S.PP: บทที่ 433: อยากออกไปไหม?

สุดท้ายมันก็เป็นอย่างที่โรแกนคิดเอาไว้ ประวัติศาสตร์นั้นเป็นสิ่งที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ การหลงเข้ามาในทิมทาวน์นั้นมันก็เป็นเพียงแค่อุบัติเหตุเท่านั้น

“นายไปรู้อะไรมาล่ะ?”

โรแกนได้กล่าวถามออกมา

“ฉันได้ยินเสียงบางอย่างที่คลุมเครือและดูเหมือนว่ามันกําลังบอกฉันถึงวิธีในการออกไปจากที่แห่งนี้”

โรเจอร์ได้กล่าวออกมาอย่างจริงจัง

“เสียง?”

ในตอนนั้นเองพวกเขาก็ได้กลั้นหายใจและเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ แต่พวกเขาก็ยังไม่ได้ยินเสียงอะไรอยู่ดี

“แต่ฉันคงจะต้องใช้เวลาสักพัก

โรเจอร์ได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

เหตุผลที่โรเจอร์ได้ยินเสียงนั้นน่าจะมาจากคุณสมบัติเฉพาะตัวของเขาอย่างเสียงของทุกสรรพสิ่ง

“พูดไปแล้วมันอาจจะฟังดูแปลกแต่ฉันรู้สึกว่ามิตินี้นั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีความคิดเป็นของตัวเอง”

โรเจอร์ได้กล่าวออกมาด้วยความสับสน

แต่หลังจากนั้นเขาก็ได้สลัดความคิดนี้ทิ้งไปเพราะตัวเขาเองก็คิดว่ามันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

เนื่องจากไม่มีอะไรทําทุกคนจึงหันมาเที่ยวชมทิมทาวน์ที่แปลกประหลาดแทน

แม้ว่าทิมทาวน์นั้นจะมีประชากรไม่มากนักแต่พวกเขากลับมีพื้นที่ว่างและสิ่งของแปลกๆอยู่เป็นจํานวนมาก ไม่รู้ว่าตระกูลทิมนั้นอาศัยอยู่บนผืนแผ่นดินนี้มานานขนาดแล้ว

ในตอนนั้นเองไรอันก็ได้พาพวกเขาเดินทางมายังพื้นที่รกร้างของทิมทาวน์

“ฉันคิดว่าพวกนายจะต้องชอบที่นี้อย่างแน่นอน”

ในตอนนั้นเองไรอันก็ได้แสดงรอยยิ้มแปลกออกมารอยยิ้มของไรอันนั้นทําให้พวกเขารู้สึกสงสัย

เมื่อมาถึงที่หมายใบหน้าของพวกเขาทุกคนนั้นก็ถึงกับกระตุก

“ที่นี่หน่ะหรอที่นายบอกว่าพวกเราจะชอบมัน?!”

ดาซได้ตะโกนถามออกมาเสียงดัง

เมื่อเห็นสายตาของทุกคนไรอันก็ได้กล่าวถามออกมาด้วยความสงสัย

“ทําไม? พวกนายไม่ชอบที่นี่กันงั้นหรอ?”

สิ่งที่อยู่ตรงหน้าของพวกเขาในเวลานี้นั้นคือสุสาน!

ไม่รู้ว่าชายคนนี้เอาสมองส่วนไหนคิดถึงคิดว่าพวกเขาจะชอบที่แห่งนี้?!

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าที่นี่ถูกสร้างมากี่ปีแล้ว แต่ที่นี่หน่ะคือสุสานที่สร้างขึ้นมาเพื่อคนนอกแบบพวกนาย!”

ไรอันได้กล่าวและเกาหัวไปมา

“สุสานของคนนอก?!”

ในเวลานี้พวกเขารู้ถึงสิ่งที่ชายคนนี้ต้องการจะสื่อแล้ว

“ที่นี่จะเป็นที่อยู่อาศัยของพวกนายในอนาคตนะ,พวกนายจะไม่ชอบมันจริงๆงั้นหรอ?”

