ตอนที่ ๕๙

 

แม้พวกเขาจะได้ข่าวมาว่าซูหลี่ปรุงอาหารได้ แต่พวกเขาก็ไม่รู้รูปร่างที่แน่ชัดของซูหลี่ ดังนั้นพวกเขาจึงงุนงงไป

 

“แม่นาง…ผู้นี้” ชายหนุ่มตบพัดและยิ้มอ่อนโยน “ทำไมเจ้าถึงจ้องมองเราแบบนั้น มีอะไรผิดปกติหรือ?”

 

ซูหลี่กระพริบตาและมองเขาตั้งแต่ร่างกายจนถึงขาอันสมบูรณ์แบบของเขา

 

ชายหนุ่มตกตะลึง ขณะที่หลิงโม่มีดวงตาฉายแววระแวง เขาเห็นว่าสตรีผู้นี้รู้จักคุณชายดี แต่…เป็นไปได้อย่างไร? แม้แต่ในอวิ๋นจิงก็มีคนจำนวนน้อยนักที่ได้เห็นใบหน้าของผู้เป็นนาย

 

บรรยากาศเริ่มมาคุตึงเครียด

 

ดวงตาของซูหลี่เป็นประกายราวกับมีน้ำตาอยู่ หลังจากนั้นเป็นเวลาครู่ใหญ่นางก็เอ่ยเสียงทุ้มพร่า “เจ้า…เจ้ารู้จักข้าหรือเปล่า?”

 

ชายหนุ่มรู้สึกสับสน เขาจำสตรีผู้นี้ไม่ได้ ต่อให้เขานึกผ่านความทรงจำในวัยเด็กจนถึงปัจจุบัน แต่จากปฏิกิริยาของนางแล้วเห็นชัดว่านางรู้จักเขา

 

ชายหนุ่มย่นคิ้วเล็กน้อยและเอ่ยถาม “เจ้ารู้ไหมว่าข้าคือใคร?”

 

ซูหลี่เม้มปากแน่น ภายใต้แสงสี นางดูเศร้าสร้อยขณะมือทั้งคู่ประสานกันแน่น ราวกับว่านางรวบรวมความกล้าทั้งหมด แต่ในที่สุดนางก็ยอมแพ้อย่างน่าผิดหวัง

 

“ข้าไม่รู้…”

 

นางฝันว่าจะได้เห็นเขาอีกครั้งมานับครั้งไม่ถ้วน

 

ในความฝันของนาง พวกเขาได้พบกัน และเขาก็เผยรอยยิ้มในแบบฉบับของเขาและให้นางนอนหนุนตักพลางเรียกนางว่า หวานใจ

 

เมื่อนางตื่นขึ้น พวกเขาก็ได้เจอกันและเขาก็เป็นเหมือนสหายเก่าที่รู้จักนางมายาวนาน และพวกเขาก็ตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบและสานสัมพันธ์ต่อกันในชีวิตชาติที่แล้วของนาง

 

ไม่ว่านางจะมีความฝันมากเพียงใด พวกมันก็เป็นได้แค่ความฝัน

 

ความเป็นจริงช่างหนาวเหน็บยิ่งนัก ดวงตาที่แปลกประหลาดและเฉยเมยของเขาจ้องมองมาอย่างไร้แววดีใจราวกับมีดเปื้อนเลือดแทงเข้าไปในอกของนางและทำให้นางรู้สึกสับสนอย่างเลวร้าย

 

น้ำตาของนางไหลลง ความรู้สึกสิ้นหวังราวกับกระแสคลื่นซัดท่วมตัวนางและทำให้หายใจไม่ออก

 

ชายหนุ่มรู้สึกทรมาน ความรู้สึกเจ็บปวดที่พูดไม่ออกผุดขึ้นในใจและแพร่ไปอย่างช้า ๆ ราวกับพิษ

 

“ทำไมนางถึงร้องไห้? ทำไมข้าถึงรู้สึกใจสลาย? ข้าไม่เคยเห็นนางมาก่อนนะ!”

 

ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปและพยายามจะปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของซูหลี่

 

ซูหลี่หันหน้าหนีราวกับถูกฟ้าผ่า นางจ้องมองชายหนุ่มและหายไปกับแสงสี

 

“แม่นาง…”

 

ชายหนุ่มรู้สึกหุนหันพลันแล่นอย่างไม่รู้ตัวและต้องการไล่ตามนางไป แต่หลิงโม่ก็หยุดเขาไว้

 

“คุณชาย ระวังตัวด้วย บางทีนี่อาจเป็นกับดัก!”

 

เมื่อชายหนุ่มคืนสติได้ เขาก็พบว่าตัวเขาเองมีสภาพจิตใจย่ำแย่ ปกติเขาเฉยชาพอที่จะไม่ไล่ตามหญิงสาวแปลกหน้าไปอย่างหุนหัน

 

“หญิงคนนั้นเล่นลูกไม้ประหลาดกับข้าหรือเปล่า?”

 

ชายหนุ่มพูดกับตัวเองอย่างพิกลและขอให้หลิงโม่จากไปด้วยกัน สิ่งที่เกิดกับเขาในวันนี้ช่างแปลกนัก เขาต้องกลับไปสอบสวนสตรีผู้นี้

 

ภายในเรือนจินหยวน

 

แม่บ้านหลี่เห็นซูหลี่มีดวงตาแดงก่ำเมื่อนางกลับมาถึง นางตกใจเสียจนต้องรีบเช็ดมือและวิ่งมาหานางพลางเอ่ยถาม “คุณหนู เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ? มีคนรังแกท่านหรือ? ข้าจะไปบอกนายท่าน!”

