ตอนที่34 ทหารรับจ้าง

หลิงฉวนยังคงหมอบอยู่ในพื้นหญ้าและมองไปข้างหน้า เขาไม่รู้ว่าคนที่ยิงกระสุนหายไปหรือยัง ถ้ากระสุนโดนเข้า ด้วยพลังหลิงเว่ยที่เขารู้สึกได้ เขาไม่สามารถต้านมันได้เลย

บนตึกสูงไม่ไกลนักมีคนนอนคว่ำถือปืนสไนเปอร์อยู่ในมือ มันคือคนที่ยิงหลิงฉวน เขาหันหน้าไปทางหูฟังและพูดว่า “บอส เด็กนั่นหลบไปได้ ตอนนี้ซ่อนตัวอยู่ในพงหญ้าข้างถนนไม่สามารถยิงได้ ต้องพึ่งพวกคุณแล้ว เด็กคนนี้เป็นหลิงซือแล้วจริงด้วย ไม่แปลกที่เขาสามารถเอาชนะเจียงไห่ได้อย่างนั้น ระวังด้วยทุกคน!” หลังจากพูดเขาก็ไม่ทำการเคลื่อนไหวใด ๆ ยังคงนอนนิ่งอยู่กับที่

หลังจากฟังคำพูดของเจียงป๋อแล้วทั้งสองก็มองหน้ากันและค่อยๆลงจากรถ พลางคิดถึงสถานที่ที่หลิงฉวนซ่อนอยู่

ในตอนนี้ หลิงฉวนสังเกตเห็นรถที่จอดอยู่ข้างๆ จอดอยู่นี่ตั้งแต่ตอนแรก ทั้งสองคนที่ลงมาก็เดินตรงมาที่นี่เช่นกัน ‘พวกเขาน่าจะอยู่พวกเดียวกันกับคนที่ยิงปืน สถานการณ์เริ่มยากแล้วสิ สองคน พวกเขาสองคนดูเหมือนฝีมือพอๆกับเจียงไห่ แถมยังมีมือปืนล็อคมุมอยู่ด้วย’

เจียงหลิวและเจียงไคค่อยๆเดินมาทางด้านนี้อย่างช้าๆ พี่น้องทั้งสามก็เป็นปรมาจารย์หลิงซือเช่นกัน แต่ขาดทรัพยากรในการฝึกฝน จึงทำให้ยากที่จะก้าวหน้าในการฝึกฝนหลิงเว่ย แม้ว่าพวกเขาจะมีอายุมากกว่าเจียงไห่ แต่สถานะก็คือต่ำ พวกไม่ได้เรียนรู้ทักษะหลิงจี้เลยและในที่สุดก็เป็นได้แค่ทหารรับจ้าง คราวนี้ก็ได้คำสั่งมาจากหัวหน้าให้สังหารนักเรียนมัธยมปลายคนนี้

เมื่อเห็นทั้งสองเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ หลิงฉวนก็คิดวิเคราะห์ ‘ทั้งสองน่าจะมาจากตระกูลเจียง พวกเขารู้ว่าผมสามารถเอาชนะเจียงไห่ได้ คราวนี้มันต้องส่งคนที่เก่งกาจกว่าเจียงไห่มาแน่นอน ต้องเอาชนะทีละคนเท่านั้น’

เมื่อทั้งสองคนอยู่ห่างออกไปประมาณสิบเมตร พวกเขาก็เร่งความเร็วในทันที พวกเขาคลุกคลีอยู่ในโลกของทหารรับจ้างมาเป็นเวลานาน รู้ว่าพวกเขาจำเป็นต้องฆ่าเด็กคนนี้ในคราวเดียว

หัวใจของหลิงฉวนเต้นรุณแรงมากแทบจะทะลุอกออกมา เขาเคยต่อสู้ตั้งแต่เขาสัมผัสหลิงเว่ยแค่ครั้งเดียว ครั้งนั้นเขาก็ไม่มีสติแล้วด้วย นับจริงๆนี่ก็เป็นครั้งแรก เขาตื่นเต้นมากจึงจนทำอะไรไม่ถูก ดังนั้นสิ่งเดียวที่เขาคิดได้คือการเคลื่อนหลิงเว่ยไปที่เท้า แล้วถอยออกไปอย่างรวดเร็ว