“มองดูทิวทัศน์ที่ถูกปกคลุมไปด้วยภูเขาและดอกทานตะวันพวกนี้สิมันเป็นสถานที่ที่งดงามมากเลยไม่ใช่หรือไง!”

ไรอันได้กล่าวออกมาด้วยความเบิกบาน

ไม่ว่าจะเป็นโรแกนหรือใครต่างก็หน้าดําคร่ําเครียดกับคําพูดและท่าทางของไรอัน

โรแกนเชื่อว่าปากของชายคนนี้นั้นน่ากลัวกว่าวิถีดาบของตัวเขาเอง แถมไม่แน่มันอาจจะเหนือกว่าอาวุธโบราณซะอีก

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ”

แต่เมื่อได้ยินค่าพูดของไรอันโรเจอร์กลับหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน

พวกเขาทั้งสองนั้นเป็นสิ่งที่ทุกคนบนโลกใบนี้ไม่สามารถทําความเข้าใจได้

“พวกฉันขอตัว”

เมื่อกล่าวจบโรแกนก็ได้หมุนตัวและเดินจากไปพร้อมกับเหล่าลูกเรือของเขาในทันที

ในที่รกร้างแห่งนี้นั้นเต็มไปด้วยดอกทานตะวันที่พลิ้วไหวไปตามสายลมและเสียงหัวเราะของโรเจอร์กับคําพูดชวนโมโหของไรอัน

สิบห้านาทีต่อมาในที่สุดไรอันก็ได้พาพวกเขามาชมสิ่งที่น่าสนใจจริงๆสักที

“สิ่งที่เรียกว่ารถยนต์,รถยนต์นั้นขับเคลื่อนได้ด้วยเชื้อเพลิงที่เรียกว่าน้ํามันที่อยู่ในก้นทะเล ฉันจําไม่ได้แล้วว่าเป็นคนจากโลกภายนอกคนไหนที่นํามันเข้ามาแต่ด้วยความสะดวกของมันทําให้คนในเมืองใช้มันจนมาถึงทุกวันนี้”

ฝีมือในการขับขี่ของไรอันนั้นนับว่าเชี่ยวชาญเป็นอย่างมากราวกับว่าเขานั้นเคยเป็นนักแข่งรถมาก่อน

เมื่อมองหน้ากันชาร์โปลอสและเอเนลก็พบกับแววตาที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสนใจในสิ่งที่เรียกว่ารถของกันและกัน

“มันทํางานด้วยพลังงานไฟฟ้างั้นหรอ? ฉันสัมผัสได้ถึงสนามแม่เหล็กอ่อนๆ”

เอเนลได้กล่าวถามออกมาด้วยความสงสัย

“ไอ้หนูนายนี่ช่างสังเกตจริงๆ,นายพูดถูกแล้วรถยนต์นั้นขับเคลื่อนด้วยพลังงานไฟฟ้าที่ผลิตขึ้นมาจากเชื้อเพลิงอย่างน้ํามัน”

ไรอันได้หันกลับมากล่าวด้วยรอยยิ้ม

ค่าว่าไอ้หนูของไรอันทําให้สีหน้าของเอเนลเปลี่ยนเป็นอึมครึม

“เปรี้ย!”

ในเวลานั้นเองโรเจอร์และคนอื่นๆก็สังเกตเห็นกระแสไฟฟ้าที่เปล่งประกายออกมาจากร่างของเอเนล และในตอนนั้นเองกระแสไฟฟ้าเหล่านั้นก็ได้หลั่งไหลไปที่ใต้ท้องรถ

ในตอนนั้นเองจู่ๆความเร็วของรถก็เพิ่มสูงขึ้นมาอย่างกะทันหัน

เพียงครู่เดียวเข็มวัดความเร็วก็พุ่งสูงไปถึง 200! แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีมันก็พุ่งไปถึง

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน!? ทําไมฉันถึงควบคุมมันไม่ได้กัน!?”

