LS ตอนที่ ๘ อุปสรรคมากมายในการเรียนรู้ที่จะอ่าน

หมึกเป็นของแพงอย่างยิ่ง​ ซูเอ้อร์หยาจึงไม่อาจใช้มันได้​ ในห้องเรียนมีโต๊ะทรายที่ใช้วางกลยุทธ์ในการรบอยู่​ ซูชิงถานจึงใช้ของสิ่งนั้นในการสอนให้นางเขียน

ซูชิงถานประหลาดใจที่พบว่าน้องสาวคนที่สองของเขาฉลาดเฉลียวนัก​ นางสามารถเข้าใจคำง่ายๆ​ ได้หลังจากที่เขาสอนนางเพียงครั้งเดียว​ ทำให้เขาใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วยามในการสอนคำ​กลอนพื้นฐานทั้งหมดกับนาง

ซูชิงถานจึงปล่อยให้ซูเอ้อร์หยาฝึกคัดอักษรง่ายๆ​ ที่ได้เรียนมา​ หนึ่งในนั้นอ่านหนังสือที่ด้านหน้าโต๊ะ​ ขณะที่อีกฝ่ายวาดลงบนผืนทรายบนโต๊ะ​ การเรียนเป็นไปอย่างเงียบเชียบ​ แทนที่จะเสียสมาธิ​ เสียงลากผ่านผืนทรายกลับทำให้เขามีสมาธิมากขึ้น

สาวรับใช้นามจูเอ๋อร์ที่รับใช้ซูชิงถานอยู่ได้เห็นซูเอ้อร์หยานั่งเรียนตำราอยู่กับคุณชายใหญ่ทุกวัน​ นางกระทืบเท้าอย่างโกรธเคืองและเอ่ยพึมพำ

“นางกล้ามารบกวนการเรียนตำราของคุณชายใหญ่ได้อย่างไรกัน! ข้าจะไปบอกฮูหยินสอง!”

เมื่อฮูหยินสองได้ยินคำพูดของจูเอ๋อร์  นางก็เร่งรุดไปที่เรือนฝั่งตะวันออกทันที

“คุณชายเจ้าคะ​ ฮูหยินสองมาหาท่านเจ้าค่ะ”

ได้ยินสารจากสาวใช้ด้านนอกเรือนแล้ว​ ซูเอ้อร์หยาก็รีบลบคำทั้งหลายบนผืนทรายทันที​และปั้นหน้ายิ้มขณะซ่อนงานคัดอักษรไว้ใต้โต๊ะทราย​ ซูชิงถานเปิดประตูและเห็นว่าเป็นมารดาของเขา​ เขาเดินออกจากเรือนและเอ่ยถาม

“ท่านแม่​ ท่านมาทำอะไรที่นี่ขอรับ? “

“ข้าแค่มาดูเจ้าน่ะ”

ฮูหยินสองมองบุตรชายด้วยความรักฉายบนใบหน้า​ นางหันหน้าไปและเห็นว่าซูเอ้อร์หยาอยู่ในห้องเรียนด้วย​ ใบหน้าของนางเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที​ “เอ้อร์หยา ทำไมเจ้าช่างหลงลืมแบบนี้? พี่ชายเจ้ากำลังจะถูกเรียกตัวอีกไม่นานแล้ว​ ตอนนี้เจ้าก็สุขภาพแข็งแรงดี​ รีบกลับไปที่เรือนฝั่งตะวันตกซะ”

ซูเอ้อร์หยาเดินตรงมา​ ดวงตาสีดำกลมโตของนางดูใสซื่อ​ นางค้อมศีรษะเคารพอย่างสง่างามพลางกระซิบ​ “ท่านแม่สอง​ ท่านอย่าโกรธเคืองเลยเจ้าค่ะ​ ข้าจะไปแล้วในเดี๋ยวนี้”

ฮูหยินสองประหลาดใจ​ นางเคยได้ยินมาว่าเอ้อร์หยาเป็นคนแหกคอกและหยาบคาย​ แต่ตอนนี้เหมือนข่าวลือพวกนั้นจะไม่ตรงกับความจริงเสียแล้ว

ก่อนที่ซูชิงถานจะได้ทำอะไร ซูเอ้อร์หยาก็ได้หายออกไปจากห้องเรียนเสียแล้ว​ เขาอดไม่ได้ที่จะบ่น​ “ท่านแม่​ ทำไมต้องไล่น้องสองออกไปด้วยขอรับ? นางทำตัวดีมากแค่เล่นทรายบนโต๊ะและไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น​ มีนางแล้วข้าสามารถอ่านหนังได้ดีขึ้นนะขอรับ”

ฮูหยินสองหน้าหงิกและโมโหขึ้นมา​ “อะไรกัน? เจ้าไม่เคยหละหลวมขนาดนี้ก่อนจะเข้าโรงเรียนของจังหวัดนะ​ ข้าทำสิ่งเหล่านี้เพื่อเจ้า​ แต่เจ้ากลับตำหนิข้าเพราะเอ้อร์หยางั้นหรือ?”

