ตอนที่19 เงื่อนไขในการเลื่อนชั้น

 

“เฮ้ เห็นไหม เธอยิ้มให้ผม! หยางเจิ้น เห็นไหม?” ทันใดนั้นเจียงเหอก็ตกเป็นทาสของรอยยิ้มนั้น หันหน้าไปอวดหยางเจิ้นและหลิงฉวน

 

“หึหึ เจียงเหอจบแล้วเขาคิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะดีอย่างที่เห็นงั้นเหรอ?” หยางเจิ้นพูดเบา ๆ ด้วยท่าทางกังวล

 

อันหนิงมาที่ตรงกลางของหลิงฉวนและเจียงเหอ หันหน้าไปทางเจียงเหอ “เพื่อนช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม?”

 

เจียงเหอลุกขึ้นตบหน้าอกของเขาด้วยความภาคภูมิใจและกล่าวด้วยคำปฏิญาณ “อืม ได้อยู่แล้ว ไม่ว่าสิ่งนั้นที่เธอจะพูดมันคืออะไร ผมก็จะทำเพื่อเธอแน่นอน”

 

“งั้นก็ดี นายช่วยให้ฉันได้นั่งตรงนี้ได้ไหม” อันหนิงถามไปแบบตรงๆ

 

“ไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน…. เอ๊ะ เดี๋ยวนะ เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไร?” เจียงเหอยังคงภูมิใจและคิดว่าเขาได้ยินนั้นผิด! เขาอาจจะหูฝาดไป! ‘เป็นไปได้ยังไง! ผมต้องยกที่นั่งตรงนี้เพื่อให้เธอได้นั่งกับหลิงฉวน? เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้อย่างไร?’

 

“ฉันหมายความว่านายช่วยให้ฉันนั่งตรงนี้ได้ไหม นายบอกกับฉันแล้วนิว่าทำให้ได้ทุกอย่าง!” ครั้งนี้เสียงของอันหนิงก็แข็งขึ้นเล็กน้อย

 

“ยกที่นั่ง? ไม่ควรเป็นแบบนี้ใช่มั้ย?” เจียงเหอรู้สึกเหมือนดิ่งตรงจากสรวงสวรรค์ลงสู่นรกในชั่วพริบตาและมันก็เป็นเช่นนี้จริงๆ

 

“เจียงเหอ! ยอมหน่อย ให้เพื่อนร่วมชั้นของพวกเรา อันหนิง ได้นั่งในที่นั่งของนายด้วย” ในเวลานี้ จางเผิงเห็นว่าเจียงเหอไม่ได้ขยับนิ่งเฉยเป็นเวลานาน เขาจึงต้องรีบพูดย้ำขึ้นมา “เร็วเข้า เรายังต้องเรียนอีก!”

 

“เอิ่ม ครับ!” ได้ยินอาจารย์พูดแล้วจะไม่ย้ายก็ไม่ได้ เจียงเหอไม่มีของอะไรมาก เขารีบเก็บข้าวของอย่างรวดเร็วและหยิบกระเป๋านักเรียนพร้อมมองไปรอบๆ ห้องเรียน

 

ทั้งห้องเหลือที่นั่งเพียงที่เดียวก็คือแถวสุดท้ายของชั้นเรียน และยังมีหญิงอ้วนนั่งอยู่ข้างๆ เจียงเหอจึงจำเป็นต้องไปนั่งที่ตรงนั้น

 

“ทั้งสองได้ที่นั่งแล้วก็รีบนั่งส้ะ เราจะได้เริ่มเข้าบทเรียนกันเลย” ครูจางเผิงพูดทันที

 

เจียงเหอไม่อยากนั่งที่นั่นจริงๆ หญิงอ้วนเป็นกลุ่มสุดท้ายและที่นั่งว่างอยู่ข้างๆเธอ

 

ตามข่าวลือ จะมีกลิ่นแปลกๆ ในช่วงฤดูร้อน แบบนี้ยังจะนั่งได้เหรอ? แต่จะไม่นั่งก็ไม่ได้!

 

อันหนิงนั่งลงข้างๆหลิงฉวนและหยิบหนังสือเรียนออกมา มองไปที่หลิงฉวน

 

ในเวลานี้หลิงฉวนก็มองไปที่เธอเช่นกัน ทั้งสองสบตากันและความรู้สึกแปลก ๆ ก็ปรากฏขึ้นระหว่างพวกเขา ทั้งสองคนจ้องตากัน โดยไม่รู้ตัวเองเลยว่าเวลานานผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว

 

จู่ๆหลิงฉวนก็รู้สึกว่าเขาถูกเตะ เขาหันไปมองว่าใครเป็นคนทำ แล้วก็เห็นว่าเป็นหยางเจิ้น “นายทำอะไร?”

