S.P.P บทที่ 130: ความรักของเทรนซุ!

 

“ สร้อยนี่นะมันหาได้แค่ในลิตเติ้ลฟาวเวอร์เท่านั้น,ฉันซื้อมันมาให้เอลซ่านะ!”

 

เมื่อเทรนซุพูดเรื่องนี้ออกมาใบหน้าของเขาก็ได้เปลี่ยนเป็นสีแดง,เขารู้สึกเขินนิดหน่อย

 

“นี่นายทำทั้งหมดนี้เพื่อแค่คนรักเนี่ยนะ”

 

เจสันได้พูดขึ้นมา

 

“นายไม่สนใจชีวิตของตัวเองเลยรึไง?,เพียงเพื่อคนรักนายถึงกลับกล้าที่จะข้ามทะเลทรายนี้มา!”

 

ชายวัยกลางคนได้ส่ายหัวและถอนหายใจ

 

“ ไม่ๆ,เธอไม่ได้เป็นคนรักของฉัน!”

 

เทรนซุรีบส่ายหัวแล้วอธิบาย

 

“ ฉันแค่ชอบเธอ,และฉันก็แค่อยากทำให้เธอประหลาดใจ!”

 

โรแกนพูดไม่ออก,เธอไม่ใช่แม้แต่เป็นแฟนของเขาด้วยซ้ำ,เมื่อมองไปที่สร้อยคอที่สวยงามนั้นและเสื้อผ้าของเทรนซุเขาสามารถเห็นความแตกต่างของมันได้อย่างชัดเจน,มันไม่ใช่ชุดที่ดูดีเลยเขาสามารถจินตนาการถึงความยากลำบากของเด็กหนุ่มคนนี้,เขารู้ได้ในทันทีว่าเด็กนี้ไม่ได้มาจากลิตเติ้ลฟาวเวอร์แต่มาจากที่อื่น

 

เพื่อสร้อยคอนี้เขาคงจะเสียเงินไปเป็นจำนวนมากและเขาก็เกือบจะเสียชีวิตของเขาไปแล้วด้วยเพียงเพื่อสร้างความประหลาดใจให้กับหญิงสาวที่เขาชอบ

 

เหมือนที่ชายวัยกลางคนพูด “นายไม่สนใจชีวิตของตัวเองเลยรึไง”

 

“ นายมาจากไหนละไอหนู ”

 

เจสันได้ถามออกมาอย่างสงสัย

 

พายุทรายด้านนอกนั้นได้เข้าปกคลุมท้องฟ้าไว้จนหมด,แต่คนบนเกวียนนั้นยังคงพูดคุยกันต่อไป

 

“ ฉันมาจากอลูบาน่า!” เทรนซุได้ตอบกลับ

 

“ เพื่อคนรัก,นายถึงกับข้ามทะเลทรายนี้มา,นายไม่กลัวโจรบางเลยรึไง?,นายนี่มันสุดยอดจริงๆไอหนู!” เจสันได้กล่าวชื่นชมออกมา

 

“ เอลซ่าเคยบอกว่าเธอชอบสร้อยคอนี้แต่ตอนนั้นฉันไม่มีเงิน,นอกจากนี้สร้อยคอนี้ก็มีแค่ใน ” ลิตเติ้ลฟาวเวอร์ ” ในนาโนะฮานะดังนั้นฉันจึงไปที่นั่นและทำงานหาเงินแล้วฉันก็ซื้อมันให้เธอ!”

 

เทรนซุได้เกาหัวของเขาอย่างเขินอาย

 

“ แล้วเธอชอบนายไหม? ”

 

เจสันได้ถามออกมาอย่างสงสัย

 

“นะ..แน่นอนสิ!”

 

เทรนซุได้ตอบกลับไปอย่างลังเล

 

“ เมื่อไหร่ที่ฉันให้สร้อยคอนี้กับเธอละก็เธอจะต้องประหลาดใจและเธอก็จะตกหลุมรักฉัน!”

 

เขาดูมั่นใจมาก

 

“ เฮ้,นมบริสุทธิ์,ฉันขอถามอะไรนายหน่อยได้ไหม?” (“ เทรนซุ” เป็นผลิตภัณฑ์นมชื่อดังในประเทศจีน)

 

ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้พูดขึ้นมา

 

“ ฉันชื่อเทรนซุ,แล้วไอนมบริสุทธิ์มันหมายความว่ายังไงกัน!” เทรนซุได้แก้ต่างในสิ่งที่โรแกนพูดในทันที

 

“ เทรนซุนายออกมาจากอลูบาน่ามาหารายได้เพื่อซื้อสร้อยคอนี่มานานแค่ไหนแล้ว?”

