ตอนที่ ๙๕

เมื่อท่านย่าซู/ฉุยได้ยินบทสนทนาของแขกเหรื่อ นางก็รู้สึกกระวนกระวายในทันที นางเอ่ยด้วยโกรธเคืองกับความผิดของซูหลี่เพื่อให้สถานการณ์ดีขึ้น “ข้าอุตส่าห์พยายามอย่างหนักในการส่งเจ้าไปเรียนโรงเรียนสตรีมู่หยาง แต่เจ้ากลับถูกไล่ออกจากโรงเรียนในไม่กี่วัน ช่างน่าขัน ช่างน่าขันนัก!”

ท่านย่าซู/ฉุยสะบัดมือด้วยสีหน้าเจ็บปวดและเอ่ยต่อ “ไม่เป็นไรหรอกที่เจ้าจะไม่ใส่ใจคนที่บ้านเพราะมีฝีมือปรุงอาหาร! แต่เจ้าไม่อาจเปลี่ยนชีวิตการเรียนที่โรงเรียนสตรีมู่หยางได้ ตระกูลซูขายหน้าก็เพราะเจ้า ออกไป! ตระกูลซูของเราไม่มีบุตรสาวเช่นเจ้า!”

ทันใดนั้นเองหลังจากที่ท่านย่าซู/ฉุยหยุดพูด กลุ่มแม่บ้านชราก็โยนข้าวของของซูหลี่ในห้องของนางออกมานอกตึกไป๋เว่ยจนหมดด้วยความคล่องเเคล่ว!

คนจำนวนมากขึ้นมารวมตัวอยู่ด้านหน้าตึกไป๋เว่ยและพากันพูดถึงซูหลี่

แม่บ้านหลี่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความเสียใจและสงสาร นางอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา ทำไมชีวิตของคุณหนูช่างขมขื่นขนาดนี้?

ซูหลี่มองอย่างเฉยเมยและเดินไปที่ด้านนอกตึกไป๋เว่ย นางย่อตัวลงหยิบเสื้อผ้าราคาแพงและของมีค่าอื่น ๆ เมื่อนางคลี่ชิ้นผ้าออก เสื้อผ้าอุจาดตาไม่น่าดูก็กลิ้งออกมา สตรีทั้งหลายต่างสบถในใจและเบือนหน้าหนีอย่างอับอาย

ซูหลี่หรี่ตาลงและเงยหน้าขึ้น นางเห็นว่าท่านย่าซู/ฉุยไม่มีท่าทีว่าจะปิดบังความสะใจไว้แม้แต่น้อย

อุบายนี้ซูจื่อเผยเป็นคนคิด และท่านย่าซู/ฉุยก็รู้สึกพอใจอย่างยิ่ง!

“พวกนี้คืออะไร?”

เมื่อแม่บ้านหลี่เห็นชุดเอี๊ยมยั่วยวนเหล่านั้นนางก็บังเกิดความหวาดผวาขึ้นมาทันทีและวิ่งไปห่อพวกมันไว้พลางเอ่ยขึ้น “ของพวกนี้ไม่ใช่ของคุณหนูเราเจ้าค่ะ! ต้องมีคนใส่ร้ายนางแน่! เป็นนาง! นางต้องเป็นคนทำแน่เจ้าค่ะ! นางไม่ชอบคุณหนูมานานแล้ว…”

แม่บ้านหลี่ชี้หน้าท่านย่าซู/ฉุยและปกป้องคุณหนูของนางอย่างสุดความสามารถ แต่บรรดาคนดูต่างผิดหวังมากขึ้นและรังเกียจซูหลี่ยิ่งกว่าเดิม

แม่ย่าตระกูลซูเป็นที่น่าเคารพนับถือ เป็นการไม่ฉลาดที่แม่บ้านหลี่เลือกเถียงแม่ย่าเพื่อปกป้องคุณหนูของนาง

