นิยาย อ่านนิยาย

---

ตอนที่ ๘๑

 

ห้องตำราของเรือนจินหยวนเต็มไปด้วยจดหมายแนะนำตัว

 

หลังการคัดเลือกจดหมายหนึ่งวันเต็ม จูเหยียนกับท่านย่าซูและฉุยก็เหนื่อยอ่อนไปตาม ๆ กัน แต่ในที่สุดพวกนางก็เลือกตัวแทนที่เหมาะสมได้ คนผู้นี้มีลักษณะนิสัยแย่กว่านักพนันจูเสียอีก!

 

“บรรพชนของตระกูลหวังเป็นชาวนา รายได้ของครอบครัวนี้ต่ำเตี้ยนักและนาน ๆ จะได้สักหน ทายาทคนที่เก้าของตระกูลหวังมีอายุสี่สิบห้าปีและแต่งงานมาแล้วสองครั้ง ภรรยาทั้งคู่ถูกเขาทารุณกรรมจนถึงตาย แต่น้อยคนนักที่จะรู้ข่าว ผู้คนต่างคิดว่าทายาทเก้าของตระกูลหวังโชคร้าย” ซูจื่อเผยเอ่ยเสียงกร้าว

 

ท่านย่าซูและฉุยกับจูเหยียนต่างพยักหน้าและพวกนางก็ส่งแม่บ้านคนหนึ่งไปติดต่อตระกูลหวัง

 

อีกครู่หนึ่งต่อมา แม่บ้านชราก็กลับมาพร้อมสายตาพิกล นางเอ่ยขึ้น “ท่านย่ากับฮูหยินหนึ่งเจ้าคะ ข้าไปที่บ้านของทายาทเก้าแห่งตระกูลหวังแล้ว แต่ทายาทเก้าแห่งตระกูลหวังไม่ยอมรับว่าเขาส่งจดหมาย

 

จูเหยียนกับท่านย่าซูและฉุยอึ้งไปอีกครั้ง

 

เป็นเรื่องยากที่จะเฟ้นหาตระกูลที่ดีให้บุตรสาว แต่ทำไมมันกลับเป็นเรื่องยากในการหาอันธพาลคนหนึ่งด้วย? แปลกเกินไปแล้ว!

 

“หึ!”

 

ท่านย่าซูและฉุยใช้ไม้เท้าพยุงตัวเองและเอ่ยขึ้นมา “ซูเอ้อร์หยาเป็นตัวกาลกิณีจริง ๆ! ข้าไม่เชื่อหรอกว่าจะไม่สามารถหาสามีให้นางได้ อาเหยียน ส่งแม่บ้านของเจ้าออกไปด้วยสิ ให้พวกแม่บ้านไปตามหาตระกูลที่เหมาะสมมา!”

 

จูเหยียนปิตินัก นางรู้ว่าท่านย่าซูและฉุยจะละมาตรฐานและปล่อยให้ซูหลี่แต่งงานกับชายชั่วธรรมดา เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา นางจึงส่งแม่บ้านทั้งหมดของนางออกไปทันที

 

ทุกคนในเมืองต้าซูต่างลอบหัวเราะใส่พวกนาง

 

ชื่อเสียงของบุตรสาวสามแห่งตระกูลซูเลวร้ายเสียจนแม้แต่ทายาทเก้าตระกูลหวังยังไม่เต็มใจแต่งงานกับนาง เรื่องนี้ช่างน่าขันนัก

 

ภายในชั่วพริบตาเดียว เวลาหนึ่งวันก็ผ่านไป ซูหลี่สังเกตสถานการณ์ที่ดำเนินไปแล้วก็ถามฟ่างหยวนเพื่อล้วงข้อมูลและไม่ทำอะไรอย่างอื่นอีก

 

เช้าวันต่อมา บรรดาแม่บ้านที่วุ่นวายกันทั้งคืนก็กลับมาที่บ้านตระกูลซูทีละคน พวกนางดูตกใจกันหมดทุกคน

 

“ท่านย่าเจ้าคะ นี่มันประหลาดมากเจ้าค่ะ ตอนที่ข้าไปหาครอบครัวเหล่านั้น พวกเขาต่างหวาดกลัวกันทั้งหมด พวกเขาไม่ยอมรับว่าส่งจดหมายแนะนำตัวไป และยังไม่เอ่ยถึงการแต่งงานด้วย”

