ตอนที่38 ผมเป็นใคร?

หลายคนอยู่ข้างนอกรอเป็นเวลาหลายชั่วโมงและในที่สุดก็เห็นว่าแสงสีทองเริ่มอ่อนลงอย่างช้าๆ

ในเวลานี้ดาบของหลิงฉวนในถ้ำได้เจาะเข้าไปในหน้าอกของเขาจนมิดและบาดแผลก็หายสนิทแล้ว ทันทีที่แสงสีทองมาบรรจบกันร่างของหลิงฉวนก็ค่อยๆตกลงมาและก็นอนลงบนแท่นหินอีกครั้ง

มันดูไม่แตกต่างจากตอนแรกมากนัก แต่ว่าไม่มีบาดแผลใด ๆ บนร่างกายของเขา เมื่อเห็นว่าแสงสีทองที่อยู่นอกทางเข้าถ้ำหายไป

หลงยู่เทียนก็รีบเดินเข้าไปและทั้งสามก็รีบวิ่งตามหลงยู่เทียนไปยังหลิงฉวน ผ่านไปไม่นาน พวกเขาทั้งสี่มองไปที่หลิงฉวนอย่างตกตะลึง “ฮ่า ๆ ปาฏิหาริย์! ไม่รู้จริงๆว่าเป็นใครอาการบาดเจ็บแบบนี้สามารถรักษาให้หายได้” เมื่อเห็นว่าร่างกายของหลิงฉวนไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ  เหลยเสี่ยวเทียนก็ตะโกน

เหลยเสี่ยวเทียนเดินไปที่ด้านข้างของหลิงฉวน และจับข้อมือของเขาหลังจากนั้นไม่นานใบหน้าของเขาก็แสดงความดีใจ “ดีมาก ดีมาก ตอนนี้เด็กคนนี้ไม่มีอาการบาดเจ็บใดๆ เหมือนเพิ่งเกิดใหม่” คนอื่น ๆ ก็มีความสุขเช่นกันหลังจากฟัง

“อืม?” ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นและทั้งสี่ก็หันหน้าไปมองหลิงฉวนอย่างรวดเร็ว แต่ประโยคถัดไปทำให้ทุกคนตกตะลึง “ที่นี่ที่ไหน? และผมเป็นใคร?”

เมื่อมองไปที่ดวงตาที่ของหลิงฉวน ทั้งสี่คนก็ตกตะลึงเช่นกัน “เกิดอะไรขึ้น เด็กคนนี้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง แต่ตอนนี้เกิดสถานการณ์อะไรขึ้น!” ทั้งสี่คนมองหน้ากันและไม่รู้ว่าจะตอบเขาอย่างไร

“เอ่อ? คุณจำไม่ได้ว่าคุณเป็นใครเหรอ? คุณจำไม่ได้เลยเหรอ?” กลุ่มของหลงยู่เทียนถามหลิงฉวน

หลิงฉวนส่ายหัว “จำไม่ได้แล้ว”

“รู้สึกว่าสมองของเขายุ่งเหยิงและจำอะไรไม่ได้” ม่านแสงโผล่ขึ้นมาจากร่างของหยูเทียนเจ่อ ปกคลุมอีกทั้งสามคนโดยแยกหลิงฉวนออกไปด้านนอก “มันรู้สึกแปลก ๆ เมื่อตอนตรวจ ผมไม่คาดคิดว่ามันจะเป็นเช่นนั้น ตอนนี้ร่างกายของเขาบริสุทธิ์ราวกับเด็กแรกเกิดและแม้แต่สมองของเขาก็ว่างเปล่า แล้วตอนนี้เราควรทำอย่างไร?”

“สามปีต่อมาเรายังต้องพึ่งพาความแข็งแกร่งของเขา!” เหลยเสี่ยวเทียนกล่าว

“นี่จะเป็นโอกาสของเราหรือไม่?”