“ทำไมพวกท่านไม่เชื่อข้า?! ทำไมพวกท่านไม่เชื่อข้า?” แม่บ้านหลี่ร้องไห้อย่างหนักและกำลังจะคลุ้มคลั่ง นางเอ่ยขึ้น “ท่านไม่รู้หรอกว่าคุณหนูของเราทนทุกข์ทรมานมากแค่ไหนและไม่รู้เรื่องชีวิตของนางในตระกูลซู แต่พวกท่านกลับมองนางด้วยท่าทีเช่นนี้ พวกท่านทุกคนถูกหลอกแล้ว!!”

ทุกคนต่างคิดว่าพวกเขาคิดถูก คำพูดของแม่บ้านหลี่พลันจุดเพลิงโทสะให้กับคนมุงทันที

“ข้าไม่คิดเลยว่าแท้จริงแล้วแม่นางซูหลี่จะแพศยาเช่นนี้!”

“เหอะ! ข้าดูท่านผิดไปจริง ๆ ข้าคิดว่าท่านจะเป็นคู่ที่ดีของข้าได้ ท่านมันหญิงแพศยา!”

“อย่าแสร้งทำตัวเป็นคนดีเลย มันน่ารังเกียจ…”

การว่าร้ายเป็นไปอย่างรุนแรงมากขึ้น คำพูดของบรรดาคนมุงโดยรอบฟังดูโหดร้ายมากขึ้น เกิดการรุมประชาทัณฑ์อย่างหนักตรงหน้าตึกไป๋เว่ย

“เผละ!”

ไข่เน่าใบหนึ่งกระทบศีรษะของซูหลี่จนไข่แดงไหลย้อยลงมาตามเส้นผม กลิ่นเหม็นเน่าโชยมาจากตัวของซูหลี่ทันที

“ตอนนี้เจ้ายังจะทำตัวเป็นคนดีอีก น่ารังเกียจนัก! อัดมันให้ตายไปเลย!”

“ข้ามีของเหลืออยู่เหมือนกัน ปาใส่นางซะ!”

“ปาใส่นางเลย!”

ซูหลี่ก้มหน้าลงเก็บข้าวของ นางไม่หนีและไม่มีที่ให้หนี ทั้งร่างของนางพลันเต็มไปด้วยสิ่งปฏิกูล กลิ่นกายนางเหม็นเน่ายิ่งกว่าขอทานเสียอีก

แม่บ้านหลี่ยืนตรงหน้าคุณหนูของนางแต่ก็ไม่ช่วยอะไร นางร้องไห้อย่างหนักหน่วงจนดวงตาฝ้าฟาง แต่ซูหลี่ทำเพียงก้มหน้าและไม่หลั่งน้ำตาสักหยด

ทันใดนั้นหินก้อนใหญ่ก็ลอยมาจากฝูงชน แม่บ้านหลี่จ้องมองมันแต่ก็ไม่สามารถสกัดมันได้ แล้วนางก็เห็นมันอัดเข้าที่หน้าผากของคุณหนู

แปะ ๆ…

หยดเลือดพลันไหลหยดลงตามแก้มของนาง          อ่านโดจิน doujinza.com

เมื่อเห็นเลือด จิตใจที่กำลังฮึกเหิมของเหล่าคนดูก็เหือดแห้งราวกับถูกน้ำสาดรด จนถึงตอนนี้พวกเขาก็รู้ตัวว่าได้ทำเกินกว่าเหตุ แต่ก็ไม่อาจยอมรับความผิดพลาดของตัวเองได้จึงหยุดขว้างปาข้าวของเพื่อไม่ให้เรื่องบานปลายไปมากกว่านี้

เลือดไหลย้อยเปื้อนดวงตาของซูหลี่ นางแตะหน้าผากและพลันยิ้มออกมาอย่างบ้าคลั่ง!

ดีแล้ว!