 

“ท่านย่าเจ้าคะ ทางนี้ก็เหมือนกันเจ้าค่ะ! ข้ายังไม่ทันได้เดินเข้าไปในบ้านครอบครัวเหล่านั้น พวกเขาก็ขว้างปาก้อนหินใส่ข้าแล้ว!” แม่บ้านชราเอ่ยอย่างโกรธเคืองพลางกุมหน้าผาก

 

“ท่านย่าเจ้าคะ ตระกูลที่ข้าไปมาคือบรรดาอันธพาลที่มีชื่อเสียง แต่พวกเขากลับขาหักกันทั้งหมดและมีสภาพน่าอนาถนัก พอข้าพูดถึงเรื่องแต่งงาน พวกเขาต่างหวาดกลัวและไล่ข้าออกมาเจ้าค่ะ”

 

ยิ่งหญิงชราได้ยิน เพลิงโทสะก็ผุดปะทุ ในที่สุดนางก็ทนไม่ได้ต้องคว้าถ้วยชาขว้างปาลงบนพื้น!

 

“ข้ารู้แล้ว! ว่าทำไมทุกอย่างถึงบังเอิญนัก ที่แท้ก็มีใครบางคนช่วยเหลือนังสารเลวนั่นอยู่!”

 

จูเหยียนโกรธขึ้นมาเช่นกัน นางส่งคนไปสอดแนมซูหลี่ในหลายวันมานี้ แต่นางก็ได้ยินว่าซูหลี่ไม่ได้ออกจากตึกไป๋เว่ยและทำได้เพียงล้มเลิกสิ่งที่เกิดขึ้น

 

“ใครบนโลกนี้เป็นคนช่วยนางกันแน่?”

 

จูเหยียนงุนงง ซูหลี่ถูกนางทรมานมาตั้งแต่ยังเด็ก นางไม่มีสหายเลยสักคน แล้วใครรบางคนได้ข่าวนี้ทันเวลาแล้วให้ความช่วยเหลือนางอย่างลย ๆ ได้ยอ่างไร

 

คิดดังนี้แล้ว จูเหยียนก็พลันนึกขึ้นได้ถึงรูปลักษณ์อันน่าทึ่งของซูหลี่

 

“บางทีคุณชายบางคนอาจชอบนางและมองนางมานาน เขาเลยแอบช่วยนางอย่างลับ ๆ เพื่อหยุดยั้งข้า!”

 

ยิ่งจูเหยียนคิดในเรื่องนี้ มันก็ยิ่งใกล้เคียงความเป็นไปได้ จริงสิ ซูหลี่งดงามโดดเด่นในเมืองต้าซู เป็นเรื่องยากที่นางจะไม่เป็นที่สังเกต! คนหลายคนต่างชื่นชมในความงามของนาง! ซึ่งจูเหยียนนึกไม่ออกเลยว่าเขาเป็นใคร

 

จากนั้นทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบอันกระอักกระอ่วน

 

เมื่อจูเหยียนเห็นบรรดาแม่บ้านทั้งหลายคุกเข่าอยู่บนพื้นนางก็โมโหจัด นางวางแผนด้วยความยากลำบากมานาน และไม่คิดเลยว่าจะมีอุปสรรคมากขนาดนี้ ซูเอ้อร์หยาเป็นตัวซวยของนางจริง ๆ น่ะหรือ?

 

“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็อย่าพูดถึงเรื่องแต่งงานอีกเลย”

 

หลังท่านย่าซูและฉุยขว้างถ้วยชาแตก นางก็เหมือนจะสงบลงและเอ่ยขึ้น “อาเหยียน อย่าโกรธไปเลย ลูกในท้องเจ้าจะได้รับผลกระทบเอานะ ข้าจะช่วยเจ้าแก้ปัญหานี้เอง”

 

ท่านย่าซูและฉุยแสยะ

 

นอกจากการแต่งงานแล้ว ยังมีอีกหลายวิธีที่จะทำให้ซูหลี่มีชีวิตอยู่อย่างทุกข์ทรมาน ทำไมต้องจมอยู่กับวิธีเดียวด้วย?

