ตอนที่ 316 ฉินหงเหยียนขอโทษเย่เฉิน?!
สิบนาทีผ่านไป เย่เฉินก็ถามหญิงสาวอย่างห่วงใย “เป็นยังไงดีขึ้นบ้างหรือยัง?”

ฉินหงเหยียนพยักหน้ารับ

เมื่อเขาเห็นหญิงสาวกลับมามีเรี่ยวแรงอีกครั้งแล้วประคองหญิงสาวลงจากเตียงจากนั้นจึงกล่าว “หงเหยียน พวกเราไปกันเถอะ ไม่ต้องอยู่ที่นี่แล้ว”

ซีกวาที่อยู่ข้างๆ ก็กล่าวขึ้นมา“จริงด้วยครับ คุณหงเหยียนรีบออกไปจากที่นี่กับคุณชายเย่เถอะนะครับ โชคดีที่คุณชายมาทันเวลา ไม่อย่างนั้นคนตระกูลสวี่อาจจะทำอะไรคุณอีกก็ได้”

แต่ว่าใครจะรู้เมื่อฉินหงเหยียนลงจากเตียงแล้วกลับผลักมือเขาออกน้อยๆ

“เย่เฉิน ฉันซาบซึ้งมากที่คุณช่วยฉัน แต่ว่าขอโทษมากๆ เลยนะ ฉันคงไม่ไปกับคุณ”

“อะไรนะ?”

เย่เฉินงุนงง ทำไมฉินหงเหยียนถึงไม่ยอมไปกับตนเอง!

“แต่คนบ้านนี้ทำกับคุณขนาดนี้แล้ว คุณยังจะแต่งเข้าบ้านหลังนี้อีกเหรอ?” เย่เฉินตะโกน

ฉินหงเหยียนกล่าวต่อ “สวี่โม่โม่ก็คือสวี่โม่โม่ สวี่ฉู่หมิงก็คือสวี่ฉู่หมิง คนที่ฉันจะแต่งงานด้วยคือสวี่ฉู่หมิง”

คิดไม่ถึงว่าฉินหงเหยียนจะแยกแยะพวกเขาสองคนออกจากกันอย่างชัดเจน ไม่พาลโกรธสวี่ฉู่หมิงเพียงเพราะลูกสาวเขาทำผิด

กระทั่งสวี่โม่โม่ที่อยู่ข้างๆ ยังกล่าว “ฉินหงเหยียน ในเมื่อเธอจะมีผู้ชายที่รักเธอขนาดนี้ ทำไมต้องตามตอแยพ่อฉันไม่หยุดด้วยล่ะ?”

ตอนนี้เย่เฉินกำลังเดือดปุดๆ ระบายใส่ฉินหงเหยียนก็ไม่ได้ เขาทำได้เพียงหันไประบายโทสะที่มีกับสวี่โม่โม่

“หุบปากไปเลย! หงเหยียนไม่เคยตอแยพ่อคุณ พ่อเดียรัจฉานของคุณต่างหากที่ตามตอแยหงเหยียน!”

เย่เฉินเห็นฉินหงเหยียนแน่วแน่ ก็รู้ทันทีว่าหากตนเองไม่ไปเจอสวี่ฉู่หมิง แล้วคุยกับอีกฝ่ายให้รู้เรื่อง เรื่องนี้จะไม่จบแน่!

พอดีกับที่ตอนนี้เขากำความลับเรื่องความผิดของลูกสาวอีกฝ่าย

“ลากสามคนนี้ออกไป!

“ครับ!”

เย่เฉินลากสวี่โม่โม่ไปที่ห้องรับแขก จากนั้นก็เก็บแก้วไวน์ของฉินหงเหยียนไปด้วยเพื่อเป็นหลักฐาน

“สวี่โม่โม่ พวกเธอสามคนวางยา ตอนนี้หลักฐานชัดเจน ฉันมีคลิปจากกล้องวงจรปิด พวกเธอจะไปมอบตัวหรือว่าจะให้ฉันแจ้งความ”

เย่เฉินมองทั้งสามคนพลางใช้ภาษาอังกฤษถามพวกเขา

พอได้ยินเย่เฉินบอกว่าจะแจ้งความ ฝรั่งสองคนก็ตกใจจนแข้งขาอ่อนร่วงลงไปกองกับพื้น

พวกเขาเป็นชาวต่างชาติ แต่ถ้าทำผิดกฎหมายที่นี่ก็ต้องเข้าคุกเหมือนกัน

สวี่โม่โม่กัดริมฝีปากแล้วถาม “ฉันต้องทำยังไงนายถึงจะปล่อยฉันไป?”

