เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) – ตอนที่ 450 ยาประหลาด!
ตอนที่ 450 ยาประหลาด!
สวี่ฉู่หมิงลนลานอย่างมาก หวาดกลัวว่าเย่เฉินจะเข้าใจผิดไปว่าเขาเป็นคนลงมือเลยรีบร้อนอธิบาย
“เย่เฉิน ถึงแม้ว่าฉันจะเคยมีเรื่องผิดใจกับนาย แต่ความขัดแย้งระหว่างนายกับฉันเกิดขึ้นเพราะฉินหงเหยียน ความจริงแล้วถ้ามองจากมุมมองของผู้ชาย ฉันเองก็ชื่นชมนายมากหรือนับถือนายด้วยซ้ำ! คำพูดนั้นของคุณบนเรือหรูหราของบิลเกตส์ประทับใจฉัน ฉันอิจฉาริษยาคุณมากจริงๆ แต่ไม่เคยอยากทำร้ายคุณ! ก่อนหน้านี้ตอนที่นายคบหากับฉินหงเหยียนก็พอจะเป็นไปได้ว่าฉันอาจจะทำแบบนั้น แต่ตอนนี้นายเลิกกับหล่อนแล้ว ฉันจะลงมือทำร้ายนายไปทำไม?”
ที่สวี่ฉู่หมิงตั้งใจถ่อมาถึงโรงพยาบาลเพื่ออธิบายกับเย่เฉิน หนึ่งก็เพราะกลัวโดนเย่เฉินล้างแค้น สองก็คือกลัวว่าซูเจิ้นหางจะลงมือทำร้ายเขา
เย่เฉินเองก็คิดว่าเมืองเสินเฉิงเป็นพื้นที่ของสวี่ฉู่หมิง ส่วนเงินและสุราในการจัดงานก็เป็นของเขา เขาเองก็เป็นคนฉลาด ถ้าหากว่าอยากทำร้ายตนเองแล้วก็คงจะไม่ใจกล้าขนาดนี้
เย่เฉินจึงเลือกจะเชื่อสวี่ฉู่หมิง!
“สวี่ฉู่หมิงผมเลือกจะเชื่อคุณเป็นการชั่วคราว” เย่เฉินกล่าวกับสวี่ฉู่หมิง
จากนั้นก็ถามต่อ “ผมขอถามหน่อยเรื่องนี้ใช่ฝีมือคนตระกูลหลิ่วหรือเปล่า?”
สวี่ฉู่หมิงตัวแข็งค้างเมื่อได้ยินคำถามจากปากเย่เฉิน
“ตระกูลหลิ่วเหรอ?”
“ใช่ หลิ่วอวี่เจ๋อ หลิ่วเฟิง หลิ่วหย่วนหาง พวกเขาทุกคนมีเหตุผลจะทำร้ายผมทั้งนั้น”
สวี่ฉู่หมิงกับหลิ่วหย่วนหางนับถือกันเป็นพี่น้อง ดังนั้นเย่เฉินถึงได้อยากถามความเห็นของสวี่ฉู่หมิง
สวี่ฉู่หมิงครุ่นคิดแล้วกล่าว “ไม่หรอก ตั้งแต่ทรัพย์สินนายโดนอายัด ไม่ได้บริหารดูแลไป๋ลี่เอ็กซ์เพรสแล้ว ตระกูลหลิ่วก็ก้มหน้าก้มตาตั้งใจทำชุนเฟิงเอ็กซ์เพรสของพวกเขา จากที่รู้มาสองเดือนที่ผ่านมานี้ พวกเขาทั้งตระกูลต่างก็ก้มหน้าก้มตาทำธุรกิจ 24 ชั่วโมง เพื่อจะชดเชยสิ่งที่เสียหายไปในอดีตที่ผ่านมา ตอนนี้พวกเขาไม่น่ามีกะจิตกะใจจะไปทำอย่างอื่น อีกทั้งพวกเขาก็รู้แล้วว่าถ้าไปล่วงเกินนายเข้าจะเกิดผลเสียยังไง ก็คงจะไม่ทำความผิดแบบเดิมแบบที่เคยทำมาหรอก”
เย่เฉินเองก็กำลังครุ่นคิดถึงปัญหาเรื่องนี้เหมือนกัน ถ้าหากว่าไม่ใช่ตระกูลหลิ่ว ไม่ใช่สวี่ฉู่หมิงและจะเป็นใครไปได้?