 

เมื่อจูเหยียนเห็นท่านย่าซูและฉุยจะเป็นฝ่ายจัดการซูหลี่ นางก็มีความสุขอยู่ลึก ๆ และเอ่ยขึ้น “สาวน้อยผู้นั้นโชคดีได้ไม่ตลอดไปหรอก ข้าต้องบำรุงครรภ์ ดังนั้นขอโทษด้วยนะเจ้าคะที่ไม่สามารถช่วยท่านได้”

 

เมื่อท่านย่าซูและฉุยมองท้องที่ป่องนูนเล็กน้อยของจูเหยียน นางก็ดูอ่อนโยนลงในทันทีพร้อมกับเอ่ยตอบ “ข้าจัดการมันเอง! ในเมื่อฮ่วนหลี่ไม่ช่วยเหลือเจ้า ข้าก็จะช่วยเจ้าเอง!”

 

ในอดีตที่จูเหยียนไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ ท่านย่าซูและฉุยได้บอกให้บุตรชายของนางแต่งงานกับสตรีอีกคนหนึ่งเพื่อสืบทอดสกุล คิดดังนี้แล้วนางก็รู้สึกผิด ในที่สุดเมื่อจูเหยียนตั้งครรภ์ นางก็ให้กำเนิดบุตรสาวคือซูหลี่ ช่างเป็นเรื่องน่ารำคาญนัก!

 

นางไม่ตำหนิจูเหยียนแต่ระบายโทสะลงกับซูหลี่แทน หากท่านย่าซูและฉุยไม่หยุดยั้งบุตรชายจากการเข้ามายุ่งในเรือนตะวันตกได้ ซูหลี่ก็คงจะไม่มีความเป็นอยู่น่าอนาถ

 

หลังจากนั้นจูเหยียนก็วางแผนทำให้ซูหลี่กลายเป็นแพะรับบาป ความรู้สึกของท่านย่าซูและฉุยเกี่ยวกับซูหลี่จึงเปลี่ยนจากไม่ชอบเป็นเกลียดชัง

 

ด้วยเหตุนี้เอง ต่อให้จูเหยียนจะไม่ขอให้แม่หมอพูดอะไรไร้สาระ ท่านย่าซูและฉุยก็จะมาพร้อมกับความคิดแย่ ๆ บางอย่างที่สร้างปัญหาให้ซูหลี่ จูเหยียนในตอนนี้มีเหตุผลที่สมควรแล้ว

 

หลังเรื่องขบขันจบลง ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะเป็นปกติ เรื่องอื้อฉาวของซูจื่อเผยผู้ไม่มีใครเต็มใจอยากแต่งงานด้วยได้แพร่กระจายไปทั่วเมืองต้าซู แต่นางไม่รู้เรื่องนี้ นางยกหินหนักเพียงเพื่อพบว่ามันหล่นทับเท้าของนางเอง

 

กิจการของตึกไป๋เว่ยเป็นไปตามปกติ ชื่อเสียงของไก่ขอทานค่อย ๆ กระจายไปยังเมืองอื่นอีกหลายเมือง แต่การขนส่งจากตระกูลซูเป็นเรื่องจำกัดและซูหลี่ก็ได้เงินสำรองจากอาหารในทุกสองเดือน ซูฮ่วนหลี่จึงไม่มีเงินที่จะหมุนในธุรกิจ

 

เมื่อนับเวลาแล้ว ซูหลี่ก็คาดการณ์ว่าหลิงหลี่น่าจะถอนพิษเกือบหมดแล้ว วันหนึ่งหลังจากที่นางเสร็จธุระของตึกไป๋เว่ย นางก็มาที่หุบเขาและได้กลิ่นของดอกไม้

 

“นี่มันเหล้ากุ้ยฮวา!”

 

ซูหลี่จำได้ว่านางละเลยปัญหาใหญ่ยิ่งเสียแล้ว เมื่อนางเดินอย่างรวดเร็วเข้าไปในลาน นางก็เห็นหลิงหลี่ถือคนโท โดยที่มุมกำแพงมีไหสุราเปล่าวางอยู่!

 

ซูหลี่โมโหขึ้นมาในทันที สุรากุ้ยฮวาทั้งไหถูกหลิงหลี่เอาไปดื่มหมดภายในไม่กี่วัน!