เย่เฉินกล่าว “โทรหาพ่อเธอบอกให้เขามาสลับตัวกับพวกเธอ ฉันให้เวลาสามชั่วโมง ภายในสามชั่วโมงนี้ ถ้าเขาไม่โผล่หัวออกมา ฉันจะส่งพวกเธอเข้าคุก!”

สวี่โม่โม่รู้ดีกว่าเย่เฉินไม่ได้ล้อเล่น หล่อนจึงต้องจำใจโทรหาพ่อตนเอง

……

เที่ยงคืน

ณ InterContinental Hotels

เย่เฉินและลูกน้อง รวมไปถึงพวกสวี่โม่โม่ ต่างก็อยู่ในห้องเพรสซิเด้นท์สูท

ก๊อกๆ

หวังเอ้อร์เชอเคาะประตูห้อง จากนั้นก็เดินนำใครบ้างคนเข้ามาในห้อง ชายคนที่ว่าคือสวี่ฉู่หมิง!

“พ่อคะ!”

ในวินาทีที่สวี่ฉู่หมิงปรากฏตัวขึ้น สวี่โม่โม่ก็รีบร้อนวิ่งเข้าสู่อ้อมกอดของบิดาแล้วสะอึกสะอื้น “พ่อคะ คนแซ่เย่คนนี้เขาทำเกินไปมากเลย ตบหนูตั้งหลายรอบ จนหน้าหนูบวมไปหมดแล้ว พ่อจะต้องเอาคืนให้หนูนะคะ”

สวี่ฉู่หมิงเห็นใบหน้าที่เดิมไม่ได้งดงามอะไรนักหาของลูกสาวบวมหนัก น่าเกลียดกว่าเดิม ก็รู้สึกเจ็บปวดใจ เขาเดินไปถามเย่เฉิน “เย่เฉิน นายกล้าทำร้ายลูกสาวฉันเชียวเหรอ นายนี่มันไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำเลยนะ!”

เย่เฉินยังไม่ทันได้ตอบ หลิวเจิ้งคุนก็แทรกขึ้นมา “สวี่ฉู่หมิง ทำไมคุณไม่ลองถามลูกสาวสุดที่รักของคุณดูว่าไปทำเรื่องอะไรเอาไว้? หล่อนไปหาเพื่อนฝรั่งมาวางยาคุณฉินหงเหยียน เพื่อจะให้เพื่อนหล่อนข่มขืนคุณฉินหงเหยียน ถ้าคุณชายของเราไปช้าเพียงเสี้ยววินาทีเดียว เกรงว่าเรื่องคงดำเนินไปตามใจลูกสาวคุณแล้ว!”

“อะไรนะ?”

เมื่อครู่สวี่โม่โม่ไม่ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวิลล่าในบิดาฟังในสาย ดังนั้นเขาจึงเพิ่งรู้เรื่องนี้

สวี่โม่โม่โกรธจัด “โม่โม่ ทำไมลูกทำกับหงเหยียนแบบนี้! หล่อนเป็นคนที่พ่อจะแต่งงานด้วยนะ”

สวี่โม่โม่แหว “ก็หนูไม่อยากให้พ่อแต่งงานกับมัน! แม่ตายไปเท่าไหร่เอง พ่อจะแต่งงานกับคนอื่น แถมคนนั้นยังเป็นเพื่อนหนูอีก”

สวี่ฉู่หมิงถอนหายใจ แล้วไม่อยากจะพูดอะไรต่อ “ลูกไปก่อนเถอะ คนของพ่ออยู่ด้านนอก พวกเขาจะไปส่งลูกกลับ”

ตอนที่สวี่โม่โม่กำลังจะออกจากห้องพอดี หวังเอ้อร์เชอก็ปราดเข้าไปขวางหญิงสาวเอาไว้

ห้องนี้เป็นพื้นที่ของเย่เฉิน ถ้าเขายังไม่ได้เอ่ยปากอนุญาตไม่ว่าใครหน้าไหนก็ออกจากห้องนี้ไปไม่ได้ทั้งนั้น

สวี่ฉู่หมิงหันไปมองเย่เฉิน “เย่เฉินเรื่องของเราสองคนไม่ได้เกี่ยวอะไรกับลูกสาวฉัน ปล่อยลูกฉันไป”

เย่เฉินโบกมือน้อยๆ เป็นสัญญาณบอกให้หวังเอ้อร์เชอปล่อยหญิงสาวไป

สวี่ฉู่หมิงต่างหากที่เขาอยากเจอ

เย่เฉินเห็นสวี่ฉู่หมิงก็ผุดลุกขึ้นจากที่นั่ง ตอนนี้เขาไม่อาจสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้ได้อีก

“สวี่ฉู่หมิง คุณใจกล้ามากนะที่กล้าแย่งผู้หญิงของผม!”

