S.P.P: บทที่ 430: โฮลี่ ชาลอน บารัสต้า เอเบร์ต ไรอัน!

ยิ่งเดินเข้ามาลึกเท่าไหร่พวกเขาก็ยังรู้สึกแปลก

พวกเขาคิดเอาไว้แล้วว่าทิมทาวน์นั้นเป็นเมืองที่แปลกแต่ยิ่งเดินเข้ามาลึกเท่าไหร่ความคิดนั้นก็ยิ่งชัดเจนขึ้น

ด้วยความที่ว่าพวกเขามีอายุที่ยืนยาวมากทําให้พวกเขาสามารถทําในสิ่งที่พวกเขาสนใจได้อย่างเต็มที่

ในระหว่างทางที่ผ่านมาพวกเขาก็จะได้สัมผัสกับความคิดสร้างสรรค์ต่างๆมากมายที่ผู้คนในทิมทาวน์รังสรรค์ขึ้นมา

ตัวอย่างเช่นบางคนที่หลงใหลในเทคโนโลยีพวกเขาก็จะมีข้อมูลงานวิจัยที่มีอายุมากกว่าร้อยปี ซึ่งมันเป็นอะไรที่น่ากลัวเป็นอย่างมาก

ในตอนนั้นเองโรแกนก็ต้องรู้สึกตกใจเมื่อเจอกับหญิงสาวอายุ 30 ที่พุงป่องเล็กน้อยเหมือนกับคนท้องแต่งตัวด้วยชุดคาวบอยสวมแว่นกันแดดกําลังขี่มอเตอไซค์

แม้ว่ามันจะดูแปลกไปสักหน่อยแต่โรแกนมั่นใจว่านั้นคือมอเตอร์ไซค์แบบเดียวกับในชีวิตก่อนของเขา!

“หมอนั้นแข็งแกร่งมาก!”

ห่างออกไปจากพวกเขาประมาณสิบเมตรนั้นมีร่างของชายหนุ่มอายุประมาณ 17 หรือ 18 ยืนหลับตาก่อนที่จะเอื้อมมือจับไปที่ด้ามดาบ

ในตอนนั้นเองดวงตาของโรแกนก็หดแคบลง ในเวลานั้นเองที่ด้านหลังของชายหนุ่มคนนั้นก็ได้ปรากฏเงาร่างของอาชูร่าสั่นสะเทือนขึ้นมา

เงาร่างของอาชูร่าของเขานั้นถูกห่อหุ้มด้วยออร่าสีน้ําเงินเข้มจนเกือบด่า ในตอนนั้นเองชาหนุ่มก็ได้ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับตวัดดาบขึ้นไปบนฟ้า

“วูมมมมม!”

ในตอนนั้นเองเมื่อแหงนหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้าฟ้าพวกเขาก็ต้องรู้สึกตกตะลึง

“ท้องฟ้ากําลังถูกแยกออก!!”

ท้องฟ้าของที่นี่นั้นไม่เหมือนกับที่โลกภายนอก มันไม่มีดวงอาทิตย์และสีของมันก็แปลกกว่าที่โลกภายนอกมาก แต่ในเวลานี้ท้องฟ้าดังกล่าวนั้นได้ถูกแยกออกพร้อมกับเผยให้เห็นถึงช่องว่างอันดํามืดราวกับท้องฟ้ายามค่ําคืน

หลังจากนั้นไม่นานรอยแยกดังกล่าวก็จางหายไป

“ดูจากพลังอํานาจของดาบเมื่อกี้แล้วมันน่าจะพอๆกับมิฮอร์คเลยทีเดียว!”

คล็อกโคไดล์ได้กล่าวออกมาอย่างจริงจัง

“พวกนายเป็นคนนอกงั้นสินะ”

เมื่อชายหนุ่มนําดาบกลับเข้าไปในฝึกกลิ่นอายและแรงกดดันต่างๆที่เคยไปก็จางหายไปในทันที

“ใช่,พวกเราเป็นคนนอก”

โรแกนและคนอื่นพยักหน้ารับ

ด้วยรูปลักษณ์ที่เหมือนเด็กอายุ 18 อายุจริงๆของเขาก็น่าจะมากถึง 180 แล้ว ไม่แปลกที่วิถีดาบของเขาจะน่ากลัวขนาดนี้

เมื่อได้ยินคําตอบของโรแกนเขายอมรับว่าเขารู้สึกตื่นเต้น

“ตอนที่ฉันอายุสิบขวบฉันได้เจอกับคนนอกคนหนึ่งที่ใช้ดาบและนับตั้งแต่นั้นมาฉันก็หมกมุ่นอยู่กับดาบมาตลอด”

“ก็น่าจะประมาณ 175 ปีแล้วที่ฉันหมกมุ่นอยู่กับดาบแบบนี้ แต่ก็ต้องยอมรับว่าฉันนั้นมีปัญหาในเรื่องของคอขวดทําให้ฉันไม่สามารถพัฒนาต่อไปได้”

“จนกระทั่งเมื่อวานนี้ที่ผู้ชายคนนั้นมาถึงด้วยคําแนะนําของเขาทําให้ฉันสามารถทะลวงคอขวด

มาได้”

“นายใช้ดาบไหม? ถ้าใช้เรามาสู้กันหน่อยไหม!?”