ไรอันได้ตะโกนออกมาด้วยความตื่นตระหนก

รถคันนี้นั้นไม่ใช่รถของเขาถ้าเกิดว่ามันเป็นอะไรขึ้นมาเขาซวยแน่

โรเจอร์และพรรคพวกของเขานั้นกําลังหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน ไม่คิดเลยว่าไอ้สิ่งที่เรีย กว่ารถจะสามารถเคลื่อนที่ได้รวดเร็วขนาดนี้ แต่ถึงอย่างงั้นมันก็ไม่ใช่ทุกคนที่สนุกไปกับพวกเขา

เอเนลได้ส่งเสียงออกมาด้วยความพึงพอใจ

นี่คือการแก้แค้นของเขาโทษฐานที่อีกฝ่ายกล้าเรียกเขาว่าไอ้หนู

“พี่เอเนลหนูกลัว!”

เมื่อเผชิญหน้ากับความเร็วที่บ้าคลั่งโรบินก็ได้กล่าวออกมาด้วยความกลัว

เมื่อได้ยินดังนั้นเอเนลก็ได้ทําการดึงกระแสไฟฟ้ากลับมาในทันที หลังจากที่กระแสไฟฟ้าถูกดึงกลับมาความเร็วของรถก็ลดลงอย่างชัดเจน

ห้านาทีต่อมารถก็ได้หยุดลงพร้อมกับไรอันที่วิ่งลงมาจากรถด้วยใบหน้าโล่งอก

ในตอนนั้นเองดาซก็ได้เดินเข้ามาตบไหล่ไรอันด้วยความเห็นใจ

“นายรู้จักสิ่งที่เรียกว่าผลปีศาจไหม?”

“ผลไม้อะไรงั้นหรอ? มันอร่อยไหม?”

ไรอันได้กล่าวถามออกมาด้วยความสนใจ

“ถ้าเกิดว่านายชอบรสชาติของแมลงสาบมันก็น่าจะอร่อยนะ”

ดาซได้กล่าวออกมาจากใจจริง

การอธิบายนั้นคงจะเป็นเรื่องที่ยากล่ามากเกินไปดังนั้นดาซจึงจะแสดงให้อีกฝ่ายได้เห็นด้วยตาของตัวเอง

ในตอนนั้นเองมือทั้งสองข้างของดาซก็ได้เปลี่ยนไปเป็นใบมีด

“ฉันนั้นกินผลปีศาจซูปะ ซูปะเข้าไปจึงทําให้ฉันกลายเป็นมนุษย์ใบมีดที่สามารถเปลี่ยนทุกส่วนของร่างกายให้กลายเป็นใบมีดได้!”

ในตอนนั้นเองแววตาของไรอันก็ได้เปล่งประกายขึ้นมา

“ดูเหมือนว่าฉันจะเคยได้ยินพวกผู้เฒ่าผู้แก่พูดถึงผลไม้นี้อยู่เหมือนกัน แต่ฉันก็ไม่คิดมาก่อนเลยว่ามันจะวิเศษขนาดนี้!”

ไรอันได้เดินเข้ามาสัมผัสใบมีดของดาซและพบว่ามันเหมือนกับใบมีดของจริงทุกประการ

“นี่มันน่าเหลือเชื่อจริงๆ”

“ที่โลกภายนอกมีผลไม้นั้นอยู่จริงๆงั้นหรอ?”

“มันเป็นเรื่องจริง”

เมื่อกล่าวตอบออกมาดาซก็คิดที่จะบอกถึงสาเหตุที่เขาไม่สามารถควบคุมรถได้ แต่เมื่อเห็นท่าทีของอีกฝ่ายเขาก็ล้มเลิกความคิดนั้นไปในทันที

“ไรอันนายอยากออกไปที่โลกภายนอกไหม?”

ทันใดนั้นเองจู่ๆโรแกนก็ได้กล่าวถามขึ้นมา

“ออกไปที่โลกภายนอก!?”

ไรอันได้กล่าวถามออกมาด้วยความประหลาดใจ

“ใช่,ออกไปที่โลกภายนอก!”

โรแกนได้กล่าวย่าออกมาอย่างจริงจัง

ในตอนนั้นเองแววตาของไรอันก็ได้เปล่งประกายขึ้นมา