S.P.P: บทที่ 440: ดอกเจ็ดสี

ในเวลานี้พวกเขานั้นก็ได้รับทั้งจิตวิญาณของทิมและดอกเจ็ดสีมาเป็นที่เรียบร้อย

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จในเวลานี้พวกเขาก็ทําเพียงแค่นอนรอวันพรุ่งนี้เท่านั้น

ตามที่ไรอันบอกพรุ่งนี้นั้นเป็นวันที่โอบราโดจะปรากฏขึ้นมา

ค่ําคืนนั้นผ่านไปจากเงียบสงัดเพียงครู่เดียวเช้าวันใหม่ก็ได้มาถึงพร้อมกับเหล่าคนนอกที่เริ่มออกเดินทางไปยังชายฝั่งของเกาะ

“โรแกนบางที่หลังจากนี้พวกเราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วเพราะงั้นดูแลตัวเองดีๆล่ะ!”

โรเจอร์ที่ยืนอยู่ตรงหัวเรือได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

“แต่ถ้านายยังอยากที่จะเจอฉันอยู่ก็ไว้ไปเจอกันในนรกก็แล้วกัน”

“ไว้ถึงตอนนั้นอย่าลืมมานั่งจิบชากับฉันด้วยล่ะ”

โรแกนนั้นไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองโรเจอร์แต่อย่างใด

ค่าพูดที่น่าเศร้าของโรเจอร์นั้นทําให้โรแกนรู้สึกคัดจมูกและอดที่จะหัวเราะไม่ได้

ในท้ายที่สุดกัปตันทั้งสองก็ได้แยกจากกันและเริ่มหันไปสั่งให้ลูกเรือบนเรือของตนออกเดินทาง

“เจสันโยนจิตวิญญาณของทิมลงไปบนทะเล”

ในตอนนั้นเองเสียงของโรแกนก็ได้ดังขึ้นมา

เมื่อได้ยินดังนั้นเจสันก็ได้โยนจิตวิญาณของทิมลงไปบนทะเลในทันที เพียงพริบตาเดียวที่จิตวิญาณของทิมสัมผัสกับน้ําทะเลมันก็ได้แพร่กระจายตัวอย่างรวดเร็ว

“วูมมมม”

“โยนดอกเจ็ดสีตามลงไป ถ้าข้อมูลของนายถูกต้องดอกเจ็ดสีนั้นจะเป็นสิ่งที่น่าทางพวกเราออกไปจากที่แห่งนี้”

ทันใดนั้นเองเสียงของไรอันที่อยู่บนรูทดราก้อนก็ได้ดังลั่นขึ้นมา

เมื่อเห็นแววตาสงสัยของคนอื่นๆไรอันก็ได้กล่าวอธิบายออกมาว่า

“ตํานานเคยกล่าวเอาไว้ดอกเจ็ดสีนั้นมีอยู่เพื่อนําทางเหล่าผู้ที่หลงทาง”

“ฮ่าๆ ๆ ๆ,เป็นอย่างงี้นี่เอง!”

ในตอนนั้นเองโรเจอร์ก็ได้หัวเราะและตะโกนออกมา

“พี่น้องทั้งหลายเตรียมตัวออกเรือกันได้แล้ว!”

ในเวลาต่อมาเรย์ลีก็ได้โยนร่างของดอกเจ็ดสีลงไปบนจิตวิญาณของทิม

ในขณะเดียวกันที่รูทดราก้อนเทรนซุก็ได้ทําแบบเดียวกัน

“โอไบรโดกําลังจะมาแล้ว,เตรียมตัวเอาไว้ให้พร้อม!”

ทันใดนั้นเองหมอกสีขาวก็ได้ปรากฏขึ้นที่ท้องทะเล เมื่อเห็นดังนั้นดวงตาของไรอัยก็ได้เปล่งประกายขึ้นมา

“จ้องมองไปที่ดอกเจ็ดสีในทะเลเอาไว้ให้ดีอย่าให้คลาดสายตา!”

ในเวลานั้นเองหมอกสีขาวก็เริ่มหนาขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับเสียงของพวกโรเจอร์ที่เริ่มแผ่วเบาลง

ในเวลานั้นเองเมื่อโรแกนหันหน้าไปมองยังทิศทางที่พวกโรเจอร์เคยอยู่ร่างของพวกเขาก็ได้หายไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ในเวลาต่อมาโรแกนก็ได้กวาดตามองไปรอบๆ เมื่อพบว่าทุกคนยังอยู่ดีเขาก็ได้ถอนสายตากลับมา

ท่ามกลางหมอกสีขาวพวกเขาสามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่รอบตัวได้เพียงแค่ 15 เมตรเท่านั้น

“นี่คือโอบราโดงั้นหรอ?”

