ตอนที่25 ทักษะหลิงจี้ ฝ่ามือคลื่นทะเล!

 

“พี่ มาแล้วเหรอ?” เจียงเหอรีบวิ่งไปหา

 

“อืม หลิงฉวนคือใคร?” เจียงไห่โบกมือและถามเจียงเหอ

 

“คนนี้” เจียงเหอชี้ไปที่หลิงฉวน หลังจากนั้นก็เดินไปหาหลิงฉวน

 

“ให้ผมแนะนำหน่อย! นี่คือพี่ชายของผม เจียงไห่… แล้วก็พี่ครับ ทั้งสองคนนี้ก็คือหลิงฉวนและหยางเจิ้น”

 

“อ๋อ? พวกนายสองคนงั้นหรอ? พอดีได้ยินมาว่าพวกนายกล้ามาก กล้าที่จะกลั่นแกล้งน้อยชายของผม ใช่ไหม?”

 

“พวกเราเป็นคนที่ ถ้าไม่มีใครเริ่มก่อนพวกเราก็จะไม่หาเรื่องกลับ แล้วอีกอย่างที่ทำไปก็แค่อยากสั่งสอนให้เขารู้เท่านั้น” เมื่อเห็นว่ามีเพียงเจียงไห่เท่านั้นที่มา หลิงฉวนก็รู้สึกโล่งใจ เขามีกันสองคน เราก็สองคนและตนเองก็ยังมีหลิงเว่ยอยู่

 

“เห้อ ตระกูลเจียงของผม พวกนายยังไม่มีสิทธิที่มาสั่งสอน เอาล่ะ.. ผมจะให้โอกาสให้ได้ขอโทษน้องชายของผมแล้วก็สัญญาว่าในอนาคตในชั้นเรียนจะเชื่อฟังเขา แค่เท่านี้ผมจะได้ไว้ชีวิตพวกนายทั้งสองคน”

 

“หืม? คุณเป็นใครกัน เราก็มีสองคนเท่ากัน คุณคิดว่าเก่งอะไร?” หยางเจิ้นกล่าว

 

“ไม่ประเมินตัวเองเลย!” เจียงไห่ขี้เกียจที่จะพูด และทันใดนั้นก็ต่อยหมัดตรงไปที่หยางเจิ้น

 

หลิงฉวนรู้สึกได้ถึงความผันผวนในขณะนั้น ‘นี่คืออืม..? หลิงเว่ย? เขามีหลิงเว่ยด้วยเหรอ? ไม่ได้การแล้ว หยางเจิ้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา’

 

หลิงฉวนดึงหยางเจิ้นไปด้านข้าง เคลื่อนย้ายหลิงเว่ยไปที่มือขวา ชกไปที่หมัดของเจียงไห่

 

ตูม!!

 

หลิงฉวนรู้สึกเหมือนหมัดชกไปที่ภูเขายักษ์ไม่สามารถสะท้านมันได้เลย

 

ต่อมาก็มีแรงมหาศาลสวนกลับมาทำให้หลิงฉวนลอยกนะเด็ยไปด้านหลัง จนทำให้โต๊ะ ล้มเละเทะไปหมด!

 

หลิงฉวนลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆและค่อยๆเช็ดเลือดที่มุมปากของเขา “คุณเป็นมัธยมปลายปีที่สองงั้นเหรอ? เมื่อกี้คือทักษะหลิงจี้ใช่ไหม?”

 

“ไม่เลวนี่..เด็กน้อยที่สามารถรับมันได้ แต่โทษทีนะ ผมไม่ได้ใช้ทักษะหลิงจี้ใดๆ ในการสู้กับคุณ มันยังไม่จำเป็น!”

 

หยางเจิ้นรีบวิ่งไปช่วยหลิงฉวน “นักเรียนมัธยมปลายปีที่2? เจียงไห่? คุณคือเจียงไห่มัธยมปลายปีที่2?” หลังจากนั้นหยางเจิ้นก็หันไปคุยกับหลิงฉวน “อาฉวน เหมือนเราจะเดือดร้อนแล้ว”

 

หลิงฉวนชำเลืองมองหยางเจิ้น “มีอะไรเหรอ?”

 

“มีนักเรียนมัธยมปลายปีสองคนหนึ่งชื่อว่า ‘เจียงไห่’ ซึ่งมีชื่อเสียงในเรื่องความโหดร้าย เพราะครั้งหนึ่งเขาเคยเอาชนะมัธยมปลายปีที่1ได้คนนึงจนคนที่พ่ายแพ้ต้องย่อยยับอย่างอนาถ ถ้าเขาเป็นคนนั้นจริงๆ เราก็ตกอยู่ในอันตรายแล้ว”

 

“หลิงซือกำเนิดมาเพื่อต่อสู้ ถึงแพ้แล้วจะทำไม?” หลิงฉวนพูด

 

“นอกจากนี้เขายังยัดเงินจำนวนหนึ่งให้แก่คนนั้นที่แพ้ ต่อมาเรื่องทุกอย่างก็เงียบลงทันที” หยางเจิ้นกล่าวเบา ๆ

 

“พวกนายคุยกันพอแล้วหรือยัง?” เจียงไห่เคลื่อนย้ายหลิงเว่ยไปที่หูเพื่อลอบฟัง “ใช่ รอบก่อนเด็กคนนั้นโดนผมจัดการเองแหล่ะ! พวกนายเองก็อยากเป็นแบบนั้นใช่มั้ย?”

