ตอนที่ ๓๐

 

ดวงตาของหลี่หยินเป็นประกายและเขาก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ดูจากผิวเผินแล้วเขาไม่เห็นจริง ๆ ว่าสาวน้อยคนนี้จะได้รับมรดกจากฉีเซี่ยนชิงหรือไม่

 

“ออกรถ!”

 

สารถีตะโกนตลอดทาง และเสียงจากด้านนอกก็ค่อย ๆ ดังขึ้นในเวลาสั้น ๆ

 

“คุณหนูสองขอรับ ตลาดเช้ายังเปิดขายอยู่ เรามาถึงแล้วขอรับ มีคนบนถนนมากเกินไป รถม้าไม่สามารถผ่านได้ ท่านต้องรีบออกจากรถนะขอรับ!” สารถีแห่งบ้านตระกูลซูเสนอแนะอย่างระมัดระวัง เขาอยู่กับคุณหนูสองเป็นครั้งแรกจึงไม่รู้ในนิสัยของนาง

 

ได้ยินคำพูดเหล่านี้แล้ว ซูเอ้อร์หยาก็เลิกม่านรถม้าขึ้น เหลือบมองตลาดและเอ่ยเบา ๆ “ถึงเวลาต้องออกจากรถแล้ว ถนนพลุกพล่านนัก หากรถม้าของเราอยู่บนถนนก็จะดูเหมือนว่าเราเป็นอันธพาล”

 

จากนั้นซูเอ้อร์หยาก็ออกจากรถอย่างรวดเร็ว นางตัวสั่นเล็กน้อยจนแม่บ้านหลี่ประคองนางไว้

 

สารถีรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ความประทับใจในตัวซูเอ้อร์หยาตอนนี้มีมากขึ้น คุณหนูสองช่างใจดีนัก หากนางเป็นคุณหนูสาม แน่นอนว่าสารถีจะต้องโดนดุด่า นางคงสั่งให้เขาขับรถฝ่าฝูงชนเข้าไป

 

ซูเอ้อร์หยาสั่งให้สารถีรอคอยอยู่ที่นี่ นางกับแม่บ้านหลี่เดินเข้าไปในร้านค้าที่ตั้งเรียงรายตามถนน เสื้อผ้าอันหรูหราพลันแยกพวกนางออกจากคนทั่วไป และกลายเป็นจุดสนใจของคนจำนวนมาก

 

“แม่นางคนนี้มาจากไหนกัน? นางดูงดงามราวกับเทพธิดาเหลือเกิน!

 

“ถ้าข้าแต่งเมียเช่นนี้ได้ ข้าจะถวายชีวิตเพื่อนางเลย!”

 

“ไปลงนรกซะ! ฝันไปเถอะ!”

 

“ข้ารู้จักแม่บ้านแก่คนนั้น นางเป็นคนของตระกูลซู นั่นคือแม่นางซูจื่อเผยงั้นหรือ?”

 

“ข้าเห็นซูจื่อเผยแล้ว นางไม่งดงามเท่านี้หรอก…”

 

เสียงกระซิบกระซาบกลืนหายไปกับเสียงเซ็งแซ่ในตลาด แต่บางประโยคก็กระทบกับโสตประสาทของแม่บ้านหลี่ นางกระซิบด้วยรอยยิ้ม “คุณหนู พวกเขาทั้งหมดต่างพูดกันว่าคุณหนูสวยนะเจ้าคะ”

 

ใบหน้าของซูเอ้อร์หยาแดงซ่านและนางก็กระทืบเท้าเบา ๆ “นี่ หยุดล้อข้าเล่นได้แล้วน่า”

 

มารยาเช่นนี้พลันดึงดูดความสนใจของคนจำนวนมาก มีหลายคนที่ดูโง่งมจนเดินชนคนอื่น

 

“ใครชนข้า?”

 

“คนที่เจ้าพูดถึงนี่ใคร?”

 

“แกนั่นแหละไอ้เด็กเวร!”

 

“ข้าจะอัดแกไอ้ลูกหมา…”

 

เกิดความชุลมุนวุ่นวายขึ้น แม่บ้านหลี่รีบดึงตัวซูเอ้อร์หยาเดินจากไปอย่างรวดเร็ว พวกนางวิ่งไปที่ถนนด้านตะวันออกที่วุ่นวายน้อยกว่า

 

“เฮ้ ดูนั่นสิ นั่นมันภัตตาคารไป๋เว่ย ข้าอยากไปเยี่ยมที่นั่นมานานแล้ว” ดวงตาของซูเอ้อร์หยาเป็นประกายสดใส นางทิ้งแม่บ้านหลี่ที่ยืนพักและวิ่งเข้าไปในภัตตาคาร

 

แม่บ้านหลี่สูดหายใจและตามไป “คุณหนู รอข้าด้วยเจ้าค่ะ”

 

ส่วนผู้คุ้มกันสองคนได้ถูกทิ้งไว้ที่ตลาดแล้ว

 

ในตอนเช้า ภัตตาคารไป๋เว่ยเย็นเล็กน้อย มีเพียงผู้พักอาศัยบางคนกำลังทานอาหารเช้า เมื่อซูเอ้อร์หยานั่งลง บริการผู้ฉลาดเฉลียวก็วิ่งเข้ามาหาและเอ่ยด้วยความกระตือรือร้น “ท่านต้องการสั่งอะไรบ้างหรือขอรับ? ภัตตาคารของเรามีชื่อเสียงด้านอาหารเลิศรสนะขอรับ”

 

ดวงตาของซูเอ้อร์หยาเลิกขึ้น “อาหารแนะนำมีอะไรบ้าง?”

