ตอนที่ ๗๘

 

“เมื่อคืนนี้ซูหลี่กำลังทดสอบเจ้าอยู่” หลิงหลี่เอ่ยเสียงเรียบ “ถ้าเจ้าไม่โกรธเคืองและเริ่มต่อสู้เมื่อคืนนี้ นางก็อาจจะไม่ช่วยเจ้าหรือพาเจ้ามาที่นี่”

 

ได้ยินดังนี้หลิงโม่ก็โพล่งออกมาอย่างไม่รู้ตัว “นายท่าน ซูหลี่เป็นภรรยาลับของท่านหรือ?”

 

ใบหน้าของหลิงหลี่ฉายแววประหลาดใดและเขาก็ตะโกนเสียงเข้ม “อะไรนะ!? อย่าพูดเช่นนั้นอีก”

 

“อ่อ…”

 

หลิงโม่พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง แต่เขาก็รู้สึกได้ราง ๆ ว่าเจ้านายกำลังปิดบังอะไรบางอย่างอยู่

 

แม่มดเจ้าเสน่ห์ผู้ไร้เทียมทานในกลุ่มหยินโม่ผุดขึ้นมาในใจของเขาและมุมปากของเขาก็โค้งขึ้นอย่างไม่รู้ตัว เขาไม่รู้จริง ๆ…ช่างน่าเสียดายที่รูปโฉมของซูหลี่ไม่อาจเทียบกับแม่มดผู้นั้นได้ ในสายตาของคนที่รักความสมบูรณ์แบบแล้ว เจ้านายต้องเลือกแม่มดเจ้าเสน่ห์ไร้เทียมทานแทนซูหลี่แน่

 

“อีกอย่างหนึ่ง เจ้าพบว่าตัวเองอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

 

หลิงโม่พลันมีสีหน้าเคร่งเครียดหลังได้ยินคำถามของหลิงหลี่ เขาเอ่ยเสียงทุ้ม “นายท่าน หลังจากที่ท่านไปงานเลี้ยงในวันนั้น ข้าก็ส่งคนไปที่ชายเเดนและสังหารศัตรูของท่านนายพลก่อนที่พี่สองหลิงจะเผชิญกับศัตรู และภารกิจทั้งหมดก็เป็นไปได้ด้วยดียิ่ง ข้าไปที่สาขาชายแดนเพื่อตามหาท่านหลังจากแยกจากผู้ใต้บังคับบัญชาแล้ว แต่ข้าก็ถูกซุ่มโจมตี เมื่อข้ากำจัดนักฆ่าได้ ข้าก็ตามหาท่านและได้ยินว่าโรงหมอในเมืองต้าซูโดนปล้น ดังนั้นข้าเลยไปที่นั่นเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น”

 

หลิงหลี่ไม่เอ่ยอะไรหลังได้ยินดังนั้นและตกอยู่ในภวังค์ หลิงโม่เงียบไปในทันที หลังจากนั้นครู่หนึ่ง หลิงหลี่ก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับดวงตาดูแดงเล็กน้อย

 

“พาคนจากกลุ่มเสวี่ยโหลวไปที่สาขาในแคว้นชิงเหอเมื่อเจ้าหายดีแล้ว หากไม่มีผู้ทรยศก็จงซ่อนตัวอยู่ที่นี่ หากมีผู้ทรยศก็จงสังหารพวกเขาและเก็บไว้เป็นความลับซะ จากนั้นค่อยกลับมากวาดล้างสาขาชายแดน”

 

หลิงโม่พยักหน้าโดยไม่ลังเลย เพราะเขามีชีวิตอยู่เพื่อเป็นมือกระบี่สังหารให้กับเจ้านาย!

 

“จากนั้น…” หลิงหลี่เอ่ยต่อด้วยท่าทีผ่อนคลายและน้ำเสียงก็ฟังดูนุ่มนวลขึ้นเล็กน้อยในทันที “ไปที่เมืองต้าซูและสอบสวนบ้านตระกูลซู ข้าได้ยินมาว่าซูหลี่ถูกไล่ออกจากบ้าน เจ้าจงไปสืบดูว่าเกิดอะไรขึ้น”

 

บนใบหน้าของหลิงโม่ปรากฏรอยยิ้มพิกลแฝงอยู่ในทันทีหลังจากได้ยินดังนี้

 

นายท่านเป็นชายสองหน้าจริง ๆ ด้วย

 

