S.P.P: บทที่ 424: วีวี่

“มันเป็นไปไม่ได้!”

คอบร้าได้ตบลงไปที่โต๊ะหินและตะโกนออกมาเสียงดัง

โรแกนทําเพียงแค่จ้องมองไปที่คอบร้าด้วยรอยยิ้ม

หลังจากนั้นไม่นานก็ดูเหมือนว่าคอบร้าจะตระหนักว่าเขานั้นหลุดไป

“ที่อลาบัสต้าไม่มีโพเนกลีฟหรอก, โรแกนคุณน่าจะเข้าใจผิดแล้วล่ะ”

“ฉันไม่สนใจอาวุธโบราณพวกนั้นหรอกด้วยพลังอานาจของฉันการจะทําลายเกาะนั้นไม่ใช่เรื่องยากอะไรแม้ว่ามันจะยังมีช่องว่างอยู่แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาแต่อย่างไร”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

“สิ่งที่ฉันสนใจคือเรื่องของประวัติศาสตร์ 100 ปีแห่งความว่างเปล่า”

“ฉันอยากรู้ว่าโพเนกลีฟที่อลาบัสต้านั้นได้พูดถึงเรื่องนี้เอาไว้หรือเปล่า”

คําพูดของโรแกนนั้นทําให้คอบร้าถึงกับกําหมัดแน่นแต่สุดท้ายเขาก็ได้คลายหมัดออกและยกยิ้มให้กับโรแกน

“ทําไมคุณถึงมั่นใจว่าที่อาณาจักรอลาบัสต้ามีโพเนกลีฟอยู่?”

นี่คือสิ่งที่เขาอยากรู้เป็นอย่างมาก เพราะถ้าเรื่องที่เขาครอบครองโพเนกลีฟหลุดออกไปละก็ไม่ว่าจะโจรสลัดหรือรัฐบาลโลกก็จะต้องมุ่งตรงมาที่อาณาจักรอลาบัสต้าของเขาอย่างแน่นอน

“ฉันก็แค่มั่นใจว่าที่นี่ต้องมีฉันก็เลยมา”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

แม้ว่าเขาจะไม่ได้แสดงเจตนาร้ายออกมาแต่คอบร้าก็ควรจะรู้ว่าเขาต้องทํายังไง

กลุ่มโจรสลัดโซลของเขานั้นไม่ใช่คล็อกโคไดล์ที่เป็นเจ็ดเทพโจรสลัดในอนาคต เขานั้นไม่จําเป็นต้องพึ่งอุบายหรือเล่ห์เหลี่ยมในการบังคับขู่เข็ญอีกฝ่ายเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย ตราบใดที่เขายังนั่งอยู่ตรงนี้อีกฝ่ายไม่มีทางปฏิเสธเขาอย่างแน่นอน

ยกตัวอย่างพวกโจรสลัดในโลกใหม่อย่างหนวดขาว,ไคโดเพียงแค่ชื่อของพวกเขาก็สามารถทําให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัวได้แล้ว

และกับคอบร้าที่ต้องเผชิญหน้ากับแรงกดดันของโรแกนตรงๆจะเป็นยังไง? แน่นอนว่าเขาไม่มีทางต่อต้านมันได้แม้แต่น้อย

แม้ว่าเหล่าทหารของเขาจะไม่รู้เรื่องราวเกี่ยวกับโรแกนแต่เขานั้นรู้ดี

เมื่อไม่นานมานี้ที่งานประชุมโลกร์เวอรรี่เขานั้นได้รับรู้ถึงข้อมูลเกี่ยวกับกองกําลังที่เป็นภัยคุกคามต่อความมั่นคงของโลก และถ้ากลุ่มโจรสลัดโซลต้องการทําลายอาณาจักรแห่งนี้เขาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะต่อต้านมันแต่อย่างใด

“ฉันใช้ชีวิตของฉันเพื่อให้คุณล้มเลิกความต้องการของคุณได้ไหม?”