 

“หยุดจ้องกันได้แล้ว พวกนายทั้งสองจ้องกันได้ครึ่งคลาสแล้ว คิดว่าพวกนายจะไม่ต้องเรียนกันแล้วใช่ไหม” หยางเจิ้นพูดขึ้นมาทันทีที่หลิงฉวนหันหน้ามาหา

 

หลิงฉวนเกาหัวของเขาเอง พร้อมกับเอียงหัวไปมองที่อันหนิงและพบว่าเธอหันหน้ากลับไปแล้ว แต่ยังมีรอยแดงระเรื่อบนแก้มของเธอ ทันใดนั้นอันหนิงก็หันหน้ามาอีกครั้งและจ้องไปที่หยางเจิ้นอย่างดุร้าย จากนั้นเธอก็หันหน้ากลับไปมองหน้าชั้นเรียน

 

“เอิ่ม ไม่จริงใช่ไหม? ผมทำแม่สาวคนนี้โกรธแค้นอีกแล้วเหรอ? อนาคตผมจบแล้ว ผมรู้สึกได้เลยว่าจะตายในอีกไม่นานนี้”

 

หยางเจิ้นกลัวมากในตอนนี้ หลิงฉวนยิ้มเล็กน้อย แล้วหันหน้าไปฟังครูจางเผิงพูดถึงเรื่องปรมาจารย์หลิงซือที่หน้าชั้นเรียนต่อ

 

“ปรมจารย์หลิงซือกลายเป็นอาชีพสำคัญที่แบกรับภาระของประเทศ และจำนวนของหลิงซือก็กลายเป็นเกณฑ์ว่าประเทศนั้นแข็งแกร่งหรือไม่

 

แหล่งกำเนิดของปรมาจารย์หลิงซือจีนของเรามีโรงเรียนมัธยมปลายทั้งหมดสามแห่งเท่านั้น พวกเขาคือโรงเรียนมัธยมไห่เทียน โรงเรียนมัธยมชิงชนและโรงเรียนมัธยมหวงซาน

 

หลิงซือของเราไม่มีมหาวิทยาลัย ดังนั้นหลังจากที่คุณออกไปคุณก็จะกลายเป็นปรมจารย์หลิงซือที่แท้จริงทันที และพวกคุณต้องแบกรับภาระของประเทศ”

 

ระหว่างที่จางเผิงเล่า หลิงฉวนก็รับฟังอย่างตั้งใจ ระหว่างเวลานี้อันหนิงมองดูหลิงฉวนหลายครั้ง แต่หลิงฉวนก็ไม่รับรู้และไม่ได้สนใจ ผ่านไปไม่นาน ครูจางเผิงก็ประกาศจบคราสเรียนวันนี้

 

แต่สำหรับในความคิดของบางคน ‘ทำไมเวลาผ่านไปช้าจัง ทำไมคลาสยังไม่จบ!’ เช่นเจียงเหอ ชีวิตเขาช่างน่าสงสาร! ข่าวลือเป็นเรื่องจริงทุกอย่าง กลิ่นฉุนอะไรขนาดนี้!

 

แต่ในสายตาของหลิงฉวน เวลาผ่านไปเร็วมาก จ้องตากับอันหนิงอย่างรักใคร่เป็นเวลาครึ่งคลาส จากนั้นอีกครึ่งคราสก็ฟังเรื่องราวและจบคราสลง!

 

“ไปกินข้าวกันเถอะ?” ทันทีที่ครูจางเผิงจากไป อันหนิงก็มาและพูดกับหลิงฉวน

 

“เดี๋ยวก่อน ผมมีเรื่องจะถามครูจาง!” หลิงฉวนตอบกลับอันหนิงแล้วรีบวิ่งตรงไปที่ห้องทำงานของจางเผิง!

 

…

 

“ครูครับ!”

 

“อืม? หลิงฉวน? มาหาผมมีเรื่องอะไรงั้นหรอ?”

 

“ผมได้ยินมาว่าโรงเรียนมัธยมไห่เทียนไม่จำเป็นต้องรอหนึ่งปีในการเลื่อนชั้นใช่มั้ย?” หลังจากฟังคำพูดของหยางเจิ้นเมื่อเช้านี้ หลิงฉวนก็ตัดสินใจมาถามครูจางเผิง

 

“ใช่ โรงเรียนของเรามีการทดสอบทุกเดือน เมื่อผ่านการทดสอบแล้วคุณสามารถไปที่ชั้นต่อไปได้ทันที การทดสอบในปีแรกของโรงเรียนมัธยมปลายคือการใช้หลิงเว่ยอย่างเชี่ยวชาญ!…. ทำไม? คุณทำได้แล้วเหรอ?” แม้แต่จางเผิงก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย