LS ตอนที่ ๗๔

 

ซูหลี่หยิบผ้าเช็ดตัวเช็ดแผ่นอกหนาของชายหนุ่ม สายตาของนางอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ เหมือนกับในชีวิตชาติก่อน ในชาติก่อนนางก็เช็ดตัวเขา…ผู้เป็นสามี…เช่นนี้เหมือนกัน

 

ครึ่งชั่วยามผ่านไป ในที่สุดซูหลี่ก็เช็ดคราบเลือดทั้งหมดออกจากกายหลิงหลี่ได้ บาดเเผลจากมีดและดาบนับไม่ถ้วนเผยให้เห็น หลิงหลี่โชคดีแล้วที่หนีออกมาจากนักฆ่านับสิบในสาขาชายแดนได้

 

หลังใส่ยาขี้ผึ้งให้กับหลิงหลี่ ซูหลี่ก็รู้สึกเหนื่อย หากนางปรุงยาถอนพิษด้วยสภาพร่างกายเช่นนี้นางก็ไม่อาจรับประกันว่าจะไม่ทำอะไรผิดพลาดได้ ดังนั้นนางจึงคลึงยาขี้ผึ้งบนหน้าผากและหันกลับมา

 

“ข้าจะช่วยท่านทดสอบพิษในวันพรุ่งนี้ ตอนนี้ท่านนอนเสียเถอะ”

 

จากนั้นซูหลี่ก็ปิดประตูและเดินจากไปเบาๆ หลิงหลี่มองแสงสลัวรางในห้อง ร่างกายของเขาเย็นเฉียบและไม่ปวดแผลอีกแล้วเว้นแต่เส้นเลือดของเขาที่ยังมีความเจ็บปวดเหลืออยู่เล็กน้อย พิษในร่างของเขาถูกสกัดไว้แล้วและไม่อาจทำให้เขาพิการได้อีก

 

“ข้าไม่รู้ว่าหลิงโม่จะได้ข่าวไหม…”

 

หลิงหลี่ถอนหายใจและหลับตาลง ในใจของเขา เขาเห็นบาดเเผลบนลำคอของซูหลี่ ร่างอันอ่อนแอของนางขวางตรงหน้าเขาไว้และท่าทีที่ไม่ยอมจำนนก็ต่อสู้สุดฝีมือเพื่อเขา

 

พวกเขาไม่รู้จักกันมาก่อนเลย มีเหตุผลอะไรที่ทำให้นางเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเขา?

 

เช้าวันต่อมา คนทั่วไปในเมืองต้าซูก็เห็นร่องรอยความเสียหายของไป๋เฉ่าถังและเป็นกังวลถึงความปลอดภัยของซูหลี่ แต่ซูหลี่มักปรากฏตัวในตอนกลางคืน พวกเขาจึงทำได้เพียงช่วยซูหลี่ทำความสะอาดตู้เก็บสมุนไพร รอคอยให้นางกลับมา

 

“ช่างไร้ยางอายนักที่กล้าขโมยเงินของไป๋เฉ่าถัง!

 

“เจ้าขโมยน่ารังเกียจ! ในเมื่อแกกล้าขโมยสมุนไพรตัวยาแล้ว แกก็ระวังติดโรคอะไรมาให้ดีเถอะ!”

 

“…ข้าได้ยินมาว่าเเคว้นหนานเจียงตอนนี้กำลังตกอยู่ในความวุ่นวาย หรือว่าผู้ลี้ภัยจากเเคว้นหนานเจียงจะเป็นคนทำเรื่องนี้?”

 

“ไอ้หยา วุ่นวายจริง ๆ!”

 

เสียงเซ็งแซ่ของผู้คนดังผ่านไป ในตอนนี้ซูหลี่ก็ได้ตอบคำถามเกี่ยวกับบาดแผลบนหน้าผาก

 

“คุณหนูสอง หน้าผากท่านไปถูกอะไรมาหรือขอรับ?”

 

เหอชี่มองผ้าฝ้ายดิบบนหน้าผากของซูหลี่และรู้สึกสลดลง “หากมันทิ้งรอยแผลเป็นไว้ ท่านจะไม่สวยเอานะขอรับ”

 

ซูหลี่แตะหน้าผากและยิ้มให้ “มันไม่เป็นไรหรอก ข้าแค่หกล้มน่ะ เป็นบาดเเผลเล็ก อีกสองวันก็ดีขึ้น”

“ดีแล้วขอรับ” เหอชี่ระบายลมหายใจอย่างโล่งอกและกล่าวต่อ “ข้าได้ยินว่ามีท่านหมอหญิงทรงอำนาจคนใหม่ในไป๋เฉ่าถัง คุณหนู ท่านไปที่นั่นก็ได้นะขอรับจะได้ไม่เป็นรอยแผลเป็น แต่ข้าได้ยินมาว่าที่ไป๋เฉ่าถังก็โดนปล้น ข้าไม่รู้ว่าท่านหมอหญิงจะปลอดภัยหรือไม่”

 

ดวงตาของซูหลี่เป็นประกายวาบพร้อมกับเอ่ยขึ้น “งั้นข้าจะไปตอนกลางคืน”

 

หลังจัดการกับเรื่องในไป๋เฉ่าถังเสร็จแล้ว ซูหลี่ก็รีบกลับไปยังหุบเขาทันที นางเห็นว่าหลิงหลี่กำลังเอนตัวนอนบนเก้าอี้สานในสวน ดูเหมือนว่าอาการบาดเจ็บของเขาจะดีขึ้นมากแล้วเพราะเขาสามารถเดินได้