ชายหนุ่มได้กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น แต่สิ่งที่เขากล่าวออกมานั้นทําให้พวกโรแกนถึงกับพูดไม่ออก

“ฉันก็พอจะมีความรู้อยู่บ้างแต่ถ้าสู้กันจริงๆฉันกลัวว่าเกาะนี้จะจมเอานะสิ”

โรแกนได้กล่าวปฏิเสธออกมาด้วยรอยยิ้ม

ไม่จําเป็นต้องถามว่าเขาเป็นพวกคลั่งดาบไหม? เพราะแม้ว่าชายหนุ่มคนนี้จะมีอายุมากถึง 185 ปีแต่อารมณ์และนิสัยของเขานั้นไม่ได้ต่างกับมิฮอร์คเลยแม้แต่น้อย

เมื่อได้ยินคําพูดของโรแกนชายหนุ่มก็พบว่ามันเป็นจริงตามที่โรแกนว่า

“ฉันก็ลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย,ครั้งสุดท้ายที่ฉันทําแบบนั้นเกาะแห่งนี้ก็ถูกทําลายไปกว่าครึ่ง และ นี้ก็เป็นเหตุผลที่ทําให้ฉันถูกตาแก่ทุบทําให้ทุกวันนี้ฉันต้องฟันดาบขึ้นไปบนฟ้าแทน”

ในตอนนั้นเองชายหนุ่มก็ได้แหงนหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความเหงา

เขาแหวนหน้ามองท้องฟ้านานถึงสามนาที และในตอนนั้นเองเขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าพวกโรแกนยังอยู่ในที่แห่งนี้เขาได้หันมากล่าวกับพวกโรแกนด้วยความอายว่า

“ฉันขอโทษด้วยนะที่อยู่นานเกินไป,ฉันมักคิดเสมอว่าเวลามันเป็นสิ่งที่มากเกินไปสําหรับฉัน”

“ฉันมักจะรู้สึกไม่สนุกกับชีวิตอยู่เสมอ!”

อายุที่ยืนยาวเกินไปทําให้ชายหนุ่มคนนี้รู้สึกเหงา

ไม่รู้ว่าทําไมพวกโรแกนถึงรู้สึกราวกับว่าพวกเขากําลังถูกชายหนุ่มคนนี้ดูถูกช่วงชีวิตอันแสนสั้นของพวกเขาอยู่

แต่เมื่อได้ยินค่าขอโทษที่ตรงไปตรงมาพวกเขาก็ไม่ได้รู้สึกติดใจอะไร

“แนะนําตัวฉันชื่อโฮลี่ ชาลอน บาริสต้า เอเบร็ต ไรอัน!”

“และก็ตามที่พวกนายเห็นฉันเป็นนักดาบ!”

ชายหนุ่มได้กล่าวแนะนําตัวพร้อมกับยื่นมาออกมา

โรแกนคิดว่าคงจะไม่มีใครที่สามารถจ่าชื่อของเขาได้!
“ยินดีที่ได้รู้จัก, ฉันโรแกน”

ทั้งสองได้จับมือกัน

“ด้วยความที่ว่านายเป็นคนนอกสําหรับฉันนายก็ยังเป็นเพียงแค่เด็กน้อยเท่านั้น!

โรแกนไม่ได้กล่าวอะไรออกมาแต่ไรอันกลับเริ่มคุยต่อในทันที

ชายหนุ่มคนนี้ได้กล่าวถึงเรื่องของช่วงอายุออกมาอีกครั้ง

ยิ่งเดินลึกเข้าไปเท่าไหร่พวกเขาก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้น

ราชาโจรสลัดโรเจอร์อยู่ที่นี่จริงๆงั้นหรอ!?

โรเจอร์นั้นคือผู้เริ่มต้นยุคสมัยแห่งโจรสลัด ซึ่งพวกเขาเองก็ไม่คิดมาก่อนเลยว่าพวกเขาจะได้มาพบเขาในที่แห่งนี้!

โรแกนนั้นกําลังรู้สึกสับสนอย่างบอกไม่ถูก มันคล้ายๆกับเวลาที่เราต้องไปเจอกับญาติผู้ใหญ่หรือคนที่เราให้ความเคารพ

ในตอนนี้เขาเหมือนกับเด็กที่กําลังนับเวลาที่จะได้เจอกับพี่ชายที่ไม่ได้เจอกันมานาน

ในตอนนั้นเองพวกเขาก็ได้มาถึงที่หน้าบาร์โจรสลัด เมื่อมาถึงตรงนี้พวกเขาก็รู้สึกตื่นเต้นจนทําอะไรไม่ถูก

ในตอนนั้นเองเถ้าแก่เจ้าของบาร์ก็ได้เงยหน้าขึ้นมามองที่หน้าบาร์

“มีคนใหม่หลุดเข้ามาเพิ่มงั้นหรอเนี่ย? สองวันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”