ตอนที่ ๒๘

 

“มันไม่มีกฎเช่นนี้อยู่! ช่างเป็นหญิงละโมบนัก! นางยังมีหน้ามาป้ายความผิดให้เ​อ้อร์หยาและกล่าวความเท็จอีก​ นางเคยเคารพข้าบ้างไหม? เคยเคารพตระกูลซูบ้างไหม?!”

 

ดวงตาของซูฮ่วนหลี่เป็นสีแดงก่ำด้วยความโกรธ

 

น่าเศร้าที่เขาไม่สามารถโกรธจูเหยียนลง​ ไม่อย่างนั้นร้านผ้าไหมที่ก่อตั้งขึ้นได้เพราะการสนับสนุนจากตระกูลจูก็คงจะล้มละลาย

 

“นายท่าน​ สงบใจลงก่อนขอรับ​ สุขภาพของท่านเป็นสิ่งสำคัญที่สุด” พ่อบ้านรีบกล่าวโน้วน้าว​ “ท่านยังมีเอ้อร์หยาอยู่นะขอรับ​ นางกตัญญูต่อท่านมากนะขอรับ!”

 

คิดถึงเอ้อร์หยาแล้ว​ ซูฮ่วนหลี่ก็รู้สึกสบายใจและสงบลงอย่างบอกไม่ถูก​

 

ใช่แล้ว​ อย่างน้อยก็มีบุตรสาวคนหนึ่งที่เป็นห่วงเขาอย่างแท้จริงในตระกูลใหญ่เช่นนี้

 

หลังถูกพ่อบ้านเอ่ยเตือนสติ​ ซูฮ่วนหลี่ก็เอ่ยอย่างระมัดระวัง​ “เด็กคนนั้นไร้เดียงสานัก​ ถ้านางออกไปข้างนอกเพียงลำพังและถูกขายนางก็ไม่รู้ตัว​ ถ้าข้าต้องเดินทางไกลในภายหน้า​ ข้าจะอุ่นใจได้อย่างไรหากนางต้องอยู่คนเดียวในเรือนตะวันตก? พ่อบ้าน​ เจ้าต้องหาคนรับใช้ที่ไว้ใจได้มากกว่านี้มาปกป้องนางนะ”

 

“ขอรับนายท่าน​ ส่วนฮูหยินหนึ่ง…”

 

พ่อบ้านหลี่ไม่ทันพูดจบ​ ซูฮ่วนหลี่ก็มีท่าทีเย็นเยือกเล็กน้อยและเอ่ยขึ้น​ “จับตาดูนางไว้​ หากนางรังแกเอ้อร์หยาอีกครั้งเจ้าต้องหยุดนาง​ เมื่อใดที่นางเก็บเงินได้มากพอ​ นางคงจะหาเรื่องออกไปข้านอกอีกครั้งแน่​ ครั้งนี้ข้าต้องรู้เหตุผลให้ได้!”

 

จากนั้นซูฮ่วนหลี่ก็ตระหนักได้ว่าคนที่เต็มไปด้วยคำโกหกและสร้างความอับอายให้เขานั้นไม่ใช่บุตรสาวคนที่สองแต่เป็นจูเหยียนเอง

 

ก่อนหน้านี้ที่เขาขับไล่จูเหยียน​ เขารู้สึกเสียใจไปกับนาง​ จึงพยายามหาทางคืนดีกับนาง​ ตอนที่จูเหยียนอธิบายถึงการโต้แย้งในหอบัญชีเขาก็เชื่อนางในทันที​ นังสารเลว!

 

เพี้ยะ!

 

ซูฮ่วนหลี่ตบหน้าตัวเองอย่างแรง​ ดวงตาของเขาฉายแววเหี้ยมเกรียมร้ายกาจ​ แล้วเมล็ดพันธ์ุแห่งความหวาดระแวงก็หยั่งรากเติบโตในใจของเขา

—

 

“อ้า​ คุณหนูสองไปไหนมาหรือเจ้าคะ?” แม่บ้านหลี่ยืนอย่างกระวนกระวายตรงหน้าประตูเรือนจินหยวนและเอ่ยถามในทันทีที่เห็นซูเอ้อร์หยากลับมา

 

ซูเอ้อร์หยาหลั่งน้ำตาจำนวนหนึ่ง แต่ดวงตาของนางไม่ได้แดงก่ำ นางกลับหัวเราะและเอ่ยขึ้น “ข้าแค่ออกไปข้างนอกมาจ้ะแม่บ้านหลี่ ข้าหิวจัง ตอนนี้ทานมื้อเที่ยงกันเถอะ”

 

เห็นท่าทีปกติของนางแล้ว แม่บ้านหลี่ก็รู้สึกโล่งใจและเอ่ยขึ้น “อาหารเตรียมพร้อมแล้วเจ้าค่ะ กลับไปที่ห้องไปทานอาหารเถอะเจ้าค่ะคุณหนู”

