S.PP: บทที่ 360: แมงโสโครก!

น้ําเสียงของชายคนนั้นเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

โรแกนและคนอื่นๆได้เงยหน้าขึ้นและจ้องมองไปที่ชายคนนั้น

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ !”

และในเวลาเดียวกันนั้นเองเสียงหัวเราะของผู้คนในบาร์ก็ได้ดังขึ้นมา

“ยังมีคนเชื่อเรื่องโกหกเกี่ยวกับเกาะแห่งท้องฟ้าอีกงั้นหรอ!?”

“นี่ก็ผ่านมาตั้งหลายปีแล้วมันยังมีคนฝันถึงเรื่องนี้อีกงั้นหรอเนี่ย!?”

“ยอมแพ้ไปเถอะน่า,เกาะแห่งท้องฟ้าหน่ะมันไม่มีอยู่จริง!”

แต่ละคําของพวกเขาต่างก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

สําหรับบางคนเมื่อพวกเขาเชื่อในสิ่งๆนั้นแล้วพวกเขาก็จะเชื่อว่าสิ่งนั้นคือสิ่งที่ถูกต้องและคนอื่นๆก็จะต้องเชื่อในแบบเดียวกันกับพวกเขา

“ตื่นจากฝันที่ไร้สาระนั้นได้แล้ว!”

ชายคนนั้นได้กล่าวออกมาราวกับกําลังสั่งสอนพวกโรแกน

“ไม่! เกาะแห่งท้องฟ้าหน่ะมีอยู่จริง!”

ทันใดนั้นเองก็ได้มีเสียงของเด็กสาวคนหนึ่งดังขึ้นมา

ในตอนนั้นเองดวงตาของผู้คนภายในบาร์ก็ได้จ้องมองมาที่เด็กสาวคนนั้นด้วยความดุร้ายแม้ว่าเด็กสาวจะรู้สึกกลัวแต่เธอก็ยังคงตะโกนออกมา
“เกาะแห่งท้องฟ้าหน่ะมีอยู่จริง!”

“เธอจะไปรู้อะไร!?”

ชายคนหนึ่งได้กล่าวออกมาด้วยความดุร้าย

“เกาะแห่งท้องฟ้า?”

ชายคนนั้นได้กล่าวและชี้นิ้วขึ้นไปบนท้องฟ้า

“นอกจากก้อนเมฆที่อยู่บนหัวของพวกเราแล้วเกาะนั้นอยู่ตรงไหน?”

“จะบอกว่ามันลอยอยู่บนอากาศงั้นหรอ? ไร้สาระ!”

“เธอก็เป็นแค่เด็กที่ไล่ตามความฝันไปวันๆ”

“คนแบบเธอมันทําให้ฉันอยากจะอ้วก!”

แม้คําพูดของเขามันจะน่ารังเกียจแต่ทุกคนในบาร์กลับหัวเราะออกมา
พวกเขาทุกคนต่างก็ไม่มีใครเชื่อว่าเกาะแห่งท้องฟ้านั้นมีอยู่จริง

และที่มันเป็นแบบนั้นก็เพราะว่าชายที่พูดคนนั่นคือ เครื่องบดเนื้อ คาบุกิชายที่มีค่าหัวสูงถึง 58 ล้านเบรีซึ่งถือว่าเป็นระดับสูงในเกาะแห่งนี้

และด้วยประสบการณ์ในการเดินเรือและชื่อเสียงของเขาทําให้ผู้คนเชื่อในสิ่งที่เขาพูด

“ฉันตัดสินใจได้แล้ว ฉันจะก่าจัดพวกน่ารังเกียจนี้ให้เพี้ยนไปเลย!”

ในขณะที่กล่าวมือขวาของคาบุกิก็ได้เปลี่ยนไปเป็นเลื่อย

ในตอนนั้นเองเลื่อยขนาดใหญ่ได้หมุนวนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นฉากนี้ผู้คนในบาร์ก็ได้ตะโกนขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น

“พวกนั้นซวยแล้ว!”

“นี่มันยอดไปเลย! ในที่สุดฉันก็จะได้เห็นคาบุกิบดขยี้ผู้คนด้วยตาของตัวเอง!”

“คาบุกิบดพวกนั้นให้ละเอียดไปเลย!”

ไม่มีใครสักคนที่จะออกมาขัดขวางการกระทําของเขา

สิ่งนี้มันเหมือนกับโคลอสเซียมในสมัยโบราณ ไม่มีผิด ความรู้สึกที่คนเหล่านี้มีในตอนนี้คงจะมีเพียงแค่ความตื่นเต้น

ด้วยแรงเชียร์ของผู้คนมันทําให้คาบูก็ยิ่งได้ใจเข้าไปใหญ่ ในตอนนั้นเองเขาก็ได้ปลดปล่อยการโจมตีมาที่โรแกน

แม้ว่าจะเห็นอย่างงั้นแต่กลุ่มโจรสลัดโซลก็ยังคงไม่สนใจ

นอกเหนือจากความเย็นชาและความเฉยเมยพวกเขายังแสดงออกถึงความดูถูก

พวกเขาขี้เกียจเกินกว่าที่จะพูดคุยกับขยะแบบคาบูกเพราะต่อให้พวกเขาพูดอะไรออกมาขยะแบบนั้นก็คงจะไม่สามารถเข้าใจมันได้อยู่ดี

“วูมมม!”

