S.P.P: บทที่ 404: ม้วนหนังสัตว์?

แต่ถึงแม้จะพูดแบบนั้นแต่เขาก็คิดว่าสมบัติส่วนใหญ่ที่อยู่ในหีบก็คงจะยังเป็นทองคําอยู่ดี

แต่พวกเขาก็คิดว่าพวกมันน่าจะมีความสําคัญมากกว่าสมบัติต่างๆที่ผ่านมาทั้งหมดไม่งั้นผู้คนของเผ่าแชนเดียร์ไม่ซ่อนมันเอาไว้ที่ใต้ดินลึกแบบนี้หรอก

รากนั้นได้จ้องมองไปที่พวกเขาอย่างเงียบๆ ในตอนนี้ภารกิจของเธอสําเร็จแล้ว

“ขอบคุณมากรากิ”

โรแกนได้กล่าวขอบคุณออกมาจากใจจริง

“นี่คือสิ่งที่เผ่าแชนเดียร์ของเราได้สัญญาเอาไว้ดังนั้นเราจึงต้องทําตามสัญญาที่ให้ไว้”

รากิได้กล่าวออกมาด้วยความภาคภูมิใจ

“อื้ม!”

โรแกนได้ยกยิ้มและพยักหน้าด้วยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

จากที่ราก็ได้บอกกับเขานั้นที่โบราณสถานแซนโดร่าแห่งนี้นั้นมีขุมทรัพย์อยู่ด้วยกันทั้งหมดแปดแห่ง แต่ตัวของโรแกนเองก็ไม่มั่นใจว่าอีกสี่แห่งที่เหลือมันจะยังมีสมบัติเหลืออยู่หรือเปล่า และอีกอย่างในตอนนี้เขาก็ได้รับสมบัติมามากเกินพอแล้วเพียงแค่สมบัติที่ได้รับมาก่อนหน้านี้ก็มีมูลค่าโดยรวมถึง 13,500 ล้านเบรีแล้วแถมเขาเองก็ยังไม่ได้นับรวมหีบสมบัตินับสิบที่กองอยู่เบื้องล่างในเวลานี้ด้วย

ซึ่งมันนับว่าเป็นจํานวนเงินที่มากมายมหาศาลเป็นอย่างมาก

ภายใต้การทํางานของชาร์โปลอส,ดาซ,และคนอื่นๆที่เหลือทําให้หีบสมบัตินับสิบได้ถูกขนย้ายขึ้นมาข้างบนอย่างรวดเร็ว

“มีหีบสมบัติทั้งหมดอยู่สิบสามหีบแถมมันยังถูกสร้างขึ้นมาจากแร่เหล็กที่มีความแข็งทนทานสูงด้วย”

เทรนซุได้กล่าวอธิบายออกมา

“นายเปิดมันได้ไหม?”

โรแกนได้กล่าวถามออกมา

“ดูจากล็อคบนหีบสมบัติแต่ละอันแล้วพวกมันน่าจะต้องใช้กุญแจในการเปิด

เทรนซุนั้นได้กล่าวตอบออกมาอย่างรวดเร็ว

การทําลายหีบสมบัติพวกนี้นั้นไม่ใช่ปัญหาแม้แต่น้อยแต่ปัญหาจริงๆก็คือสมบัติที่อยู่ภายในอาจจะถูกทําลายหรือเสียหายได้

“กัปตันขอฉันลองได้ไหม?”

ทันใดนั้นเองเสียงของดาซก็ได้ดังแทรกขึ้นมา

ในตอนนั้นเองโรแกนก็นึกขึ้นมาได้ว่าพลังผลปีศาจของอีกฝ่ายนั้นเกี่ยวข้องกับเหล็ก

“เอาสิ!”

เมื่อได้ยินดังนั้นดาซก็ได้ก้าวเดินไปข้างหน้าในทันที

ในตอนนั้นเองเขาก็ได้นํามือขวาแตะลงไปที่หีบสมบัติ

“ของกล้วยๆ”

ดาซได้ยกยิ้มขึ้นมาพร้อมกับใช้งานพลังผลปีศาจของเขา ทันใดนั้นเองนิ้วของเขาก็ได้เปลี่ยนเป็นเหล็กยาวสอดเข้าไปในรูกุญแจบนหีบสมบัติ

หลังจากนั้นเขาก็ได้ทําการหมุนนิ้วมือเล็กน้อย

“กึก!”

เมื่อเสียงนี้ดังขึ้นดวงตาของทุกคนก็ได้เปล่งประกายขึ้นมาในทันที

“ฮ่าๆๆ,ดาซ,ฉันไม่คิดมาก่อนเลยว่าพลังของนายจะสามารถใช้ในการปลดล็อคได้ด้วย!”

ชาร์โปลอสได้วิ่งเข้าไปหาดาซด้วยความตื่นเต้นก่อนที่จะเดินไปเปิดหีบสมบัติ

เมื่อจัดการหีบแรกเสร็จดาซก็ได้ทําการจัดการหีบที่เหลือต่อในทันที

ด้วยพลังของดาซหีบสมบัติทั้งสิบสามอันก็ได้ถูกปลดล็อคออกมาอย่างง่ายดาย

ในเวลาต่อมาพวกเขาก็ได้ยลโฉมสมบัติที่อยู่ภายในทีละชิ้นๆ

อย่างที่พวกเขาคิดสมบัติส่วนใหญ่ที่อยู่ภายในหีบนั้นคือทองค่า แต่มันก็ยังมีบางชิ้นที่เป็นพวกเครื่องประดับและนอกเหนือจากพวกเครื่องประดับแล้วก็ยังมีม้วนหนังสัตว์ที่มีภาพและข้อความอะไรบางอย่างสลักเอาไว้รวมอยู่ด้วย

“โรแกน!”