สวี่ฉู่หมิงล้วงกล่องบุหรี่ออกมา สูบบุหรี่แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “น้องชาย ฉินหงเหยียนไม่ได้แต่งงานเสียหน่อย ส่วนใครจะเป็นเจ้าบ่าวก็ต้องพึ่งความสามารถของตัวเอง นายไม่มีปัญญาทำให้หล่อนแต่งกับนาย นั่นเป็นเพราะนายอ่อนเอง จะโทษฉันได้ไง!”

“รนหาที่ตาย!”

พวกซีกวาและหลิวเจิ้งคุนหัวเสีย เตรียมจะลงมือทำร้ายสวี่ฉู่หมิง

แต่ก็ได้ยินเสียงหวังเอ้อร์เชอดังมาจากที่ประตู “ตำรวจมา!”

เย่เฉินยกมือขึ้น เป็นสัญญาณห้ามไม่ให้คนของเขาลงมือ

สวี่ฉู่หมิงตั้งใจจะมาพบเย่เฉิน เขาย่อมต้องมีการเตรียมตัวเอาไว้ก่อน ไม่เพียงแต่แจ้งตำรวจแต่ยังพาลูกน้องมาด้วย แถมลูกน้องที่พามาด้วยนั้นก็เยอะกว่าลูกน้องของเย่เฉินมากด้วย

อย่างไรเสียที่นี่คือเมืองเสินเฉิง เป็นพื้นที่ของเขา

สวี่ฉู่หมิงไม่มีท่าทีหวาดกลัวแม้แต่น้อย “เย่เฉิน นายคงจะรู้ว่าฉันพนันกับหงเหยียนเรื่องแต่งงานภายในครึ่งปีใช่ไหมล่ะ? ฉันเดิมพันกับหล่อนว่าภายในครึ่งปีพวกนายสองคนต้องเลิกกัน เพราะฉันรู้ว่านายอายุน้อยเกินไป หงเหยียนอยู่กับนายแค่เพราะหล่อนรู้สึกแปลกใหม่ หล่อนไม่เคยมีแฟนเด็ก ดังนั้นเลยคบหากับนาย แต่ระยะเวลาครึ่งปีก็นานพอจะทำให้หล่อนเบื่อแล้ว

พอถึงตอนนั้นหล่อนก็รู้เองว่าควรเลือกผู้ชายที่โตกว่า พร้อมกว่าอย่างฉัน บวกกับที่ชีวิตส่วนตัวของนายก็ออกจะวุ่นวาย เดี๋ยวก็เมียเก่า เดี๋ยวก็ลูก หงเหยียนไม่อยากเป็นแม่เลี้ยงให้ลูกนายหรอกนะ เย่เฉินในฐานะที่นายเป็นผู้ชาย ก็ควรจะทำใจกว้างๆ หน่อยนะ ถ้าหากว่าวันนี้คนที่หงเหยียนเลือกคือนาย ฉันก็จะอวยพรพวกนายจากใจจริง ที่นายทำอยู่ตอนนี้มันเพื่ออะไร?”

เย่เฉินระเบิดโทสะ “สวี่ฉู่หมิง อย่ามาเล่นไม้นี้ใส่ผม! ถ้าหากว่าหงเหยียนชอบคุณแล้วรังเกียจผมจริงๆ ไม่มีทางเป็นแบบนี้! แต่ก่อนจะมาที่นี่หล่อนยังบอกผมเองว่า หล่อนมาที่นี่ ที่เมืองเสินเฉิงนี่เพื่อบอกคุณว่าหล่อนเลือกผม เพื่อให้คุณตัดใจ! แต่หลังจากเจอคุณ หล่อนก็เปลี่ยนไป! สวี่ฉู่หมิง คุณพูดอะไรกับหล่อนกันแน่!”

สวี่ฉู่หมิงสูบบุหรี่แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ในเมื่อนายอยากรู้มากขนาดนั้น ก็ได้ฉันจะบอกนาย แต่ว่าฉันกลัวว่าถ้านายรู้แล้วจะรับไม่ได้น่ะสิ ฮ่าๆ ฉันกับหล่อนรำลึกอดีตเมื่อสิบปีก่อนด้วยกัน ความทรงจำที่สวยงามในตลอดสามปีของพวกเรา

ยิ่งย้อนอดีตกันเท่าไหร่ พวกเราสองคนก็ยิ่งรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง คืนวันนั้นเราดื่มกันนิดหน่อย ดื่มไปดื่มมาก็อดคิดถึงวันเวลาดีๆ ที่มีด้วยกันไม่ได้ เลยห้ามใจไม่ไหวนอนด้วยกันเข้า หลังจากนั้นหล่อนก็รู้สึกว่าทำผิดต่อนาย เลยตัดสินใจเลิกกับนายเรื่องมันก็มีแค่นี้เอง!”