ตอนที่11 โมจื่อหยาน

“นายดูสิ ถึงแล้ว เป็นไง..ที่นี่ขายดีมากเลยใช่มั้ย?” หยางเจิ้นขับรถพาหลิงฉวนมาหยุดที่ลานจอดรถด้านหน้าร้านอาหารพื้นบ้าน

 

ร้านอาหารพื้นบ้านนี้แม้จะบอกว่าอยู่ตรงประตูโรงเรียน แต่ก็ห่างออกไปอีกห้าร้อยเมตรได้

 

พอพวกเขามาถึงหน้าประตู ที่หน้าร้านก็เต็มไปด้วยรถมากมาย โดยราคาของรถแต่ละคันก็มีตั้งแต่ราคาถูกไปจนถึงราคาแพง ซึ่งสะท้อนให้เห็นถึงฐานะที่แตกต่างกันของผู้คนที่มารับประทานอาหารที่นี่

 

ร้านอาหารพื้นบ้านแห่งนี้เพิ่งเปิดใหม่ในรอบ 2 ปีที่ผ่านมา ไม่เพียงแต่รสชาติดีเท่นั้น แต่ราคาก็ยังสมเหตุสมผลด้วย

 

ไม่เหมือนร้านอาหารอื่น เพียงแค่รสชาติดีอร่อยขึ้นมาหน่อย ราคาก็เพิ่มขึ้นไปตั้งเยอะ และเพราะเหตุนี้แหล่ะร้านนี้จึงดึงดูดลูกค้าหลายคนจากทุกชนชั้นมากินที่นี่ และในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้ก็มีพนักงานเสิร์ฟสาวสวยเข้ามาทำงานที่นี่

 

ซึ่งแบบนี้ถือว่าเข้าทางเลย สาวสวยคู่กับความอร่อย เป็นอะไรที่สุดยอดที่สุดของร้านอาหารแล้ว

 

หลังจากที่ข่าวแพร่ออกไปก็มีเหล่าบรรดาลูกคนร่ำคนรวยจำนวนมากมาที่นี่ เพราะฉะนั้นด้วยเหตุผลแบบนี้แหล่ะร้านถึงเต็มทุกวัน

 

ถ้าหากมาช้าก็อย่าคิดเลยว่าจะได้ที่นั่ง เพราะบางคนที่คิดแบบนี้ก็ต้องหมดความอดทนและกลับบ้านไป บางคนก็รอจนร้านปิดแต่ก็ยังไม่ได้กิน

 

เมื่อทั้งสองจอดรถเสร็จ พวกเขาก็รีบเดินมาที่หน้าร้านทันที

 

“ยินดีต้อนรับค่ะ กี่ท่านคะ?” พนักงานต้อนรับสอบถามทันที

 

“เรามีแค่สองคน ยังมีที่นั่งอยู่ไหม?” หลิงฉวนถามพนักงาน

 

“ขออภัยค่ะ ตอนนี้ไม่มีโต๊ะปกติเหลือเลยค่ะ ตอนนี้เหลือแค่โต๊ะคู่รักแล้วค่ะ ถ้าคุณลูกค้าไม่ติดอะไรนะคะ”

 

‘ไม่จริงใช่ไหม? ผู้ชายสองคนไปนั่งโต๊ะคู่รัก? นี่มันไม่เหมือนที่คิดเลยสักนิด?’ หลิงฉวนรู้สึกคลื่นไส้เล็กน้อยเมื่อได้ยินข้อเสนอของพนักงาน

 

ไม่รู้ว่าทำไม แต่หลิงฉวนรู้สึกไม่สบายใจกับเรื่องนี้มากและรับไม่ได้เลย…มันน่าขยะแขยงจริงๆ

 

“ไปกันเถอะ! อาฉวน… อุตส่าห์มาแล้ว มีที่นั่งก็ดีมากแค่ไหนแล้ว แต่ว่านะ…. เราได้ที่นั่งแบบนี้ เราจะเจอพนักงานเสริฟแสนสวยอยู่ใช่ไหม?” หยางเจิ้นรีบตอบตกลงทันที เพราะเขารู้ว่าที่นั่งของร้านนี้มันหายากขนาดไหน

 

พนักงานพยักหน้าหลังจากที่ฟัง “อืม ได้เลยค่ะ ให้ฉันพาคุณลูกค้าทั้งสองไปโต๊ะที่นั่งคู่รักเถอะ”

 

หลังจากพูดจบพนักงานก็นำทางไปทันที

 

เมื่อนำทั้งสองมาถึงที่นั่ง พนักงานก็พูดพร้อมกับผายมือไปทางโต๊ะ “เชิญเลยค่ะ โต๊ะคู่รักของทั้งสองท่าน”

 

หลังจากที่พนักงานต้อนรับพาทั้งสองมาที่โต๊ะนั่งแล้ว พนักงงานคนนี้ก็เดินกลับไปทันที

 

(โต๊ะคู่รักนั้นจะมีการจัดรูปแบบให้นั่งคู่กัน เพื่อสวีทกันได้อย่างมุ้งมิ้ง)

 

ผ่านไปสักพักนึง พนักงานอีกคนก็เดินเข้ามา “สวัสดีค่ะ คุณลูกค้าทั้งสองท่านต้องการรับอะไรดีคะ?”