โรแกนได้กล่าวถามออกมา

“ใช่ นี่คือโอบราโดถ้าหากฟังจากคําพูดของโรเจอร์แล้วดูเหมือนว่าพวกเราจะต้องจับตามองดอกเจ็ดสีเอาไว้ให้ดีๆไม่งั้นพวกเราอาจจะหลงทางได้!”

ไรอันได้กล่าวออกมาอย่างจริงจัง

“เทรนซุ,เอเนลพวกนายสองคนคอยจับตาดูดอกเจ็ดสีเอาไว้ให้ดี,ส่วนนายเจสันคอยบังคับหางเสือเรือไปตามทิศทางที่ดอกเจ็ดสีนําไป!”
โรแกนได้ตะโกนสั่งเสียงดัง

ในเวลานี้ดอกเจ็ดสีนั้นยังคงไม่ได้เคลื่อนไหวอะไร ในเวลาเดียวกันนั้นเองโรแกนก็ได้หันกลับไปมองยังทิศทางที่พวกโรเจอร์เคยอยู่อีกครั้งหนึ่ง

ทันใดนั้นเองเสียงของเอเนลก็ได้ดังลั่นขึ้นมา

“ดอกเจ็ดสีกาลังเคลื่อนตัวไปทางซ้าย!”

เมื่อได้ยินดังนั้นเจสันก็ได้ทําการบังคับหางเสือเรืออย่างรวดเร็ว

ในเวลานี้พวกเขาทุกคนนั้นรู้สึกกดดันเป็นอย่างมากด้วยหมอกที่ปกคลุมอยู่ทําให้พวกเขาไม่รู้ว่าในตอนนี้พวกเขานั้นกําลังอยู่ที่ส่วนไหนของท้องทะเล

การเดินทางในครั้งนี้นั้นเป็นการเดินทางที่ไม่รู้จุดหมายและก็ไม่รู้ทิศทาง

“ทางขวา 45 องศา!”

สามนาทีต่อมาเสียงของเทรนซ์ก็ได้ดังขึ้นมา

ในเวลานั้นเองโรแกนที่นั่งอยู่บนหัวเรือก็ได้กวาดตามองไปรอบๆ

สิ่งที่เขามองเห็นผ่านเนตรสังสาระนั้นไม่ให้หมอกสีขาวแต่เป็นเส้นแสงที่บิดเบี้ยวไปมาอย่างแปลกประหลาด

นี่เป็นครั้งแรกที่โรแกนได้รับรู้ถึงความแปลกประหลาดและความน่ากลัวของมิติแห่งนี้ ในเวลานี้หัวใจของเขานั้นก่าลังเต้นรัว

ในตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทําไหมเหล่าโจรสลัดที่เคยหลุดเข้ามาในที่แห่งนี้ในอดีต ถึงไม่สามารถออกไปจากที่แห่งนี้ได้

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ต่อให้เป็นคนที่แข็งแกร่งเพียงใดก็ไม่มีทางหลบหนีออกไปได้อย่างแน่นอนถ้าไม่รู้วิธีที่ถูกต้อง

และแม้จะมีข้อความจากโรเจอร์แต่โรแกนก็ยังคงมองหาทางออกด้วยตัวเองเพื่อกรณีฉุกเฉิน

ในเวลานี้ทั่วทั้งเรือนั้นเต็มไปด้วยเสียงตะโกนของเทรนซ์และเอเนลอยู่ตลอดเวลา

เนื่องด้วยที่ว่าเขานั้นรู้ถึงความน่ากลัวของโอบราโดมากว่าคนอื่นๆบนเรือมันจึงทําให้เขารู้สึกกดดันยิ่งกว่าใคร

ดอกเจ็ดสีนั้นแหวกว่ายอยู่ในท้องทะเลตลอดเวลาอย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย สิ่งที่ดอกเจ็ดสีท่านั้นมันไม่มีทางที่ปลาปกติธรรมดาจะทําได้อย่างแน่นอน

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมาเหล่าผู้คนบนรูทดราก้อนก็ได้ต้องรู้สึกประหลาดใจกับฉากตรงหน้า

สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของพวกเขาในตอนนี้นั้นคือแสงออร่าเจ็ดสีที่ลอยตัวอยู่อย่างเงียบๆ แต่สิ่งที่น่าตกใจก็คือขนาดของมันขนาดของมันนั้นมากกว่าที่ดอกเจ็ดสีปลดปล่อยออกมาเป็นหมื่นเท่า มันอลยตัวอยู่อย่างเงียบๆราวกับสัตว์ร้ายที่กําลังจ่าศีลอยู่

ด้วยความที่ว่าโรแกนเปิดเนตรสังสาระอยู่ตลอดเวลามันจึงทําให้เขารู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก

“นี่มันอะไรกัน?!”

เขาอดไม่ได้ที่จะร้องอุทานออกมาด้วยความตกตะลึง