ตอนที่10 ชายผมแดงสุดแสนจะประหลาด

“พี่เจียงให้ผมสั่งสอนพ่อหนุ่มนั่นสักหน่อยไหม?”

 

เจียงเหอเหลือบไปมองที่หลิงฉวนด้วยสีหน้าโกรธแค้นอย่างรุณแรง “ไม่ต้องห่วงไป ไอหมอนั่นมันสามารถสัมผัสกับพลังหลิงเว่ยได้แล้ว ให้ตายยังไงเราสองคนในตอนนี้ก็จัดการมันไม่ได้หรอก”

 

“ถ้างั้นรออีกสองวันเดี๋ยวผมจะโทรหาลูกพี่ลูกน้องของผม พวกเขาอยู่มัธยมปลายปีที่สองน่าจะจัดการมันได้นะ”

 

“หืมม… งั้นก็ปล่อยให้เด็กคนนี้หลงดีใจไปก่อนล้ะกัน เดี๋ยวในอีกสองวันแล้วเราค่อยมาจัดการมัน มาทำให้มันร้องไห้”

 

“ผมจะให้มันคุกเข่าบนพื้นอ้อนวอนขอความเมตตาเลย คอยดู”

 

“อืม เขาจะต้องทนทุกข์ทรมาน อ้อนวอนขอความเมตตาอย่างแน่นอน”

 

หลังจากนั้นอาจารย์จางเผิงก็พูดขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นว่าไม่มีนักเรียนคนไหนสอบถามอะไรเพิ่มเติมแล้ว “ทุกคนโอเคใช่มั้ย? ไม่มีใครที่มีข้อสงสัยแล้วนะ …. งั้นเราก็เลิกคราสกันดีกว่า? ไว้เจอกันใหม่คาบหน้านะนักเรียนทุกคน” เมื่อพูดเสร็จอาจารย์จางเผิงก็เดินออกจากห้องทันที

 

โรงเรียนมัธยมไห่เทียนเป็นโรงเรียนสอนพลังหลิงเว่ย สำหรับในอนาคตผู้ที่จบการศึกษาจากโรงเรียนนี้ไปจะไปเป็นปรามาจารย์พลังหลิงเว่ย

 

ดังนั้น โรงเรียนนี้จึงแตกต่างจากโรงเรียนมัธยมทั่วไปคือไม่เข้มงวดกับการเรียนมากนัก ปล่อยให้พวกเขา เข้าใจที่จะเรียนรู้เอง เน้นให้เวลากับการฝึกฝนด้วยตนเองส้ะมากกว่า

 

โรงเรียนมัธยมไห่เทียนมีเพียงคราสเรียนในตอนเช้าเท่านั้นและเวลาของแต่ละคราสเรียนก็ไม่แน่นอน ขึ้นอยู่กับอาจารย์ว่าจะกำหนดไว้ยังไง

 

หลิงฉวนนั่งกำลังเก็บกระเป๋าอยู่ หยางเจิ้นก็เดินเข้ามาหา

 

หยางเจิ้นไม่ได้ตั้งใจจะมาเรียนตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพราะเขาไม่มีแม้แต่กระเป๋าด้วยซ้ำ

 

“หลิงฉวน นี่กำลังเก็บของเพื่อกลับบ้านไปกินอาหารกลางวันใช่ไหม?”

 

เมื่อได้ยินคำถามของหยางเจิ้น หลิงฉวนก็ตอบกลับทันที “พูดถึงอาหาร… ผมยังไม่ได้กินอาหารตั้งแต่เช้าแล้วเนี่ย พูดขึ้นมาแล้วก็หิวเอามากๆ” หลังจากนั้นหลิงฉวนก็เอามือลูบท้องตัวเองแล้วพูดต่อ “ผมยังไม่กลับดีกว่า เราไปหาอะไรกินกันดีไหม?”

 

“ก็ดีนะ… เอาสิ เราจะไปกินอาหารที่ไหนดี?” หยางเจิ้นยิ้ม เพราะตนเองก็หิวเหมือนกัน

 

“นายตัดสินใจเลย ผมก็นึกร้านอาหารไม่ค่อยออก นายกินอาหารนอกบ้านบ่อยนายแนะนำเลย!”

 

หยางเจิ้นคิดสักพัก “งั้นไปร้านอาหารพื้นเมืองที่อยู่ตรงข้ามโรงเรียนไหม รสชาติดีแถมยังมีสาวสวยด้วยนะ สนป่าว?”

 

“ฟังแล้วแปลกๆนะ เหมือนเราไม่ได้จะไปกินอาหารกันเลย แต่ฟังดูแล้วก็น่าสนใจ! ฮ่า ๆ” หลิงฉวนตอบไปขำไป

 

“ให้มันได้งี้สิเพื่อน มาๆ เดี๋ยวมื้อนี้ผมเลี้ยงเอง!”

