S.PP: บทที่ 429: โรเจอร์!

“ตาย!”

คําๆนี้ทําให้หัวใจของพวกเขารู้สึกหนาวสั่น

พวกเขาได้มองไปที่ดวงตาของเด็กชายผู้ที่อ้างว่าตนมีอายุแปดสิบปีด้วยรูปลักษณ์ของเด็กแปดขวบ

อีกฝ่ายนั้นไม่ได้สาปแช่งหรือต้องการสร้างความหวาดกลัวให้กับพวกเขา แต่สายตาของเขานั้นมันกําลังบอกว่าเขาพูดความจริง

“แกคิดว่าแกเป็นใคร?”

ชาร์โปลอสได้กล่าวออกมาด้วยความไม่พอใจ

“ไม่เชื่อ?”

เด็กน้อยได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

“ไอ้เด็กโง่ฉันขี้เกียจที่จะพูดกับแกแล้ว พวกที่มาถึงเมื่อวานนี้ฉลาดกว่าแกเยอะเลย”

เมื่อพูดจบเด็กน้อยก็ได้เดินจากไปและไม่ได้กล่าวอะไรออกมาอีก

เมื่อมองไปที่แผ่นหลังของเด็กน้อยพวกโรแกนก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่แปลกประหลาด

ถ้าสิ่งที่เด็กนั้นพูดเป็นความจริงที่ว่าเกาะนี้เชื่อมต่อกับทุกช่วงเวลา มันก็หมายความว่าสิ่งที่ถูกเขียนอยู่บนกระดานข่าวก็เป็นความจริงงั้นหรอ?

“กัปตัน!”

ในตอนนั้นเองเสียงของเจสันก็ได้ดังลั่นขึ้น

โรแกนได้สูดหายใจเข้าพร้อมกับดวงตาที่เปล่งประกาย

ถ้าทุกสิ่งที่อยู่บนกระดานข่าวเป็นความจริงโรเจอร์ก็..

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ทุกคนต่างก็รู้สึกตกตะลึง

“นี่พวกเรามีสิทธิ์ที่จะได้เจอกับราชาโจรสลัดในตํานานจริงๆงั้นหรอเนี่ย?”

ดาซได้กล่าวออกมาด้วยร่างกายที่สั่นสะท้าน

เด็กนั้นพูดว่าเมื่อวานมีคนมาที่นี่และเมื่อพวกเขานึกถึงตัวหนังสือสีแดงที่ถูกเขียนอยู่หน้าเมือง พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกตะลึง

ราชาโจรสลัดโรเจอร์อยู่ที่นี่!

“ไม่ว่ามันจะจริงหรือไม่ก็ตามเดี๋ยวพอได้เข้าไปในเมืองก็รู้เอง!”

โรแกนได้กล่าวออกมาอย่างช้าๆ

หัวใจของพวกเขาทุกคนนั้นต่างก็กําลังเต้นรัว ตั้งแต่ที่พวกเขาได้สัมผัสกับหมอกเจ็ดสีพวกเขาก็พบเจอแต่สิ่งที่ผิดปกติ

ภายใต้การนําของโรแกนพวกเขาทุกคนก็ได้เดินเข้าไปในเมือง

ทิมทาวน์แห่งนี้นั้นมีเนื้อที่กว้างขวางไม่น้อย โรแกนได้กวาดตามองไปรอบๆและพบว่าเนื้อที่ของมันนั้นไม่ได้ต่างกับเมืองในชีวิตก่อนของเขามากนัก แต่ทิมทาวน์นั้นกลับมีประชากรเบาบางเป็นอย่างมาก บนท้องถนนนั้นมีคนเดินอยู่เพียงไม่กี่สิบคนเท่านั้น

ถนนของพวกเขานั้นถูกปูด้วยหินกรวดทําให้รู้สึกสบายเท้ามากในเวลาเดิน

แต่ด้วยคําพูดของเด็กนั้นทําให้บรรยากาศในการเดินของพวกเขาตรึงเครียดเป็นอย่างมาก

“มีคนเข้ามาใหม่งั้นหรอ? ฮ่า ๆ ฉันไม่คิดว่าวันนี้จะมีคนมาเพิ่มนะเนี่ย”

ในขณะที่พวกเขากําลังเดินอยู่นั้นก็ได้มีชายหนุ่มอายุประมาณ 20 เดินเข้ามาหาพวกเขา

ถ้าอิงตามที่เด็กคนนั้นบอกชายหนุ่มคนนี้ก็จะมีอายุประมาณ 200 ปี

เมื่อนึกถึงตรงนี้พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ

“พวกนายเป็นอะไรไป?”

