ตอนที่ ๓๓

 

หืออ?

 

ซูเอ้อร์หยาลืมตาขึ้นและเห็นหยางเว่ยยืนอยู่ตรงทางเข้าราวกับหมูตัวหนึ่ง นางอุทานว่าไม่นะกับตัวเองแล้วใบหน้าก็เย็นชาลง

 

หยางเว่ยเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร ด้วยนิสัยเจ้าชู้ไร้ยางอายของเขาแล้ว เขาก็คงจะถามซูฮ่วนหลี่ตรง ๆ ว่านางเป็นใครหรือแม้กระทั่งขอให้นางแต่งงานกับเขาแทน!

 

ดวงตาของซูเอ้อร์หยาเปลี่ยนเป็นคมกริบ อีกครู่หนึ่งต่อมานางก็พลันคลี่ยิ้ม แสดงเสน่ห์ที่สะกดใจทุกคนได้ออกมา หยางเว่ยเกือบจะเป็นลมจากความตื่นเต้นและกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นเองเขาก็รู้สึกร้อนในโพรงจมูก และพบว่าเขากำลังเลือดกำเดาไหล

 

“ไม่นะ!”

 

หยางเว่ยวิ่งหนีไปอย่างเร็วที่สุดที่เขาจะทำได้ ทิ้งรอยเลือดเป็นปื้นไว้บนพื้น

 

ซูเอ้อร์หยาเดินมาที่กองเลือดเบา ๆ ด้วยเท้าที่ดูราวกับกลีบดอกบัว ดึงเปลือกหอยสีดำออกจากแขนเสื้อและวางไว้ข้างกองเลือด แมลงโฆษะพิษในเปลือกได้กลิ่นเลือดก็รีบคลานออกมาทันทีและเริ่มดูดกินเลือดบนพื้นดิน ในขณะเดียวกันเสียงกระท่อนกระแท่นก็ดังมาจากตัวแมลง

 

“สวย…น่าอร่อย…นางฟ้า…นางฟ้าชัด ๆ…”

 

มันเป็นเสียงเดียวกับเสียงของหยางเว่ย!

 

ซูเอ้อร์หยาหรี่ตาลงเล็กน้อยและรอจนกระทั่งแมลงกินเลือดบนพื้นจนหมดแล้วกลับเข้าไปในเปลือกสีดำ จากนั้นนางก็หยิบเปลือกหอยสีดำขึ้นและเดินกลับเข้าไปในห้อง

 

บางทีอาจต้องเปลี่ยนแผนสักเล็กน้อย

 

ตรงทางเข้าเรือนใหญ่ กลุ่มคนรับใช้จากตระกูลหยางต่างพากันร้อนใจจนกระทั่งเห็นหยางเว่ย และทันใดนั้นเองพวกเขาก็โล่งใจ

 

“คุณชาย ในที่สุดท่านก็อยู่ที่นี่! ยิ่งชักช้ากว่านี้พวกเราจะยิ่งช้านะขอรับ!”

 

“คุณชาย ทำไมท่านถึงเลือดกำเดาไหลล่ะขอรับ?”

 

“คุณชาย ท่านเป็นอะไรไหมขอรับ?”

 

กลุ่มคนรับใช้กรูเข้ามาและถามเขาด้วยคำถามหลากหลาย หยางเว่ยโบกมืออย่างใจร้อนและตะโกนออกมา “เจ้าพวกไร้ประโยชน์ทั้งหลายหุบปากซะ!”

 

บรรยากาศพลันเงียบกริบ

 

หยางเว่ยปาดจมูก พาตัวคนรับใช้คนหนึ่งเข้าไปในเรือนหลัก และเขาก็พลันเปลี่ยนท่าทีเป็นสุภาพสง่างาม

 

ซูฮ่วนหลี่รออยู่ในห้องอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ และเมื่อเขาเห็นหยางเว่ยที่มาช้า เขาก็ไม่แสดงท่าทีรังเกียจ กลับหัวเราะและเอ่ยขึ้น “หลานคนดีของข้า เจ้ารักษาสัญญาว่าจะเสนอสินสอดทองหมั้นในวันนี้แล้ว ข้าก็จะให้จื่อเผยมาที่นี่นะ”

 

“เดี๋ยวก่อนขอรับ!”