ทั้งสองคนได้โจมตีก่อน ความเร็วการวิ่งไปข้างหน้าเร็วกว่าความเร็วการถอยหลัง ระยะห่างก็เหลือประมาณสามเมตร เมื่อเห็นทั้งสองเข้าใกล้มากขึ้น หลิงฉวนกัดฟันและหยุดการเคลื่นไหว หลิงเว่ยส่งไปที่มือ หมัดสองข้างพุ่งเข้าใส่ศัตรู

เจียงทั้งสองเห็นท่าทางที่ดูกล้าๆกลัวๆของหลิวฉวน ในทันใดนั้นพวกเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดูเหมือนว่าชนะเจียงไห่เป็นเพียงความบังเอิญ ไม่อย่างนั้นก็คือเจียงไห่อ่อนเกินไป มิฉะนั้นเขาจะแพ้ได้อย่างไร?

วินาทีต่อมา เจียงหลิวตกตะลึง ก่อนที่จะตั้งตัว ก็เห็นหมัดกำลังพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วและกระแทกเข้าที่จมูกของเขาอย่างแรงและครู่หนึ่งเขาก็ได้ยินเสียงกระดูกหักที่ดั้งจมูกของเขา

“อ๊า!” เจียงหลิวตะโกนและถอยไปข้างหลัง สำหรับคนนอกดูก็จะเหมือนว่าเจียงหลิวพุ่งเข้าไปโดนด้วยตัวเอง

เจียงไคดีกว่าเจียงหลิวเล็กน้อย เมื่อเขาเห็นหมัดของหลิงฉวนเขาก็ถอยไปแล้ว ในความคิดของเขา ไม่มีทักษะในหมัดนี้เลย แต่เขาไม่คาดคิดว่าเจียงหลิวจะถูกโจมตี ไม่รู้จริงๆว่าเจียงหลิวกำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อดูเจียงหลิวล้มลง เจียงไคส่ายหัวและพุ่งไปหาหลิงฉวนอีกครั้ง

ก่อนที่หลิงฉวนจะมีเวลารู้สึกถึงความสุขที่ได้กำจัดคน ๆ หนึ่งด้วยหมัดเขา ก็เห็นเจียงไควิ่งเข้ามาอีกครั้งและหลิงฉวนก็ชกไปอีกครั้ง

“ยังไร้เทคนิคขนาดนี้ คุณมีความสามารถแค่นี้เองเหรอ? ผมไม่รู้จริงๆว่าคุณเอาชนะเจียงไห่ได้อย่างไร” เจียงไคหมุนมือซ้ายของเขาและหมุนตัวตามแล้วกระแทกเข้าที่หน้าอกของหลิงฉวน

“ตูม!” หลิงฉวนบินถอยหลัง หลิงฉวนรู้สึกว่ากระดูกหน้าอกของเขาราวจะแตกแม้แต่หายใจก็ยังทำได้ยาก

แต่เจียงไคก็ไม่หยุดลง ขณะหลิงฉวนบินถอยหลัง มือขวาของเขายังคงอยู่ท่ากำหมัด เจียงไคคว้ามือขวาของหลิงฉวนด้วยมือซ้ายและดึงเข้าหาเขา และตีหน้าหลิงฉวนด้วยข้อศอกขวา

หลักที่ทหารรับจ้างถือคือความโหดเหี้ยม เมื่อพวกเขาลงมือก็ต้องไร้ความปราณี จนกว่าคู่ต่อสู้พวกเขาจะตาย

หลิงฉวนยกมือซ้ายขึ้นอย่างลำบากมาบังหน้าเอาไว้ ถ้าเขาโดนโจมตีหนักๆครั้งนี้อีก ไม่ตายก็คงจะเอ๋อไปแล้ว นี่มันมีพลังมากกว่าหมัดที่หลิงฉวนโจมตีเจียงหลิวหลายเท่าสะอีก

ศอกของเจียงหลิวโจมตีไปที่มือซ้ายของหลิงฉวนโดยตรง เขาถูกตีเข้าที่ใบหน้าด้วยมือซ้ายของตัวเองและก็โดนกระแทกนี้ต่อเนื่องจนปลิวถอยกลับไปอีกครั้ง

หลิงฉวนแตะจมูกของเขาและรู้สึกเจ็บ โชคดีที่ไม่ได้ถูกตีเข้าโดยตรง มิฉะนั้นจะแย่กว่าเจียงหลิวแน่ ยิ่งกว่านั้นเมื่อเห็นทั้งสองคนมาอย่างดุเดือด คาดว่าว่าตัวเองจะต้องตายที่นี่แล้ว