LS ตอนที่ ๕๐

ด้วยเสียงดังสวบ ดาบก็ได้ปักเข้าไปในเนื้อของเขา!

ความเจ็บปวดเสียดแทงแล่นริ้ว ดวงตาของฟ่างหยวนหดเกร็ง ชั่วพริบตาเดียวเขาก็หลุดออกจากอ้อมแขนของอันธพาลเบื้องหลังเขาและเคลื่อนผ่านเป้าของอันธพาลตรงหน้า ขณะเดียวกันเขาก็ซัดมีดสั้นออกไปปักที่ลำคอของสองอันธพาล

ฉึก! พลั่ก!

เสียงมีดสั้นและศพร่วงหล่นบนพื้น ลานบ้านก็กลับคืนสู่ความเงียบ

ฟ่างหยวนนั่งบนพื้นและสูดหายใจลึกพลางกุมหัวไหล่ เขาไม่มีเวลาพันแผลและทรุดนั่งข้างกายน้องสาว ถอดเสื้อชั้นนอกออกมาคลุมตัวให้นางไว้

ฟ่างหลิงจ้องมองพี่ชายด้วยน้ำตาเอ่อล้นในดวงตา หลังจากนั้นครู่หนึ่งนางก็ร้องไห้ออกมาในที่สุด…

“ไม่ต้องกังวล ทุกอย่างเป็นปกติแล้ว”

ฟ่างหยวนกอดน้องสาวไว้แน่นในอ้อมแขน มือที่ชุ่มไปด้วยเลือดและไม่ลังเลที่จะฆ่าสั่นระริก

หากซูหลี่ไม่ได้กลับมาพร้อมกับเขา…โอ้! ซูหลี่!

ฟ่างหยวนพลันลุกขึ้นในทันที

ในตอนนี้เสียงเร่งฝีเท้าก็ดังมาจากด้านหลัง

ในปากของฟ่างหยวนขมปร่า ฝีเท้านี้เขาได้ยินทุกวัน เขาไม่ต้องหันหลังกลับไปดูเลยว่าใครมา

แน่นอนว่าคนอย่างเขาไม่อาจเป็นสหายกับนางได้ เขาเป็นปีศาจที่มือเปื้อนเลือด แต่ซูหลี่เป็นหญิงสาวธรรมดาจิตใจดี นางจะยอมรับเรื่องนี้ได้หรือ?

พวกเขาไม่ได้มาจากโลกใบเดียวกันเลย

“คุณหนูซู” เขาสูดหายใจลึกและเอ่ยขึ้น “บางทีเจ้าอาจไม่เข้าใจว่าข้าทำอะไร..ข้าจะไม่ทำร้ายท่าน นับจากวันนี้เราจะไม่ปรากฏตัวในเมืองต้าซูอีก หากเจ้าต้องการรายงานกับทางการก็จงทำเสียเถอะ…”

ฝีเท้าหยุดเบื้องหลังฟ่างหยวนและไม่มีคำตอบกลับมาอยู่ครู่ใหญ่

ฟ่างหยวนรู้สึกสิ้นหวัง ซูหลี่จะมีสีหน้าอย่างไรนะ? หวาดกลัว ขวัญผวา หรือเสียใจ? เขามันเลวนักที่ปล่อยให้นางได้เห็นภาพอันน่ากลัวเช่นนี้!

“พี่ชาย…”

ทันใดนั้นเสียงของฟ่างหลิงก็ทำให้ฟ่างหยวนกลับสู่โลกความจริง ฟ่างหลิงเงาหน้ามองด้วยสายตาที่มองผ่านฟ่างหยวนไป นางเอ่ยด้วยสีหน้าสับสน “พี่ชาย ดูสิเจ้าคะ พี่สาวซูกำลังหัวเราะล่ะ”

ฟ่างหยวนอึ้งไปและหันกลับไปมอง เขาเห็นซูหลี่ยิ้มอ่อนโยนและทรุดนั่งลง ชายกระโปรงไร้มลทินของนางพลันมีรอยเปื้อน น้ำเสียงของนางเป็นปกติและยังนุ่มนวลกว่าเดิมด้วย

“เจ้าพวกโง่ คนพวกนี้สมควรตายแล้ว ทำไมข้าต้องไปรายงานทางการด้วยล่ะ?”