 

หยางเว่ยห้ามซูฮ่วนหลี่ด้วยมือข้างหนึ่ง เขายืนขึ้นและจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย จากนั้นจึงเอ่ยขึ้น “ท่านลุงขอรับ ความจริงแล้ววันนี้ข้ามาที่นี่เพราะความต้องการไร้เหตุผลอีกอย่างหนึ่ง”

 

“โอ้?” ซูฮ่วนหลี่ยังคงยิ้ม “อะไรล่ะหลานข้า?”

 

“วันนี้ข้าบังเอิญเข้าไปในเรือนจินหยวนขอรับ”

 

ใบหน้าของซูฮ่วนหลี่เปลี่ยนไปเมื่อหยางเว่ยเอ่ยเช่นนั้น

 

“ข้าเห็นสตรีคนหนึ่งที่งดงามยิ่งกว่าเทพธิดาในภาพวาดเสียอีกขอรับ ข้าเลยอยากจะขอถามท่านว่าแม่นางคนนั้นเป็นใคร และข้าต้องการรู้จักกับนาง”

 

รอยยิ้มของซูฮ่วนหลี่ค่อย ๆ หุบลง และน้ำเสียงของเขาก็ค่อยๆ  เปลี่ยนเป็นเย็นชา “คุณชายหยาง เจ้ามีจื่อเผยอยู่แล้ว ข้าเกรงว่าหากเจ้าขอสตรีอีกนางในตอนนี้ มันจะไม่เป็นการสมควรหรือ?”

 

“ผิดแล้วท่านลุง เป็นปกติที่บุรุษจะมีภรรยาและนางบำเรอได้หลายคน ท่านเองก็ไม่ได้แต่งงานกับฮูหยินสองหรอกหรือ? ทำไมข้าถึงมีสตรีสองคนในคราวเดียวไม่ได้ล่ะขอรับ?”

 

ซูฮ่วนหลี่แทบจะกระอักเลือดด้วยความเดือดดาล เขาไม่เคยเห็นไอ้เวรไร้ยางอายเช่นนี้มาก่อน ตอนนี้เอ้อร์หยาเป็นเหมือนแก้วตาดวงใจของเขา เขาจะไม่ปล่อยให้นางแต่งงานกับหยางเว่ยแน่

 

ยิ่งกว่านั้นยังไม่มีใครเทียบเอ้อร์หยาได้ในเรื่องของงานครัว บ๊ะจ่างได้ทำให้ภัตตาคารไป๋เว่ยมีรายได้เพิ่มขึ้นถึงร้อยละสาม ถ้าเขาควบคุมกิจการภัตตาคารไป๋เว่ยได้ในอนาคต เขาก็ยังต้องพึ่งพาการช่วยเหลือจากเอ้อร์หยาอยู่

 

คิดดังนี้แล้ว ซูฮ่วนหลี่ก็เเค่นเสียง “ให้ข้าพูดความจริงกับเจ้าเถอะ นางเป็นบุตรสาวคนที่สองของข้าเองที่อาศัยในเรือนจินหยวน”

 

ดวงตาของหยางเว่ยพลันเปล่งสว่างยิ่งกว่าหลอดไฟ เป็นเรื่องดีแล้วที่สตรีนางนั้นเป็นหนึ่งในบุตรสาวตระกูลซู เขาสามารถแต่งงานกับนางแทนซูจื่อเผยได้!

 

“แต่ว่า คุณชายหยาง เจ้าจำได้หรือไม่ว่าเจ้ากับจื่อเผยขโมยไข่มุกราตรีของเราไปแล้วโยนความผิดให้กับอีกคนหนึ่ง?”