คอบร้าได้กล่าวออกมาอย่างจนปัญญา

“ฮ่าๆ ๆ ๆ”

เมื่อได้ยินคําพูดของคอบร้าโรแกนก็ถึงกับหัวเราะออกมาเสียงดัง

“ฉันเป็นโจรสลัดและฉันก็จะทําตามกฎของโจรสลัดเท่านั้น”

ค่าตอบของโรแกนทําให้คอบร้าถึงกับหน้าซีด

“ฉันเต็มใจที่จะเสียสละตัวเองเพื่อแลกกับการจากไปของคุณ!”

“ฉันไม่ได้ต้องการชีวิตของคุณแต่ฉันต้องการข้อความที่บันทึกอยู่บนโพเนกลีฟ”

รอยยิ้มบนใบหน้าของโรแกนได้จางหายไปก่อนที่จะถูกแทนที่ด้วยสายตาที่เย็นชา

“คอบร้าโพเนกลีฟของอาณาจักรอลาบัสต้านั้นเป็นสิ่งที่มีความสําคัญและฉันก็เชื่อว่าฉันชัดเจนพอแล้ว”

แม้ว่าปากจะสั่นแต่คอบร้าก็ยังต้องการที่จะสู้ต่อแต่ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้ลุกขึ้นมา

“ตอนนี้มันถึงเวลาอาหารของคุณแล้ว, ฉันหวังว่าฉันจะได้คําตอบที่น่าพอใจเพราะไม่งั้น..”

หลังจากหยุดไปชั่วครู่โรแกนก็ได้ยกยิ้มขึ้นมา

“พรุ่งนี้จะไม่มีอาณาจักรที่ชื่อว่าอลาบัสต้าอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป!”

นี่คือคําเตือน! มันไม่ใช่ค่าข่แต่มันคือคําเตือน! และเมื่อนึกถึงพลังอานาจของโรแกนใบหน้าของคอบร้าก็ซีดไปในทันที

โรแกนได้หมุนตัวแล้วเดินจากไปโดยที่ไม่ได้กล่าวอะไรออกมาอีก

เขาค่อนข้างมั่นใจว่าอีกฝ่ายจะเลือกคําตอบที่เขาต้องการ แม้ว่าคอบร้าจะไม่พอใจแต่สิ่งที่จะเกิดขึ้นจากการตัดสินใจของเขานั้นมันไม่ใช่สิ่งที่เขาจะสามารถแบกรับได้

อย่างที่โรแกนพูดเขาเป็นโจรสลัดดังนั้นเขาก็ต้องใช้กฎของโจรสลัดในการจัดการปัญหาต่างๆ

แม้ว่าหัวใจของเขาจะโหยหาแสงสว่างและความยุติธรรมแต่ตัวเขานั้นคือโจรสลัดมันไม่สามารถเปลี่ยนความจริงข้อนี้ได้

ความยุติธรรมที่สมบรูณ์แบบงั้นหรอ?,ฮี,ของพรรค์นั้นมันไม่มีอยู่จริงหรอก!

หลังจากที่เดินกลับมาถึงที่ท้องพระโรงสิ่งที่โรแกนเห็นก็คือเหล่าลูกเรือของเขาที่กาลังเพลิดเพลินอยู่กับผลไม้

“พี่ผลไม้ของที่นี่อร่อยมากเลยนะแถมมันยังหวานมากด้วย!”

เอเนลได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

“ถ้ามันอร่อยนายก็ควรที่จะกินมันให้เยอะๆ”

โรแกนได้ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

“อื้ม!”

เอเนลได้พยักหน้าอย่างว่าง่าย

คอบร้านั้นตัดสินใจได้อย่างรวดเร็ว สิ่งไหนคือสิ่งสําคัญสําหรับเขาและอลาบัสต้า?

“ฉันขอโทษทุกคนบนเกาะแห่งนี้ด้วยแต่ฉันไม่สามารถปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นได้จริงๆ!”

ดวงตาของคอบร้าได้สั่นเทาเล็กน้อย

โพเนกลีฟนั้นคือสิ่งที่สืบทอดกันมาตั้งแต่ในอดีตจนถึงปัจจุบัน เขาไม่สามารถปล่อยให้อาวุธโบราณอย่างพลูตันไปตกอยู่ในมือของโจรสลัดอย่างเด็ดขาด!