 

“ทายาทกลุ่มหยินโม่ คุณชายหลี่…”

 

ซูหลี่พึมพำและเดินตรงมา เหมือนกับตอนแรกในชาติที่แล้ว นางน่าจะรู้ว่าการหายไปของกลุ่มหยินโม่กับการปรากฏตัวของสามีพิการของนางนั้นเกิดขึ้นในเวลาเดียวกัน ทายาทกลุ่มหยินโม่ต้องโทษกบฎ ทางศาลหลวงต้องการทำลายกลุ่มอำนาจชั่วร้ายทั้งหมดในยุทธภพ นางจึงถูกเรียกว่านางปีศาจในชาติที่แล้วและรับผลกรรมที่เกิดขึ้น

 

เมื่อหลิงหลี่เห็นซูหลี่เดินตรงมา เขาก็หันหน้ามายิ้มให้จนเห็นฟันเขี้ยวทั้งสอง “เจ้าอยู่นี่เอง”

 

หากคนในกลุ่มหยินโม่กับกลุ่มเสวี่ยโหลวเห็นรอยยิ้มนี้ พวกเขาก็คงจะตาแทบถลนออกจากเบ้า คุณชายหลี่ที่มักจะยิ้มกริ่ม ยิ้มแสยะ และยิ้มชั่วร้าย กลับมีรอยยิ้มที่อบอุ่นนุ่มนวลเช่นนี้ได้?!

 

ซูหลี่ตอบเสียงเบาและเห็นว่าเฮยตานและเหล่าขอทานน้อยถอดเสื้อเปลือยท่อนบนและนั่งยองฝึกวรยุทธ์ในลาน ไม่มีวี่แววของฉู่ชิงหนิงเลย เฮยตานมองมาที่หลิงหลี่เป็นระยะด้วยสายตาเทิดทูน

 

“ท่านสอนเสวียนกงพวกเขาหรือ?” ซูหลี่เอ่ยถามอย่างขอคำตอบ หลิงหลี่หัวเราะในลำคอและพยักหน้า “เพราะข้าเป็นหนี้บุญคุณเจ้า ข้าจึงคิดว่าต้องทำอะไรเพื่อเจ้าบ้าง”

 

ซูหลี่ดูเย็นชาไป นางเอ่ยเสียงเย็น “ท่านคิดหรือว่าข้าช่วยท่านเพราะต้องการสิ่งตอบแทน?”

 

หลิงหลี่เผยสีหน้าอึ้งไปและไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร ก่อนที่เขาจะอ้าปากตอบ ซูหลี่ก็แค่นเสียงและเดินออกไปจากลาน เขารู้สึกหน้าเสียขึ้นมาและรีบวิ่งตามนางไปทันที

 

เฮยตานมองพวกเขาพลางหัวเราะ “ท่านหลิงต้องสนใจพี่สาวหลี่เข้าแน่ ๆ!”

 

ใครบางคนตอบกลับ “หึ พวกเรารู้อยู่แล้วล่ะ เราไม่ได้โง่สักหน่อย!”

 

“ใช่! พี่สาวหลี่เป็นคนช่วยชีวิตท่านหลิงไว้ แน่นอนว่าเขาต้องขอแต่งงานกับนาง!”

 

ขอทานน้อยเหล่านี้พลอยยินดีไปด้วย แต่เฮยตานก็รู้สึกตัวและพูดขึ้นมา “เรามีปัญหาแล้ว หากพี่สาวหลี่ชอบท่านหลิง แล้วพี่ใหญ่ของเราล่ะ?”

 

“ใช่ พี่ใหญ่ของพวกเราไม่มีภรรยาเหมือนกัน!”

 

“อย่าลืมว่ายังมีท่านฟ่างอีกนะ!”

 

“โอ้…ช่างวุ่นวายจริง ๆ ปล่อยให้พวกเขาจัดการกันเองเถอะ”

 

กลุ่มเด็กหนุ่มกำลังคุยจ้อกัน ฉู่ชิงหนิงที่ซ่อนตัวอยู่ด้านนอกลานก็ได้ยินคำพูดเหล่านี้และพลันโมโหขึ้นมา เด็กโง่พวกนี้ช่างงมงายนัก ชายหนุ่มที่ซูหลี่พากลับมาด้วยเหมือนจะอ่อนวัยกว่าพวกเขาเท่านั้น แต่ลมหายใจของเขาช่างเหลือเชื่อ เขาเห็นลมหายใจแบบนี้เพียงจากผู้อาวุโสของตระกูลเขาเท่านั้น

 

หากเขาสู้กับชายหนุ่ม เขาก็ไม่ต้องการอีกหนึ่งกระบวนเพิ่มเพื่อที่ชายหนุ่มจะได้รับบาดเจ็บสาหัสเลย

 

“ชายหนุ่มที่ซูหลี่พากลับมามีพื้นฐานมาจากไหนนะ? เขาเป็นถึงคุณชาย! หรือว่าเขาเป็นองค์ชาย?”

 

ฉู่ชิงหนิงรู้สึกปวดกรามขึ้นมาเล็กน้อย มีแม่นางอัจฉริยะผู้มีทักษะทั้งด้านยาพิษและการแพทย์ ปรมาจารย์หนุ่มแห่งตระกูลแมลงพิษ เช่นเดียวกับคุณชายในหุบเขาเล็ก ๆ แห่งนี้  มันช่างน่ากลัวเกินไปแล้ว