S.P.Pบทที่2:ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้

 

ในขณะเดียวกันเมื่อเขาพูดคำเหล่าออกมานี้ในจิตใจของเขานั้นก็ได้ปรากฏวังวนสีแดงที่บานสะพรั่งขึ้นมา

 

โรแกนมองเห็นชายคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาหาเขาด้วยใบหน้าที่จริงจัง และในวินาทีต่อมาชายคนนั้นก็ได้วิ่งเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว

 

“บูซซซซ…”

 

จิตใจของโรแกนตอนนี้นั้นคึกคักมากเขารู้สึกราวกับว่าเขานั้นได้กลายเป็นคนอื่น

 

ที่จริงแล้วเขาไม่ได้เปลี่ยนเป็นคนอื่นตอนนี้เขารู้เทคนิคศิลปะการต่อสู้ทั้งหมดของชายลึกลับและเขาเห็นชีวิตของชายผู้นั้นที่ส่งผ่านมาถึงเขา

 

คนๆนั้นเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่เด็กฝึกกับเสาไม้ทุกวันและในตอนกลางคืนเขาก็ได้ฝึกเพลงดาบ,ฝึกยิงปืนและการชกมวย

 

ปรมาจารย์คนนี้สามารถเอาชนะนายพลชาวญี่ปุ่นหลายคนจากนั้นเขาก็ย้ายไปที่เซี่ยงไฮ้

 

ปรมาจารย์คนนี้คือปรมจารย์ยิปมันซึ่งเป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ที่มีบุคลิกที่ลึกลับมาก

 

ต้องใช้เวลาซักพักในการสูดหายใจเข้า การแสดงออกของโรแกนนั้นจริงจังขั้นดวงตาของเขาเฉียบคมขึ้นและมีความประทับใจในความยิ่งใหญ่และความสง่างามปรากฏขึ้น

 

“เกิดอะไรขึ้นกับเด็กนี้?อยู่ๆเขาก็ดูน่ากลัวขึ้นมา!” ชายคนหนึ่งที่มาจับเขาพูด

 

“ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับมันและเพียงแค่จับเขาจากนั้นเราจะได้รับรางวัลค่าหัวของเขาและมันก็เพียงพอแล้วที่เราจะกลายเป็นเศรษฐี”

 

“เร็ว! จับมันไว้นี่เป็นโอกาสเดียวที่พวกแกจะรวย!”

 

เมื่อมาถึงจุดนี้ฝูงชนก็ยิ่งตื่นเต้นพวกเขายกดาบขึ้นและรีบไปที่โรแกน

 

โรแกนผลักโลลิต้าไว้ข้างหลังเขา เขาดูจริงจังมาก

 

“หือตามืดบอดด้วยความโลภ พวกแกวางแผนที่จะฆ่าน้องชายชายของผู้มีพระคุณเพื่อเงิน!”

 

“ครั้งหนึ่งพวกแกบูชาพี่ชายของฉันในฐานะอาจารย์ของพวกแก แต่ตอนนี้พวกแกต้องการฆ่าฉัน ไอ้พวกเนรคุณ”

 

“ฉันจะไม่แสดงความเมตตาใดๆต่อพวกแกอีกแล้ว!”

 

เมื่อคำพูดสุดท้ายเหล่านี้ออกจากปากของเขาเขาก้าวไปข้างหน้าและเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ที่กำลังจะเกดขึ้น

 

“เด็กนี้มันบ้าไปแล้วมันเป็นความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ที่กล้าท้าทายพวกเราทุกคน!”

