ตอนที่ ๙๗

 

แน่นอนว่าหลังจากข่าวซูหลี่ถูกขับออกแพร่สะพัดออกไป คนจำนวนมากในเมืองต้าซูก็รู้สึกกังขา แต่หลังจากนั้นตระกูลซูก็แพร่ข่าวว่าซูหลี่มีพฤติกรรมเลวร้ายมากมายและถูกไล่ออกจากโรงเรียนสตรีมู่หยาง ซึ่งทำให้ตระกูลซูได้รับความอับอายขายหน้าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

 

แม่ย่าเป็นคนจัดการกิจการในตึกไป๋เว่ยด้วยตนเองในหลายวันมานี้ นางพบว่าซูหลี่ได้ยักยอกเงินจำนวนมหาศาลและยังมีความสัมพันธ์ลับ ๆ กับคุณชายหลายคน จูเหยียนที่เป็นแม่บังเกิดเกล้าของซูหลี่โกรธจัดจนเป็นลม เกือบจะส่งผลกระทบต่อบุตรในครรภ์

 

คำพูดข้างเดียวได้ปั่นหัวให้คนเขลาหลายคน แต่คนจำนวนมากก็ยังไม่เชื่อ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่ได้ชิมอาหารที่ซูหลี่ปรุงอย่างท่านโจว คำพูดเหล่านี้เป็นเพียงคำพูดข้างเดียวจากตระกูลซู ตอนนี้ซูหลี่ถูกขับออกไปแล้วและเป็นไปไม่ได้ที่จะต่อกรด้วย

 

แต่บางคนก็เอ่ยว่าซูหลี่มีความผิด นางซ่อนตัวและไม่กล้าออกมา ในตอนนี้แม่ย่าได้ตบหน้านางและคนจำนวนมากก็เห็นภาพนั้น หากนางไม่มีความผิดจริงนางคงจะไม่ถูกตบหน้า

 

เกียรติยศของท่านโจวสูงส่งอย่างยิ่ง และความเชื่อใจที่เขามีต่อซูหลี่ก็ทำให้คนจำนวนมากสงสัยตระกูลซู จากนั้นตระกูลซูก็ปล่อยข่าวออกมาว่าซูหลี่ไม่ได้เป็นคนปรุงไก่ขอทานล้ำค่า แต่เป็นเหอชี่ผู้เป็นหัวหน้าพ่อครัวของตึกไป๋เว่ย!! เป็นเหอชี่เองที่เป็นคนสอนซูหลี่ให้ปรุงอาหาร แต่ในที่สุดซูหลี่ก็ทำเรื่องงามหน้าด้วยการขโมยชื่อเสียงของเขา

 

ได้ยินข่าวแล้ว ท่านโจวก็ตกตะลึงและรีบไปที่บ้านตระกูลซูเพื่อขอคำยืนยัน ภายใต้การกดดันของตระกูลซู เหอชี่ก็ทำไก่ขอทานล้ำค่าออกมาจานหนึ่ง ซึ่งเหมือนจะยืนยันคำพูดของตระกูลซูได้

 

ท่านโจวยังมีข้อกังขามากมาย แต่ในที่สุดความเชื่อใจของเขาก็สั่นคลอน เขาไม่ได้ยืนข้างเดียวกับซูหลี่อีกต่อไป

 

เมื่อความเห็นของท่านโจวเปลี่ยนไป เรื่องราวอื้อฉาวและชื่อเสียของซูหลี่ในฐานะหญิงเจ้าชู้ก็แพร่สะพัดไปในเมืองต้าซู เทพธิดาผู้เคยถูกสรรเสริญ บูชาและคิดถึงพลันกลายเป็นหญิงชั่วช้าแพศยาที่สุดในเมืองไป!

 

“ให้ตาย!!” ฉู่ชิงหนิงจิบชาและเอ่ยอย่างร้อนใจ “สวรรค์เถอะ! ข้าพูดมาตั้งมากมาย เจ้าช่วยมีปฏิกิริยาอะไรบ้างได้ไหม? ผู้คนพูดถึงเจ้าอยู่นะ! เจ้าไม่รู้สึกเป็นเดือดเป็นแค้นบ้างเลยหรือ?”