ฟ่างหยวนอึ้งไป

“เจ้ามีคำถามมากมาย ข้าเองก็เช่นกัน”

ซูหลี่ถอดผ้าคลุมออกและสวมให้กับฟ่างหลิง นางเอ่ยอย่างระมัดระวัง “ทุกคนต่างก็มีอดีตที่เจ็บปวดทั้งนั้น ทำไมเราต้องเปิดเผยรอยแผลด้วยล่ะ? ปล่อยให้มันสมานตัวและช่วยเหลือซึ่งกันและกันในภายหน้าเถอะ เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

ภายใต้แสงจันทร์เย็นเยือก ลานบ้านเต็มไปด้วยซากศพ ข้อเสนออันเรียบง่ายของสาวน้อยได้ทำให้กลิ่นคาวเลือดจางลง

“ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน?” ฟ่างหยวนย่นคิ้วและมองซากศพ “คนอย่างข้า…”

“การฆาตกรรมหมายความถึงจุดจบได้ แต่มันก็เป็นปัญหา” ซูหลี่เคลื่อนกายมาข้างหน้าและหยิบขวดกระเบื้องเคลือบสีดำออกจากเอว “เจ้าฆ่าคนไปสิบหกคนอย่างจงใจ นี่เป็นปัญหา หากภาพนี้ถูกพบเห็นในวันรุ่งขึ้นเจ้ากับน้องสาวก็จะสูญเสียชีวิตที่มั่นคงไปอีกครั้งและกลายเป็นผู้ลี้ภัย”

เดินมาที่ศพใกล้ที่สุดแล้ว ซูหลี่ก็หยุดและยิ้มพลางหันหลัง “เจ้าเป็นกังวลกับเรื่องนี้สินะ ข้าพูดถูกไหม?”

“ใช่ เจ้ามีวิธีอื่นหรือ?”

ฟ่างหยวนมีสติกลับคืนมาในที่สุดและดวงตาก็ฉายแววหวาดกลัว ตรงหน้าเขาซูหลี่ยังคงเป็นซูหลี่แต่ไม่ใช่ซูหลี่ที่เขารู้จัก นางคือซูหลี่ตัวจริง นางเป็นหญิงชั่วที่ซ่อนตัวได้แนบเนียนกว่าเขา

“ทำให้พวกมันหายไปเถอะ” ซูหลี่เทผงยาลงบนศพ ผงยามีกลิ่นหอม ยามที่มันผสมกับเลือด ศพก็ละลายหายไปอย่างรวดเร็วจนกลายเป็นน้ำซึ่งแม้กระทั่งกระดูกก็ไม่เหลือ “ไม่มีใครสนใจอันธพาลพวกนี้ที่หายไปจากถนนทิศใต้หรอก”

ซูหลี่ละลายศพอย่างง่ายดาย ฟ่างหยวนพลันรู้สึกขนลุกขึ้นมา เขาอ้าปากค้างแต่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ในใจของเขา หญิงสาวใจดีบริสุทธิ์คนนั้นได้หายไปจนไม่อาจเอื้อมถีงได้แล้ว ซูหลี่ตัวจริงดูเข้าใจยากมากกว่านั้น

นางเกิดในตระกูลคนปกติ แต่ทำไมจึงมีวิธีการชั่วร้ายแบบนั้นได้?