 

ฉู่ชิงหนิงเดินออกมาทางด้านหลัง เมื่อเขาเห็นซูหลี่ที่ไม่ได้เจอหน้ากันนาน เขาก็รีบยิ้มฝืดและเอ่ยทัก “ซูหลี่ ในที่สุดเจ้าก็…อึก…”

 

กลิ่นเหล้าพลันอวลขึ้นมาจากลำคอของฉู่ชิงหนิง เขารีบปิดปากและวิ่งหนีไป

 

“หมดกันสุราของข้า”

 

ซูหลี่สงบนิ่ง แต่หลิงหลี่รู้ว่านางกำลังโกรธ เขายืนขึ้นพร้อมกลิ่นเหล้าหึ่งและเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ข้าหมักเหล้าให้เจ้ามามากและสอนคนพวกนั้นให้รู้จักหมักเหล้าด้วย ยกให้ข้าสักไหเป็นรางวัลหน่อยจะเป็นไรไป?”

 

ซูหลี่เงียบไป เมื่อนางจ้องมองใบหน้าขาวที่กลับคืนเป็นปกติของหลิงหลี่ บรรยากาศชวนอับอายที่ไม่อาจอธิบายได้ก็ค่อย ๆ อวลซ่าน

 

รอยยิ้มของหลิงหลี่แข็งค้างมากขึ้นเรื่อย ๆ ทำไมนางจึงไม่โกรธเลยล่ะ? หรือว่านาง…วางยาลงในเหล้าของเขา?!

 

“วันนี้เจ้าทานยาแล้วหรือยัง?”

 

หลิงหลี่พยักหน้าในทันทีและถูกดึงตัวออกจากลานก่อนที่เขาจะทันรู้ตัว

 

การสัมผัสเนื้อตัวกันอย่างฉับพลันทำให้ใบหูของหลิงหลี่กลายเป็นสีแดง เขาเอ่ยอย่างขัดเคือง “เจ้าจะทำอะไรน่ะ? ข้าทานยาแล้วจริง ๆ นะ!”

 

ซูหลี่เงียบตลอดทาง เหล่าเด็กชายทั้งหมดที่เห็นเข้าก็ประหลาดใจและขึ้นไปบนตึกไม้ไผ่

 

“เจ้าต้องการทำบ้าอะไรกันแน่?!”

 

หลิงหลี่สะบัดมือซูหลี่ออก พลังยุทธ์ของเขายังถูกสะกดไว้ ทำให้เขาล้มลงบนเตียงแล้วใบหน้าของเขาก็ยิ่งแดงขึ้น ซูหลี่ต้องการจะทำอะไรกันแน่?

 

ซูหลี่มองมือขวาของนางที่หลิงหลี่สะบัดออกและเอ่ยเบา ๆ “แน่นอนสิ ข้ารู้ว่าท่านทานยาทุกวัน ไม่อย่างนั้นแล้วเป็นไปไม่ได้หรอกที่ท่านจะกลับมามีผิวสดใส ข้าเตรียมพิษที่ท่านต้องดื่มในวันนี้ไว้แล้ว”

 

จากนั้นซูหลี่ก็ไม่พูดอะไรกับหลิงหลี่อีก นางหันหลังกลับและจดจ่ออยู่กับการเตรียมพิษ

 

หลิงหลี่ยืนขึ้นมองภาพเบื้องหลังซูหลี่ เขาพลันรู้สึกคุ้นเคยขึ้นมา ดูเหมือนว่านานมาแล้วมีบุคคลเช่นนี้อยู่ร่วมกับเขา ดูแลเขา และปรุงอาหารให้เขา

 

ปรุงอาหาร? เหอะ!

 

หลิงหลี่พลันหน้าซีด ตอนนี้สิ่งที่อยู่ในมือซูหลี่ไม่ใช่อาหารแต่เป็นยาพิษขนานแท้! เขาติดเชื้อซูหลี่เข้าแล้วหรือ? ทำไมเขาถึงมีความคิดไร้สาระเช่นนี้?

 

“ในชาติที่แล้วเหรอ? ข้าไม่อยู่โลกนี้ในชาติที่แล้ว ดังนั้นไม่มีคนแบบนั้นหรอก…”

 

หลิงหลี่สะบัดศีรษะไล่ความคิดของเขา ในตอนนี้ซูหลี่ก็หันกลับมาพร้อมกับของเหลวสีสดขุ่นคลั่กเต็มขวด

 

สีหน้าของหลิงหลี่เปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน รสชาติของเหลวนี้จะต้องย่ำแย่แน่ ๆ

 

“ดื่มซะสิ!”