หลิงโม่ออกจากหุบเขาในสามวันต่อมา ซูหลี่ไม่สนใจว่าเขาจะไปที่ไหน เพราะฟ่างหยวนบอกเขาว่าข้าวเหนียวขัดสีที่หมักอยู่ได้เริ่มเปลี่ยนเป็นเหล้าแล้ว

 

ซูหลี่รีบเข้ามาดู โดยไม่แม้แต่จะมองหลิงหลี่ นางตรงรี่เข้าไปในโกดังและย้ายไหข้าวเหนียวขัดสีหลายใบออกมา

 

หลิงหลี่รู้สึกใคร่รู้ เขาจึงออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น และถูกบอกกล่าวให้ไปช่วยเหลือซูหลี่

 

กลิ่นหอมแรงของเหล้าลอยอวลในอากาศหลังจากไหทั้งหมดถูกเปิดออก หลิงหลี่รู้สึกประทับใจและพลันเอ่ยถามขึ้นมา “เจ้าหมักเหล้างั้นหรือ?”

 

ซูหลี่ส่งสายตามีความหมายมาให้เขา แต่เอ่ยอย่างประชดประชัน “ก็เห็นชัดอยู่แล้วไม่ใช่หรือ? นายท่านหลิงสมองเลอะเลือนเพราะบาดแผลทั้งหมดหรืออย่างไร?”

 

ตอนนี้หลิงหลี่คุ้นชินกับนิสัยของนางแล้ว เขาหุบปากอย่างรู้งานและไม่ถามอะไรต่อ แต่เขารู้สึกว่าหัวใจได้เต้นแรงขึ้น

 

มีเพียงวิธีการที่เรียนรู้มาจากชาติที่แล้วเท่านั้นจึงจะผลิตสุราดีเช่นนี้ได้! วิธีการหมักสุราในเมืองต้าซูไร้ความหมายไปในเรื่องนี้ ซูหลี่ต้องเกี่ยวกับโลกของเขาเมื่อชาติที่แล้วแน่นอน!

 

ซูหลี่เมินหลิงหลี่ที่ตกอยู่ในอาการงงงวย นางกางตาข่ายขึงบนถังด้วยตัวเอง เทเหล้าหมักลงไปในถังผ่านตาข่ายและพรมน้ำเย็นลงบนเหล้า เมื่อหยดน้ำเล็ก ๆ กระจายตัว ดวงตาของนางก็ค่อย ๆ สูญเสียจุดสำคัญ และภาพหลายภาพก็ปรากฏในใจ

 

ชายคนนั้นนั่งบนเก้าอี้ไม้และสอนนางให้ยกไหเทของเหลวออกมา เพื่อผลิตเป็นสุราชั้นเยี่ยมที่มีรสชาติแตกต่างกันหลากหลาย

 

“ซูหลี่ เจ้าเป็นอะไรไหม?”

 

ซูหลี่พลันตื่นจากภวังค์และเห็นใบหน้าของชายตรงหน้านาง บนใบหน้านี้มีความอ่อนโยนน้อยกว่าและดูเฉยเมยมากกว่า

 

“ข้าไม่เป็นไร”

 

ซูหลี่สูดหายใจลึกและเริ่มถูข้าวด้วยมือทั้งคู่จนกระทั่งมีเพียงข้าวหมักหวานเหลืออยู่และทิ้งเศษข้าวออกไป จากนั้นกระบวนการกรองก็เริ่มขึ้น เหลือเพียงเนื้อสุราข้นอยู่เต็มไหหลังจากกรองข้าวเหนียวขัดสีในไหทั้งหมดออกไปแล้ว

 

หลิงหลี่อาสาขนไหไปไว้ในครัวและเทสุราข้นที่ได้ลงในหม้อ

 

ซูหลี่มองภาพนี้อย่างเคลิบเคลิ้มด้วยใจเต้นแรง นางอยากบอกทุกอย่างกับเขาและอยู่ด้วยกันกับเขาทั้งชีวิตในหุบเขา

 

แต่นางก็รู้ว่าทั้งหมดนี้ไม่ใช่อะไรทั้งสิ้นนอกจากภาพลวงตา

 

พวกเขาไม่มีเหตุผลที่จะติดต่อกันหลังจากนางรักษาบาดแผลของหลิงหลี่สำเร็จ นางทำได้เพียงช่วยเหลือเขาให้เป็นจักรพรรดิอย่างลับ ๆ พวกเขาไม่มีวันได้เจอกันอีกในชาตินี้ มันเป็นชะตาของนางที่นางควรจะกลับสู่นรก และไม่จำเป็นต้องลากเขาไปพร้อมกับนางด้วย