 

เสียงที่ไพเราะเสนาะหูดังเข้าไปในรูหูของทั้งสองคน เพียงแค่ได้ฟังเสียงก็ทำให้รู้สึกสบายตัว ระทวยไปหมด

 

หลิงฉวนเงยหน้าขึ้นและสิ่งแรกที่เขาเห็นคือใบหน้าของ หญิงสาวที่กลมเล็กน้อย บอบบางราวกับเพชรที่ไม่มีตำหนิ และมีผมหน้าม้าแบนทำให้เธอดูบริสุทธิ์น่ารักสดใสมากขึ้น

 

หญิงสาวคนนี้เธอมีรูปร่างสัดส่วนที่ดี แม้ว่าเธอจะใส่รองเท้าแตะส้นสูงเล็กน้อยก็ตาม จากการสังเกตของหลิงฉวน หญิงสาวที่น่ารักคนนี้น่าจะมีส่วนสูงอยู่ที่160 เซนติเมตร …. สเป็คผู้หญิงแบบนี้มันคือที่สุดในโลกของเหล่าชายหนุ่มทั้งปวงแล้ว!

 

แน่นอนว่าหลิงฉวนต้องตกอยู่ในภวังค์ความสวยงาม เขาตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง จนเขาตั้งสติได้ก็รีบหันหน้าไปหาหยางเจิ้น

 

หยางเจิ้นกับตกตะลึงยิ่งกว่า เขาตกตะลึงจนน้ำลายแทบจะไหลลงมา

 

หลิงฉวนใช้มือจิ้มสะกิดไปที่หยางเจิ้นอย่างรวดเร็ว แม้ว่าหยางเจิ้นจะสะดุ้งกระตุกและตั้งสติกลับมาได้ แต่เขาก็ยังรู้สึกตกอยู่ในภวังค์เล็กน้อย!

 

“คุณๆๆๆพนักงานครับ ผมชื่อหยางเจิ้น ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรงั้นหรอ?” หยางเจิ้นพูดด้วยอาการลุกลี้ลุกลน

 

“ฮึฮึฮึ” เมื่อเห็นท่าทางของหยางเจิ้น หญิงสาวคนนี้ก็ยกมือขึ้นมาปิดปากออย่างนุ่มนวลและหัวเราะ “คุณนี่ดูตลกจริงๆเลย ฉันชื่อโมจื่อหยาน พวกคุณลูกค้าต้องการสั่งอะไรไหมคะ?”

 

“เอิ่ม! ขออภัยที่พวกเราเสียมารยาท ขออาหารชุดสองที่ครับ! ขอบคุณมาก!” หลิงฉวนเห็นสภาพของหยางเจิ้นแล้ว หยางเจิ้นไม่น่าจะตอบอะไรได้ หลิงฉวนจึงต้องพูดแทน

 

“โอเคค่ะ…โปรดรอสักครู่ เดี๋ยวจะเอามาเสริฟให้ในอีกไม่ช้านะคะ” หลังจากพูดจบ โมจื่อหยานก็ออกไป

 

“เฮ้ เฮ้ นายหน่ะ… ตั้งสติหน่อยได้ไหม? อย่าไปบอกใครเชียวนะว่าเรารู้จักกัน!” หลิงฉวนพูดด้วยอาการหน้าแดง

 

“เฮ้! เอาหน่าๆ ไม่เห็นหรอว่าเธอคนนี้แหละ เหมาะที่จะเป็นเทพธิดาในใจของหนุ่มๆ…. วันนี้พวกเราโชคดีมาก ฮ่า ๆ” หยางเจิ้นพูดแบบคนที่มีอาการคลั่งรัก

 

อีกไม่นานหลังจากนั้นอาหารก็มาเสริฟ ทั้งสองทานอาหารกันอย่างอร่อยและคุ้มค่า

 

แต่ระหว่างที่ทั้งสองทานอยู่ หลิงฉวนสัมผัสได้ว่าคนทั้งร้านที่เดินผ่านไปมา ทุกคนต่างจับจ้องมาที่เขาทั้งสองคนด้วยสายตาที่ดูแปลกๆ บางคนก็ดูพิษสวาท

 

‘อย่าเข้าใจผิดกันนะผมสนใจแต่ผู้หญิงนะ!’ หลิงฉวนใช้ศอกดันหยางเจิ้นออกไปและพูดอธิบายเพื่อปลอบใจตนเอง

 

หลิงฉวนรีบทานอาหารด้วยความเร็วสูง เมื่อทั้งสองทานเสร็จ หลิงฉวนก็รีบให้หยางเจิ้นวางเงินและรีบกระชากแขนหยางเจิ้นออกจากร้านอย่างรวดเร็ว

 

“เดี๋ยวก่อน ผมต้องไปบอกลาโมจื่อหยาน!” หยางเจิ้นพูดอย่างมีความหวัง

 

“ลาอะไรอีก!! แกจะพูดออกมาได้เหรอถ้าอยู่ต่อหน้าเธอหน่ะ ห้ะ?” หลิงฉวนพูดได้จี้จุดใจดำของหยางเจิ้นมาก ทำให้หยางเจิ้นพูดไม่ออก และทำได้เพียงเดินตามหลิงฉวนออกร้านไป…