สวี่ฉู่หมิงกล่าว “เย่เฉิน นายกลับไปรักษาโรคที่ปักกิ่งดีไหม? ฉันเองมีเครื่องบินส่วนตัวนั่งเครื่องบินส่วนตัวฉันไปก็ได้”
ซีกวารีบร้อนกล่าว “คุณจะมีน้ำใจจนเสนอเครื่องบินส่วนตัวให้คนอื่นขนาดนี้เลยเหรอ? คงจะไม่ได้ใส่ระเบิดอะไรไว้บนเครื่องบินใช่ไหม อยากจะให้เราเครื่องบินตกตายใช่ไหม?”
สวี่ฉู่หมิงกล่าวอย่างเหนื่อยหน่าย “พูดอะไรน่ะ? ฉันก็จะนั่งเครื่องบินกลับเมืองหลวงไปกับพวกนาย! ถ้าเย่เฉินเกิดเรื่องที่นี่ฉันเองก็สงสัยว่าคุณซูจะคิดว่าเป็นฝีมือฉัน ฉันจะต้องไปอธิบายกับเขาด้วยตัวเอง”
เย่เฉินยื่นมืออกมา เพื่อส่งสัญญาณบอกซีกวา “ไปกันเถอะ”
เย่เฉินรู้ว่าสวี่ฉู่หมิงไม่มีความกล้าจะลงมือทำร้ายตนเอง
หลังจากที่สวี่ฉู่หมิงขึ้นเครื่องบินส่วนตัวไปแล้ว เดิมสวี่ฉู่หมิงเองก็อยากให้เย่เฉินนั่งกับพวกเขาแต่โดนซีกวาไล่ไปที่อื่น
ซีกวาและหวังเอ้อร์เชอโอดครวญไม่หยุด “ดวงตาคุณชายจะต้องหายแน่ ไม่อย่างนั้นถ้าท่านหลิวออกมาแล้วรู้เข้าว่าเราไม่ได้ปกป้องคุณชายให้ดี ตาผมคงได้ย้ายที่เหมือนกัน เฮ้อ!”
หวังเอ้อร์เชอหันมองเย่เฉินที่นั่งเงียบๆ บนเก้าอี้แล้วกล่าวเสียงแผ่ว“พี่กวา ผมว่าหลังจากที่คุณชายเย่ตาบอดแล้ว เหมือนจะอารมณ์สงบนิ่งขึ้นนะครับ”
หวังเอ้อร์เชอกล่าว “ผมว่าที่คุณชายเย่นิ่งขนาดนี้น่าจะเชื่อมั่นว่าจะกลับมามองเห็น ตระกูลเย่เป็นตระกูลลึกลับไม่ใช่หรือไง ไม่มีทางจะรักษาโรคง่ายๆ แบบนี้ไม่หายหรอก”
ซีกวาถอนหายใจ “หวังว่าจะเป็นแบบนั้น”
และในเวลานี้เองเย่เฉินก็เรียกซีกวา “ซีกวา”
“ครับ คุณชายอยู่นี่ครับ”
ซีกวาเดินมาถาม “คุณชายเย่ มีอะไรครับ?”
เย่เฉินหยิบกล่องออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วส่งให้ซีกวาพลางกล่าว “ในนี้มียาสีชมพู นายหยิบออกมาให้ฉันที”
“ครับ”
ซีกวาหยิบยาเม็ดสีชมพูในกล่องส่งให้เย่เฉิน
เย่เฉินโยนยาใส่ปาก ดื่มน้ำแล้วกลืนลงคอ
จากนั้นก็ปิดเปลือกตาลงเพื่อพักผ่อน
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
ซีกวาเอนตัวลงบนโซฟาหรูหราในบริเวณพักผ่อน วางรองเท้าที่แสนจะสกปรกของเขาบนโซฟาสีขาวปลอด เอนตัวเล่นมือถือ
ในมือถือเป็นรูปภาพของฉินเสี่ยวตั่ว
ในภาพนั้นฉินเสี่ยวตั่วไว้ผมหน้าม้า สวมชุดกระโปรงสีขาว นั่งบนพื้นหญ้า ใบหน้าอมยิ้มน้อยๆ
“เฮ้อ คุณหนูเสี่ยวตั่วสวยจริงๆ! สวยกว่าซูมู่ชิงกับฉินหงเหยียนเสียอีก! อายุน้อยด้วย! ไม่รู้เลยว่าคุณชายเย่คิดอย่างไรถึงได้ไม่รู้สึกอะไรกับคุณหนูเสี่ยวตั่ว!”