 

คนพวกนี้หัวเราะและดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความดูถูก

 

แต่ในเวลาต่อมาหลังจากที่พวกเขายกดาบของพวกเขาไปยัง โรแกนพวกเขาก็ได้ตะโกนออกมา

 

โรแกนขยับไปทางด้านซ้ายของกลุ่มนักดาบเขายกข้อศอกของเขาขึ้นและกดลงจมูกของหนึ่งในนั้นโดยตรงทำให้เลือดไหลออกมาจากนั้นเขาขยับข้อศอกลงกระแทกหน้าอกของชายอีกคนหนึ่ง

 

“พัฟ”

 

ชายคนนั้นถูกกระแทกโดยตรงและเขาก็สั่นสองครั้งและไม่สามารถเคลื่อนไหวต่อได้

 

เหตุการณ์ที่ปรากฏอยู่ในตอนนี้ทำให้ทุกคนตกใจและบางคนก็ได้ถอยออกจากบริเวณนั้นไป

 

ไม่ใช่ว่าเด็กนี้มันอ่อนแอมากและไม่สามารถเอาชนะเด็กสาวตัวเล็ก ๆ ได้ไม่ใช่หรือไง!?

 

ผู้ที่ตกเป็นเหยื่อทั้งสองถูกล้มลงอย่างง่ายดาย

 

ในเวลานี้ โรแกนขยับมือขวาของเขาและตั้งการ์ดขึ้นและพูดว่า“ ต่อไป,ใครเข้ามา!”

 

“ไอ้เด็กนี้!”

 

ทุกคนที่เป็นศตรูโกรธและพวกเขาก็รีบพุ่งมาหาเขาด้วยดาบในมือของพวกเขา

 

อยู่ๆโรแกนก็มาอยู่ต่อหน้ากลุ่มคนพวกนั้น

 

ดวงตาของเขาจริงจังและคนเหล่านี้ก็ร่วงลงอย่างรวดเร็ว

 

แม้ว่าเขาจะไม่มีประสบการณ์ในการต่อสู้ร่างกายของเขาก็ไม่ได้ทรยศเขาหลังจากฝึกฝนมาหลายปี ในตอนนี้มีความแข็งแกร่งของเขาและประสบการณ์ในศิลปะการต่อสู้ของปรมาจารย์ไอพีเพื่อต่อสู้กับพวกเขา และห้าคนข้างหน้าเขาก็พ่ายแพ้อย่างรวดเร็ว

 

ปรมาจารย์ยิปมันเป็นปรมาจารย์ด้านการป้องกันตัวเองศิลปะการต่อสู้บนท้องถนนไม่ใช่ทุกอย่างที่เขามีทุกการโจมตีมีความลึกซึ้งซึ่งทำให้ศัตรูตกตะลึง

 

หลังจากการโจมตีของเขากับผู้ชายอีกสองคน การโจมตีทุกครั้งเป็นการโจมตีเพียงครั้งเดียวเขาลุกขึ้นยืนและรับฝ่ามือทุกคนที่เข้ามาทันทีซึ่งผลักให้พวกเขาถอยกลับไปหลายก้าว

 

โรแกนเห็นคนเหล่านี้ถอยจากนั้นเขาก็ซัดฝ่ามือของเขาออกไปเช่นกัน

 

หลังจากผ่านไปหนึ่งนาทีผู้คนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็หอบอย่างหนักและสูดหายใจและวิ่งเข้ามาบวกอีกครั้ง

 

คราวนี้โรแกนนมองตาพวกเขาจากนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้า

 

“ปัง ปัง ปัง…”

 

หมัดของเขานั้นได้ทำลายการป้องกันทั้งหมด

 

ทุกก้าวที่เขาไปมีคนสองคนที่ต้องล้มลงข้างเขา หลังจากเดินไปจนจบพวกเขาต่างก็ทรมานจากหมัดของเขา

 

บางคนมีเลือดไหลออกมาจากจมูกของพวกเขาบางคนมีแขนที่ผิดรูปและบางคนก็มีร่างกายที่บิดเบี้ยว

 

โรแกนไม่ได้แสดงความเมตตาใด ๆ ด้วยความแข็งแกร่งของเขาก็เพียงพอแล้วที่คนเหล่านี้บางคนต้องนอนอยู่บนเตียงนานกว่าครึ่งปี

 

“แก! แกไม่ใช่ โรแกน!แกเป็นใคร?”

 

ในขณะที่คนเหล่านี้นอนราบกับพื้นพวกเขาจ้องมอง โรแกนด้วยความหวาดกลัวในความทรงจำของเขาเขาไม่ได้ทรงพลังขนาดนี้

 

“ฉันคือ ปรมาจารย์ยิปมัน!”