 

“ทำไงดี? แบบนี้สู้ไม่ได้แถมยังหนีไม่ได้อีก! ทำไงดี? ทำไงดี?” วิธีการต่าง ๆ ปรากฏขึ้นในใจของหลิงฉวนและเขาก็ปฏิเสธมันไปทีละข้อ “เห้อ ไม่มีทางแล้ว!” หลิงฉวนยิ้ม

 

“ไม่สามารถเอาชนะได้ แต่ถ้าต้องการให้ผมก้มหัวให้ งั้นก็แสดงให้ดูหน่อยว่าคุณแข็งแกร่งแค่ไหน?” หลังจากพูดแล้วหลิงฉวนก็แยกตัวออกจากหยางเจิ้น

 

กำหมัดและวิ่งไปที่เจียงไห่อีกครั้ง สายตาของเจียงไห่มีประกายแสงเย็นวาบปรากฎโผล่ออกมา

 

“ถ้าอยากตาย! ผมก็จะแสดงให้เห็นถึงทักษะหลิงจี้! ฝ่ามือเคลื่อนทะเล”

 

……

 

หลังเลิกเรียน

 

อันหนิงรีบวิ่งไปที่ประตูโรงเรียนเพื่อรอการมาถึงของคุณพ่อ

 

ผ่านไปไม่นาน อันหนิงก็เห็นชายวัยกลางคนเดินเข้ามา “คุณพ่อ มาแล้วเหรอ? “พวกเขารอนานแล้ว เร็วหน่อย!”

 

“อืม พาพ่อไปพบเขาหน่อยหน่อย!”

 

ในความเป็นจริง หยูเฟิงก็รีบสุดๆแล้ว เขารีบออกมาหาลูกโดยที่ไม่นั่งรถเลยสักนิด แต่ใช้หลิงเว่ยบินมา เพื่อที่เขาจะได้มาถึงโรงเรียนได้ทันในเวลานี้

 

“โอเค ไปกันเถอะ เขารอเราอยู่ที่ห้องเรียน!” อันหนิงพาหยูเฟิงตรงไปที่ห้องเรียน อยากรีบแก้ปัญหาให้เร็วที่สุดแล้วให้พ่อกลับไป ห้ามให้พ่อและอาจารย์ได้พบกันเด็ดขาด”

 

….

 

ในห้องเรียน

 

หลิงฉวนแยกตัวออกจากยางเจิ้น รวบรวมหลิงเว่ยทั้งหมดเข้าสู่หมัดขวาและพุ่งไปที่เจียงไห่

 

“ฮึ่ม ไม่ประเมินตัวเองเลย! จะแสดงพลังของทักษะหลิงจี้ให้เห็น! ให้นายเข้าใจความต่างชั้นระหว่างเรา” เจียงไห่มองไปที่หลิงฉวนอย่างดูถูกเหยียดหยามและค่อยๆรวบรวมหลิงเว่ยของเขา เตรียมพร้อมที่จะปลดปล่อยทักษะหลิงจี้ของเขา

 

ระยะห่างระหว่างทั้งสองไม่ไกลมากและหลิงฉวนก็วิ่งไปถึงหน้าเจียงไห่ในไม่ช้า

 

“งั้นก็ลองดู! ดูว่าจะจัดการผมได้ไหม?” หลิงฉวนตะโกนและชกไปที่หน้าอกของเจียงไห่

 

ฝ่ามือคลื่นทะเล! เจียงไห่กางนิ้วทั้งห้าออกและรับกับหมัดของหลิงฉวน!

 

“หยางเจิ้น หนีไป” หลิงฉวนใช้จังหวะนี้ตะโกนให้เพื่อของเขาหนีไป

 

หยางเจิ้นตกตะลึงไปชั่วขณะแล้วกลับมามีสติทันที ขืนอยู่ที่นี่คงไม่มีประโยชน์อะไร อาจจะเป็นภาระของหลิงฉวน ถ้าไม่ใช่เพื่อตัวเขาเอง หลิงฉวนอาจจะหนีไปแล้ว “อืม ได้ ผมจะรีบไปตามครูมาช่วย อดทนเอาไว้!”

 

หยางเจิ้นรีบออกไปและวิ่งไปที่ห้องทำงานของจางเผิง เจียงเหอกำลังจะหยุดเขา แต่เขาถูกเจียงไห่ห้ามไว้ก่อน “ช่างเถอะ รอให้พี่กำจัดปัญหานี้ก็พอ ไอนั่นไม่ใช่ปัญหาอะไร”

 

หลิงฉวนรู้สึกเหมือนมีคลื่นลูกใหญ่พุ่งเข้าใส่เขาและเขาก็บินถอยหลังโดยไม่สามารถควบคุมได้…