ตอนที่ ๙๖

ทันใดนั้นเองมือหนึ่งก็ได้คว้าเสื้อของแม่บ้านหลี่ไว้จากทางเบื้องหลัง นางดิ้นรนอยู่นานแต่ก็ไม่อาจหลุดพ้น นางหันหลังกลับแล้วก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นว่าคุณหนูกำลังชี้ไปที่หุบเขาใกล้เคียงและกล่าวขึ้น “เราพักอยู่ในหุบเขานั้นได้นะ”

…

ภายในหุบเขา แม่บ้านหลี่ก็ได้ติดตามซูหลี่ไปและมองสำรวจอย่างใคร่รู้ นางไม่คิดเลยว่าหุบเขาที่ดูรกร้างด้านนอกจะมีด้านในน่าอัศจรรย์เช่นนี้ ทำไมคุณหนูถึงรู้สึกสถานที่แบบนี้กันนะ?

คิดดังนี้แล้วแม่บ้านหลี่ก็รู้สึกกังวล ตึกไม้ไผ่ช่างงดงามเทียบเท่ากับเรือนจินหยวน เจ้าของสถานที่แห่งนี้ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ พวกนางจะได้รับอนุญาตให้อยู่ที่นี่หรือไม่นะ?

ตอนนี้เองฟ่างหยวนก็ได้ออกมาจากตึกไม้ไผ่ เมื่อเขาเห็นซูหลี่ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปในทันที เขารีบเดินไปหาซูหลี่และเอ่ยด้วยเสียงทุ้ม “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเจ้าดูสกปรกเลอะเทอะเช่นนี้ล่ะ?”

เมื่อแม่บ้านหลี่เห็นฟ่างหยวน นางก็รู้สึกสับสนขึ้นมา เขาไม่ใช่บริกรของตึกไป๋เว่ยงั้นหรือ? เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เขาเป็นคุณชายตระกูลใหญ่งั้นหรือ? เขาจงใจปลอมตัวเป็นบริกรเพื่อต้องการรู้เรื่องของคุณหนูมากขึ้นงั้นหรือ?

ซูหลี่ไม่ได้ตอบ นางส่ายหน้าและเอ่ยขึ้น “เรียกตัวชิงหนิงกับคนอื่น ๆ มาที่นี่ ข้าจะไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยพูดอะไรบางอย่างทีหลัง”

“ตกลง!”

ฟ่างหยวนเหลือบมองแม่บ้านหลี่และไม่พูดอะไร เขาหันหลังกลับวิ่งไปที่เรือน

หลังแม่บ้านหลี่ได้ยินบนสนทนาระหว่างทั้งคู่ นางก็สับสนมากกว่าเดิม ทำไมฟ่างหยวนถึงนอบน้อมต่อคุณหนูนัก?

“ว้าว พี่สาวหลี่กลับมาแล้ว ทำไมท่านเปียกโชกไปทั้งตัวเลยล่ะเจ้าคะ? ข้าจะเตรียมน้ำให้อาบนะ!”

ฟ่างหลิงเดินตรงมา เมื่อนางเห็นซูหลี่ นางก็พลันกรีดร้อง เมินคราบสกปรกโสโครกและดึงตัวซูหลี่วิ่งไปยังตึกไม้ไผ่

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง แม่บ้านหลี่ก็นั่งในอ่างอาบน้ำและเห็นฟ่างหลิงง่วนอยู่ในครัว ฟ่างหลิงต้องการให้นางอาบน้ำกับซูหลี่ในตึกไม้ไผ่ แต่แม่บ้านหลี่ไม่กล้ารับ นางจึงดึงอ่างน้ำไปไว้ในครัวแล้วลั่นกลอนประตู

“สาวน้อย…คนนี้” แม่บ้านหลี่ใช้เวลานานทีเดียวในการรวบรวมวลีเอ่ยเป็นประโยคหนึ่ง “ที่นี่คือที่ไหน? แล้วเจ้ารู้จักคุณหนูได้อย่างไร?”

ฟ่างหลิงเอ่ยโดยไม่หันหลัง “ท่านถามเยอะเสียจริง! พี่สาวหลี่ไม่ได้บอกท่านก่อนหรือเจ้าคะ? ในเมื่อนางพาท่านมาที่นี่แล้วนางก็ย่อมไม่คิดจะปิดบังท่าน ด้วยความเมตตาของข้า ข้าจะบอกท่านแล้วกันเจ้าค่ะ บ้านทุกหลังนี้เป็นของพี่สาวหลี่หมดเลย!”

อะไรนะ?!

แม่บ้านหลี่ตกใจในทันที เรือนในหุบเขานี้เป็นของคุณหนู ตั้งแต่เมื่อใดกัน…นางรับใช้คุณหนูตลอดเวลาแต่กลับไม่รู้เรื่องนี้เลย

ความจริงแล้วแม่บ้านหลี่จำได้ว่าซูหลี่เคยเผยความฉลาดและความลึกลับมาหลายครั้ง นางอึ้งไปพักใหญ่และพลันถอนหายใจออกมา นางน่าจะรู้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้

บนชั้นสองของตึกไม้ไผ่ ซูหลี่อาบน้ำเสร็จแล้วและสวมใส่เสื้อผ้าสะอาด นางจัดการทำแผลจนมันสมานตัวในทันที

รอยฝ่ามือบนใบหน้าของนางจางลงแล้ว ความจริงแล้วนางควรไม่ได้รับบาดเเผลในวันนี้หากใช้พลังยุทธ์ในระดับถือกำเนิดขั้นแรก แต่นางก็ไม่ทำ

