S.P.Pบทที่7:อนาคต

 

“รองกัปตัน!!!”

 

มีร่องรอยของความเศร้าบนใบหน้าของชายหนุ่มที่มีจมูกสีแดงที่กำลังพูดอยู่ เขาอยู่ด้านหลังดึงมือของเขาแล้วส่ายหัว

 

“อืมโรแกนหนีได้อย่างปลอดภัยแล้วเราควรไปกันได้แล้ว” ชายวัยกลางคนที่สวมแว่นพูดขณะที่เขายิ้มดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

 

“ไปกันเถอะเราทุกคนต่างมีธุระของตัวเองฉันควรไปหาคนที่ฉันไม่มีโอกาสได้ไปเยี่ยมเขา”

 

ทุกคนบนเรือมองหน้ากัน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

 

การจัดตั้งกลุ่มโจรสลัดนั้นเต็มไปด้วยความหวัง แต่จุดสิ้นสุดนั้นคือการแยกจากกัน พวกเขาอาจจะไม่ได้เป็นเพื่อนและคู่หูที่ต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กันอีกแล้ว แต่มิตรภาพระหว่างพวกเขาจะยังคงอยู่

 

เรือไม้ลำเล็ก ๆ จอดบนฝั่งอย่างช้าๆ จากนั้นคนห้าหรือหกคนที่สวมเสื้อคลุมสีดำกว้างก็ลงจากเรือพวกเขาได้ปกปิดใบหน้าของเขาเอาไว้

 

“ดูแลตัวเองด้วยหละ!”

 

“ ฉันหวังว่าอนาคตของพวกนายทุกคนจะราบรื่น”

 

“แชง,บาร์กี้พยายามเข้าหละอนาคตมันอยู่ในมือของพวกนาย”

 

เด็กหนุ่มทั้งสองก็ได้พยักหน้ารับ

 

ในช่วงเวลาแห่งการจากลานี้ทุกคนดูเหมือนจะจริงจังเป็นอย่างมากสายตาของแชงและบาร์กี้นั้นมีประกายระยิบระยับเหมือนคริสตัลในแสงไฟ

 

ประมาณห้านาทีต่อมาคนอื่น ๆ ที่เหลือได้เข้ามากอดกันและดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยการแสดงออกที่ซับซ้อนจากนั้นพวกเขาก็พยักหน้าแล้วหันหลังเดินจากไป

 

พวกเขาเดินไปในเส้นทางที่แตกต่างกันและจะเป็นเส้นทางของพวกเขาเลือกมันด้วยตัวของพวกเขาเอง

 

พวกเขาต้องแยกจากกันในวันนี้ลูกเรือทั้งหมดบนเรือลำนี้มาถึงจุดที่พวกเขาต้องเลือกอนาคตด้วยตัวของพวกเขาเอง

 

“ไปสิพวกนายสองคนมัวรออะไรอยู่?”เรย์ลี่ถามกับแชงและบาร์กี้ด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

 

“รองกัปตัน!” แชงและบาร์กี้ร้องออกมาพวกเขาไม่สามารถลืมวันวานที่พวกเขาหัวเราะและร้องไห้ด้วยกันได้

 

เรย์ลี่ส่ายหัวแล้วเขาก็ได้เดินจากไป หลังจากนั้นไม่นานเขาก็หายตัวไปจากสายตาของพวกเขาทั้งสองคน

 

“บาร์กี้ไปด้วยกันกับฉันและร่วมมือกันพวกเราจะตั้งกลุ่มโจรสลัดที่สุดยอดไปด้วยกัน” แชงเช็ดน้ำตาและพูดกับบาร์กี้อย่างจริงจังและเคร่งขรึม

 

ในตอนนี้แชงได้ตัดสินใจที่จะเป็นโจรสลัดตามรอยความยิ่งใหญ่ของชายที่ชื่อโรเจอร์และเขาที่เป็นหนึ่งในลูกเรือของเขาเขาจะนำพาความยิ่งใหญ่นั้นกลับมาอีกครั้ง

 

“ ใครจะไปกับแก?”บาร์กี้จับมือของเขา: “อย่าลืมแกยังเป็นหนี้แผนที่ขุมทรัพย์ของฉันอยู่!”

 

“ฮืม!”

 

หลังจากพูดจบบาร์กี้ก็หันหลังเดินจากไป

 

แชงมองที่บาร์กี้ที่เดินจากไปและส่ายหัวอย่างจนปัญญา จากนั้นเขาก็มองไปที่ท้องทะเลที่อยู่ตรงหน้าของเขา

 

ทะเลเป็นเหมือนสัตว์ร้ายคลื่นยักษ์ที่ซัดอยู่ข้างหน้าเขานั้นเสียงของมันราวกับระเบิด

 

“ ทะเลอันร้ายกาจนี้ใครกันนะที่จะสามารถเอาชนะมันได้!”

 

“ได้เวลาแล้ว,ไม่มีใครสามารถมาหยุดไม่ให้ฉันก้าวไปข้างหน้าได้?”

 

แชงพึมพำคำเหล่านั้นแล้วเขาก็หายตัวไปจากที่แห่งนั้น

 

ในเวลาเดียวกันนั้นมีนกกำลังดิ้นรนอยู่เหนือท้องทะเล

 

“กูซซซซ!”

