก็จําเป็นต้องมีการบํารุงรักษาเรือและเรื่องการกินอยู่ของลูกเรือซึ่งทั้งหมด นั้นล้วนแล้วแต่เกี่ยวข้องกับเงินทอง แล้วจะหาเงินมาจากที่ไหนแน่นอนว่าต้องเป็นสมบัติ และ สมบัติในครั้งนี้ก็เป็นสมบัติที่พวกเขาไม่มีทางประเมินค่ามันได้อย่างแน่นอน

โบราณสถานของเผ่าแชนเดียร์นั้นไม่ได้อยู่ไกลมากนักเมื่อเทียบกับตําแหน่งที่พวกโรแกนอยู่ ในตอนนี้ และด้วยแผนที่ที่อยู่ในมือโรแกนก็ได้ทําการนําเหล่าลูกเรือของเขาออกเดินทางในทันที

พวกโรแกนได้เดินเข้ามาในป่าและภายในป่าแห่งนี้ก็เงียบเป็นอย่างมาก

“ฉันว่ามันแปลกๆนะ!”

“มันไม่เงียบเกินไปหน่อยหรอ!”

“ฉันรู้สึกเหมือนกําลังถูกจ้องมองอยู่ตลอดเวลา!”

“เพราะว่าที่นี่ไม่มีมนุษย์มาอยู่อาศัยนานเกินไปมันก็เลยกลายเป็นแบบนี้”

โรแกนได้ก้าวเดินไปข้างหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม

จากแผ่นที่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมาถึงเขตหวงห้ามดังกล่าวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ในตอนนี้โรแกนนั้นกําลังรู้สึกตื่นเต้น มังงะนั้นก็เป็นเพียงแค่มังงะมันไม่สามารถนํามาอ้างอิงได้ และถ้าคิดที่จะเอาข้อมูลสถานที่จากภายในนั้นมาใช้งานละก็ยิ่งโง่เข้าไปใหญ่

เพียงแค่เรื่องของเวลามันก็แตกต่างกันแล้วดังนั้นมันจึงไม่สามรรถนํามาเป็นข้อมูลอ้างอิงได้

กลุ่มของพวกโรแกนค่อยๆเดินลึกเข้าไปผ่านต้นไม่ใหญ่มากมายและในที่สุดพวกเขาก็ได้พบ กับสิ่งก่อสร้างโบราณเมื่อพบมันพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกชื่นชม

“ที่นี่นะหรอโบราณสถานของเผ่าแชนเดียร์?”

“อลังการสุดๆไปเลย!”

แม้จะผ่านมาหลายร้อยปีแต่มันก็ยังคงตั้งตระหง่านอยู่อย่างงั้นค่อยรับแสงสว่างจากรุ่งอรุณ พวกเขาได้จ้องมองไปที่มันด้วยความตื่นตาตื่นใจ

“เมืองขุมทอง!”

“ที่นี่ล่ะเมืองขุมทองแชนโดร่า!”

โรแกนได้สูดหายใจเข้าและมองไปที่โบราณสถานตรงหน้าด้วยความตื่นเต้น