เสียงหมุนของเลื่อยได้ดังเข้ามาในหูของโรแกน

อีกแค่นิดเดียวเท่านั้นเลื่อยของคาบุกิก็จะถึงตัวของโรแกนแล้ว

แต่ในเวลาเดียวกันนั้นเองโรแกนกลับยกแก้วเหล้าขึ้นมาก่อนที่จะกลืนมันลงไปอย่างช้าๆ

ท่าทางที่สบายๆของโรแกนทําให้ผู้คนภายในบาร์รู้สึกประหลาดใจและชื่นชม

แต่มันไม่ใช่กับคาบูกิ เขาคือโจรสลัดที่มีค่าหัว 58 ล้านเบรีแต่อีกฝ่ายกับทําเหมือนเขาเป็นแค่ขยะที่ไม่ได้อยู่ในสายตา

“เวรเอ๊ย! ฉันจะลบแกออกไปจากท้องทะเลแห่งนี้เอง!”

เขาได้ตะโกนออกมาพร้อมกับหวดเลื่อยของเขาลงมาที่โรแกน

ทุกคนภายในบาร์ต่างก็เชื่อว่าถ้าเลื่อยนี้ตกลงไปที่หัวของโรแกนละก็เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน

แต่แม้ว่าจะเห็นแบบนั้นคนอื่นๆในกลุ่มของโรแกนก็ยังคงไม่สนใจมันแต่อย่างใด

แต่ไม่ใช่กับไดน่าเธอต้องการที่จะออกไปกล่าวเตือนโรแกนแต่ก็ถูกพ่อของเธอดึงกลับมาสองพ่อลูกได้จ้องมองไปที่โรแกนด้วยความกังวล

พวกเขาทั้งสองต่างก็มองว่าชายที่สามารถเปลี่ยนแขนของตัวเองให้กลายเป็นเลื่อยได้คนนั้นเป็นคนที่น่ากลัว

“ดูเหมือนว่าพวกนั้นจะกลัวคาบุกิจนไม่กล้าขยับตัวเลย!, ฮ่าๆๆๆ!”

“พวกนั้นตายแน่!”

ผู้คนที่อยู่ภายในบาร์ต่างก็ตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น
แต่ในเวลาต่อมาการแสดงออกของพวกเขาก็ต้องเปลี่ยนไป แม้แต่คาบูกิเองก็ยังปรากฏความกลัวและความไม่เชื่อขึ้นมาในดวงตา

ในตอนนี้เลื่อยของเขานั้นอยู่ห่างจากหัวของโรแกนเพียงแค่เซนเดียวเท่านั้น แต่มันกลับไม่สามารถขยับเข้าไปใกล้กว่านี้ได้แล้ว

ราวกับว่ามันมีพลังอํานาจอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้กําลังขวางกั้นเขาเอาไว้อยู่

“คุกเข่า!”

หลังจากที่ดื่มเสร็จโรแกนก็ได้กล่าวออกมาด้วยน้ําเสียงที่เย็นชา

เสียงของเขาไม่ได้ตั้งแต่มันกับเหมือนโดนค้อนเหล็กกระแทกเข้ามาในจิตใจ

” แกพูดว่าไงนะ?”

คาบูกิได้ตะโกนออกมาด้วยความเดือดดาล

แต่ในตอนนั้นเองแรงกดดันที่กดขี่ข่มเหงก็ได้อัดกระแทกลงมาที่ร่างของเขาอย่างรุนแรงและในตอนนั้นเองเข่าของเขาก็ได้กระแทกลงไปบนพื้นดัง “ต็ม!”

ผู้คนภายในบาร์ต่างก็มองไปที่ฉากรงหน้าด้วยความตกตะลึง!

ไม่มีใครรู้ว่าในตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ในตอนนี้พวกเขารู้เพียงแค่ว่าชายที่มีค่าหัวสูงถึง 58 ล้านเบรีอย่างเครื่องบดเนื้อ คาบก็กําลังคุกเข่าลงตรงหน้าของชายคนนั้น

ก่อนหน้านั้นชายคนนั้นไม่ได้ลงมือทําอะไรเลยเขาเพียงแค่พูดออกมาแค่สองคําเท่านั้น!

“คุกเข่า!

“เขาคุกเข่าจริงๆงั้นหรอเนี่ย!”

ในตอนนี้ความกลัวได้ปรากฏขึ้นมาในใจของพวกเขาอย่างลับๆโดยที่พวกเขาไม่รู้ตัว

ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้ลุกขึ้นมาอย่างช้าๆ
“หลายครั้งที่ฉันเจอกับพวกแมงโสโครก..”

“ฉันก็มักจะทําให้มันอับอาย!”