 

“ข้ากำลังเดือดจัดเลยล่ะ” ซูหลี่เอ่ยอย่างสงบ “ดังนั้น ข้าเลยอยากจะเพิ่มราคา ยังมีเครื่องปรุงเหลืออยู่ในโกดังเท่าใด?” นางเอ่ยต่อ

 

ดวงตาของฉู่ชิงหนิงพลันเป็นประกายและเอ่ยตอบ “อีกมาก อย่างน้อยสองร้อยจิน! เจ้าขายพวกมันไปหนึ่งพันชั่งต่อจินแล้วเราก็จะได้ราคาถึงสองแสนชั่งด้วยราคาเดียวกัน”

 

ซูหลี่ตอบสนองด้วยคำว่า “โอ้” จากนั้นก็เอ่ยต่อ “ก็ดี งั้นเพิ่มราคาเป็นสองพันชั่งต่อจิน”

 

แต่ฉู่ชิงหนิงกลับย่นคิ้วและเอ่ยตอบ “ข้าเกรงว่าเราจะทำเช่นนั้นไม่ได้น่ะสิ ต่อให้ราคาเพิ่มสองเท่าตัว พวกเขาก็ยังควักเงินออกมาได้หนึ่งแสนชั่งเพื่อซื้อมันจากเจ้าห้าสิบจินในตอนนั้น หากเป็นเช่นนี้เราจะไม่สามารถสร้างปัญหาให้พวกเขาได้”

 

“ทำไมข้าต้องขายแค่ห้าสิบจินด้วยล่ะ?” ซูหลี่ย่นคิ้วพลางเอ่ย “คืนนี้มากับข้าหน่อย”

 

“ข้าไปกับเจ้าได้หรือ?”

 

ดวงตาของฉู่ชิงหนิงเบิกกว้าง เรื่องที่ซูหลี่ขายเครื่องปรุงให้กับตระกูลซูนั้นเป็นความลับ พวกเขาไม่ได้ถามนางโดยตรง แต่ไม่คาดคิดเลยว่าซูหลี่จะขอให้เขามากับนางด้วย

***

 

หลังจากนั้นไม่กี่วัน ชื่อเสียงของซูหลี่ก็ย่ำแย่ลงเรื่อย ๆ เม่ยรั่วหานอยู่ในโรงเรียนสตรีมู่หยางไกลจากเมืองต้าซู แม้นางจะได้ยินเรื่องนี้แล้วนางก็ไม่อาจทำอะไรได้นอกจากภาวนาให้ซูหลี่ปลอดภัย

 

หลังซูจื่อเผยได้ยินว่าซูหลี่ถูกท่านย่าขับไล่สำเร็จ นางก็ตื่นนอนด้วยรอยยิ้มได้ในทุกวัน นางล้มเหลวมาหลายครั้งแต่ในที่สุดก็ทำมันได้สำเร็จก่อนที่ซูชิงถานจะกลับมา สวรรค์เมตตานางแล้ว!

 

หนิงอวิ๋นจื่อได้ยินข่าวนี้เช่นกัน เขาโมโหจัดเสียจนเคราแทบจะม้วนขึ้น ในฐานะศิษย์รุ่นพี่แล้วเขาคงจะรู้สึกอับอายอย่างยิ่งหากต้องเจอกับอาจารย์ฉีเมื่ออีกฝ่ายกลับมา! เพราะว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเลย

 

ในวันนี้ ดวงจันทร์ทอแสงนวลกระจ่างจนดวงดาวถูกกลบหายสิ้น

 

คนสองคนยืนอยู่ข้างสะพานซานเหอ คนหนึ่งสูงอีกคนหนึ่งเตี้ย

 

ซูหลี่ปลอมตัวให้ฉู่ชิงหนิงด้วยน้ำยาปลอมตัว หลังจากนั้นเขาก็ทานยาพิษ ยานั้นทำให้เขาอ้วนฉุ เขาจึงเปลี่ยนร่างจากชายหนุ่มหล่อเหลากลายเป็นชายอ้วนเตี้ยน่าเกลียดไป

 

“พิษของซูหลี่ไร้ที่สิ้นสุดจริง ๆ ข้าหวังว่ายาจะไม่มีผลข้างเคียงกับข้านะ”

 

ฉู่ชิงหนิงแตะหน้าท้องอ้วนเผละของตัวเองและนึกเสียใจที่มากับซูหลี่

 

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ทันใดนั้นเองซูหลี่ก็กระพริบตาอย่างเย็นชาและเห็นคนสองคนปรากฏตัวบนสะพานชิงเหอช้า ๆ พวกเขาก็คือหลี่หยินและซูฮ่วนหลี่ที่ไม่เจอหน้ากันมานาน

 

ซูฮ่วนหลี่มีสีหน้าสดใส บางทีอาจมีสิ่งดี ๆ เกิดขึ้นไม่นานมานี้ เขาหยิบธนบัตรออกมาอย่างไม่ลังเลและเอ่ยขึ้น “ข้าเตรียมเงินไว้แล้วห้าหมื่นชั่ง!”