 

ซูหลี่ยื่นขวดให้หลิงหลี่อย่างเย็นชา

 

หลิงหลี่เหลือบมองสีหน้าไร้อารมณ์ของซูหลี่และลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่เขาก็หยิบขวดมาแล้วกระดกดื่ม!

 

“อึก…”

 

หลังดื่มพิษเข้าไปทั้งหมด หลิงหลี่ก็นิ่วหน้า

 

ขม!

 

โคตรขม!

 

เขาไม่ปล่อยให้พิษอยู่ในปากนาน แต่ลิ้นของเขาชาดิกและรับรู้ได้ถึงความขมที่ไม่อาจทานทน ใบหน้าของซูหลี่ไร้ซึ่งอารมณ์ เว้นแต่แววตาที่ปรากฏแววร้อนใจ นางสังเกตปฏิกิริยาของหลิงหลี่

 

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ความขมในปากของหลิงหลี่ก็จางลง เขานั่งไขว้ขาบนเตียงและรอดูปฏิกิริยา ทุกครั้งที่เขาดื่มพิษเข้าไป ท้องของเขาจะปวดอย่างรุนแรงราวกับมีใครทึ้งดึงอวัยวะภายใน เป็นความทรมานอย่างใหญ่หลวง

 

แต่หลิงหลี่เป็นคนทนทายาด แม้ความเจ็บปวดจะรุนแรง แต่มันก็ไม่เกินขีดจำกัด เขาตัดสินใจแล้วว่าครั้งนี้จะไม่ทำตัวโง่งมต่อหน้าซูหลี่เด็ดขาด!

 

แต่ครั้งนี้ต่างจากคราวที่แล้วอย่างเห็นชัด

 

หลิงหลี่รออยู่นานแต่ก็ไม่มีความรู้สึกใด ๆ เกิดขึ้น ขณะที่เขากำลังจะถาม เขาพลันหนาวเยือกขึ้นมาราวกับตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง

 

“หนาวเหลือเกิน! นี่มันพิษเย็นหรือ?”

 

หลิงหลี่อดไม่ได้ที่จะคู้กาย คิ้วของเขาพลันปกคลุมด้วยผลึกน้ำแข็งและริมฝีปากก็กลายเป็นสีม่วงจากความเย็น ชั้นน้ำแข็งบาง ๆ ก่อตัวขึ้นบนกาย

 

“เกิดอะไรขึ้น?!”

 

หลิงหลี่อยากมองหน้าของซูหลี่แต่พบว่าแม้แต่ดวงตาก็ยังแข็งจนยากที่จะกลอก อวัยวะของเขาเหมือนจมอยู่ในธารน้ำแข็งหมื่นปี เขารู้สึกว่าร่างกายแข็งทื่อ คงไม่นานนักก่อนที่เขาจะแข็งตาย

 

เขาอ้าปากแต่หายใจไม่ออก แล้วก็ยิ้มเศร้า “เฮ้อ เจ้า…ต้องการฆ่าข้าจริงๆ ด…”

 

ในตอนนี้ริมฝีปากสีแดงสดก็ได้ประกบปากของหลิงหลี่ไว้ เขาพลันเบิกตากว้างและตะลึงค้างอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

 

เขาคือนักฆ่าเลื่องชื่อหลิงหลี่และทายาทกลุ่มหยินโม่ แต่เขากำลังถูกแม่นางจากเมืองเล็ก ๆ คนหนึ่งจูบ!!

 

ขณะเดียวกันหลิงหลี่ก็รู้สึกว่ามีของเหลวไหลมาจากซูหลี่ราวกับลาวาที่ไหลผ่านร่างกายของเขา น้ำแข็งบนกายเริ่มหลอมละลายในทันที ตึกไม้ไผ่เต็มไปด้วยไอน้ำและควันราวกับบ่อน้ำร้อนที่มีควันกรุ่น

 

“นี่คือการถอนพิษของวันสุดท้าย…” ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในใจของหลิงหลี่ เขาพลันรู้สึกว่าพิษสายสุดท้ายในร่างได้สลายกลายเป็นอากาศธาตุและพลังยุทธ์ก็เริ่มหมุนเวียนโดยอัตโนมัติ

 

ตู้มมม!!