ตอนที่ ๗๗

 

“วันนี้แม่นางซูดูแปลกไปนะ อยู่ ๆ นางก็เกิดบ้าขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล!”

 

“ในความเห็นข้านะ พี่สาวหลี่ต้องหึงอยู่แน่ๆ !”

 

“อะไรนะ? หึงใคร?!” บรรดาพวกหัวทึบทั้งหลายต่างมองเฮยตานที่เพิ่งเอ่ยขึ้นมา

 

เฮยตานยิ้มแหยพลางกระซิบ “จะเป็นใครไปได้เล่า? ต้องเป็นท่านหลิงแน่ พวกเจ้าไม่เห็นหรือว่าท่านหลิงเป็นทุกข์เป็นร้อนเกี่ยวกับเจ้าหนุ่มนั่น? พี่สาวซูหลี่ต้องหึงแน่ ๆ นางเลยมีท่าทางหงุดหงิดเช่นนั้น”

 

“โห เรื่องนั้นเข้าท่าอยู่นะ!”

 

ฉู่ชิงหนิงกับหลิงหลี่หูไวเสียจนสามารถตรวจจับเสียงกระซิบของพวกเขาที่อยู่ไกลออกไปได้ ใบหน้าของฉู่ชิงหนิงมืดครึ้มในทันที เขาหันหลังกลับไปตะคอก “เจ้าพวกบ้า พวกแกนินทาแบบนั้นได้อย่างไรกันหา? ออกมาที่นี่เดี๋ยวนี้แล้วแลบลิ้นออกมา!”

 

เฮยตานเบิกตากว้าง เขาไม่คิดว่าจะมีคนได้ยินสิ่งที่เขาพูด เขาพากลุ่มเด็กซนทั้งหลายออกจากลานไปอย่างรีบร้อน

 

“ฮ่า ๆ พวกหัวทึบนั่นพูดจาไร้สาระน่ะ อย่าถือสาเลย” ฉู่ชิงหนิงหันกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มเจื่อนบนใบหน้า แม้เขาคิดว่าหลิงหลี่มีท่าทางสุขุม แต่เขาก็หวังว่าซูหลี่จะไม่มีทางชอบเขา!

 

หลิงหลี่พยักหน้าอย่างสงบ แต่ความสงบในใจของเขาก็ถูกรบกวน ในใจของเขากำลังคิดถึงการทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง ภาพที่ซูหลี่มีน้ำตาเอ่อคลอชัดอยู่ในใจมากขึ้น

 

สาวน้อยคนนั้นมีอารมณ์ผิดปกติอย่างยิ่งต่อเขาตั้งแต่ที่พวกเขาได้เจอกัน นางรู้จักข้าจริง ๆ หรือเปล่า และจริง ๆ แล้วนางคือ…เสวี่ย?

 

แอ๊ด!

 

ในตอนนี้เสียงประตูแง้มเปิดก็ขัดความคิดของหลิงหลี่ ซูหลี่เดินออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย นางเหลือบมองหลิงหลี่ที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่พูดอะไร แล้วนางก็ไม่พูดอะไรและหันหน้าหนี

 

ช่างน่าอายจริง ๆ…

 

ฟ่างหยวนส่ายหน้าและถอนหายใจ เขาเอ่ยในสิ่งที่ซูหลี่ไม่ได้พูดออกไป “ซูหลี่ขจัดพิษในร่างของหลิงโม่เสร็จแล้ว เส้นเลือดบนไหล่ของเขาก็ถูกเชื่อมประสานกัน แต่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสนักจนต้องพักการฝึกวรยุทธ์ไปก่อนและพักผ่อนเป็นเวลาสามหรือสี่วันถึงจะหายขาด”

 

หลิงหลี่โล่งใจและกลับเข้าไปในตึกไม้ไผ่เงียบ ๆ เพียงเพื่อเห็นว่าซูหลี่ผู้ดูเหนื่อยอ่อนกำลังทดสอบพิษของเขาอีกครั้ง

 

หลิงหลี่รู้สึกประทับใจอยู่ลึก ๆ และยืนเบื้องหลังซูหลี่ หลังจากนั้นครู่ใหญ่เขาก็เอ่ยเบา ๆ “ข้าต้องขอโทษอย่างสุดซึ้งกับการกระทำของข้า เขาเป็นน้องชายที่มีความหมายกับข้ามาก…แล้วก็ขอบคุณนะ”

 

ซูหลี่หยุดการเคลื่อนไหว โทสะในใจของนางหายไปในทันทีหลังได้ยินสองคำหลังที่ชายหนุ่มก้าวร้าวเอ่ย นางแสร้งแค่นเสียงเย็นชา แต่มุมปากของนางอดไม่ได้ที่จะโค้งขึ้น

 

หลิงหลี่ยืนเบื้องหลังจึงไม่เห็นสีหน้าของนาง เขาเกาศีรษะหลังได้ยินเสียงแค่นหึเย็นชา เขาไม่เคยอยู่สองต่อสองกับสตรีในชีวิตทั้งชาติก่อนและชาตินี้เลย เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าซูหลี่กำลังอารมณ์ดีในขณะนั้น?