น่าสนใจจริง ๆ !

ท่านย่าซู/ฉุยช่างร้ายกาจไม่ต่างจากนางในชาติที่แล้วเลย!

หากเรื่องตื่นเต้นไม่เกิดขึ้น นางก็เกือบจะลืมเหตุผลที่นางมาที่นี่ไปแล้ว คงไม่ได้ตามหาหลิงหลี่แต่มาเพื่อแก้แค้น! แก้แค้นอย่างสาสม!

แปะ ๆ…

ทันใดนั้นฝนก็ตกลงมาห่าใหญ่และหยาดฝนก็กระทบพื้นจนเกิดเสียงเปาะเเปะ ฝูงชนสลายตัวในทันที มีเพียงท่านย่าซู/ฉุยที่ยังคงมองภาพในตึกไป๋เว่ย

เมื่อนางเห็นซูหลี่กับแม่บ้านหลี่หายไปจากเมืองต้าซูด้วยสัมภาระเปียกแฉะ นางก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างสบายใจ!

“นังจิ้งจอก ไม่ว่าปีนี้แกจะเปล่งประกายเฉิดฉายแค่ไหน แต่แกก็กลายเป็นสุนัขไร้บ้านในเงื้อมมือของข้าอยู่ดี!” ท่านย่าซู/ฉุยคิด

***

ภายในป่า ฝนขนาดเท่าเมล็ดถั่วตกกระทบใบไม้จนเกิดเสียงเปาะแปะ

แม่บ้านหลี่แทบลืมตาไม่ขึ้นเมื่ออยู่ท่ามกลางสายฝน นางตะโกนถามเสียงดังพร้อมกับฟูกนอนเปียกแฉะหนักอึ้ง “คุณหนู ตอนนี้เราจะไปที่ไหนกันเจ้าคะ? บริเวณใกล้เคียงนี้ไม่มีวัดที่เราพอจะขออาศัยชั่วคราวอยู่เลย”

บาดแผลบนหน้าผากของซูหลี่ถูกฝนชะล้างจนคราบเลือดบนหน้าผากหายไป นางหันกลับมาตอบ “แม่บ้านหลี่ เราต้องเดินเร็วขึ้น ทิ้งฟูกนอนนั่นไปเถอะ”

แม่บ้านหลี่จ้องมองซูหลี่ นางเห็นอะไรอยู่กัน?

คุณหนูกำลังยิ้ม! รอยยิ้มของนางหวานนัก!

“โอ้ เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่แล้ว บางทีที่คุณหนูไม่ร้องไห้ฟูมฟายคงเป็นเพราะมันเกินจะทานทนแล้ว” แม่บ้านหลี่ยึดฟูกนอนไว้แน่นและอดไม่ได้ที่จะร้องไห้

นางไม่อาจปล่อยให้คุณหนูต้องมาตายกลางทางอย่างที่นางเคยทำในอดีตได้

“ท่านคิดอะไรอยู่น่ะ? สีหน้าท่าทางของท่านดูเหมือนข้ากำลังจะตายแล้วอย่างนั้นแหละ”

คำพูดสงบเย็นของซูหลี่พลันดังรอบ ๆ แม่บ้านหลี่ แม่บ้านหลี่เงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจและรู้สึกว่ามือไม้อ่อน ฟูกนอนถูกโยนทิ้งลงคูข้างทางด้วยฝีมือของคุณหนู

แม่บ้านหลี่พลันตื่นตกใจ ขณะที่นางกำลังจะลงไปในคูและงมมันขึ้นมา นางก็ส่งเสียงคราง “คุณหนู ของนี้ทิ้งไม่ได้นะเจ้าคะ! ถ้าเราโยนมันทิ้งไปแล้วเราจะนอนกันอย่างไรเล่า? ฤดูหนาวกำลังมาแล้ว เราต้องแข็งตายแน่ ๆ เจ้าค่ะ!”