ตอนที่36 เสียงลึกลับ

หลังจากนั้นไม่นาน คนสี่คนก็บินลงมาจากท้องฟ้าโดยตรงมาที่ร่างของหลิงฉวน ตรวจสอบหลิงฉวนและไม่รู้ว่าทั้งสี่คนทำข้อตกลงอะไรกัน คนหนึ่งอุ้มหลิงฉวนขึ้นแล้วบินจากไป

 

หลังจากนั้นไม่นานจางเผิงก็มาถึงที่นี่ ดูเลือดที่กระจายอยู่รอบ ๆ ส่ายหัวและจากไป

 

ในตอนเย็นอันหนิงรอทั้งคืน แต่หลิงฉวนไม่มาสักทีและในวันรุ่งขึ้นก็ไม่มาเรียน เธอถามจางเผิง จางเผิงก็บอกไม่รู้ สุดท้ายอันหนิงจึงไปที่บ้านของหลิงฉวนและพบว่ามีใครเลย

 

หลังจากนั้นภาพก็ตัดไป…

 

หวงซานตั้งอยู่ในเมืองหวงซาน มณฑลอันฮุย ประเทศจีน มีความยาวจากเหนือจรดใต้ประมาณ 40 กิโลเมตรและกว้างจากตะวันออกไปตะวันตก 30 กิโลเมตรครอบคลุมพื้นที่ 1,200 ตร.กม. เคยเป็นสถานที่ท่องเที่ยวตั้งแต่หลายร้อยปีก่อน

 

ตามตำนานหวงตี้บรรพบุรุษของการฝึกฝนโบราณเคยอยู่ที่นี่ จึงตั้งชื่อว่าหวงซาน ในขณะนี้หวงซานยังคงเป็นหนึ่งในสถานที่ท่องเที่ยวยอดนิยมในประเทศจีน อย่างไรก็ตามหลาย ๆ สิ่งก็ได้เปลี่ยนไป ต้นสนที่ต้อนรับแขกได้เหี่ยวเฉาลงก่อนสงคราม

 

ตั้งแต่นั้นมาผู้คนก็ไม่สามารถสร้างสิ่งที่คล้ายกันกับสิ่งที่มีเสน่ห์ของต้นฉบับได้ เหนือยอดสูงสุดของภูเขาหวงซานยอดฟ้าดิน ชื่อเดิมคือยอดดอกบัว หลังจากการต่อสู้ ภูเขาแห่งนี้ถูกยึดครองโดยผู้มีพละกำลังและเขาได้ฝึกฝนตัวที่นี่อีกครั้ง

 

ครึ่งทางขึ้นไปบนภูเขาของยอดฟ้าดิน มีหลุมปรากฏขึ้น เมื่อเดินเข้าไปข้างในจะเป็นอีกโลกหนึ่ง หลังจากเดินผ่านถ้ำไปไม่ถึงร้อยก้าว ลืมตาขึ้นราวกับว่าเห็นโลกอีกใบถูกเปิดออก ในท้องของภูเขา ท้องฟ้าสีฟ้าครามใสกว่าโลกภายนอก ภายใต้ท้องฟ้าสีครามมีสรวงสวรรค์ที่มีหญ้าสีเขียวนกและดอกไม้และสายน้ำไหลผ่านช่วยเพิ่มความรู้สึกน่าหลงใหล

 

นอกจากนี้ยังมีบ้านไม้เล็ก ๆ ข้างลำห้วย มองไปที่ชายหนุ่มที่หมดสติตรงหน้าเขา หลงยู่เทียนขมวดคิ้ว เขาแค่พยายามอยากให้เด็กคนนี้ได้รับคำสั่งสอน เขาไม่คาดว่าจะเล่นใหญ่ไป หัวใจแตกเป็นเสี่ยง ๆ ถ้าคนธรรมดาตายไปนานแล้ว ถ้าเป็นตัวเอง ก็คงจะอึดอัดมาก แต่เด็กตรงหน้ายังคงมีลมหายใจอยู่ แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะตื่น

 

หลงยู่เทียนส่ายหัวไปมา และหายไปหลังจากนั้น สถานการณ์นี้ต้องไปปรึกษากับคนเหล่านั้น

 

“หือ? ตายแล้วเหรอ? นี่คือโลกหลังความตายใช่ไหม?” หลิงฉวนมองไปที่ความมืดตรงหน้าเขาด้วยความสงสัย “ไม่ใช่ว่าตายไปจะไปยมโลกเหรอ? ที่นี่ดูไม่เหมือนเลย”