ซีกวาเอนตัวสบายๆ ขณะนั่งมองภาพถ่ายของฉินเสี่ยวตั่ว ยิ่งมองก็ยิ่งชอบ จนเผลอไผลประทับริมฝีปากลงบนภาพของหญิงสาว!
เพี้ยะ!
แล้วมีมือข้างหนึ่งฟาดลงบนใบหน้าเขา
เย่เฉิน!
เย่เฉินตำหนิ “แกไอ้เดียรัจฉาน เสี่ยวตั่วเป็นนายแก ขี้ข้าอย่างแกคิดจะจูบเจ้านายเหรอ? แกแตะต้องหล่อนได้เหรอ?”
ซีกวาลนลาน ละลั่กละล่ำพร่ำขอโทษ “ขอโทษด้วยครับ คุณชายเย่ ผมผิดไปแล้ว ผม…ผมไม่ได้คิดอะไรกับคุณหนูเสี่ยวตั่วเลย! เมื่อกี้ผม…”
ในตอนที่ซีกวากำลังจะอธิบาย แต่จู่ๆ ก็คิดถึงเรื่องแปลกๆ ขึ้นมาได้!
ทำไมเย่เฉินถึงรู้ว่าตนเองจุมพิตฉินเสี่ยวตั่ว!
“อ๊าก!”
ซีกวาอุทานด้วยความตกใจ “คุณชายเย่ คุณชายเห็นแล้ว!”
เย่เฉินรีบเอามืออุดปากซีกวาแล้วทำสัญญาณมือบอกให้อีกฝ่ายสงบปาก “ชู่ว อย่าโวยวาย!”
ตอนนี้ในดวงตาของเย่เฉินฉายแววมีชีวิตชีวาวิบวับกว่าที่ผ่านมา เขากลับมามองเห็นแล้ว!
ซีกวารีบร้อนสงบปาก เขารู้ว่าเย่เฉินไม่อยากให้สวี่ฉู่หมิงที่นั่งอยู่แถวนั้นได้ยิน
ซีกวากล่าวเสียงแผ่ว “คุณชายเย่ ตาคุณชายดีแล้วเหรอครับ? ไม่ใช่ว่าหมอที่เมืองเสินเฉิงทำอะไรไม่ได้เหรอครับ? อ้อ ผมรู้แล้ว เป็นเพราะยาสีชมพูที่คุณชายกินเมื่อครู่หรือเปล่าครับ?”
เย่เฉินพยักหน้ารับ “ใช่”
ซีกวาตื่นตระหนก “คุณชายได้ยากล่องนั้นมาจากไหนเหรอครับ? ผมพบว่าไม่ว่าคุณชายจะไปที่ไหน ต่อให้ไม่ได้พอมือถือแต่คุณชายก็จะพกยากล่องนั้นติดตัวตลอด”
เย่เฉินกล่าว “นี่คือยาจากคุณปู่ของฉัน มูลค่าของยากล่องนี้แพงกว่าเครื่องบินลำนนี้ของสวี่ฉู่หมิงเสียอีก นายเชื่อไหม?”
ซีกวากล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม“เชื่อครับ! คุณชายพูดอะไรผมก็เชื่อทั้งนั้น! ติดตามคุณชายเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว! ฮ่าๆ!”
ซีกวาเบิกบานใจ เย่เฉินหายแล้ว เขาก็ไม่ต้องกลัวโดนหลิวเจิ้งคุนด่าแล้ว
เย่เฉินกล่าว “ตอนนี้ฉันยังตาฝ้าฟางอยู่ยังไม่ได้ดีไปทั้งหมดหรอก ต่อไปฉันจะแกล้งทำเป็นตาบอดต่อ นายก็ช่วยฉันด้วยล่ะห้ามบอกใคร”
“จะแกล้งตาบอดเหรอครับ? ทำไมล่ะครับ?” ซีกวาสงสัย
เย่เฉินกล่าว “คนที่ทำร้ายฉันครั้งนี้ อยู่ในที่ลับ ฉันจะต้องหาวิธีล่อมันออกมา ช่างเถอะฉันพูดเรื่องพวกนี้กับนายไปนายก็ไม่เข้าใจหรอก ทำตามที๋ฉันบอกก็พอแล้ว! ฉันไปพักผ่อนก่อนล่ะ รีบลบรูปฉินเสี่ยวตั่วในมือถือเดี๋ยวนี้ แล้วอย่าให้ฉันเห็นว่านายเสียมารยาทกับหล่อนอีก ไม่งั้นตายแน่!”
คอมเม้นต์