ชายหนุ่มได้กล่าวออกมาด้วยความงุนงง

“นายอายุ 200 ปีใช่ไหม?”

ชาร์โปลอสได้ถามออกมาอย่างระมัดระวัง

“ปีนี้ฉันอายุครบ 230 ปีแล้ว ฮ่าๆ ๆ ๆ”

ชายหนุ่มได้กล่าวและหัวเราะออกมา

“เมื่อกี้พวกนายคงพึ่งเจอกับจิรอสมาแน่ๆเลยใช่ไหม? หมอนั้นมักจะชอบทําตัวน่ากลัวเหมือนตัวเองไม่ใช่มนุษย์ แต่จริงๆแล้วพวกเราเองก็เป็นมนุษย์เหมือนพวกนายนั้นล่ะ”

“แนะนําตัวนะฉันชื่อเอนเดอร์,แล้วก็ยินดีต้อนรับสู่ทิมทาวน์!”

เอนเดอร์ได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

“ยินดีที่ได้รู้จักเอนเดอร์, คือเรื่องที่จรอสพูดมันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่าเรื่องที่เกาะนี้เชื่อมต่อกับมิติเวลาอื่นน่ะ?”

ดาซได้กล่าวถามออกมาด้วยความสงสัย

พวกเขามั่นใจว่าพวกเขาได้หลงเข้ามาในดินแดนที่ไม่รู้จักเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เพราะว่าในดินแดนแห่งนี้นั้นไม่มีดวงอาทิตย์

“แม้ว่าจิรอสมักจะชอบทําตัวน่ากลัวแต่สิ่งที่เขาพูดนั้นไม่ใช่เรื่องโกหก,เพราะมันเป็นธรรมเนียมปฏิบัติของตระกูลทิมของเรา”

เอนเดอร์ได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

“พระเจ้า!”

ทุกคนต่างก็กําลังรู้สึกประหลาดใจ

“ไม่ต้องตกใจไปหรอก,ฉันได้ยินมาว่าผู้คนที่มาจากโลกภายนอกชอบเดินทาง ที่ใจกลางเกาะนั้นมีสถานที่แปลกๆอยู่ไม่น้อยฉันว่าพวกนายน่าจะชอบมัน”

เอนเดอร์ได้กล่าวปลอบออกมา

“งั้นพวกเราจะออกไปจากที่นี่ได้ยังไง?”

เทรนซุได้กล่าวถามตําถามที่สําคัญที่สุดออกมา

“ฮ่าๆ ๆ ๆ,ถ้ามันไม่มีปาฏิหาริย์อะไรเกิดขึ้นพวกนายก็ไม่น่าจะออกไปได้”

“ทิมทาวน์นั้นเป็นเรือที่ล่องอยู่ในน่านน้ํามาอย่างช้านาน และมันก็มีความผันผวนแปรปรวนอยู่ตลอดเวลาดังนั้นมันไม่เคยอยู่กับที่หรอก”

เอนเดอร์ได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

“พวกนายเห็นเรือที่อยู่บนชายฝั่งของเกาะไหม? พวกมันคือเรือของเหล่าคนนอกในตลอดหลายปีที่ผ่านมา”

เมื่อเห็นใบหน้าที่น่าเกลียดของพวกโรแกนเอนเดอร์ก็ได้กล่าวปลอบออกมาว่า

“อย่ากังวลไปเลยการอยู่ที่นี่มันก็ไม่แย่นักหรอก”
สําหรับพวกเขามันเป็นเรื่องที่แย่มาก ทั้งๆที่พวกเขากําลังจะไปที่โลกใหม่ พวกเขากลับต้องมาติดแหง็กอยู่ที่นี่