 

เป็นเวลาดึกดื่นแล้ว หลิงหลี่ไม่อาจนอนหลับได้ เขาตื่นขึ้นมาและเห็นซูหลี่จึงอดไม่ได้ที่จะเสนอขึ้น “วันนี้ดึกเกินกว่าที่เจ้าจะกลับไปแล้ว เจ้านอนพักที่นี่จะดีกว่านะ”

 

ซูหลี่ไม่ขยับในทันที จากนั้นนางก็หันกลับมา เปิดประตูไม้ไผ่ออกและเดินจากไปโดยไม่เหลือบมองหลิงหลี่แม้ขณะเดียว

 

หลิงหลี่รู้สึกสับสนมากขึ้น จากนั้นเขาก็พลันตระหนักได้ว่าซูหลี่เข้าใจผิดในอะไรบางเรื่อง เขาเพียงอยากให้นางอยู่ในเรือนเท่านั้น…

***

 

ความมืดมิดไร้ขอบเขตคงอยู่เป็นเวลาไม่สิ้นสุด หลิงโม่ลืมตาขึ้นด้วยความลำบากยากเย็น แต่ภาพที่เขาเห็นก็เลือนราง

 

นี่มันนรกงั้นหรือ?

 

เขาจำได้ถึงภาพที่ตัวเองหมดสติไปต่อหน้าซูหลี่

 

สายตาของเขาพร่าเลือนครู่หนึ่ง แต่มันก็พลันแจ่มชัดขึ้นมา ในที่สุดหลิงโม่ก็สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน มันเป็น…หลังคา

 

ข้ายังมีชีวิตอยู่หรือ?

 

หลิงโม่อึ้งไป เขาไม่มีพลังที่จะสู้กลับ และซูหลี่ก็ไม่มีเหตุผลที่จะปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่

 

ทันใดนั้นเขาก็เห็นเงาตะคุ่มหลายร่างเดินมาหาเขา เขาพยายามมองไปรอบ ๆ และทันใดนั้นก็เห็นกลุ่มเด็กชายกำลังกระพริบตา ดูเหมือนว่าพวกเขามีอายุไม่มากกว่าแปดหรือเก้าขวบ เสื้อผ้าที่พวกเขาสวมอยู่ดูสะอาดเรียบร้อยยิ่ง

 

“เขาตื่นแล้วหรือ?”

 

เฮยตานชี้หน้าหลิงโม่และเอ่ยถาม เหล่าคนทึ่มเบื้องหลังเขาพลันพยักหน้าพร้อมกัน จากนั้นเฮยตานก็เขกศีรษะของเด็กหนุ่ม

 

“พวกเจ้ารออะไรอยู่? ไปพาพวกพี่ใหญ่มาสิ!”

 

กลุ่มเด็กชายรีบจากไปด้วยเสียงดังลั่น

 

พี่ใหญ่

 

หลิงโม่มีแต่ความสงสัย เขาถูกหัวหน้าองค์กรนี้ช่วยชีวิตไว้หรือ?

 

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง บุคคลหนึ่งก็ตรงเข้ามาในบ้านราวกับวิญญาณ หลิงโม่พลันเบิกตากว้างหลังเห็นบุคคลนั้น เขาไม่อยากเชื่อและตะโกนออกไป “นายท่าน?!”

 

หลิงหลี่ระบายลมหายใจโล่งอกเมื่อเห็นหลิงโม่พูดได้แล้ว เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ใจเย็นไว้ ไอ้เด็กดวงเฮง ไม่เป็นไรแล้วล่ะ”

 

“แต่เมื่อว่านนี้…”

 

ก่อนที่หลิงโม่จะพูดจบ เฮยตานก็พูดขัดขึ้นมา “พี่สาวซูหลี่แบกท่านกลับมา ท่านเกือบตายแล้วพี่สาวซูหลี่ก็ช่วยชีวิตท่านไว้ ท่านหลิงก็เกือบตายแล้วเหมือนกันถ้าพี่สาวซูหลี่ไม่ช่วยเขาไว้”

 

“ไอ้หนู แกนี่ช่างพูดดีจริง ๆ เลยนะ!” ฉู่ชิงหนิงได้ยินเสียงอุทานของเฮยตานในทันทีที่เขาเข้ามา ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นมืดครึ้มและเขาก็เดินเข้าไปข้างหลังเฮยตานเพื่อตีเขา

 

หลิงโม่รู้สึกสับสนกับเสียงกรีดร้องของเฮยตานทันที

 

มันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย…

 

หลังเรื่องชวนหัวจบลง คนอื่น ๆ ก็ออกไป และเจ้านายกับบ่าวก็ได้สนทนากัน หลิงโม่เล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ฟัง

 

หลิงหลี่ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งหลังได้ยินดังนั้นและเอ่ยขึ้นอีกชั่วขณะต่อมา “จ้าวหมิงมาจากหอชำระเลือด”

 

สายตาของหลิงโม่เปลี่ยนไป และเขาก็พบเหตุผลที่ซูหลี่ช่วยชีวิตเขาในทันที