 

หลี่หยินยืนข้างกายเงียบ ๆ ในฐานะผู้คุ้มกัน เมื่อเขาเห็นคนอีกคนหนึ่งยืนอยู่ตรงข้ามก็บังเกิดลางสังหรณ์ชั่วร้ายขึ้นมา การทำธุรกรรมครั้งนี้อาจไม่สำเร็จอย่างสามครั้งที่ผ่านมา

 

“ห้าหมื่นชั่ง?” ซูหลี่แค่นเสียงแหบห้าว ดวงตาของนางดูราวกับอสรพิษเย็นชาแล้วจึงเอ่ยต่อ “สิ่งที่ตระกูลซูของท่านทำเมื่อไม่นานมานี้ช่างน่ารังเกียจจริง ๆ”

 

ซูฮ่วนหลี่มีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาแค่นเสียง “อย่าพูดอะไรไร้สาระ! ตระกูลซูของเราตรงไปตรงมาและไม่มีวันทำเรื่องน่ารังเกียจแน่ มากกว่านั้นเรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวกับท่าน”

 

ซูหลี่ที่ปลอมตัวเป็นชายกลางคนมีท่าทางราวกับได้ยินเรื่องตลกจนหัวเราะตัวงอ เสียงแหบห้าวไม่น่าฟังราวกับนกการ้องดังก้องไปทั่วท้องฟ้ายามค่ำคืน

 

“ท่านทำเรื่องเหล่านั้นแต่กลับไม่ปล่อยให้พวกเราตัดสินท่าน ช่างไร้ยางอายนัก…”

 

ซูหลี่นับนิ้วและเอ่ยขึ้น “ให้ข้าบอกเรื่องทั้งหมดกับท่านนะ นังแมวแก่นั่นติดสินบนฮูหยินหยาง/ฉุยและสร้างความยากลำบากให้กับซูหลี่มากมาย ไม่ว่าซูหลี่จะประสบความสำเร็จหรือไม่ ในที่สุดนางก็จะถูกไล่ออกจากโรงเรียนสตรีมู่หยาง!”

 

“เมื่อซูหลี่กลับมา นังแมวแก่นั่นก็จัดฉากในตึกไป๋เว่ย นางจงใจซ่อนของพวกนั้นไว้ในสัมภาระของซูหลี่และเปิดเผยพวกมันต่อหน้าสาธารณชนเพื่อทำลายชื่อเสียงของซูหลี่ ท่านจ้างอันธพาลพวกนั้นในถนนทิศใต้ด้วยเงินจำนวนมากในไม่กี่วันมานี้เพื่อแพร่ข่าวลือไปทุกที่ ซึ่งผลกระทบของมัน…ก็นับว่าดีทีเดียว”

 

ใบหน้าของซูฮ่วนหลี่หนายิ่งกว่ากำเเพงเมือง ในตอนนี้เขาก็ได้ตกตะลึงไป ราวกับว่าถูกเปลื้องผ้าต่อหน้าผู้อื่น

 

สีหน้าของหลี่หยินเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว และอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น “ท่านควรรับผิดชอบกับสิ่งที่ท่านพูด ท่านกำลังพูดความจริงอยู่หรือไม่?”

 

ซูหลี่ดีดเล็บมือและดูโมโหเล็กน้อย นางเอ่ยต่อ “ข้าไม่มีเวลาที่จะเล่าเรื่องทั้งหมดหรอกนะ ท่านเป็นพ่อบ้านตระกูลซูแต่กลับไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ท่านช่างโง่เขลานัก”

 

“อย่าไปเชื่อเขา สิ่งที่เขาพูดมันไม่เป็นจริง!”

 

ซูฮ่วนหลี่ได้สติคืนมาและรีบปฏิเสธสิ่งที่ชายกลางคนพูดอย่างบ้าคลั่ง แต่เขาก็พบว่าฝ่ายหลังได้ก้าวถอยไปสองก้าวและมองเขาด้วยสายตาต่างออกไป

 

“ข้าพูดมากเกินไปแล้ว พูดสั้น ๆ ก็คือข้าอารมณ์ไม่ดีก็เพราะท่าน” ซูหลี่เเค่นเสียงพร้อมกับดวงตาฉายแววเย็นชาก่อนจะพูดต่อ “ตอนนี้มาคุยกันเรื่องธุรกรรมใหม่ดีกว่า”