 

โรแกนได้ถามออกตรงๆ

 

“ หนึ่งปีกับอีกสามเดือน,ทุกวันฉันมักจะนึกถึงปฏิกิริยาของเอลซ่าในตอนที่ฉันมอบสร้อยคอนี้ให้เธอ”

 

เทรนซุได้กำสร้อยคอเอาไว้แน่น,ใบหน้าของเขานั้นดูมีความสุขมากซึ่งพิสูจน์ให้เห็นถึงหัวใจที่บริสุทธิ์ของเขา

 

หนึ่งปีกับอีกสามเดือน,ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ว่าเอลซ่าจะชอบเด็กนี้ไหม?,จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอไปเจอผู้ชายอีกคนและตกหลุมรักเขา,หนึ่งปีกับอีกสามเดือนนั้นถือเป็นเวลาที่นานพอควรเธออาจจะลืมเขาไปแล้วก็ได้,ซึ่งนับเป็นปัญหาใหญ่มากสำหรับเทรนซุ

 

เด็กนี้ไม่เพียงแต่โง่เง่าในความรัก,แต่เขายังมีไอคิวที่ต่ำมากอีกด้วย

 

“ ความฉลาดเป็นสิ่งที่ดี,ฉันหวังว่านายจะได้รับมันในตอนที่นายถูกปฏิเสธ”

 

โรแกนนั้นได้พูดทำลายความหวังออกมาตรงๆ

 

ใบหน้าของเทรนซุเต็มไปด้วยรอยย่น,มันยากที่จะพูดอะไรกับคนที่พึ่งจะช่วยชีวิตเขาไว้,เขาได้หันหัวของเขาและมองไปที่เจสัน

 

“ ในตอนที่นานกลับไปถึง,นายอาจจะพบว่าคนรักของนายนั้นได้กลายเป็นคุณแม่ลูกสามไปแล้วก็ได้นะ,ขอให้โชคดีละ!”

 

เมื่อเขาได้ยินสิ่งที่ชายร่างใหญ่คนนี้พูด,เทรนซุก็รู้สึกดีขึ้นมาในทันที

 

“ สามคนในหนึ่งปี! เธอเป็นหมูรึไงกัน?”

 

เสียงระฆังดังขึ้นพร้อมกับเกวียนที่เดินลึกเข้าไปในพายุทราย

 

สายลมได้พัดผ่านทะเลทรายสีทอง

 

มีทรายจำนวนมากที่ได้ตกลงมาบนใบหน้าของลุง,เขาได้คลุมตัวอย่างแน่นหนาเพื่อหลีกเลี่ยงทรายพวกนั้น

 

“ พายุทรายนี้ค่อนข้างแปลก!”

 

ในเวลานี้ลุงวัยกลางคนก็ได้พูดออกมาอย่างเฉยเมย

 

“ มีอะไรผิดปกติงั้นหรอ?” เทรนซุได้ถามออกมาด้วยความสงสัย

 

“ ลมสงบนาดนี้มันไม่ควรมีพายุทรายได้!” ลุงได้พูดออกมาอย่างแปลกใจ

 

“ กัปตันของเราได้พูดมาก่อนหน้านี้แล้วว่ามันเกิดมาจากมนุษย์!”

 

เจสันได้พูดขึ้นมา

 

“ ไปต่อได้แล้ว,เราอาจจะได้พบกับผู้ชายคนนั้น!”

 

โรแกนได้สั่งออกมาในทันที

 

“ มันเกิดจากฝีมือมนุษย์จริงๆงั้นหรอ?,ฉันอยากรู้จริงๆว่าใครเป็นคนทำ”

 

ชายวัยกลางคนนั้นดูสงสัยมาก

 

โรแกนนั้นพบว่าสิ่งที่เป็นปัญหานั้นมีแค่ทรายที่ลอยอยู่ในอากาศและตราบใดที่ลมพลังอำนาจของมันก็จะลดลง,ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับโรแกน

 

“เดินหน้า!”