“แล้วอีกอย่างพวกนายก็ไม่ได้อยู่ที่นี่เพียงลําพัง มันยังมีพวกกลุ่มเมื่อวานนี้อยู่ด้วยอีกกลุ่มหนึ่ง”

เอนเดอร์ได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

ในตอนนั้นเองเขาก็ได้จ้องมองมาที่โรแกนด้วยความประหลาดใจ

“นายหน้าเหมือนเขานิดหน่อยนะ”

เมื่อได้ยินดังนั้นดวงตาของโรแกนก็ได้เปล่งประกายขึ้นมาในทันที

“เขาอยู่ที่ไหน? เขาชื่อโรเจอร์ใช่ไหม?”

เทรนได้กล่าวถามออกมาเสียงดัง

“ใช่ผู้ชายคนนั้นชื่อโรเจอร์เขาเป็นเด็กที่ร่าเริงและก็ยิ้มกว้างอยู่ตลอดเวลา หลังจากได้ยินว่าไม่สามารถออกไปจากที่นี้ได้เขาก็หัวเราะออกมาเสียงดังและหันไปเพลิดเพลินกับสถานที่แห่งนี้แทน”

ราชาโจรสลัดโรเจอร์นั้นเป็นเพียงแค่เด็กสําหรับเอนเดอร์

“เขาอยู่ที่ไหน?”

ในที่สุดโรแกนก็ได้กล่าวถามออกมา

“ไม่รู้สิ แต่ถ้านายเดินไปตามถนนเส้นนี้นายจะเจอบาร์ที่เราเอาไว้ใช้ต้อนรับพวกโจรสลัดอยู่ บางทีถ้านายโชคดีนายอาจจะเจอเขาที่นั้นก็ได้”

เอนเดอร์นั้นได้ชี้ไปถึงปลายสุดของถนนเส้นนี้และในตอนนั้นเองสายตาของพวกเขาก็ได้ สังเกตเห็นป้ายไม้ที่เขียนว่า “บาร์โจรสลัด”

“ขอบคุณนายมากเอนเดอร์

โรแกนได้กล่าวขอบคุณออกมา

“ยินดี,หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกในอนาคต”

เอนเดอร์ได้โบกมือลาและในตอนนั้นเองเขาก็ได้กล่าวเตือนพวกโรแกนว่า

“แล้วก็ทางที่ดีพวกนายอย่าไปทําให้ตาแก่ที่บาร์โจรสลัดโมโหล่ะ อารมณ์ของเขามันไม่ค่อยจะปกติสักเท่าไหร่”

ในเวลาต่อมาเอนเดอร์ก็ได้หมุนตัวและเดินจากไป
เมื่อเห็นพวกโรแกนเหล่าชาวเมืองทิมทาวน์นั้นก็ได้ทําการต้อนรับพวกเขาเป็นอย่างดี

“ถ้าไม่นับเรื่องที่ว่าพวกเราออกไปจากที่นี่ไม่ได้ที่นี่ก็นับว่าเป็นสถานที่ที่ดีจริงๆ”

ชาร์โปลอสได้กล่าวออกมาด้วยความหนักใจ

ทุกคนต่างก็เห็นด้วยกับคําพูดของชาร์โปลอส

ในเวลานี้พวกเขานั้นเชื่อในสิ่งที่จิลอสและเอนเดอร์กล่าวออกมาแล้ว

เมื่อเข้ามาภายในเมืองพวกเขาก็เชื่อแล้วว่าเกาะแห่งนี้ เป็นเรือที่ลอยล่องอยู่บนทะเลจริงๆ

บนถนนนั้นมีแม้กระทั่งเด็กและผู้สูงอายุเดินขวักไขว่ไปมา

โรแกนไม่รู้ว่าเขาควรที่จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

ถ้าพวกนักวิทยาศาสตร์จากชีวิตก่อนของเขามาเจอเรื่องราวพวกนี้พวกเขาคงจะช็อคจนพูดอะไรไม่ออก