S.PP: บทที่ 412: แกปัญญาอ่อนหรือไง?!

สาหรับพลเรือตรีเปรแล้วธงโจรสลัดนั้นนับว่าไม่ได้เป็นอะไรที่แปลกใหม่ แต่อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่กับธงโจรสลัดของคนกลุ่มนี้ในเวลานี้เขากําลังรู้สึกหนาวสั่นไปทั่วทั้งร่างกาย

“ธงโจรสลัดนี้มัน!!”

ดวงตาของเปรูเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ไม่ผิดแน่!”

“มันจะต้องเป็นพวกเขาแน่ๆ!”

ด้วยความกลัวที่อยู่ภายในจิตใจทําให้เปรูก้าวถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว

“พลเรือตรีพวกเราเอายังไงกันดี?”

นาวาเอกได้กล่าวถามออกมา

“หนี!”

ในเวลาเดียวกันนั้นเองเปรูก็ได้กล่าวตอบออกมาด้วยความหวาดกลัว

“หนี?”

“ทําไมพลเรือตรีเปรูถึงพูดแบบนี้กัน?”

ในความคิดของเขาแล้วกลุ่มคนเหล่านี้นั้นไม่ได้มีอะไรที่ดูน่าหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย คนที่อายุมากสุดในกลุ่มก็แค่ประมาณยี่สิบกว่าๆเท่านั้นแถมหนึ่งในนั้นยังมีเด็กที่อายุประมาณสิบขวบรวมอยู่ด้วย นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน? พวกเขาเป็นโจรสลัดจริงๆงั้นหรอ?

“พวกแกเป็นใคร?!”

ด้วยจํานวนที่มากกว่าทําให้นาวาเอกได้ตะโกนถามออกมาอย่างไม่กลัวเกรง

” พวกเราคือใคร?”

โรแกนที่นั่งอยู่บนหัวเรือได้ยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย

“นายไม่รู้จักพวกเรางั้นหรอ?”

เมื่อมองไปที่เหล่าทหารเรือเขาก็ได้พบกับพลเรือตรีที่กําลังแสดงท่าทางหวาดกลัวออกมาซึ่งดูเหมือนว่าเขาจะสามารถจําพวกโรแกนได้ แต่นาวาเอกคนนี้กลับไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร?

“ทําไมฉันถึงต้องรู้จักพวกแกด้วย?”

นาวาเอกได้กล่าวออกมาพร้อมกับขมวดคิ้ว

“ในเมื่อพวกแกเป็นโจรสลัดดังนั้นพวกแกก็ต้องถูกจับกุมเหมือนกัน!”

เมื่อได้ยินดังนั้นเหล่าทหารเรือก็ได้ทําการเตรียมตัวที่จะบุกโจมตีในทันที

“คลืด!”

ในเวลานั้นเองปากกระบอกปืนใหญ่บนเรือรบก็ได้หันไปทางรูทดราก้อน

“นายจะทําอะไร!?”

เมื่อเห็นฉากนี้เปรูก็ได้กล่าวถามออกมาด้วยความตื่นตระหนก

ด้วยความเร่งรีบนาวาเอกจึงไม่ได้กล่าวอธิบายอะไรออกมา

“พลเรือตรีปล่อยให้ผมจัดการเอง!”

“แก้ปัญญาอ่อนหรือไง!? รีบหนีเร็วเข้า!”

ในตอนนั้นเองเปรูก็ได้ตะโกนออกมาด้วยความเกรี้ยวกราด

ค่าพูดของเขาทําให้นาวาเอกช็อคไปในทันที

“พลเรือตรี?!”

นาวาเอกได้กล่าวออกมาด้วยอาการช็อค

เขาได้ยินไม่ผิดใช่ไหม?

“รีบออกไปจากที่นี่เร็วเข้า!”

เปรูได้ตะโกนออกมาด้วยความตื่นตระหนก ในเวลานี้ความกลัวของเขานั้นพุ่งสูงขึ้นมาจนถึงขีดสุด

ทําไมเขาถึงได้มาเจอพวกเขาในครึ่งแรกของแกรนด์ไลน์กัน?

ด้วยความแข็งแกร่งของพวกเขาพวกเขาควรที่จะไปที่โลกใหม่แล้วไม่ใช่หรือไง?

เมื่อมองไปที่พวกโรแกนเขาก็ได้ทําการสั่งการเหล่าทหารเรือออกมาอีกครั้ง

“ออกเรือเร็วเข้า!”

“แต่..

นาวาเอกยังคงลังเล

ทั้งๆที่มีโจรสลัดยอมมอบตัวอยู่ตรงหน้าแต่พวกเขากลับกําลังจะปล่อยพวกเขาไปเพียงเพราะพวกโจรสลัดที่ตกลงมาจากท้องฟ้าเนี่ยนะ?