 

“ฮ่า ๆ แหม๋… พูดมางี้แล้วก็ลุยสิ!” หลิงฉวนหัวเราะและพูดอย่างมีความสุข

 

เมื่อหลิงฉวนเก็บกระเป๋าเสร็จ ทั้งสองคนก็ออกไปนอกห้องเรียน

 

ในขณะนี้ทุกคนได้หายไปกันหมดแล้วเหลือเพียงเขาสองคน ทั้งสองคนเดินออกจากห้องเรียนด้วยกัน

 

“หลิงฉวน เดี๋ยวนายรออยู่แถวนี้นะ เดี๋ยวผมเอารถมารับ” หยางเจิ้นพูด

 

“อืม โอเค เดี๋ยวยืนรอตรงนี้แหล่ะ” หลังจากหยิงฉวนพูดเสร็จ หยางเจิ้นก็ไปที่ลานจอดรถทันที

 

ในเวลานี้เหลือแค่เพียงหยิงฉวนคนเดียวที่ทางเข้าตึกเรียน แต่จู่ๆก็มีเสียงประหลาดดังขึ้น

 

“หลิงฉวน ยังจำกันได้ไหม?” เสียงประหลาดดังขึ้นทางด้านหลังของหลิงฉวน

 

ด้วยไหวพริบของหลิงฉวน เมื่อเขาได้ยินเสียง เขาก็รีบหันหน้าไปมองทันที แล้วก็พบกับชายผมแดงยืนอยู่

 

“อ้าว คุณคนเมื่อวานหนิ มาหาผมมีเรื่องอะไรอีกหล่ะ?” หลิงฉวนสอบถามทันทีโดยไม่ได้สนใจเลยว่าคนๆนี้รู้จัก ชื่อและโรงเรียนของเขาได้อย่างไร

 

แต่ในเมื่อเขารู้ข้อมูลของหลิงฉวนแล้ว แสดงว่าเขาทำการบ้านมาดี หาข้อมูลมาครบ จึงไม่จำเป็นต้องเสียเวลาไปเซ้าซี้เรื่องนี้อีก

 

“ผมมาพบคุณเพราะเหตุผลบางอย่าง แต่ผมยังบอกคุณไม่ได้ … ในตอนนี้ผมแค่อยากมอบของบางอย่างให้กับคุณ ว่าไง…ตกลงไหม?” ชายผมแดงคนนี้พูดพร้อมกับพยักหน้าเซ้าซี้หลิงฉวนให้รับของชิ้นนี้ไป

 

หลิงฉวนรู้สึกสับสนเล็กน้อยเมื่อเขาได้ฟัง “มันคืออะไร? เอางี้คุณบอกผมมาก่อนว่ามันคืออะไร แล้วผมจะได้ตัดสินใจว่าตกลงหรือไม่ตกลง โอเคไหม?”

 

“เอ่อ…..! ผมคิดก่อน” คนผมแดงครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งหลังจากที่ได้ยิน หลังจากนั้นเขาก็พูดต่อ “ไม่ได้! เพราะหลังจากที่คุณฟังแล้ว คุณจะเหลือคำตอบเดียวคือคำว่า’ตกลง’ แต่ถ้าคุณไม่ตกลง ผมก็ต้องฆ่าคุณเท่านั้น! เข้าใจไหม?”

 

“ถ้าอย่างนั้นผมไม่ตัดสินใจแล้วดีกว่า ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่… ลาก่อน!” ในเวลานี้ รถของหยางเจิ้นก็ขับมาถึงหน้าอาคารเรียนพอดี

 

“หลิงฉวน ไปเถอะ ที่นั่นอร่อยมาก ถ้าไม่ช้ามันจะไม่เหลือที่นั่งเอานะ” หยางเจิ้นยื่นหัวออกไปนอกหน้าต่างและตะโกนหาหลิงฉวน

 

หลิงฉวนหันหน้าไปตอบกลับหยางเจิ้น “อืม โอเค ผมกำลังไป”

 

เมื่อตอบเสร็จ หลิงฉวนก็หันกลับมาพูดกับชายผมแดง “โอเคนะ เรื่องที่คุณพูดถือว่า….”

 

หลิงฉวนหันซ้ายหันขวาแต่ไม่เจอชายผมแดง เขาได้หายไปแล้ว โดยที่หลิงฉวนไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเขาหายไปได้ยังไง

 

‘คนอะไรแปลกจริงๆ!’ หลิงฉวนพึมพำ หลังจากนั้นหลิงฉวนก็เดินไปขึ้นรถทันที