 

โรแกนเหลือบไปที่ชายคนที่ถามเขาจากนั้นเขาก็หันมาคว้าตัวโลลิต้าแล้วออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว

 

ในพริบตาทั้งสองก็หายไปจากวิสัยทัศน์ของทุกคน

 

ในขณะที่พวกเขาวิ่งโลลิต้ามอง โรแกนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสน

 

“เกิดอะไรขึ้นกับนาย?”โรแกนไม่สามารถมองเธอได้ในตอนที่เขากำลังแบกเธออยู่

 

“นาย! การเปลี่ยนแปลงนี้มันคืออะไร?”โลลิต้าถามอย่างว่างเปล่า

 

“…… .”โรแกนไม่ตอบ

 

“ฉัน…โรแกนเจ้าโง่!ฉันแค่อยากทำให้ตกใจเล่นหรอกน่า”

 

“แต่ฉันรู้สึกว่านายไม่เหมือนเดิม!” ด้วยการรับรู้ของเธอ โรแกนในก่อนหน้านี้ไม่ได้ทรงพลังแบบนี้

 

“ฉันถูกวิญญาณของคนอื่นครอบครองโดยใช้ระบบ” เขากลอกตาซึ่งเป็นสีขาว

 

ทหารเรือได้ลาดตระเวนไปทั่ว โลคทาวน์ทำให้เป็นไปไม่ได้เลยที่จะออกไปดังนั้น โรแกน และ โลลิต้าจึงมองหาตรอกซอกซอยที่ปลอดภัยซึ่งหาไม่ได้ง่ายๆต้องหาไปรอบ ๆ ถนนสายหลักถึงมันจะดูเสียเวลา แต่ก็ปลอดภัยกว่า

 

สิบห้านาทีต่อมาทั้งสองเพิ่งเดินออกจากตรอกเมื่อพวกเขาเผชิญหน้ากับทะเล

 

หลังจากเห็นบางสิ่งพวกเขาทั้งคู่ตกใจมาด

 

“โรแกนอยู่ที่นี่!” ทหารเรือได้ตะโกนเสียงดังทันที

 

โรแกนถูกทำให้โกรธและสาปแช่งด้วยเสียงต่ำ ระยะทางระหว่างพวกเขากับทหารเรือนั้นคือสิบเมตร โรแกนพุ่งเข้าไปและต่อยเขาจากกลางอากาศ ทหารเรือไม่มีเวลาหยิบปืนออกมาเขาถูกต่อยล่วงลงไปกองกับพื้น

 

ตอนนี้มีเสียงเท้ามาจากอีกฟากหนึ่งของถนน มีทหารเรือมากกว่า10 คนปรากฏตัวและเห็นเขาอย่างชัดเจน

 

“มันคือโรแกนยิงมัน!”

 

หัวหน้ากลุ่มทหารเรือไม่ลังเลที่จะสั่งให้ยิงทันที

 

พวกเขาต้องหันหลังกลับโรแกนคว้าตัวโลลิต้าขึ้นมาแล้วก็วิ่งไปตามตรอกที่พวกเขามาจากนั้น

 

“ปังปังปัง…!”

 

เสียงปืนดังขึ้น มีนัดหนึ่งเกือบโดนเท้าของโรแกนหินบนถนนเต็มไปด้วยกระสุน

 

“ไป! ฉันรู้จักอีกเส้นทาง” โลลิต้าน้อยพูดออกมาอย่างรวดเร็วเธอดูประหม่า แต่ไม่กลัว

 

โรแกนพยักหน้า“บอกมา!”

 

โรแกนแบกโลลิต้าและวิ่งไปอย่างรวดเร็วบนถนนที่โลลิต้าบอกเขา

 

ทหารเรือต้องการไล่ล่าพวกเขา แต่พวกเขาก็ไม่รู้ว่าพวกเขาไปที่ไหน

 

“แจ้งทีมอื่น ๆ ระวังบริเวณนี้พวกเขาจะต้องหนีไปได้ไม่ไกลแน่นอน

 

ผู้นำมองลึกเข้าไปในถนนและสั่งเสียงดัง