นี่พวกนี้มันเป็นใครกันแน่?

อีกไม่นานเขาก็จะได้รู้คําตอบของคําถามนี้

“คณพลเรือตรีคุณจะปล่อยพวกเราที่เป็นโจรสลัดไปจริงๆงั้นหรอ?”

เสียงนี้ดังมาจากชายที่นั่งอยู่บนหัวเรือ

ชายคนนี้สวมเสื้อสีดําและพกดาบเอาไว้ที่กลางหลัง

ในสายตาของนาวาเอกชายคนนี้นั้นดูธรรมดามาก

“ไอ้พวกโจรสลัดอย่าให้มันมากนักนะ!”

เมื่อได้ยินดังนั้นเปรูก็ได้หันขวับในทันที

ในเวลานี้บนใบหน้าของเขากําลังถูกปกคลุมไปด้วยเม็ดเหงื่อ

ในเวลานี้นาวาเอกรู้แล้วว่ากลุ่มโจรสลัดกลุ่มนี้ไม่ธรรมดา

ในตอนนั้นเองเขาก็ได้แสดงสัญญาณมือให้เหล่าทหารเรือเตรียมตัวในทันที

“ฮ่าๆๆๆ,ขําๆน่าอย่ากังวลไปเลย”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

เปรูรู้ดีว่าคําพูดของชายคนนี้นั้นไม่ใช่เพียงแค่คําพูดข่าๆ

“แต่ในฐานะที่ฉันเป็นโจรสลัดในเมื่อมีทหารเรือมาอยู่ตรงหน้าแล้วจะให้ปล่อยไปเฉยๆมันก็ยังไงอยู่นะ

หลังจากพูดจบโรแกนก็ได้เอื้อมมือไปข้างหลัง

“ชวิ่งงง!”

ในตอนนั้นเองดาบเจ็ดดาวก็ได้ถูกชักออกมาจากฝัก

“นายจะทําอะไร!?”

เปรูได้กล่าวออกมาด้วยความตื่นตระหนก

ทันใดนั้นเองหัวใจของเขาก็ได้ร้องเตือนถึงอันตรายที่กําลังจะเกิดขึ้น

“ทิ้งเรือไว้แล้วกระโดดลงไปในทะเลซะ!”

เมื่อได้ยินคําพูดของโรแกนเปรูก็ได้กระโดดลงไปในท้องทะเลอย่างรวดเร็ว

“เก็ตสึกะ เท็นโช!”

ในเวลานั้นเองดาบที่อยู่ในมือของโรแกนก็ได้ปลดปล่อยคลื่นดาบสีฟ้ารูปจันทร์เสี้ยวออกมามันได้พุ่งตรงไปที่เรือรบของพวกทหารเรือด้วยความเร็วที่น่าสะพรึงกลัว

“วูมมมม!”

คลื่นดาบจันทร์เสี้ยวสีฟ้าได้พุ่งผ่านเสากระโดงเรือก่อนที่จะกวาดผ่านไปที่เรือรบอย่างรวดเร็ว

“อ้ากกกก!”

ในตอนนั้นเองเสียงกรีดร้องของเหล่าทหารเรือก็ได้ดังลั่นขึ้นมา

“บูมมมมม!”

เรือรบขนาดใหญ่ได้ถูกแยกออกเป็นสองส่วนก่อนที่จะระเบิดขึ้นมาและค่อยๆจมลงไปในท้องทะเล

เมื่อเห็นดังนั้นโรแกนก็ได้เก็บดาบเจ็ดดาวกลับเข้าไปในฝึกพร้อมกับนั่งลงไปบนหัวเรือ

เพียงแค่ดาบเดียวเท่านั้นเรือรบก็ได้ถูกทําลายลง

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

เอเนลได้จ้องมองไปที่สถานการณ์ตรงหน้าด้วยความงนงง

” นี่คือการต่อสู้ครั้งแรกบนทะเลสีฟ้า! ”

“ดูเหมือนว่าพวกเราต้องสั่งสอนทหารเรือพวกนี้สักหน่อยแล้ว!”

มังกรคชสารและคนอื่นๆที่เหลือได้พุ่งทะยานเข้าไปหาเรือรบล่าอื่นที่เหลืออยู่ในทันที

“เอเนลไม่ต้องกังวลไป,มากับฉันพวกเรายังเหลือเรือรบอยู่อีกสี่ลํา!”

ชาร์โปลอสได้เดินไปตบไหล่เอเนล

“อ่า”

เอเนลพยักหน้าพร้อมกับเดินตามชาร์โปลอสไปอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าเขาจะยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาจะเป็นคนจัดการมันเอง!