 

“ข้าไม่เป็นไรจ้ะแม่บ้าน” ซูหลี่ฝืนยิ้ม “ข้าแค่ออกไปซื้อของแล้วฝุ่นก็เข้าตาน่ะจ้ะ”

 

“จริงหรือเจ้าคะ?”

 

เห็นชัดว่าแม่บ้านหลี่ไม่เชื่อนาง แต่นางรู้สึกได้ว่าซูหลี่ไม่เต็มใจที่จะพูด นางจึงทำได้เพียงปลอบด้วยน้ำเสียงเบา ๆ และต้มน้ำทั้งถังเพื่อให้ซูหลี่ได้อาบผ่อนคลาย

นอนแช่ในอ่างครึ่งตัวแล้ว ลมหายใจติดขัดของซูหลี่ก็ค่อย ๆ กลับสู่ความสงบ และค่อย ๆ กลับสู่ปกติ

 

ซูหลี่ลืมกิริยาอาการของนางไป

 

นางไม่คิดว่าจะได้เจอเขาเร็วนัก และตอนนี้เขาก็ปลอดภัยดี ตัวเขาทั้งคนเผยรังสีของชายหนุ่มมากพรสวรรค์ ไม่เหมือนกับตัวเขาในชีวิตชาติก่อนที่เขามีอายุน้อยกว่าสามสิบปีแต่อยู่ในสภาวะหดหู่และไม่อาจทำความทะเยอทะยานของเขาให้สำเร็จได้

 

ในชีวิตนี้นางต้องการสร้างพลังอย่างเพียงพอเพื่อช่วยให้เขาสำเร็จ ต่อให้เขาไม่อาจสำเร็จนางก็จะช่วยให้เขาหนีได้สำเร็จ เพื่อที่เขาจะได้ไม่เป็นชายพิการอยู่ด้วยความเมตตาจากคนอื่นเหมือนกับชีวิตชาติที่แล้ว

 

นางยังวางเเผนที่จะไปยังสถานที่ในอวิ๋นจิงเพื่อหาสาเหตุการตายลึกลับของมารดา หากเขาเป็นชายที่สังหารมารดาของนาง นางก็จะฆ่าเขาด้วยตัวเอง!

 

นางจะไปหาสามีในอนาคตของซูจื่อเผย หากนางสามารถทำได้…นางก็จะฆ่าล้างตระกูลของเขาเพื่อสังเวยการตายให้กับบุตรของนางในชีวิตชาติที่แล้ว!

“ความปรารถนาสามอย่าง นั่นถือว่าเพียงพอแล้ว”

 

ซูหลี่ค่อย ๆ หลับตา สวรรค์ประทานชีวิตใหม่ให้กับนางแล้วและปล่อยให้นางมาที่นี่เพื่อเเก้แค้น

 

สำหรับเขาแล้ว ลืมซะเถอะ…

 

ลืมเขา!

 

ลืมเขา!

 

ซูหลี่สูดหายใจลึกและจมลงในน้ำ เป็นเวลาครู่ใหญ่ก็มีเสียงถอนหายใจอึดอัดภายในห้อง

 

ในตอนนี้ภายในห้องรับแขกที่ดีที่สุดในตึกไป๋เว่ย ชายหนุ่มกำลังนอนอยู่บนเตียงด้วยอาการกระสับกระส่าย ในใจของเขาเต็มไปด้วยหญิงสาวคนนั้นที่ร้องไห้ราวกับขวดกระเบื้องเคลือบแตกร้าว

 

“นางรู้ได้อย่างไร? หรือว่านาง…หรือว่านางมากับข้า?”

 

ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง ในตอนกลางวันที่เขาเจอตัวตนของหญิงสาว เขาก็ยังถามว่าซูหลี่คือใครในเมืองนี้ เขากับหลิงโม่ต่างถูกคนอื่นเยาะเย้ย

 

หญิงที่สามารถปรุงอาหารดินแดนหัวกั่วได้เหมือนกับเขา เป็นเจ้าจริง ๆ ใช่ไหม? เสวี่ย?

 

ชายหนุ่มหลับตา ในใจของเขา เขาอดไม่ได้ที่จะเห็นดวงตาคู่งามจากตอนก่อนที่เขาเดินทางย้อนเวลา

 

“พี่สาม ท่านเป็นดาบที่คมกริบที่สุดในมือของข้าจริง ๆ วางใจเถอะ หลังจากนี้ตระกูลหลิงจะอยู่ในความดูแลของข้า หลิงเสวี่ย”

 

มากกว่าหนึ่งทศวรรษ คำพูดเย็นชายังเป็นเหมือนคำสาปจากนรก จากชีวิตชาติที่แล้วจนถึงความตายของเขา เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมน้องสาวที่มักชอบเขามากที่สุดถึงพลันฆ่าเขา

 

หลิงโม่นั่งอยู่บนโต๊ะและมองเจ้านายบนเตียง เขาย่นคิ้วเล็กน้อย จากวัยเด็กจนถึงวัยโตเขาก็ไม่ค่อยเห็นเจ้านายมีท่าทีเช่นนี้ หรือเป็นเพราะหญิงสาวคนนั้นที่พวกเขาเห็นในระหว่างวันกัน?

 

ในดวงตาของเขาปรากฏเจตนาสังหารอยู่ราง ๆ หากนางสามารถทำให้เจ้านายของเขาเศร้าโศกเช่นนี้ได้ เขาก็ต้องสืบสวนให้ถึงที่สุด เขาจะเผยตัวตนที่แท้จริงของหญิงสาวและแก้ไขปัญหาของเจ้านายเอง

 

สำหรับเขาแล้วเจ้านายเป็นเหมือนโลกทั้งใบ ไม่มีอย่างอื่นที่สำคัญเพียงนี้ต่อให้เป็นชีวิตของเขาก็ตาม!