 

นกนั้นกรีดร้องผ่านอากาศ โรแกนหยุดพักให้นกฟีนิกซ์เพลิงขาวเขาได้เอามือไปจับบนไหล่ที่มีเลือดไหลออกมาของเขา เขาไม่สามารถห้ามเลือดที่กำลังไหลอยู่ได้

 

เหงื่อที่หน้าผากเขาไหลออกมาจนมันหยดลงไปในทะเล

 

“ค่ำคืนใกล้มาถึงแล้วฉันต้องหาที่พักให้เร็วที่สุด”

 

โรแกนคิดด้วยใบหน้าที่เย็นชาและอาการบาดเจ็บของเขาเขาตบลงไปที่นกฟีนิกซ์เพลิงขาวใต้ตัวเขาซึ่งทำให้เกิดเสียงหึ่งขึ้นอีกครั้งมันได้สะบัดปีกอย่างรวดเร็วและเร่งความเร็วอีกครั้งและมุ่งตรงไปข้างหน้า

 

ระบบการครอบครองสามารถทำให้เขาใช้พลังได้ประมาณหนึ่งชั่วโมง แต่โรแกนรู้สึกว่าเขาไม่สามารถควบคุมพลังของนกฟีนิกซ์เพลิงขาวได้อย่างสมบรูณ์

 

เขาเข้าใจดีว่าระบบนี้เกี่ยวข้องกับความสามารถทางกายภาพของเขา

 

เหงื่อเขาเริ่มออกมามากขึ้นพลังของนกฟินิกซ์เพลิงขาวเริ่มหายไปอย่างช้าๆจากร่างกายของเขา

 

“เร็วกว่านี้ฉันต้องรีบแล้ว!”

 

ในทะเลใหญ่อันแสนสงบในขณะนี้ด้วยแสงแดดอันอบอุ่นได้สาดส่องลงมาทุกอย่างดูสงบแต่ โรแกนรู้ชะตากรรมของตัวเขาเองดี

 

ในทะเลอันไร้สิ้นสุดนี้หากเขาไม่สามารถหาที่พักได้แม้ว่าเขาจะมีพลังอันแข็งแกร่งเขาก็ไม่สามารถหนีจากความตายได้

 

เรือไม้ของเขาถูกทำลายโดยทหารเรือและจมลงสู่ก้นทะเล

 

ในตอนนี้เขามีแค่เงินจากเพื่อนของเขาไอซาว่าเท่านั้น

 

“ถ้าฉันไม่ได้ที่พักหรือพลังของฟีนิกซ์เพลิงขาวหายไปฉันต้องตายแน่ๆ!”

 

โรแกนกำลังเผชิญวิกฤติชีวิตและความตายซึ่งทำให้หัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้นและเร็วขึ้น

 

“เร็วเข้าเร็วกว่านี้อีก!”

 

เขารีดเค้นกำลังภายในร่างกายของเขาและนกฟินิกซ์เพลิงขาวก็ส่งเสียงร้องแหลมออกมาแล้วก็กางปีกของมันบินไปข้างหน้าด้วยความเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ

 

สามนาทีต่อมาโรแกนก็รู้สึกว่าเขาอ่อนแอลงและความแข็งแกร่งของนกฟีนิกซ์เพลิงขาวก็ลดลงกว่า 50% เขารู้สึกหมดแรงและความเจ็บปวดทำให้เขาสูญเสียพลังงานมากขึ้น

 

“เร็วเข้า,ฉันไม่สามารถมาตายที่นี่ได้!”

 

โรแกนยังคงกระตุ้นให้ฟีนิกซ์บินต่อไป

 

ห้านาทีต่อมาทะเลเบื้องล่างที่มีคลื่นอยู่เล็กน้อยปลากำลังกระโดดขึ้นลงและนกนางนวลกำลังบินเป็นกลุ่ม

 

บรรยากาศตอนนี้นั้นยอดเยี่ยมมาก แต่หัวใจของโรแกนตอนนี้นั้นกำลังรู้สึกห่อเหี่ยว

 

เขายังไม่พบสถานที่ใด ๆ ที่จะลงจอดและในตอนเวลาในการครอบครองก็กำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว มากสุดไม่เกินห้านาทีและนกฟีนิกซ์เพลิงขาวก็จะหายไปและทิ้งเขาไว้ตามลำพัง

 

แผลบนไหล่ของเขายังคงไม่ได้รับการดูแลและเขารู้สึกเวียนหัวในขณะเดียวกันมือขวาของเขาในตอนนี้มันไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว

 

“เร็วๆเข้า,บินต่อไปฉันไม่สามารถตายอย่างนี้ได้!”

 

เหงื่อได้ออกจากมาร่างกายของเขามากขึ้น แต่เขาก็ยังไม่อาจยอมแพ้ได้

 

นกฟินิกซ์เพลิงขาวกำลังบินอยู่บนทะเลอย่างรวดเร็วความเร็วของมันค่อยๆลดลงเรื่อย ๆ

 

นกตัวใหญ่ตัวนี้ซึ่งเขาใช้บินมาตลอดทางนี้ได้มาถึงขีดจำกัดแล้วและจะไม่สามารถช่วยเหลืออะไรเขาได้อีกต่อไป

 

สามนาทีต่อมาเสียงของโรแกนก็เต็มไปด้วยความกระจ่างขึ้นทันที

 

บนเส้นขอบฟ้ามีจุดสีดำเล็ก ๆ ปรากฏในดวงตาของเขา

 

“เรือ! มันเป็นเรือ!”

 

นกฟินิกซ์เพลิงขาวก็เปล่งเสียงร่าเริงเร่งการบินและมุ่งหน้าไปที่เรือ

 

หนึ่งนาทีต่อมานกฟีนิกซ์เพลิงขาวได้ครวญครางและตกลงไปในเรือที่เคลื่อนตัวลงอย่างช้าๆ

 

โรแกนได้มาถึงขีดจำกัดของเขาแล้ว ในขณะนั้นพลังของนกฟีนิกซ์เพลิงขาวก็ได้จางหายไปและเขาก็ได้หลับตาลง