 

“่ท่านต้มมันแล้วเทลงในไหกระเบื้องเคลือบหลังจากต้มเสร็จแล้วนะ” ซูหลี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นพร่าก่อนสูดหายใจลึกและกลับสู่ภาวะปัจจุบัน “มีดอกกุ้ยฮวาแห้งกับน้ำตาลอยู่ในห้องไม้ไผ่ของข้า ท่านคงรู้ว่าต้องทำอย่างไรต่อนะ”

 

นางออกจากหุบเขาโดยไม่มองสีหน้าตกตะลึงของหลิงหลี่

 

“เป็นเจ้าจริง ๆ ด้วย อาเสวี่ย”

 

หลิงหลี่มองสุราข้นในหม้อและไม่ขยับตัว เขาอยากตามซูหลี่ให้ทันและถามว่าทำไมชาติที่แล้วนางถึงสังหารเขา แต่เขาก็ไม่มีความกล้ามากพอ

 

ซูหลี่ไม่ได้กลับมาที่หุบเขาเป็นเวลาหลายวัน นางลองพิษชนิดใหม่แล้ว ห่อยาที่เหลืออยู่ถูกวางไว้บนโต๊ะตรงตามวัน ตราบใดที่หลิงหลี่ไม่ใช่คนโง่เขาก็จะทานยาตรงเวลา

 

ในวันหนึ่ง ซูหลี่ก็ได้มาที่ตึกไป๋เว่ย แต่นางกลับไม่เห็นเถ้าแก่อู่ขี้ประจบอย่างที่เคย

 

“คุณหนู เถ้าแก่อู่เป็นไข้หวัดนอนซมอยู่ ข้าคิดว่าคงไม่เหมาะนักหากจะให้ข้าเป็นผู้ลงบัญชีขอรับ” เหอชี่เดินตรงมาบอกเหตุผลกับนางและยิ้มอย่างลุแก่โทษขณะวางมือข้างหนึ่งบนศีรษะ

 

มีพ่อครัวาหลายคนปรุงอาหารอยู่ในตึกไป๋เว่ย แต่เหอชี่ยังจัดเป็นอันดับหนึ่งในหมู่พวกเขาอยู่ ไม่ใช่เพียงเพราะเขาเป็นคนแรกที่อยู่ร่วมฝ่าฟันมาพร้อมกับตึกไป๋เว่ย แต่เป็นเพราะเขาคุ้นชินกับทักษะการทำครัวของซูหลี่ในครึ่งปีที่เเล้วของการเปิดร้านจนทำให้ฝีมือในการปรุงอาหารของเขาก้าวหน้าอย่างใหญ่หลวง เขาสามารถแม้กระทั่งปรุงไก่ขอทานอันล้ำค่าด้วยตัวเองได้แล้ว

 

เหอชี่เพียงแต่บอกความลับกับซูหลี่และไม่ได้แจ้งกับบ้านตระกูลซู เขารู้มาราง ๆ ในเรื่องของทัศนคติของตระกูลซูต่อซูหลี่ เขายกย่องซูหลี่ในฐานะอาจารย์แล้ว ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะยืนข้างซูหลี่และรู้สึกไม่พอใจกับตระกูลซู

 

“ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะส่งไปด้วยตัวเอง ข้าไม่ได้กลับบ้านมานานแล้วและไม่รู้ว่าท่านพ่อเป็นอย่างไรบ้าง”

 

ซูหลี่ถอนหายใจจนเหอชี่พลอยรู้สึกเศร้าในใจไปด้วย ซูหลี่เป็นสตรีที่เยี่ยมยอด น่าเสียดายนักที่นางเกิดในตระกูลอันชั่วร้าย โชคไม่ดีที่เขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงชะตาของซูหลี่ได้และไม่อาจทำอะไรได้นอกจากรู้สึกเสียใจไปกับนางเท่านั้น

 

ซูหลี่นั่งอยู่ในรถม้าโดยไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ ในใจ รถม้าหยุดอยู่ตรงงหน้าบ้านตระกูลซู สายตาของซูหลี่กลับคืนสู่ความอ่อนโยนอย่างที่เคยเป็น และนางก็เดินเข้าไปในบ้านตระกูลซู

 

ซูหลี่ชะงักเมื่อผู้คุมแปลกหน้าสองคนหยุดนางไว้ก่อนที่นางจะก้าวเท้าเข้าไปในบ้านตระกูลซู