 

เดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ฉากตรงหน้าที่เขาเริ่มเห็นคือการฉายซ้ำภาพชีวิตในอดีตของหลิงฉวนอยู่ตลอดเวลา

 

ความอบอุ่นของการได้อยู่กับพ่อแม่ของเขาเมื่อเขายังเด็ก ความสนุกสนานจากการเล่นกับเพื่อน ๆ และรอยยิ้มของอันหนิง หลิงฉวนเหมือนดูหนัง มุมตาของเขาค่อยๆชุ่มขึ้น

 

“คุณอยากตายไหม?” เสียงดังขึ้นอย่างกะทันหัน

 

“คุณคือใคร?” หลิงฉวนเช็ดน้ำตาจากขอบตาของเขาและถาม

 

“ไม่ต้องสนใจว่าผมเป็นใคร แค่ถามคุณคำเดียวคุณอยากตายไหม?” เสียงลึกลับไม่ตอบรับเสียงของหลิงฉวน แต่ถามหลิงฉวน

 

หลิงฉวนตกตะลึงเขาไม่รู้จะตอบอย่างไร “ไม่มีใครในโลกที่ต้องการตาย หากตัวเองตายพ่อแม่ของเขาจะต้องใช้ชีวิตตามลำพังและอันหนิงก็จะต้องเสียใจเช่นกัน! แต่ผมรู้สภาพของผมตอนนี้ หัวใจของผมหายไปแล้ว ผมจะยังมีชีวิตอยู่ได้เหรอ?” เสียงลึกลับไม่ได้ดังขึ้นอีก

 

ให้หลิงฉวนคิดเอง ‘ผู้ชายคนนี้หลอกเขาเล่นใช่ไหม? เป็นไปได้ไหมที่คน ๆ นี้จะทำให้ตัวเองมีชีวิตได้?’ เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หัวใจของหลิงฉวนก็รู้สึกถึงความหวังอันริบหรี่ เมื่อคน ๆ นี้ถามเช่นนั้นก็ไม่น่าจะเป็นการหลอกลวงตัวเอง

 

“ผมคิดว่าผมต้องการมีชีวิตอยู่ คุณให้ผมมีชีวิตอยู่ได้ไหม?” หลิงฉวนตะโกนออกมา

 

หลิงฉวนก็หมดความอดทนกับการรอคอยแล้ว ค่อยๆเริ่มรู้สึกผิดหวังในใจ บางทีนี่อาจเป็นเพียงการเล่นตลกกับตัวเอง ซึ่งน่าจะเป็นคนจากตระกูลเจียง

 

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งเสียงลึกลับก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ผมปล่อยให้คุณมีชีวิตอยู่ได้สักพัก แต่..”

 

“แต่อะไรล่ะ? รีบพูดมา” หลิงฉวนคว้าฟางเส้นสุดท้ายและตะโกนเสียงดัง “ผมยังอยากมีชีวิตอยู่กับพ่อแม่และปกป้องอันหนิง! แม้ว่าจะเป็นเพียงชั่วคราว แต่ก็โอเค อย่างน้อยก็สามารถทำให้ตัวเองมีความสุขในช่วงเวลาสุดท้ายได้”

 

อีกด้านหนึ่ง หลงยู่เทียนกลับมาที่ตระกูลหลงและมีอีกสามคนก็มาด้วย

 

“ตอนนี้เด็กคนนั้นล่ะ? ไม่คาดคิดว่าสุดท้ายแล้วจะเป็นแบบนี้ นอกจากนี้หัวใจก็เป็นแก่นหลักของมนุษย์”

 

“เฮ้ เด็กคนนี้อาจเป็นความหวังสุดท้าย ถ้าขืนแบบนี้ต่อไป อีกสามปี….” หลงยู่เทียนก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในขณะที่เขามองดูพวกเขาทั้งสามคนพูดพล่าม

 

“ตอนนี้ผมก็ไม่รู้สถานการณ์ของเด็กคนนี้ พวกคุณตามผมไปดูเองดีกว่า!”

 

“อืม ก็ได้ เราไปดูสถานการณ์กันก่อน ถ้าไม่ได้จริงๆค่อยไปหาพวกแก่ ๆ พวกนั้น” หลังจากพูดจบแล้วหลงยู่เทียนก็กลายเป็นแสงและพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า แล้วอีกสามคนก็รีบตามไป

 

…