ซูชิงถานรีบส่ายหน้าและรีบแก้ต่าง​ “ท่านแม่​ ท่านก็รู้ว่าข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”

สีหน้าของฮูหยินสองดูดีขึ้นมาก​ “งั้นข้าจะให้จูเอ๋อร์จับตามองเรื่องนี้ไว้​ ขณะที่เจ้ากำลังอ่านตำรา​จะไม่มีใครสามารถเข้ามารบกวนเจ้าได้​ แม้แต่อาฮ่าวก็ไม่เว้น​ เข้าใจหรือไม่?”

“ขอรับท่านแม่”

ซูชิงถานยิ้มขื่น​ เขาเพิ่งจะสัญญากับน้องสาวคนที่สองไปว่าจะสอนให้นางอ่าน​ แต่ตอนนี้เขากำลังจะผิดสัญญานั้น

“อีกเรื่องหนึ่ง​ ตอนนี้เอ้อร์หยาเป็นอย่างไรบ้าง?” ฮูหยินสองหรือฮูหยินฉุยถามด้วยอาการเเสร้งเป็นห่วงเป็นใย

“ท่านแม่​ บาดแผลบนตัวของน้องสองคงอยู่มาเป็นปีๆ​ และนางก็ไม่อาจหายดีภายในเดือนเดียวได้หรอกขอรับ​ แม้นางจะลุกจากเตียงได้แล้ว​ มันก็ต้องใช้เวลาเป็นหลายเดือนกว่านางจะฟื้นตัว”

ถึงจุดนี้​ ซูชิงถานก็แสดงอาการอึกอักออกมา

ฮูหยินฉุยจะล่วงรู้ความคิดของบุตรชายได้อย่างไร? นางเอ่ยอย่างง่ายๆ​ “เจ้าต้​องการจะถามอะไร? เจ้าไม่จำเป็นต้องลังเลต่อหน้าแม่เจ้าหรอกนะ”

ซูชิงถานหน้าแดงและเอ่ยขึ้น​ “ท่านแม่​ ข้าอยากจะถามว่า​ ท่านรู้หรือไม่ขอรับ…ถึงสาเหตุอาการบาดเจ็บของน้องสอง?”

เพลิงโทสะลุกไหม้ในใจของฮูหยินสองในทันที​ ซูเอ้อร์หยาไม่ได้งดงามเท่าซูจื่อเผย​ แต่นางสามารถทำให้บุตรชายของนางหลงใหลนางได้อย่างไรในเวลาเพียงเดือนเดียว?”

ฮูหยินฉุยตอนนี้ยิ่งเกลียดซูเอ้อร์หยามากกว่าเดิม​ แต่นางไม่ได้แสดงความโกรธออกมา​ นางกลับหัวเราะและเอ่ยขึ้น​ “ทำไม่ล่ะ? เจ้าเป็นห่วงนางหรืออย่างไร? เจ้าสงสัยว่าข้าจะเพิกเฉยแล้วปล่อยให้นางตายงั้นหรือ?”

“ไม่ใช่ขอรับ” ซูชิงถานพูด​ “ทำไมข้าต้องคิดเช่นนั้นด้วยล่ะขอรับ? ข้าแค่อยากถามว่าใครทำร้ายนางเท่านั้นเอง”

ฮูหยินสองถอนหายใจ​ แสร้งทำเป็นจนปัญญา​ “ท่านแม่หนึ่งของเจ้าควบคุมทุกอย่างในเรือนด้านหลัง​ ข้าไม่เคยเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นกับเอ้อร์หยาเลย​ ข้าไม่รู้เลยว่านางตกระกำลำบากเช่นนี้”

“น้องสองเป็นบุตรสาวคนโตของท่านแม่หนึ่งไม่ใช่หรือขอรับ? ทำไมนางถึงโหดร้ายขนาดนี้? ทำไมท่านพ่อไม่ทำอะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้ล่ะขอรับ?” ซูชิงถานเอ่ยอย่างไม่อยากเชื่อ​ เขาไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ​ ว่าตระกูลซูจะเป็นตระกูลที่โหดร้ายเช่นนี้

“ข้าไม่รู้รายละเอียดหรอก​ ข้าได้ยินว่าเพราะเอ้อร์หยาทำความผิดใหญ่หลวงตอนที่นางยังเล็ก​ เอาล่ะ​ ลืมเรื่องเก่าๆ​ กันเถอะ​ ที่เจ้าต้องทำตอนนี้คือเรียนให้หนักและทำตามที่ข้าคาดหวัง”

“อย่ากังวลเลยขอรับท่านแม่​ ข้าจะทำตาม”

ซูชิงถานเชื่อคำพูดของมารดาและระบายลมหายใจอย่างโล่งอก

ฮูหยินฉุยปล่อยหน้าที่การเรียนให้เป็นของจูเอ๋อร์หลังให้คำสั่งสอน​ หลังจากที่นางเดินจากไป​ ดวงตาร้อนผ่าวของนางก็เขม่น​ นังเด็กคนนั้น​ ถึงนางจะไม่ได้หน้าตาดีนัก​ แต่กลับยั่วผู้ชายเก่งเหมือนแม่ไม่มีผิด

“จับตาดูเอ้อร์หยาไว้! อย่าปล่อยให้นางเข้าใกล้อาถาน”

“เจ้าค่ะ​ ฮูหยิน”