ตอนที่8 ปรมาจารย์ต่างๆ

โรงเรียนมัธยมไห่เทียนเป็นหนึ่งในวิทยาลัยที่เป็นปรมาจารย์หลิงเว่ยชั้นนำสิบอันดับแรกของประเทศ

ในการเข้าเรียนไห่เทียน หลิงฉวนสอบเข้าได้ด้วยคะแนนอันดับ1ของโรงเรียน

ส่วนหยางเจิ้นเป็นสมาชิกของตระกูลหยาง แม้ว่าเขาจะไม่ใช่สายตรง แต่เขาก็ยังคงเข้ามาด้วยความสัมพันธ์บางอย่าง!

เมื่อมองไปที่เพื่อนร่วมชั้นทุกคน หลิงฉวนก็พยายามครุ่นคิด แต่ระหว่างที่เขากำลังไตร่ตรองครุ่นคิดอยู่นั้น ชายวัยกลางคนก็เดินเข้ามาในห้องเรียน

หลังจากนั้นนักเรียนทั้งหมดก็ยืนขึ้นเพื่อแสดงความเคารพ หลังจากนั้นก็นั่งลง หลิงฉวนเองก็สะดุ้งตื่นขึ้นจากการไตร่ตรองของเขา

เมื่อมองไปที่แท่นโพเดี้ยมหน้าชั้นเรียน หลิงฉวนก็จำได้ว่านี่คือครูประจำชั้นของเขาจางเผิง ชายวัยกลางคน ใส่สูทสีดำ สวมแว่นขอบดำ พร้อมกับมีคราบหนวดเคราบนใบหน้า แสดงให้เห็นว่าเขาโกนได้สะอาดมากรู้สึกได้เลยถึงความน่านับถือ

“นักเรียนทุกคน เมื่อวานผมอธิบายให้ทุกคนฟังแล้วว่าสิ่งที่เราเรียนรู้ในปีแรกของโรงเรียนมัธยมปลายยังคงเกี่ยวกับความรู้ทางทฤษฎี ซึ่งในช่วงปีนี้ผมคิดว่าทุกคนควรทำความรู้จักกับปรมาจารย์หลิงเว่ย นอกจากนี้ยังมีปรมาจารย์หลิงเว่ยอีกหลายประเภทเช่นกัน ปรมาจารย์จั่นหลิงเว่ย ปรมาจารย์จั่นหยู่หลิงเว่ย และปรมาจารย์ค้งหลิงเว่ย” อาจารย์นิ่งพักกลื่นน้ำลาย และหลังจากนั้นก็พูดต่อ

“หลังจากหนึ่งปีเราจะแบ่งห้องตามความสามารถของพรสวรรค์ตัวเอง เลือกสายปรมาจารย์ที่แตกต่างกันตามความสามารถที่แตกต่างของแต่ละคน” อาจารย์หยุดพักสักครู่นึงแล้วก็พูดต่อ

“เมื่อวานนี้ผมได้แนะนำบางสิ่งเกี่ยวกับหลิงเว่ยไปแล้วและวันนี้ผมจะสอนให้คุณรู้จักกับประวัติของปรมาจารย์หลิงเว่ย ในความเป็นจริงพวกคุณได้เรียนรู้บางสิ่งบางอย่างจากในโรงเรียนมัธยมต้นแล้ว แต่ไม่ได้เพิ่มเรื่องของปรมาจารย์หลิงเว่ยเข้าในนั้น พวกเธอจำปี 2012 ได้ไหม? ปีนั้นเป็นจุดเริ่มต้นของการปรากฏตัวของปรมาจารย์หลิงเว่ย ซึ่งในปี 2012 ชาวมายาพยากรณ์เอาไว้ว่าใน ปีนั้นจะเป็นวันสิ้นโลก แต่ในที่สุดพวกเขาก็ผ่านพ้นไปได้อย่างปลอดภัย ทำให้มนุษย์ส่วนใหญ่ไม่รู้สึกถึงอะไรที่น่าเป็นห่วงเลย … ว่าที่ด้านนอกโลก บนอวกาศนั่นมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง!..” เมื่อพูดถึงท่อนนี้อาจารย์จางเผิงก็หยุดพักยก ยกมือดันแว่น ยกแก้วน้ำของเขาและดื่มอย่างกวนปราสาท

“เอ้า! ทำไมไม่พูดต่อ! ถึงจุดสำคัญยังจะอุบไว้อีก” มีเสียงตะโกนดังมาจากด้านหลังห้อง

ส่อให้เห็นเลยว่า อาจารย์คนนี้ต้องมีพรสวรรค์ในการเป็นนักเล่าเรื่องแน่นอน

หลิงฉวนเองก็เริ่มสนใจ เขาเคยได้ยินเรื่องนี้ตอนที่เขาอยู่มัธยมต้น แต่เขาไม่รู้เลยว่ามีเรื่องแบบนี้ด้วย เดิมทีเขาคิดว่าปี 2012 เป็นเรื่องที่ถูกสร้างขึ้นโดยคนน่าเบื่อบางคน เขาไม่คิดว่าจะมีข้อเท็จจริงใดๆที่อยู่เบื้องหลัง หรือเรื่องทั้งหมดนี้ถูกใครบางคนตั้งใจปิดบังไว้