 

ชายวัยกลางคนได้ตบไปที่อูฐพร้อมกับอูฐที่เริ่มเคลื่อนไหวต่ออย่างรวดเร็ว

 

หลังจากนั้นไม่กี่นาที,สายลมก็ได้จางลงพร้อมกับพายุทรายที่เล็กลง

 

“ติ่ง,ติ่ง!”

 

เสียงระฆังได้ดังขึ้น,เกวียนสองคันกำลังเคลื่อนที่อยู่อย่างช้าๆในทะเลทราย

 

“ มาแล้ว,พายุทรายนี้มีขนาดใหญ่มากฉันไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่ามันเกิดขึ้นมาจากฝีมือมนุษย์!”

 

ลุงนั้นยังคงไม่เชื่อในสิ่งที่โรแกน

 

โรแกนไม่ได้ตอบกลับไปแต่อย่างใด,เขานั่งอยู่ในเกวียนพร้อมกับหลับตาและคิดถึงอนาคตต่อไปข้างหน้า

 

เจสันถอดผ้าคลุมบนใบหน้าของเขาออก,เมื่อเห็นว่าพายุทรายนั้นเริ่มเล็กลงจากนั้นเขาก็ได้ลองมองหาร่องรอยของคล็อกโคไดล์

 

“ กัปตัน,ไม่มีร่องรอยของผู้ชายคนนั้นอยู่เลย!”

 

ทรายสีทองนั้นมีอยู่ทุกหนทุกแห่งมันยากที่จะหาตัวของคล็อกโคไดล์ได้

 

โรกนไม่ได้ตอบกลับไปอย่างเคย,เทรนซุได้จ้องมองไปที่เจสันด้วยสายตาที่อยากรู้อยากเห็นจากนั้นเขาก็ได้ถามออกมาว่า

 

“ เจสัน,นายต้องการต่อสู้กับผู้ชายคนนั้นจริงๆเหรอ?”

 

“ นายเป็นเด็ก,เพราะฉะนั้นฉันจะไม่โกหกนาย,หน้าของหมอนั้นถูกฉันต่อยปลิวมาหลายครั้งแล้ว!”

 

“ แต่ถึงยังงั้นเขากลับไม่ตาย”

 

“ เพราะว่าเขาเป็นผู้ใช้พลังผลไม้ปีศาจสายโรเกีย,มันทำให้เขาสามารถแปลงสภาพร่างกายของตัวเองได้!”

 

“อะไรนะ!,ผลไม้ปีศาจงั้นหรอ?”

 

เทรนซุดูอยากรู้อยากเห็นมาก

 

เจสันไม่ได้อธิบายต่อ,เขาได้โบกมือของเขาไปมาและพูดออกมาว่า“ ไม่ต้องไปสนใจหรอก!” และได้หันกลับไปมองที่ทะเลทรายต่อ

 

“ นายจะได้รู้เองเมื่อนายออกทะเล!”

 

เจสันได้จบบทสนทนาลงด้วยประโยคดังกล่าว

 

ห้านาทีต่อมา,พายุทรายก็ได้หายไปและทุกคนก็ได้เห็นท้องฟ้าอีกครั้ง

 

“ ผู้ชายคนนั้นไม่ได้อยู่ที่นี่!”

 

เจสันได้ส่ายหัว

 

“ไม่,ไม่!,เจสันดูนั่นสิ!”

 

ทันใดนั้นใบหน้าของเทรนซุก็ได้เปลี่ยนไป,เขาได้ชี้มือไปที่ทางด้านขวาอย่างสั่นๆ

 

“ไหน?”

 

เจสันได้หันหน้าของเขาไปมองและเขาก็ต้องตกตะลึง

 

“….”

 

เกวียนอูฐได้หยุดลงพร้อมกับสายตาของทั้งสองที่ได้มองออกไปทางขวามือ

 

พวกเขานั้นได้พบเข้ากับมัมมี่ที่กำลังยืนอยู่ในทะเลทราย,ใบหน้าของพวกเขานั้นซูบลงและมีผิวที่เป็นสีน้ำตาลราวกับว่าเข้าได้ถูกเอาน้ำออกไปจากร่างกายจนหมด

 

มีมัมมี่อยู่นับสิบ

 

พวกเขายืนอยู่ในทะเลทรายอยู่อย่างนั้น,ใบหน้าของพวกเขานั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัวราวกับว่าพวกเขาได้เผชิญหน้ากับสิ่งที่น่าหวาดผวาก่อนที่พวกเขาจะตาย