ไม่ว่าเขาจะมีสติดีขนาดไหน เขาก็ยังรู้สึกแปลก ๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า

หลังซูหลี่ทำความสะอาดลานบ้านเรียบร้อย ท้องฟ้าก็มืดสนิท นางลุกขึ้นเก็บขวดกระเบื้องเคลือบสีดำและสะบัดโคลนที่ติดกระโปรงออก เมื่อนางเหลือบมองขึ้นและเห็นไหล่ของฟ่างหยวนมีเลือดไหลไม่หยุด นางก็อดไม่ได้ที่จะย่นคิ้วเล็กน้อยและเอ่ยขึ้น “บาดเเผลของเจ้าไม่ร้ายแรงนัก แต่เจ้าต้องพักผ่อน กลับไปที่ร้านอาหารหลังจากทำแผลแล้วเถอะ”

“ตกลง”

ฟ่างหยวนตอบอย่างใจลอย มีน้องสาวช่วยพยุงแล้ว คนทั้งสามก็กลับเข้าไปในเรือนพร้อมกัน

ซูหลี่จุดตะเกียงน้ำมันและใส่ยาลงบนแผลของฟ่างหยวนอย่างระมัดระวัง แม้ฟ่างหลิงจะไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่นางก็หวาดกลัวและนอนหลับไป

ฟ่างหยวนเปลือยกายท่อนบนด้วยใบหน้าเห่อร้อน แต่ด้วยแสงสลัวทำให้ซูหลี่ไม่อาจมองเห็น ทำให้ฟ่างหยวนระบายลมหายใจอย่างโล่งอก

หลังจากเงียบไปพักใหญ่เขาก็เอ่ยช้า ๆ “ข้าเคยอยู่ในสนามรบและฆ่าคนมากมาย ข้าไม่เคยฆ่าคนชรากับเด็ก ๆ เลย เจ้าคงไม่ถือเรื่องนี้ใช่ไหม?”

ซูหลี่มองเขาและอึ้งไป แต่นางก็รีบส่ายหน้าและหัวเราะในลำคอ “เจ้าไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ในเจียงหู ไม่มีใครกล้าเอ่ยว่าพวกเขาไร้บาปหรอก ข้าเชื่อเจ้า เจ้าไม่ได้ฆ่าคนบริสุทธิ์เพื่อสนองความต้องการของตัวเองถูกไหม?”

ฟ่างหยวนพยักหน้า เขาไม่คิดว่าจะถูกปลอบเช่นนี้

ซูหลี่ก้มหน้าลงและจัดการทำแผล สายตาของนางดูสงบนิ่งและความคิดของนางก็หลุดลอยไปอย่างไม่รู้ตัว…

บนลานประหารในชีวิตเมื่อชาติที่แล้ว…

ท่ามกลางความร้อนระอุในปลายยามอู่

“ซูหลี่ นางปีศาจร้าย เพื่อที่จะฝึกวรยุทธ์พิษ เจ้าได้ฆ่าทหารดินแดนต้าฮั่นไปสองหมื่นศพ ทำให้ศัตรูได้ชัยชนะในสงครามและผู้คนแตกสานซ่านเซ็น เจ้ากระทำบาปชั่วช้าไว้มากจนไม่อาจจะเขียนบันทึกไว้ได้หมด!”

“นางปีศาจ เจ้าทำให้ครอบครัวข้าบ้านแตกสาเเหรกขาด ข้าอยากจะกินเนื้อและดื่มเลือดของเจ้า ฮ่า ๆๆ ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะตายวันนี้!”

“สวรรค์มีตา ท่านกำลังทำให้เจ้าได้รับความทุกข์ทรมานทั้งหมดจนตาย!”

“…”

“นี่คือพระบรมราชโองการ – ซูจื่อเผย สตรีสูงศักดิ์ผู้ได้รับเลื่อนยศ เป็นผู้มีความขยันและมีคุณธรรม อ่อนโยนบริสุทธิ์ เนื่องจากนางลงโทษญาติของนางด้วยความยุติธรรมและส่งรายงานจำนวนมากให้กับศาลหลวง ได้รับพระราชทานยศให้เป็นสตรีชั้นสูงยศเอก พระราชทานทองคำหนึ่งหมื่นชั่ง ผ้าตาดหนึ่งร้อยผืน และบ้านแห่งชูเซียนให้แก่นาง เลิกศาล!”