“เฮ้! ช้าก่อนอย่าใจร้อน ทุกคนเงียบและฟังผมพูด…  ในเดือนธันวาคม 2012 นักดาราศาสตร์สังเกตเห็นเงาขนาดใหญ่พุ่งตรงมาทางโลก แต่พวกเขาไม่สามารถมองเห็นได้แน่ชัดว่ามันคืออะไร รู้เพียงแต่สิ่งนี้มีขนาด 1 ใน 3 ของโลก และมันกำลังตรงมายังโลก  ถ้าหากมันพุ่งมาชนโลกได้สำเร็จ คงจะไม่มีสิ่งมีชีวิตใด ๆ บนโลกเหลือรอดเลย …. ในเวลานั้นทุกประเทศก็เลยมีการร่วมมือกันและใช้อาวุธที่เรียกว่าเลเซอร์คลื่นอนุภาค เพื่อโจมตีเงาดำขนาดใหญ่ แล้วมันก็ได้ผลดีเพราะว่าเลเซอร์คลื่นอนุภาคนี้สามารถทำให้แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยได้ ….. ผมคิดว่าหลายคนน่าจะเคยเห็นการปล่อยคลื่นอนุภาคในครั้งนั้น!

“อืม วงศ์ตระกูลของผมยังบันทึกสิ่งที่เกิดขึ้นในปีนั้นซึ่งเรียกว่าปาฏิหาริย์! น่าจะเป็นสิ่งนี้ใช่มั้ย?” ในเวลานี้นักเรียนคนหนึ่งพูดแทรกขึ้นมา

จางเผิงพยักหน้าและพูดต่อ “แต่ใครจะรู้ว่าเงาดำเป็นสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่และเศษชิ้นส่วนที่แตกออกมานั้นก็คือลูกกลมๆจำนวนนับไม่ถ้วน ลอยออกมาและบดบังแสงอาทิตย์ ในระบบสุริยะมีลูกกลมๆอันเล็กๆ จำนวนนับไม่ถ้วนอยู่ทุกหนทุกแห่ง ในที่สุดลูกชิ้นบอลก็กลายเป็นสัตว์ประหลาดขนาดใหญ่ มีรูปลักษณ์คล้ายกับมนุษย์ แต่เนื้อหนังเหล่านั้นเป็นสีเขียวมีขนสองเส้นขึ้นบนศีรษะและบนใบหน้ามีเพียงตาสองข้างเท่านั้น จนคนรุ่นหลังเรียกสิ่งเหล่านี้ว่าปีศาจเขียว หลังจากปีศาจเขียวเหล่านี้ปรากฏตัวขึ้นพวกเขาก็โจมตีโลกซึ่งเป็นสิ่งมีชีวิตเดียวในระบบสุริยะและสุดท้ายมันเกิดอะไรขึ้น?”

“ตอนนี้โลกยังคงดีอยู่ไม่ใช่หรอ นี่ก็หมายความว่ามนุษย์ได้รับชัยชนะไง” นักเรียนบางคนตอบ

จางเผิงหยุดและพูดต่อ “อันที่จริงสงครามครั้งนี้จบลงด้วยชัยชนะของชาวโลก แต่มนุษย์ไม่ใช่ฝีมือของมนุษย์! ในตอนแรกมนุษย์ใช้พลังของตัวเองต่อกรกับปีศาจเขียวแต่… ก็ทำอะไรมันไม่ได้ เพราะไอปีศาจตัวเขียวที่ขนาดใหญ่ที่สุดมีพลังที่มนุษย์ไม่อาจต่อกรได้ โชคดีที่เมื่อพันปีก่อนเราก็มีปรมาจารย์บางคนบนโลกที่เป็นยอดฝีมือมากพอที่จะขัดขวางพลังของปีศาจเขียวยักษ์เอาไว้ ไม่อย่างงั้นคงจะมีการเสียสละเยอะกว่านี้! และเราต้องขอบคุณพวกเขา ผู้นำทั้ง9เหล่านั้น เราถึงได้อยู่อย่างมีความสุขเช่นนี้” อาจารย์จางเผิงหยุดกลืนน้ำลาย

“เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น? เราชนะได้ยังไง?” นักเรียนคนนึงพูดแทรกขึ้นมาทันที

จางเผิงมองไปทางนักเรียน และตอบกลับ “ต่อมาเราก็ไม่ค่อยชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น…. ดูเหมือนว่าจะเกี่ยวข้องกับเมือง!”

“เมือง?”

“เมืองอะไร?”