 

เมื่อซูฮ่วนหลี่เอ่ยดังนี้ หยางเว่ยพลันหน้าซีดลงราวกับถูกฟ้าผ่า “หรือว่านาง…”

 

“ใช่!”

 

ซูฮ่วนหลี่ทำลายภาพลวงตาที่ซ่อนอยู่ภาพสุดท้ายของหยางเว่ยอย่างไร้ปรานี “เป็นนางที่เจ้ากับจื่อเผยโยนความผิดให้! เป็นเพราะพวกเจ้าสองคน บุตรสาวคนที่สองของข้าถึงได้ทุกข์ทรมานกับความโศกเศร้าที่ไม่ยุติธรรม แม้กระทั่งถูกลงโทษจากครอบครัว ด้วยเหตุผลนี้ ข้าจึงไม่อาจยกลูกสาวคนที่สองให้แต่งงานกับเจ้าได้!”

 

ใบหน้าของหยางเว่ยซีดลงจนดูไร้สีเลือด เป็นเรื่องยากเหลือเกินที่จะได้พบหน้ากับนางฟ้าที่ปรากฏแค่ในฝันของเขา โดยไม่คาดคิด เขากลับมีความสัมพันธ์บางอย่างกับนางาแล้ว แต่เป็นในเรื่องที่เลวร้ายที่สุด

 

“ดูเหมือนคุณชายหยางต้องคิดใคร่ครวญเรื่องนี้ให้ดี ข้าไม่อาจรับสินสอดของหมั้นในวันนี้ได้แล้ว เจ้านำพวกมันกลับไปได้ สักวันที่เจ้าคิดออก ข้าหวังว่ามันคงไม่สายเกินไปที่เจ้าจะกลับมา พ่อบ้าน พาคุณชายหยางออกไป!”

 

หลี่หยินที่ยืนอยู่ด้านนอกประตูและดักฟังอยู่ก็รู้สึกโล่งใจอย่างลับ ๆ เขาเดินออกมาและเอ่ยขึ้น “คุณชายหยาง เชิญ”

 

หยางเว่ยเดินจากไปอย่างใจลอยด้วยอาการสิ้นหวัง ซูฮ่วนหลี่ขว้างถ้วยชาจำนวนหนึ่งเพื่อสงบอารมณ์ เขาเอ่ยเสียงเย็น “มันคิดว่ามันเป็นใครกัน? ลูกสาวของข้าไม่ใช่สิ่งของที่่มันจะแต่งงานหรือเปลี่ยนตามอำเภอใจได้นะ! ช่างน่าขันนัก!”

 

ซูฮ่วนหลี่โกรธจัด และมีอีกคนหนึ่งที่เดือดดาลยิ่งกว่าเขา และเกือบจะกระอักเลือดออกมาสามถัง

 

“อะไรนะ นายท่านต้องการให้จื่อเผยแต่งงานกับไอ้เด็กเวรตระกูลหยางนั่นเรอะ?”

 

จูเหยียนจ้องมองซูจื่อเผยด้วยสายตาคมกริบ โดยที่ฝ่ายหลังยืนอยู่เงียบ ๆ ข้างกายนาง นางพลันก้มหน้าลงต่ำและไม่เอ่ยอะไรทั้งสิ้น!

 

เห็นบุตรสาวของตนยอมรับการตัดสินใจของนายใหญ่ จูเหยียนก็พลันรู้สึกว่านางกำลังถูกเผาจากภายในและเกือบจะตาย

 

หลังจากนางด่าไล่สาวใช้ให้ออกไปแล้ว นางก็คว้ามือซูจื่อเผยไว้แน่นและตบอย่างแรง “ข้าจะบ้าตาย เจ้ารู้ไหมว่าข้าทุกข์ตรมเพื่อเจ้ามามากขนาดไหน แต่เจ้ากลับอยากแต่งงานกับเจ้าสวะหยางเว่ยนั่น!”