จูเก่อเซินเฟิง คิดสักพักและกล่าว “อืม? เรื่องนี้จะเอาไงนะ? ตอนนี้ฟื้นคืนชีพแล้วแต่สูญเสียความทรงจำ มันบังเอิญมาก เราสามารถสอนเขาเพื่อให้เขารับมือกับสิ่งต่างๆได้ใน3ปีข้างหน้า มันจะไม่ดีกว่าเหรอ? ไม่มีความทรงจำก่อนหน้านี้ เขาจะเรียนรู้ได้ดีขึ้น”

หลังจากได้ยินคำพูดของจูเก่อเซินเฟิงแล้วอีกสามคนก็ตกอยู่ในความครุ่นคิด “ก็ใช่ นี่เป็นวิธีที่ดี มันดียิ่งกว่าตอนหลิงฉวนยังมีความทรงจำ แต่นี่มันดีจริงหรือ ใช้เด็กวัยรุ่นที่สูญเสียความทรงจำหากไม่สามารถแก้ไขสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอีกสามปีข้างหน้าได้ ทุกคนต้องตาย และจะไม่มีคนเช่นหลิงฉวนอีก”

“พวกคุณว่าไงบ้าง? แบบนี้ดีไหม?” จูเก่อเซินเฟิงกล่าวอีกครั้ง

“อืม ก็ได้! ตามนี้ก็ได้”

หลิงฉวนได้แต่มองดูคนเหล่านี้คุยกันในม่านแสง แต่ตัวเองไม่ได้ยินเลยแม้แต่น้อย นี่คือแสงอะไรทำไมมันมีผลเช่นนี้ หลิงฉวนมองไปยังม่านแสงที่หยูเทียนเจ่อปล่อยออกมาอย่างอยากรู้อยากเห็นและค่อยๆยื่นมือออกไป ในขณะที่ทั้งสี่คนยังคงคุยกันเรื่องของหลิงฉวนและไม่ได้สังเกตว่าหลิงฉวนกำลังจะทำอะไร มือของหลิงฉวนค่อยๆแตะที่ด้านบน ความรู้สึกอบอุ่นสบายๆ เขาเพิ่มแรงไปที่มือของเขาและค่อยๆกดมันลง ทันใดนั้นแรงมหาศาลก็เด้งออกมาจากมันและพุ่งตรงไปที่ร่างของหลิงฉวน

หลิงฉวนรู้สึกได้ถึงพลังมหาศาลที่พุ่งเข้ามาหาเขาเหมือนดั่งภูเขาลูกใหญ่พุ่งเข้าใส่ ทันใดนั้นหยูเทียนเจ่อก็รู้สึกตัวแต่ก็ไม่สามารถลดทอนพลังได้แล้ว พลังนี้ปลดปล่อยออกมาด้วยตัวเอง เด็กคนนี้ไม่สามารถต้านได้แน่นอน! “อย่าเพิ่งมาตายอีกหลังได้เกิดใหม่ไม่นานเชียวนะ!”

ในขณะที่พลังกำลังจะพุ่งไปที่หลิงฉวน หลิงฉวนก็รู้สึกได้ถึงหัวใจของเขาบีบแน่น มีแสงสีทองจาง ๆ ไหลไปตามเส้นเลือดปราณจนถึงมือของเขาและปล่อยออกมาด้านนอก

ต่อมาก็มีเสียง บูม!!

ม่านแสงก็แตกออกเหมือนเปลือกไข่และคนทั้งสี่ในม่านแสงรู้สึกได้ถึงออร่าดาบที่คมกริบอย่างหาที่เปรียบไม่ได้จนพวกเขาขนลุก

“หลิงเว่ย!” เสียงอุทานดังขึ้นและไม่รู้ว่าใครเป็นคนตะโกน เมื่อมองไปที่หลิงฉวนอีกครั้ง หลังจากที่หลิงฉวนปล่อยออร่าของดาบออกมา มือของเขาก็ระเบิดออกทันทีและเลือดก็พุ่งออกมา

หลิงฉวนเองก็ล้มลงไปข้างหลังลงกับพื้น หลิงฉวนผู้น่าสงสารที่เพิ่งฟื้นจากอาการบาดเจ็บสาหัสกลับมาได้รับบาดเจ็บสาหัสอีกครั้ง

เขาค่อยๆลืมตาขึ้น สิ่งที่ได้เข้ามาในสายตาคือสีขาว มีหญิงสาวในเสื้อคลุมสีขาวข้างข้างกำลังจัดเก็บของ เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ จำได้แค่ว่ารู้สึกเหมือนสัมผัสอะไรบางอย่าง จากนั้นก็ถูกกระแทกขึ้นไปบนฟ้าดูเหมือนจะเป็นแบบนี้ “แต่ที่นี่คือที่ไหน?”