 

ซูเอ้อร์หยาเผยรอยยิ้มสดใสมากกว่าเดิม

 

เมื่อแม่บ้านหลี่ทำความสะอาดโต๊ะหลังทานอาหารกลางวันเสร็จแล้ว พ่อบ้านชราพลันเดินเข้ามาที่ด้านนอกครัวและเอ่ยถาม “แม่บ้านหลี่ คุณหนูสองอยู่ที่เรือนหรือเปล่า”

 

เห็นพ่อบ้านชราแล้ว แม่บ้านหลี่ก็รู้สึกเป็นกังวลและเอ่ยปดออกไป “คุณหนูสองงีบหลับอยู่เจ้าค่ะ มีเรื่องอะไรหรือ?”

 

หูของหลี่หยินกระตุกเล็กน้อยและได้ยินเสียงลมหายใจถี่ของซูเอ้อร์หยาในห้อง นางไม่ได้นอนหลับอยู่ เขาจึงหรี่ตาและหัวเราะ “ในเมื่อคุณหนูสองหลับไปแล้ว ข้าก็ไม่กวนนางล่ะ นี่คือค่าชดเชยจากนายท่าน แม่บ้านหลี่ เอาไปให้นางเมื่อนางตื่นแล้วนะ”

 

แม่บ้านหลี่ตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของเขา นางหยิบของที่อยู่ในมือของหลี่หยินและก้มลงมองอย่างผวา

 

เงินแท้ ห้าร้อยชั่ง!

 

“อย่ากังวลไปเลย ข้าอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นกับนายท่านในวันนี้แล้ว เขาโกรธฮูหยินหนึ่งและบอกให้ข้าดูแลคุณหนูสองในอนาคต เงินห้าสิบชั่งนี้นายท่านเป็นคนให้มาเอง แม่บ้านหลี่ ไม่ต้องกังวลและรับมันไว้ซะเถอะ”

 

ความประหลาดใจของแม่บ้านหลี่พลันเปลี่ยนเป็นความยินดี “เยี่ยมไปเลย! ทีนี้คุณหนูสองก็ไม่ต้องกังวลว่าจะถูกรังแกแล้ว”

 

หลี่หยินยิ้มและคิดว่าแม่บ้านหลี่ช่างเป็นคนดีจริง ๆ อีกคนหนึ่ง นางเป็นห่วงคุณหนูสองด้วยใจจริง

 

“แม่บ้านหลี่ ข้าอยู่ที่หอบัญชีเป็นประจำ หากคุณหนูสองมีปัญหาใด ๆ ในภายภาคหน้า โปรดบอกข้าในเรื่องเหล่านั้นด้วย” หลี่หยินเอ่ย “นี่เป็นคำสั่งของนายท่าน”

 

“เจ้าค่ะ!” แม่บ้านหลี่ตอบ “พ่อบ้าน ท่านช่างเป็นคนดีจริง ๆ!”

 

หลี่หยินตกใจและยิ้มแห้ง เขาเป็นคนดีประเภทไหนกัน? เขาวางแผนจะหาคำอธิบายแต่ก็รู้สึกว่ามันเป็นวิธีที่อกตัญญู ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้านายกับคนรับใช้จะใกล้ชิดมากกว่าความสัมพันธ์ของสามีภรรยาได้อย่างไร? เป็นคุณหนูสองต่างหากที่ชี้นำนายท่านให้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

 

หลังพ่อบ้านออกไปแล้ว แม่บ้านหลี่ก็มีความสุขเสียจนรีบรุดเข้าไปในห้องหนังสือโดยไม่ได้ล้างจาน นางเอ่ยกับซูเอ้อร์หยาที่กำลังฝึกคัดหนังสืออยู่ “คุณหนู มีข่าวดีเจ้าค่ะ!”

 

หลังแม่บ้านหลี่อธิบายให้ฟังแล้ว ซูเอ้อร์หยาก็หยุดเขียนพร้อมกับแสยะยิ้มในใจ

เป็นเรื่องยากที่จะเห็นซูฮ่วนหลี่ชายแก่ผู้หวังแต่กำไรจะมีหัวใจที่อ่อนโยนเช่นนี้ ตอนนี้นางรู้สึกละอายที่จะลงมือเสียจริง

 

ซูเอ้อร์หยาแกล้งทำเป็นประหลาดใจและเอ่ยขึ้น “งั้นหรือ? เยี่ยมไปเลยจ้ะ ข้ายังรู้สึกลังเลอยู่เลยว่าจะไปพบท่านพ่อดีหรือไม่”

 

แม่บ้านหลี่หัวเราะและเอ่ยว่าคุณหนูสองยังเป็นเด็กอยู่ นางรู้สึกละอายต่อความหวาดกลัวในตอนแรกที่มีต่อคุณหนูสอง