 

บริกรรีบตอบทันที “ขอรับ! ตอนนี้อาหารเลิศรสของภัตตาคารไป๋เว่ยเราคือข้าวหอม! ท่านอยากลองสั่งดูไหมขอรับ?”

 

“ขอข้าวหอมสองจานและอาหารแนะนำอื่น ๆ ทั้งหมดแล้วกัน”

 

“ได้ขอรับ รอสักครู่นะขอรับแม่นาง!”

 

หลังจากที่บริกรจากไปแล้ว แม่บ้านหลี่ก็เพิ่งเดินขึ้นมาถึงชั้นสอง เมื่อนางเห็นซูเอ้อร์หยาวิ่งอย่างรวดเร็วนางก็บ่น “คุณหนูสองเจ้าคะ รอข้าด้วย ข้าแก่แล้ว วิ่งเร็วไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ”

 

“ข้ารู้” ซูหลี่เอ่ยเบา ๆ “แม่บ้านหลี่คงจะเหนื่อย นั่งพักครู่หนึ่งเถิดจ้ะ ข้าสั่งอาหารมาเยอะเลย”

 

“คุณหนูสอง ท่านสั่งอาหารมาเยอะเหลือเกิน โต๊ะนี้มีท่านกับข้าเท่านั้นนะเจ้าคะ หากเรากินทุกอย่างไม่หมดแล้วล่ะก็เสียของแย่เลย”

 

“อย่ากังวลไปเลย หากเรากินทุกอย่างไม่หมดเราก็ขอห่อกลับได้นี่”

 

ตอนนี้แม่บ้านหลี่ดูเป็นกังวลมากกว่าเดิม

 

“อาหารมาเเล้วขอรับ!” บริกรตะโกนแล้ววางจานอาหารลง

 

เมื่อแม่บ้านหลี่มองเห็นอาหารในถาด นางก็อึ้งไป

 

“แม่นาง ทั้งสิบจานนี้คืออาหารแนะนำของทางร้านเราขอรับ! มีหมูป่าอบรสเผ็ด ไก่กังเป๋า ปลาหยองทอด….แล้วก็ข้าวหอม!”

 

หลังจากนั้นไม่นานโต๊ะสี่เหลี่ยมจตุรัสก็เต็มไปด้วยอาหาร ซูเอ้อร์หยาทานอาหารอย่างเพลิดเพลิน แม่บ้านหลี่ยิ้มขื่นและคิดว่าตอนนี้คุณหนูสองเริ่มทานแล้ว พวกนางคงขอคืนไม่ได้ นางจึงลงมือสวาปามพวกมันเสีย!

 

ขณะที่พวกนางกำลังทานอาหาร แม่บ้านหลี่ก็เห็นว่าคุณหนูสองช่างกินทิ้งกินขว้าง นางทานอาหารในแต่ละจานเพียงหนึ่งหรือสองคำเท่านั้น

 

ซูเอ้อร์หยาชิมอาหารจานสุดท้ายที่เป็นเนื้อหมูป่าและจิบชาอึกหนึ่ง ดูนิ่งสงบนัก

 

ภัตตาคารไป๋เว่ยอยู่เหนือภัตตาคารอื่น ๆ ในเมืองเล็กแห่งนี้ด้วยความได้เปรียบเชิงต้นทุน ต่อให้อาหารจานนี้ถูกสั่งในตัวเมือง พวกมันก็ดึงดูดลูกค้าจำนวนมาก แต่พวกมันยังห่างชั้นจากอาหารชนิดต่างๆ ที่นางเรียนรู้จากสามีของนางในชาติที่แล้วอยู่หลายขุม

 

ซูเอ้อร์หยายิ้ม ดวงตาของนางจับจ้องอยู่ที่ข้าวหอม ซึ่งแม่บ้านหลี่เพิ่งคีบมันเข้าปากคำหนึ่ง

 

ทันใดนั้นเองดวงตาของเเม่บ้านหลี่ก็เบิกกว้างและนางก็กระซิบด้วยความประหลาดใจ “คุณหนู นี่ไม่ใช่บ๊ะจ่างของคุณหนูหรอกหรือเจ้าคะ? พวกมันกลายเป็นอาหารแนะนำของภัตตาคารไป๋เว่ยได้อย่างไร?”

 

ข้าวหอมในจานคือก้อนข้าวหลายก้อนที่มีการตกแต่งอย่างซับซ้อน มันยากที่จะเห็นวิธีการปรุง รูปร่างหน้าตาของข้าวหอมแตกต่างจากบ๊ะจ่างเล็กน้อย แต่รสชาติของมันอร่อยนัก!

 

ยิ่งกว่านั้นอาหารจานเล็กนี้มีแค่ก้อนข้าวบ๊ะจ่างเท่านั้น แต่กลับขายในราคาสูงเป็นเงินราวหนึ่งหรือสองชั่ง แล้วมันจะได้กำไรมากขนาดไหนกัน!