ใบหน้าในกระจกของนางยังดูอ่อนเยาว์ ซูหลี่ตกอยู่ในภวังค์ครู่หนึ่ง นางเปิดประตูตึกไม้ไผ่และเดินออกไป

ขณะเดียวกัน ฉู่ชิงหนิงและฟ่างหยวนก็อยู่ในเรือน ซูหลี่เหลือบมองพวกเขาแล้วนั่งบนโต๊ะ

“หน้าผากเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

ฟ่างหยวนเห็นซูหลี่ได้รับบาดเจ็บตรงหน้าผากด้วยสายตาของเขา

ซูหลี่ส่ายหน้าและบอกพวกเขาว่าเกิดอะไรขึ้นในโรงเรียนโดยคร่าว ๆ หลังนางเอ่ยออกมาแล้ว ฉู่ชิงหนิงกับเฮยตานก็ขบเคี้ยวฟัน พวกเขาอดรนทนไม่ไหวแล้วที่จะไปถล่มตระกูลหยางกับท่านย่าซู/ฉุยให้หนัก

ฟ่างหยวนจ้องมองซูหลี่ ดวงตาของเขาเหมือนจะมีเปลวไฟสองกองลุกโชน เขาเงียบไปครู่หนึ่งและถามขึ้นมาว่า “เจ้ากำลังจะทำอะไร?”

“เหตุผลที่ข้าบอกพวกเจ้าไม่ใช่ว่าให้พวกเจ้าไปสู้กับพวกเขา” ซูหลี่ส่ายหน้าและพูดต่อ “ในอีกไม่กี่วันนี้ เฮยตานจะยุ่งแน่ ส่วนฟ่างหยวน…”

ซูหลี่คิดอยู่ครู่หนึ่งและหยิบป้ายไม้ออกมา นางวางมันบนมือเขาและเอ่ยกลับ “ช่วยข้าสืบข้อมูลเกี่ยวกับตระกูลหยางหน่อย”

ฟ่างหยวนกำป้ายไม้และพยักหน้าอย่างสงบและเอ่ยตอบ “ข้าพร้อมเสมอ!”

“แล้วข้าล่ะ?” ฉู่ชิงหนิงเห็นว่าแม้แต่น้องชายของเขาก็มีภารกิจจนอดไม่ได้ที่จะรีบถามขึ้นมา “ข้าทำอะไรได้?”

ซูหลี่คิดพลางเอียงศีรษะ “อยู่ดูแลบ้านซะ”

ฉู่ชิงหนิงดูขมขื่นและรีบเอ่ยกับเฮยตาน “ดูแลบ้านซะ ข้าจะปลอมตัวออกไปสืบหาข่าว!”

“อ่า ทำไมล่ะ?” เฮยตานไม่ดีใจในทันทีและเอ่ยด้วยน้ำเสียงโอดครวญ            อ่านโดจิน doujinza.com

“เพราะข้าเป็นพี่ใหญ่ของเจ้าไง!”

“อ้า!! อย่าตีข้าเลย ข้ารู้ตัวว่าผิดแล้วขอรับ!”

วันต่อมา ท้องฟ้าแลดูแจ่มใสไร้ซึ่งหมู่เมฆ

ในยามเช้าตรู่ ฉู่ชิงหนิงได้พาน้องชายสองคนเข้าเมืองไปสืบหาข่าว ซูหลี่ง่วนอยู่กับการฝึกวรยุทธ์อยู่ในตึกไม้ไผ่ ในชีวิตชาติที่แล้วนางเรียนรู้วรยุทธ์ผสมมามาก เหลือเพียงวิชาธนู วิชากระบี่ และวิชาพิษในระดับถือกำเนิดที่สามารถแสดงออกมาได้

ตอนนี้แรงบันดาลใจพวกนั้นยังคงมีอยู่แต่นางต้องสร้างความคุ้นเคยกับพวกมันเท่านั้น ภายในหุบเขาไม่มีกระบี่และธนู ซูหลี่จึงใช้กิ่งไม้แทนกระบี่ ซึ่งทำให้นางสำเร็จวิชาได้เช่นกัน

เมื่อถึงยามมืดค่ำ ฉู่ชิงหนิงกับคนอื่น ๆ ก็ได้ทยอยกลับมาและมีท่าทีเคร่งเครียด เมื่อพวกเขาเข้าไปในเมืองต้าซู จึงได้รู้ว่าซูหลี่เผชิญเรื่องมามากมาย พวกเขาทั้งหมดโมโหเสียจนดวงตากลายเป็นสีแดงก่ำและอยากจะถล่มตึกไป๋เว่ยเสีย!

ซูหลี่ทำงานอย่างหนักในการบริหารตึกไป๋เว่ย เมื่อมันกลายมาเป็นอู่ข้าวอู่น้ำ ตระกูลซูก็ได้ทำลายโครงสร้างพื้นฐานหลังจากข้ามสะพานแล้ว พวกเขาใส่ร้ายซูหลี่และขับนางออกจากตระกูลซู พวกเขายังไม่ให้ที่พักหลับนอนกับนางอีกด้วย หากซูหลี่ไม่ขอให้พวกเขาปล่อยตระกูลซูไป พวกเขาก็อยากจะกรอกแมลงพิษกัดกินใจให้คนพวกนั้นกินเสีย!

ซูหลี่ไม่ได้ถามอะไร เวลาหนึ่งวันไม่เพียงพอต่อการไถ่ถาม นางต้องรอต่อไป

จนกระทั่งถึงวันที่ห้า ซูหลี่ก็ได้ปรากฏตัวที่เรือนในที่สุด