แต่ทันใดนั้นเองจู่ๆมันก็ได้ปรากฏร่างของใครบางคนขึ้นมาบนหลังคาภายในสวนที่เขาอยู่

“คอบร้าฉันมีอะไรจะให้คุณ”

ในขณะที่คอบร้ากําลังตกใจอยู่นั้นบนโต๊ะหินก็ได้ปรากฏแผนที่ขึ้นมา

หลังจากนั้นร่างดังกล่าวก็ได้กระโดดหายไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อมองลงไปที่แผนที่รูม่านตาของคอบร้าก็หดแคบลงพร้อมกับกําหมัดแน่นก่อนที่จะทุบลงไปที่โต๊ะหิน

“ให้ตายเถอะ!”

บนแผนที่ดังกล่าวนั้นมีจุดที่ถูกวงกลมด้วยเส้นสีแดงเอาไว้และเขานั้นก็คุ้นเคยกับแผนที่อันนี้ เป็นอย่างมากเพราะว่ามันคือแผนที่ของพระราชวังแห่งนี้ และสถานที่ที่ถูกวงกลมสีแดงเอาไว้นั้น มันก็คือที่ตั้งของโพเนกลีฟ

“ในเมื่อรู้อยู่แล้วจะถามหาฉันทําไม”

ในเวลานี้คอบร้ากําลังรู้สึกโกรธตัวเองที่ไร้พลัง

แล้วแบบนี้เขาจะขัดขืนอีกฝ่ายได้ยังไง?

นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าโจรสลัดกลุ่มนี้น่าหวาดกลัว

ห้านาทีต่อมา.คอบร้าก็ได้มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของโรแกนและคนอื่นๆ

เมื่อเห็นใบหน้าที่โกรธเกรี้ยวของอีกฝ่ายคล็อกโคไดล์ก็อดขําไม่ได้

“ดูเหมือนว่าคุณจะเลือกได้แล้วสินะ”

ชายชุดดํานั้นเป็นคนที่คล็อกโคไดล์ส่งไปเอง หลังจากที่ได้รับข้อมูลจากโรแกนมันก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรที่จะตามหาที่ตั้งของโพเนกลีฟ

“ตามฉันมา”

น้ําเสียงของเขานั้นเต็มไปด้วยความน้อยเนื้อต่ําใจ

เมื่อได้ยินดังนั้นพวกเขาก็ได้ลุกขึ้นมาพร้อมกับเดินตามคอบร้าไป

หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็ได้เดินทางมาถึงชั้นใต้ดินที่มีโพเนกลีฟซ่อนอยู่ แม้ว่าที่นี่จะเป็นห้องที่ว่างเปล่าแต่มันกลับมีทหารคุ้มกันอยู่อย่างแน่นหนา

“ท่านพ่อ”

ทันใดนั้นเองจู่ๆก็ได้ปรากฏเสียงเรียกที่มีความสุขของเด็กสาวคนหนึ่งดังขึ้นมา

ที่ข้างหลังของเด็กสาวคนนี้นั้นมีร่างของหญิงสาวคนหนึ่งที่น่าจะอายุประมาณ 20 ปียืนยิ้มมาทางคอบร้าอยู่

เสียงเรียกที่ดังขึ้นมาอย่างกะทันหันนั้นสามารถดึงดูดความสนใจของพวกโรแกนได้เป็นอย่าง

อย่างไรก็ตามสีหน้าของคอบร้ากับแย่ลง

“ท่านพ่อ”

สาวน้อยได้ร้องเรียกออกมาอีกครั้งพร้อมกับวิ่งเข้ามากอดขาของคอบร้า

“คอบร้านี่คือลูกสาวของคุณงั้นหรอ? เธอน่ารักดีนะชื่อวีใช่ไหม?”

โรแกนได้กล่าวถามออกมาด้วยรอยยิ้ม

เมื่อคอบร้าได้ยินคําถามของโรแกนใบหน้าของเขาก็ได้เปลี่ยนไปเป็นน่าเกลียดในทันที