ในตอนนั้นเองเจ้านายตัวน้อยก็ได้วิ่งเข้ามาหาเขาพร้อมกับม้วนหนังสัตว์อะไรบางอย่าง

” นี่คืออะไร?”

โรแกนได้เหลือบมองไปที่ตัวอักษรบนม้วนหนังสัตว์ด้วยความสงสัย

แต่เมื่อดูจากสีหน้าของเจ้านายตัวน้อยแล้วดูเหมือนว่าม้วนหนังสัตว์อันนี้จะมีความสําคัญมาก

“นี่คือข้อความทางประวัติศาสตร์!”

คําพูดเพียงประโยคเดียวของเจ้านายตัวน้อยได้เปลี่ยนสีหน้าของโรแกนให้กลายเป็นจริงจังในทันที

เขาได้พาเจ้านายตัวน้อยแยกไปอีกด้านหนึ่งแล้วเริ่มบทสนทนา

“สิ่งนี้บันทึกอะไรเอาไว้?”

ในเวลาต่อมาโรแกนก็ต้องตกตะลึงกับสิ่งที่เขาได้ยิน

“เราคือกลุ่มคนที่มาจากนอกโลก,เรามีปีกสีขาวบริสุทธิ์ที่งดงาม,เรามีมันสมองที่เหนือล้ํา,และ เราก็มีความแข็งแกร่ง”

“ดินแดนแห่งดวงจันทร์หรือแฟรี่ วาซนั้นคือดินแดนของเราแต่ในตอนนี้มันไม่ใช่ของเราอีกต่อไปแล้ว!”

“ในตอนที่พวกเรามุ่งหน้าลงมายังโลกสีฟ้านั้นได้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้นมาทําให้พวกเราถูกแยกออกจากกันพวกเรานั้นได้มาถึงยังพื้นผิวของโลกสีฟ้า แต่คนอื่นๆที่เหลือนั้นได้ไปอยู่ยังทวีปแห่งท้องฟ้า!”

“แต่เราเชื่อว่าการแยกจากกันนั้นจะอยู่เพียงแค่ชั่วคราวและในสักวันพวกเราจะได้กลับมาเป็นหนึ่งเดียวกันอีกครั้งหนึ่ง”

นี่คือสิ่งที่บันทึกอยู่ในม้วนหนังสัตว์

“บนแผ่นดินนี้ที่เราอยู่นั้นเราได้ทําการสร้างอารยธรรมของตนเองขึ้นมาด้วยการใช้แร่โลหะที่มีค่าที่สุดบนโลกสีฟ้าอย่างทองในการสร้างเมืองและระฆังทองยักษ์ขึ้นมาเพื่อทําให้อารยธรรมของเราเป็นอารยธรรมที่ยิ่งใหญ่! เมื่อใดก็ตามที่เสียงของระฆังทองดังขึ้นมาผู้คนบนโลกสีฟ้าต่างก็ต้องหมอบกราบด้วยความเคารพ!”

“เราได้สร้างประวัติศาสตร์ของเราเองขึ้นมาในดินแดนแห่งนี้”

“นักรบที่น่าเกรงขามและเมืองทองคํานั้นคือสิ่งที่พวกเราภาคภูมิใจ!”

“แต่ในเวลานั้นเองจ่ๆสงครามก็ได้ปะทุขึ้นมา สงครามในครั้งนี้นั้นทําให้อารยธรรมมากมายต้องสูญหายไปพร้อมกับผู้คนที่ล้มตายเป็นจํานวนมาก”

“โลกนั้นเงียบเหงานานนับร้อยปี”

“ในวันนี้จู่ๆก็มีคนที่อ้างตัวว่าเป็นคนตระกูลดีมาที่เมืองของเรา พวกเขาได้มอบก้อนหินสีดําทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัสให้กับเราด้วยร่างกายที่บาดเจ็บสาหัส

“เขากล่าวว่าหินก้อนนี้คือความหวังของโลก,มันได้บันทึกความจริงเกี่ยวกับประวัติศาสตร์และความหวังเอาไว้

“ดูเหมือนว่าชายคนนั้นจะรู้ดีว่าพวกเรานั้นให้ความเคารพเหล่าผู้คนที่มีจิตใจแน่วแน่และในท้ายที่สุดพวกเราก็ได้ตอบรับคําขอของเขาไป!”

“เมื่อได้รับมันมาพวกเราก็ได้นํามันไปวางไว้ในบริเวณเดียวกันกับระฆังทองและปกป้องมันสืบต่อกันมาตามกาลเวลา”

“บางทีสิ่งที่ชายคนนั้นพูดอาจจะเป็นความจริงมันคือความหวัง,แม้ว่าในตอนนี้มันจะเป็นสิ่งที่ไม่สามารถกล่าวออกไปได้แต่เราเชื่อว่าในสักวันมันจะต้องถูกแพร่กระจายไปทั่วทั้งโลกใบนี้!”

มีข้อความมากมายที่ถูกบันทึกอยู่บนม้วนหนังสัตว์แผ่นนี้ แต่มันก็ได้ถูกทําลายไปหลายส่วน ทําให้คําพูดของเจ้านายตัวน้อยหยุดลงเท่านี้

“ดินแดนแห่งดวงจันทร์,คนของตระกูลดี”

ในตอนนั้นเองบนใบหน้าของโรแกนก็ได้ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา

“โลกนี้มันชักจะน่าสนใจมากขึ้นเรื่อยๆซะแล้วสิ!”